Ένα θέαμα που από μόνο του θα έπρεπε να μας προβληματίζει όχι για τη μεγάλη αυτή καθ' εαυτή ενδυματολογική αντίθεση, ούτε για την αντίληψη της όποιας –πλέον- έκπληξης στα μάτια της μουσουλμάνας αθλήτριας –η οποία πιθανώς να υποχρεώνεται να ακολουθεί την ενδυματολογική αντίληψη της θρησκείας της- αλλά για το τι μπορεί να καταφέρει η παράλογη πίστη-θρησκεία στον άνθρωπο.
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Και ποιος θα μπορούσε να μιλήσει, να ονομάσει, να ισχυρισθεί το ποια είναι η παράλογη και ποια η ορθή πίστη;
Ασφαλώς και κανείς.
Απολύτως κανείς, οποιοδήποτε θρησκευτικού δόγματος. Άπειρα τα επιχειρήματα με πρώτο και κύριο την επιρροή των προσωπικών ''πιστεύω'' του καθενός (ως καθένας νοείται τόσο το μεμονωμένο άτομο όσο και η ομάδα) τα οποία ''πιστεύω'', δεν δέχεται ο ''αντίδικος' και δικαίως διότι η πίστη δεν είναι θέμα απόδειξης αλλά ...πίστης(!) και η οποιαδήποτε πίστη μια και απέχει της απόδειξης σημαίνει απλά, στο έσχατο βάθος της: Γιατί έτσι θέλω, γιατί έτσι μ' αρέσει (!)
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ σοβαρό, κάτι στο οποίο όλοι θα πρέπει να συμφωνήσουμε:
Όλοι εκείνοι λοιπόν, που ωρύονται φανταζόμενοι πως κρατούν τη μία και μόνη αλήθεια, θα διατηρούσαν –και πάλι ίσως, λόγω των διαφορετικών επιρροών τους- τον φανατισμό ή την θέρμη τους υπέρ του ‘αντιπάλου’ όμως δόγματος…
Μοιάζει αστείο και όμως ισχύει.
Έχω συχνά ακούσει το επιχείρημα πιστών που συμφωνούν με τη σχέση: Τόπος καταγωγής-θρήσκευμα, να δικαιολογούνται: ''Εμείς έτσι τα βρήκαμε έτσι τα συνεχίσουμε''. Το επιχείρημα αφοπλίζει! Καλώς, περί ορέξεως άλλωστε του διπλανού, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.
Για όλους τους υπόλοιπους όμως, που δεν θέλουν να τα αφήνουν όπως τα βρήκαν, επιμένω, πως ακόμα και εάν δεχθούμε πως υπάρχει Θεός, η πίστη του καθενός, η ταγή στο όνομά του όποιου Θεού, η πορεία της ζωής που απορρέει από τις διδαχές του είναι καθαρά, πεντακάθαρα, θέμα τύχης και συνίσταται στο τόπο γέννησής του.
Πόσοι από τους φίλους που διαβάζουν το άρθρο και είναι πιστοί χριστιανοί πιστεύουν πως αν γεννιόταν στο Ιράν δεν θα ήταν μουσουλμάνοι; (Σύμφωνοι υπάρχουν και εκείνοι οι καθ' όλα άξιοι* που αλλαξοπιστούν προς οποιαδήποτε μεριά, αλλά αυτοί αποτελούν το ένα ή το δύο στο εκατομμύριο του συνόλου των πιστών. Οι υπόλοιποι είναι κάπως πιο ...εγωιστές, πιο βολεμένοι ή πιο ευχαριστημένοι.
Πέραν αυτών, οι αδικίες μέσα σε πίστεις, σε δογματικές επιταγές, σε αιρέσεις και οπουδήποτε αλλού δεν υπάρχει αντικειμενική θέσπιση-εφαρμογή κανόνων, (και κάτι τέτοιο είναι απολύτως αδύνατον να υπάρξει μια και η κρίση του κάθε ‘’ειδικού’’, ιερέα, ραβίνου, ιμάμη και όλων των υπολοίπων, κάθε άλλο παρά πεφωτισμένη και αμέτοχη των προσωπικών του αντιλήψεων είναι**), είναι δεδομένες, αδιαπραγμάτευτες και διαρκείς όχι μόνο εν μέσω διαφορετικών θρησκειών, αλλά και μέσα ακόμα στα ίδια δόγματα.
