Οι "μενουμευρώπη" και οι "πρώτα η Ελλάδα"

Στη χώρα της αφασίας, υπάρχουν οι "μενουμευρώπη" και οι "πρώτα η Ελλάδα", αυτές οι δυο κατηγορίες ανθρώπων -δεν θα ειπώ πολιτών, γιατί έτσι διακρινόμενοι από αλλήλους δεν είναι πολίτες, είναι όλοι τους ψώνια- που περιορίζονται στην ισχύ μιας «ταυτότητας» που καθρεφτίζεται στα λόγια τους μόνο ...

Οι πρώτοι θεωρούν τους εαυτούς τους «εστεμμένους» ως οικονομική και πνευματική ελιτ, και υπο-βλέπουν τους άλλους, χωρίς ποτέ να ακούνε τί λένε και τί ισχυρίζονται αυτοί οι άλλοι... (δηλαδή περιφρονούν, περιγελούν ή και αδιαφορούν, σιωπούν ή αρνούνται τα προφανή, λες και, κάποιο θεϊκό μεγαλείο, τους εξασφαλίζει την ανωτερότητα έναντι των άλλων...)

Οι δεύτεροι, που θεωρούν τους εαυτούς τους αδικημένους και περιφρονημένους που υποτιμώνται από τους... επιφανειακούς και μοντέρνους (όπως τους θεωρούν), έχουν μια αίσθηση «υποχρέωσης να αγωνιστούν», ακόμη κι αν πρόκειται για αγώνα επί ματαίω.. (γιατί βλέπεις ο αγώνας του καθενός είναι προσωπικός, κι αν αυτός νομίζει ότι πρέπει, θα τον κάνει, έστω κι αν φαίνεται εκ των προτέρων χαμένος...)

Η αλήθεια θαρρώ πως είναι κάπου ανάμεσα:

• οι πρώτοι γίνανε μιμητικά μοντέρνοι και ξενόπληκτοι πιστεύοντας τα «νέα που διαδόθηκαν», χωρίς όμως οι ίδιοι να εντρυφήσουν στην κυοφορία του καινούργιου ώστε να το προκαλέσουν και νά 'ναι αυτό ωραίο και κατάλληλο για «το κλίμα μας». 
• οι δεύτεροι αισθάνονται οργή, θυμό και ριγμένοι, από την νέα εποχή, αλλά αυτό οφείλεται στη δική τους ολιγωρία ή αδυναμία να υπερασπιστούν και να μεταλαμπαδεύσουν, να ανανεώσουν και να ισχυροποιήσουν τις πίστεις τους και τα «χρυσαφικά» της παράδοσής και της ιστορίας τους. 

Με αποτέλεσμα να λέγεται ότι αυτοί αρκούνται σε σχετικά ακίνδυνες ειρωνείες, στα social media ή σε πολιτικά sites...

Είναι λάθος να νομίζουμε ότι ο πιστεύων και αγωνιζόμενος είναι ένα αλαφροΐσκιωτο ανθρωπάκι που ξελέγεται για να περνάει η ώρα του...

Αν οι «γελοιο-ποιοί» γίνανε πολλοί, είναι γιατί άμα είναι λίγοι δεν θα κάνουν δουλειά. Και συστρατεύονται μεταξύ τους ή επιστρατεύουν και μισθοφόρους... Ενώ, όταν οι αγωνιστές είναι λίγοι, είναι που ο αγώνας είναι μεγάλος, κι εναντίον δυνατών, γιατί είναι ακριβά αυτά που διακυβεύονται. Και δεν μπορεί ένα οικονομικό ή εξουσιαστικό διακύβευμα να καταργεί το νόημα της ζωής των ανθρώπων!

Σαν γίνει ο αγώνας παλλαϊκός ή που θά 'ναι οι αγωνιστές απατημένοι, και γρήγορα ο αγώνας τους θα εκτραπεί -πράγμα που τό 'χει δείξει άλλωστε, επανειλημμένως, η ιστορία- ή που θά 'ναι ενωμένοι κι αποφασισμένοι γιατί έχουν πειστεί.

Και συνήθως, ενώ τα συμφέροντα ενώνουν τους ισχυρούς και διαιρούν τις κοινωνικές ομάδες, οι κοινές πίστεις και οι κοινές αξίες ενώνουν τις κοινωνίες, όσο και αν οι ισχυροί προσπαθούν να εφεύρουν λόγους διαίρεσης και οπαδοποίησης.

Για ποιά κοινή αξία και πίστη θα ενωθούν οι "μενουμευρώπη"; Υπάρχει καμμιά ουσιαστική, κοινή -κι όχι μόνο λεκτική- αξία ή πίστη;

Γιατί οι "πρώτα η Ελλάδα", όσο και να μπερδεύονται, έχουν αρκετές κοινές αξίες και πίστεις. Και η σπουδαιότερη από αυτές είναι εκείνη που συνοψίζεται στο: «εάν η πατρίδα σου ευτυχεί, και ατυχής ών θα σωθείς, ενώ εάν η πατρίδα σου δυστυχεί, και ευτυχής ών θα δυστυχήσεις». Κι αν οι "πρώτα η Ελλάδα", πιστεύουν ότι αυτό ισχύει για όλους, οι άλλοι, οι «μενουμευρώπη», φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτό ισχύει μόνο για «την δικιά τους» την πατρίδα, δηλαδή εκείνη στην οποία «πιστεύουν».

Γεnικά μιλώντας, μια καλοστημένη πατρίδα, με αξίες, οράματα και ιδανικά για τους πολίτες της (όπως κι αυτοί για την πατρίδα τους) δεν θά 'πρεπε να επιδιώκει τον χαμό των άλλων για την ευτυχία των πολιτών της.

Για μια τέτοια πατρίδα έχουμε χρέος προάσπισης και διαφύλαξης, και τούτο δεν είναι έχθρα κατά του κόσμου. Είναι το προσωπικό χρέος του καθενός μας. Και τέτοιο χρέος έχουμε όλοι, ακόμη και οι εχθροί μας, για την πατρίδα τους.

Ελένη Αθανασούλη