Αναθεώρηση του Συντάγματος – Το παρελθόν εγγυάται το μέλλον;

Ο δικομματικός καυγάς για την αναθεώρηση του Συντάγματος, επιβεβαίωσε έναν ανταγωνισμό για το ποιος σέβεται λιγότερο την δημοκρατία.

Γράφει ο Στέργιος Ζυγούρας

Ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε πριν λίγες μέρες την Επιτροπή για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Στη πρώτη του συνάντηση με μέλη της Επιτροπής ο πρωθυπουργός είπε: 

«Παίρνουμε μία πρωτοβουλία που δεν θέλουμε να είναι κυβερνητική πρωτοβουλία, εξ ου κι εσείς είστε εδώ, εκπροσωπείτε, όχι μόνο διαφορετικούς επαγγελματικούς χώρους ή ακαδημαϊκούς χώρους, αλλά και το ευρύτερο φάσμα των απόψεων που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία». 

Τώρα, τι είδους «φάσμα απόψεων» επιδιώκει η κυβέρνηση που βιάζεται για να μην χάσει την ευκαιρία της συνταγματικής αναθεώρησης, μπορούμε να φανταστούμε, αν ρίξουμε μια ματιά στην ρήση της υφυπουργού παιδείας «κάνουμε διάλογο, αλλά η πολιτεία και μόνον θα αποφασίσει το τι θα διδαχθεί στα θρησκευτικά». Και αυτό δεν συγκρούεται τόσο με την αρμοδιότητα, όσο με την ιδεοληψία της που εν είδει σοβαρής επιστημονικής ανεπάρκειας κρίνει το πώς δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος και κλείνει τα μάτια στο πώς επί δεκαετία παραβιάζεται το Σύνταγμα στο μάθημα της Ιστορίας· στο τελευταίο συμφωνεί απόλυτα και ο Κ. Μητσοτάκης.

Πολλοί εστίασαν την κριτική τους στην ανυπαρξία συνταγματολόγων, άλλοι στο βάρος που έχουν τα ονόματα Κιμούλης, Δούρου, Μίχαλος. Ακολούθησε ο θόρυβος από την παραίτηση Παραρά και η είδηση ενόχλησης του Κ. Μητσοτάκη από την συμμετοχή δυο γαλάζιων στελεχών στην επιτροπή: των κυρίων Μίχαλου και Αγοραστού. 

Αυτό που δεν φαίνεται να σχολιάστηκε είναι η «εμπειρία» του K. Αγοραστού από την συνταγματική αναθεώρηση του 2008, όταν η τσέπη του είχε παίξει ρόλο εναλλακτικής κάλπης κατά την ψηφοφορία, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ομοιομορφία γνώμης στο κυβερνών κόμμα της ΝΔ. Την ιστορία αυτή κατήγγειλε με τρίμηνη καθυστέρηση το ΠΑΣΟΚ, που απείχε της διαδικασίας. 

Είναι προφανές ότι δεν θα μαθαίναμε την ιστορία, αν δεν είχε ήδη δρομολογηθεί το μνημόνιο και δεν είχε δοθεί το σήμα απομάκρυνσης του Κ. Καραμανλή από την εξουσία· ενός Καραμανλή που είχε συνηθίσει να βασίζεται στην ανικανότητα του αντιπάλου (ΓΑΠ).

Κάποιοι δημοσιογράφοι προσποιήθηκαν πως δεν κατάλαβαν το κίνητρο, κάποιοι άλλοι παραδέχθηκαν έμμεσα την έκπτωση των θεσμών, λέγοντας προς την άλλη πλευρά «κι οι δικοί σας τα ίδια κάνανε ως κυβέρνηση». 

Το κορυφαίο πρόσωπο της θλιβερής ιστορίας υπήρξε ο πρόεδρος της Βουλής, ενώπιον του οποίου λειτούργησε η πρόσθετη καινοτόμος κάλπη. Διαβεβαίωσε ότι ουδέν πρόβλημα υπήρξε. 

Ας δούμε λίγα στιγμιότυπα από το 2008 και το προηγηθέν 2007 και ας αναρωτηθούμε τι εγγυάται σε μια αναθεώρηση Συντάγματος ένας πρωθυπουργός που:

• παθαίνει αλτσχάιμερ μετά το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκήρυξε 
• δεν αρκείται ν’ ανοίξει «δικό του» κανάλι, θέλει να κλείσει και κάποια αντίπαλα 
• «προβλέπει» τις δικαστικές αποφάσεις