Όλες οι πίστεις, βασίζονται σε μια εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια. Σε μία αλήθεια η οποία ανιχνευόμενη σε βάθος θα καταλήξει να ομολογεί πως: Έτσι είναι, επειδή έτσι το είπε κάποιος που θεωρείται υπέρ άνω. Π.χ. Ο προφήτης, ο ευαγγελιστής, ο πεφωτισμένος στοχαστής..., ο άγιος.
Αυτό βεβαίως κάποιους υποχρεώνει, δια μέσου της πίστης τους και μόνον. Φαντάζει αρκετό. Κάποιους άλλους όμως δεν τους υποχρεώνει, διότι απλά δεν αποδεικνύεται. Είναι γνωστό πως μέσα στη πίστη δεν υπάρχει γνώση, άρα είναι κουτό να επιζητάται απόδειξη. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
Το έχουμε πει και άλλες φορές. Π.χ. Γνωρίζω, ότι τώρα δεν βρέχει. Πιστεύω, ότι αύριο δεν θα βρέξει (βασιζόμενος στις δικές μου θεωρίες-πιθανότητες ή ακούγοντας τους μετεωρολόγους) Κάνετε τους συνειρμούς...
Ως δυτικοί –αναφέρω επιστρέφοντας στο θέμα- και έχοντες μια άλλη παιδεία από εκείνη των μουσουλμανικών λαών βλέπουμε να διαπράττεται μια αδικία έναντι των ανθρώπων της μουσουλμανικής πίστης. Έχω άδικο; Πρώτες οι γυναίκες ας απαντήσουν αν αισθάνονται περισσότερο τυχερές για τον δυτικό τόπο καταγωγής τους...
Βεβαίως από τη μεριά τους οι άνθρωποι εκείνοι δεν το βλέπουν με τον τρόπο που το κοιτούμε εμείς (διότι πιστεύουν -στην πλιοψηφία τους- σε αυτά που τους όρισε ο προφήτης. Ο δικός τους προφήτης!) Εμείς όμως, ως πιο τυχεροί, πιστεύουμε άλλα (τα οποία δεν υποχρεώνουν εκείνους αλλά εμάς που πιστεύουμε στα στόματα ή τις γραφές των δικών μας άξιων…
Ποιος όμως από όλους μας λέει τα σωστά; (όλοι δεν γίνεται).
Πριν αποφασίσουμε πως τα λέμε εμείς θα πρέπει να εξετάσουμε αν γεννηθήκαμε κατά τύχη στο μέρος που αναπτύσσονται τα δικά μας επιχειρήματα. Εκεί όπου ευδοκιμεί η πατρώα θρησκεία με τις δικές της -μικρές- απαγορεύσεις και τις δικές της -μεγαλύτερες- ελευθερίες, τις δικές αλήθειες.
Το μέγα ζήτημα και ο σκοπός όλων αυτών, είναι να αντιληφθούμε το ανούσιο των επιταγών τής κάθε θρησκείας. Το πόσο κουτή είναι εμμονή της υποστήριξης του δικού μας δικαίου αφ' ής στιγμής από τύχη το ισχυριζόμαστε.
Αν δεν ισχύει κάτι σε μία θρησκεία, η λογική λέει πως δεν θα πρέπει να ισχύει και για την επόμενη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Η κατάρριψη της μιας, αυτόματα καταρρίπτει στα μάτια του ''υπερκομματικού'' και τη επόμενη και πάει λέγοντας. Σκεφθείτε το γιατί...
Γνωρίζω πως υπάρχει αντίλογος και μάλιστα σθεναρός. Τον ακούω ακόμα και μέσα στην οικογένειά μου, όμως το να δεχθώ πως δεν κατέχω από τύχη τη μόνη αλήθεια επειδή έτυχε να γεννηθώ εδώ που γεννήθηκα και πως δεν θα πίστευα άλλα, αν γεννιόμουν αλλού, πραγματικά με ξεπερνάει.
Αυτό από μόνο του λέει πολλά σε εκείνους που θέλουν να ακούσουν. Επιμένει πως από τύχη στερούνται εκείνα που στερούνται ή πως κακώς από τη άλλη πλευρά, απολαμβάνουν εκείνα που απολαμβάνουν.
Η επιμονή πολλών πως μία είναι η αλήθεια (ή έστω η αληθινή πίστη) και είναι αυτή που κατέχω μόνο εγώ-εμείς, μου θυμίζει τη μάνα που ψηφίζει το παιδί της ως ωραιότερο και ακόμα χειρότερα γιατί τουλάχιστον η γνώμη αυτής δεν είναι δασκαλεμένη, είναι η δική της.
Ο καθένας μπορεί να επιλέξει σήμερα η θρησκεία που τον βολεύει που τον συμφέρει που τον εξυπηρετεί γνωρίζοντας πως επί του πρακτέου έχει τις ίδιες πιθανότητες επιλέγοντας την οποιαδήποτε να βρίσκεται στη σωστή πλευρά.
Ας δούμε και αυτή την προσέγγιση...
* Άξιοι διότι βρήκαν το θάρρος να εξετάσουν μια άλλη θρησκεία και πιστέψουν αυτοβούλως σε αυτήν που τους άρεσε και όχι επειδή κάποιοι -οι γονείς τους εν προκειμένω- τους ενέταξαν κάπου.
** Για το ίδιο η παρόμοιο αμάρτημα ο κάθε αμαρτάνων τιμωρείται με τρόπο διαφορετικό. Το επιχείρημα των διαφορετικών παραμέτρων της κάθε περίπτωσης δεν ισχύει και ουδένα πείθει, καθόσον κανείς εντεταλμένος (από Θεό ή άνθρωπο) δεν είναι φυσικά ικανός να εξετάσει το σύνολο όχι μόνον των δράσεων αλλά και των αιτιών- επιρροών δια μέσου των οποίων διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας-δράστης –δια των οποίων επιρροών το υποκείμενο είναι, καθώς αντιλαμβάνεστε, αθώο- Π.χ. Τι φταίει ένα παιδί αν παραμελούταν από τους γονείς του και καλλιέργησε ένα χαρακτήρα με ροπή στην όποια παραβατικότητα;
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Και ποιος θα μπορούσε να μιλήσει, να ονομάσει, να ισχυρισθεί το ποια είναι η παράλογη και ποια η ορθή πίστη;
Ασφαλώς και κανείς.
Απολύτως κανείς, οποιοδήποτε θρησκευτικού δόγματος. Άπειρα τα επιχειρήματα με πρώτο και κύριο την επιρροή των προσωπικών ''πιστεύω'' του καθενός (ως καθένας νοείται τόσο το μεμονωμένο άτομο όσο και η ομάδα) τα οποία ''πιστεύω'', δεν δέχεται ο ''αντίδικος' και δικαίως διότι η πίστη δεν είναι θέμα απόδειξης αλλά ...πίστης(!) και η οποιαδήποτε πίστη μια και απέχει της απόδειξης σημαίνει απλά, στο έσχατο βάθος της: Γιατί έτσι θέλω, γιατί έτσι μ' αρέσει (!)
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι πολύ σοβαρό, κάτι στο οποίο όλοι θα πρέπει να συμφωνήσουμε:
- Ο τόπος γέννησης του κάθε ανθρώπου προδικάζει τη θρησκεία του.
Όλοι εκείνοι λοιπόν, που ωρύονται φανταζόμενοι πως κρατούν τη μία και μόνη αλήθεια, θα διατηρούσαν –και πάλι ίσως, λόγω των διαφορετικών επιρροών τους- τον φανατισμό ή την θέρμη τους υπέρ του ‘αντιπάλου’ όμως δόγματος…
Μοιάζει αστείο και όμως ισχύει.
Έχω συχνά ακούσει το επιχείρημα πιστών που συμφωνούν με τη σχέση: Τόπος καταγωγής-θρήσκευμα, να δικαιολογούνται: ''Εμείς έτσι τα βρήκαμε έτσι τα συνεχίσουμε''. Το επιχείρημα αφοπλίζει! Καλώς, περί ορέξεως άλλωστε του διπλανού, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.
Για όλους τους υπόλοιπους όμως, που δεν θέλουν να τα αφήνουν όπως τα βρήκαν, επιμένω, πως ακόμα και εάν δεχθούμε πως υπάρχει Θεός, η πίστη του καθενός, η ταγή στο όνομά του όποιου Θεού, η πορεία της ζωής που απορρέει από τις διδαχές του είναι καθαρά, πεντακάθαρα, θέμα τύχης και συνίσταται στο τόπο γέννησής του.
Πόσοι από τους φίλους που διαβάζουν το άρθρο και είναι πιστοί χριστιανοί πιστεύουν πως αν γεννιόταν στο Ιράν δεν θα ήταν μουσουλμάνοι; (Σύμφωνοι υπάρχουν και εκείνοι οι καθ' όλα άξιοι* που αλλαξοπιστούν προς οποιαδήποτε μεριά, αλλά αυτοί αποτελούν το ένα ή το δύο στο εκατομμύριο του συνόλου των πιστών. Οι υπόλοιποι είναι κάπως πιο ...εγωιστές, πιο βολεμένοι ή πιο ευχαριστημένοι.
Πέραν αυτών, οι αδικίες μέσα σε πίστεις, σε δογματικές επιταγές, σε αιρέσεις και οπουδήποτε αλλού δεν υπάρχει αντικειμενική θέσπιση-εφαρμογή κανόνων, (και κάτι τέτοιο είναι απολύτως αδύνατον να υπάρξει μια και η κρίση του κάθε ‘’ειδικού’’, ιερέα, ραβίνου, ιμάμη και όλων των υπολοίπων, κάθε άλλο παρά πεφωτισμένη και αμέτοχη των προσωπικών του αντιλήψεων είναι**), είναι δεδομένες, αδιαπραγμάτευτες και διαρκείς όχι μόνο εν μέσω διαφορετικών θρησκειών, αλλά και μέσα ακόμα στα ίδια δόγματα.
Όλες οι πίστεις, βασίζονται σε μια εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια. Σε μία αλήθεια η οποία ανιχνευόμενη σε βάθος θα καταλήξει να ομολογεί πως: Έτσι είναι, επειδή έτσι το είπε κάποιος που θεωρείται υπέρ άνω. Π.χ. Ο προφήτης, ο ευαγγελιστής, ο πεφωτισμένος στοχαστής..., ο άγιος.
Αυτό βεβαίως κάποιους υποχρεώνει, δια μέσου της πίστης τους και μόνον. Φαντάζει αρκετό. Κάποιους άλλους όμως δεν τους υποχρεώνει, διότι απλά δεν αποδεικνύεται. Είναι γνωστό πως μέσα στη πίστη δεν υπάρχει γνώση, άρα είναι κουτό να επιζητάται απόδειξη. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.
Το έχουμε πει και άλλες φορές. Π.χ. Γνωρίζω, ότι τώρα δεν βρέχει. Πιστεύω, ότι αύριο δεν θα βρέξει (βασιζόμενος στις δικές μου θεωρίες-πιθανότητες ή ακούγοντας τους μετεωρολόγους) Κάνετε τους συνειρμούς...
Ως δυτικοί –αναφέρω επιστρέφοντας στο θέμα- και έχοντες μια άλλη παιδεία από εκείνη των μουσουλμανικών λαών βλέπουμε να διαπράττεται μια αδικία έναντι των ανθρώπων της μουσουλμανικής πίστης. Έχω άδικο; Πρώτες οι γυναίκες ας απαντήσουν αν αισθάνονται περισσότερο τυχερές για τον δυτικό τόπο καταγωγής τους...
Βεβαίως από τη μεριά τους οι άνθρωποι εκείνοι δεν το βλέπουν με τον τρόπο που το κοιτούμε εμείς (διότι πιστεύουν -στην πλιοψηφία τους- σε αυτά που τους όρισε ο προφήτης. Ο δικός τους προφήτης!) Εμείς όμως, ως πιο τυχεροί, πιστεύουμε άλλα (τα οποία δεν υποχρεώνουν εκείνους αλλά εμάς που πιστεύουμε στα στόματα ή τις γραφές των δικών μας άξιων…
Ποιος όμως από όλους μας λέει τα σωστά; (όλοι δεν γίνεται).
Πριν αποφασίσουμε πως τα λέμε εμείς θα πρέπει να εξετάσουμε αν γεννηθήκαμε κατά τύχη στο μέρος που αναπτύσσονται τα δικά μας επιχειρήματα. Εκεί όπου ευδοκιμεί η πατρώα θρησκεία με τις δικές της -μικρές- απαγορεύσεις και τις δικές της -μεγαλύτερες- ελευθερίες, τις δικές αλήθειες.
Το μέγα ζήτημα και ο σκοπός όλων αυτών, είναι να αντιληφθούμε το ανούσιο των επιταγών τής κάθε θρησκείας. Το πόσο κουτή είναι εμμονή της υποστήριξης του δικού μας δικαίου αφ' ής στιγμής από τύχη το ισχυριζόμαστε.
Αν δεν ισχύει κάτι σε μία θρησκεία, η λογική λέει πως δεν θα πρέπει να ισχύει και για την επόμενη για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Η κατάρριψη της μιας, αυτόματα καταρρίπτει στα μάτια του ''υπερκομματικού'' και τη επόμενη και πάει λέγοντας. Σκεφθείτε το γιατί...
Γνωρίζω πως υπάρχει αντίλογος και μάλιστα σθεναρός. Τον ακούω ακόμα και μέσα στην οικογένειά μου, όμως το να δεχθώ πως δεν κατέχω από τύχη τη μόνη αλήθεια επειδή έτυχε να γεννηθώ εδώ που γεννήθηκα και πως δεν θα πίστευα άλλα, αν γεννιόμουν αλλού, πραγματικά με ξεπερνάει.
Αυτό από μόνο του λέει πολλά σε εκείνους που θέλουν να ακούσουν. Επιμένει πως από τύχη στερούνται εκείνα που στερούνται ή πως κακώς από τη άλλη πλευρά, απολαμβάνουν εκείνα που απολαμβάνουν.
Η επιμονή πολλών πως μία είναι η αλήθεια (ή έστω η αληθινή πίστη) και είναι αυτή που κατέχω μόνο εγώ-εμείς, μου θυμίζει τη μάνα που ψηφίζει το παιδί της ως ωραιότερο και ακόμα χειρότερα γιατί τουλάχιστον η γνώμη αυτής δεν είναι δασκαλεμένη, είναι η δική της.
Ο καθένας μπορεί να επιλέξει σήμερα η θρησκεία που τον βολεύει που τον συμφέρει που τον εξυπηρετεί γνωρίζοντας πως επί του πρακτέου έχει τις ίδιες πιθανότητες επιλέγοντας την οποιαδήποτε να βρίσκεται στη σωστή πλευρά.
Ας δούμε και αυτή την προσέγγιση...
* Άξιοι διότι βρήκαν το θάρρος να εξετάσουν μια άλλη θρησκεία και πιστέψουν αυτοβούλως σε αυτήν που τους άρεσε και όχι επειδή κάποιοι -οι γονείς τους εν προκειμένω- τους ενέταξαν κάπου.
** Για το ίδιο η παρόμοιο αμάρτημα ο κάθε αμαρτάνων τιμωρείται με τρόπο διαφορετικό. Το επιχείρημα των διαφορετικών παραμέτρων της κάθε περίπτωσης δεν ισχύει και ουδένα πείθει, καθόσον κανείς εντεταλμένος (από Θεό ή άνθρωπο) δεν είναι φυσικά ικανός να εξετάσει το σύνολο όχι μόνον των δράσεων αλλά και των αιτιών- επιρροών δια μέσου των οποίων διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας-δράστης –δια των οποίων επιρροών το υποκείμενο είναι, καθώς αντιλαμβάνεστε, αθώο- Π.χ. Τι φταίει ένα παιδί αν παραμελούταν από τους γονείς του και καλλιέργησε ένα χαρακτήρα με ροπή στην όποια παραβατικότητα;
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.