Select Menu

Ενα περίεργο σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ

Θα έχουν οι υποστηρικτές της χρεοκοπίας και της δραχμής την ευκαιρία που επιθυμούν;

Πριν από έναν περίπου χρόνο, οι Έλληνες που πίστευαν πως η χώρα τους θα ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση εκτός της Ευρωζώνης πλησίαζαν το 40%, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές (πηγή).

Λογικά λοιπόν υποθέτουμε πως το ποσοστό στην πραγματικότητα ήταν μεγαλύτερο, ενώ σήμερα θα έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο – ειδικά μετά τις παταγώδεις, συνεχείς αποτυχίες της κυβέρνησης, όσον αφορά την οικονομική διαχείριση της χώρας, λόγω των οποίων υπεγράφη το τρίτο μνημόνιο, ξεπουλήθηκαν οι τράπεζες, θα ακολουθήσει το τέταρτο κοκ.

Με δεδομένο τώρα το ότι, οι τράπεζες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα, κυρίως εξαιτίας της συνεχιζόμενης ανόδου των κόκκινων δανείων, οπότε λογικά προβλέπεται η επόμενη διάσωση τους (άρα το κούρεμα των ομολογιούχων και των καταθέσεων), οι λύσεις για τη χώρα γίνονται ακόμη πιο δύσκολες – γεγονός που σημαίνει πως θα ενοχοποιείται όλο και πιο πολύ το κοινό νόμισμα για το κατάντημα της πατρίδας μας, αφού οι άνθρωποι εκ φύσεως αναζητούν άλλους ενόχους για τα προβλήματα τους.

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, θα υπερισχύσουν σταδιακά αυτοί που τάσσονται υπέρ της υιοθέτησης της δραχμής, η οποία θεωρείται ως το μαγικό ραβδί για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση – αφού, όπως πολύ σωστά λέγεται, ο πνιγμένος προσπαθεί να πιαστεί ακόμη και από τα μαλλιά του, για να καταφέρει να σωθεί.

Έτσι θα δοθεί πιθανότητα η ευκαιρία στους υποστηρικτές του συγκεκριμένου δρόμου να τεκμηριώσουν πρακτικά τα αποτελέσματα της υιοθέτησης της δραχμής – κάτι που ενδεχομένως εύχονται μυστικά αρκετά στελέχη της κυβέρνησης, αφού διαφορετικά δεν επεξηγείται η νέα ομηρική της διαπραγμάτευση, η οποία κοστίζει καθημερινά τεράστια ποσά στην Ελλάδα.

Εάν δεν διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του χρέους, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον

Στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη επίσης, υπάρχουν οι μικρές και οι μεγάλες χώρες – με κριτήριο τον πληθυσμό τους. Οι μικρές χώρες, λόγω του ότι οι αγορές είναι απελευθερωμένες (με την έννοια ότι δεν υπάρχουν τείχη προστασίας όπως, για παράδειγμα, οι δασμοί), δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις μεγάλες, στα περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες – επειδή οι επιχειρήσεις που έχουν έδρα τις μεγάλες χώρες απευθύνονται σε πολύ περισσότερους εγχώριους καταναλωτές, με αποτέλεσμα να έχουν υψηλότερο τζίρο και κέρδη, οπότε να γίνονται πολύ ισχυρές.

Έτσι έχουν τη δυνατότητα να ιδρύουν υποκαταστήματα στις μικρότερες χώρες εφαρμόζοντας μία πολιτική dumping στην αρχή (πωλήσεις σε τιμές κάτω του κόστους), μέσω της οποίας κλείνουν οι τοπικές ανταγωνιστικές εταιρείες. Για παράδειγμα, η Lidl έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει στη χρεοκοπία όλα τα ελληνικά ανταγωνιστικά της σούπερ μάρκετ – οπότε να κυριαρχήσει στη συνέχεια στην αγορά, αυξάνοντας τότε τις τιμές της και κερδίζοντας τα πολλαπλάσια, από αυτά που στην αρχή έχασε.

Εντός της Ευρωζώνης τώρα, όπου οι μικρές χώρες δεν έχουν τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος τους για να εξισορροπήσουν την απώλεια της ανταγωνιστικότητας τους (εδώ η τοποθέτηση ορισμένων οπαδών της δραχμής,σύμφωνα με την οποία η ισοτιμία θα έπρεπε να «κλειδώσει» στο 1:1 είναι εντελώς εσφαλμένη, αφού αποκλείει την υποτίμηση, η οποία συνήθως είναι απαραίτητη), είναι καταδικασμένες να σκλαβωθούν οικονομικά από τις μεγαλύτερες – εκτός εάν ακολουθούσε η πολιτική ένωση, οπότε η Ευρωζώνη θα ήταν ένας, κατά κάποιον τρόπο, ενιαίος εθνικός χώρος.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από την Αυστρία ή την Ολλανδία, οι οποίες ουσιαστικά έχουν εξελιχθεί σε δορυφόρους της Γερμανίας για να επιβιώσουν – ενώ οι υπόλοιπες χώρες, όπως η Ελλάδα, σταδιακά καταστρέφονται.

Εκτός της Ευρωζώνης και εντός της ΕΕ η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική, λόγω της ύπαρξης εθνικών νομισμάτων – κάτι που όμως δεν προστατεύει ιδιαίτερα τις μικρές χώρες, αφού είναι υποχρεωμένες να προσαρμόζουν τη νομισματική τους πολιτική με αυτήν της ισχυρής νομισματικής ζώνης. Αυτές τώρα που επιβιώνουν, όπως η Δανία και η Σουηδία, υπερχρεώνονται – με κριτήριο το συνολικό τους χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, το οποίο είναι υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας (πίνακας).

Η διαφορά τους με την Ελλάδα είναι το ότι, τα χρέη επικεντρώνονται στον ιδιωτικό τους τομέα, μέσω της φορολογικής πολιτικής, οπότε το δημόσιο χρέος τους παραμένει βιώσιμο – ενώ στη χώρα μας συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο έως το 2010, αφού τα χρέη επιβάρυναν το κράτος.

Η μοναδική άλλη χώρα, στην οποία συνέβαινε το ίδιο, είναι η Ιταλία – με τη μεγάλη διαφορά όμως ότι, το δημόσιο χρέος της χρηματοδοτούταν σε μεγάλο βαθμό (άνω του 50%) εσωτερικά, από τους ίδιους τους Ιταλούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τις τράπεζες της, τα περισσότερα ομόλογα χρηματοδότησης των οποίων κατέχονται από τα ιταλικά νοικοκυριά – ενώ οι Έλληνες δεν εμπιστεύθηκαν ποτέ το δημόσιο, ούτε τόσο πολύ τις τράπεζες τους (αντίθετα, η εγχώρια ελίτ απομυζούσε ανέκαθεν το κράτος).

Εάν τώρα η Ελλάδα είχε ακολουθήσει το δρόμο της Ιταλίας το 2009, εκδίδοντας εθνικά ομόλογα αντί να απευθυνθεί στο ΔΝΤ, δεν θα είχε χρεοκοπήσει – κρίνοντας από τα 100 δις € καταθέσεων που διέφυγαν επίσημα στο εξωτερικό, ενώ μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν το κράτος. Σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα κατέρρεαν το χρηματιστήριο, οι τιμές των ακινήτων, οι τράπεζες κοκ., οπότε η Ελλάδα δεν θα ζημίωνε με πάνω από 1 τρις €, έναντι δανείων της τάξης των 240 δις € – κάτι που δυστυχώς δεν έγινε κατανοητό από τους Έλληνες.

Όλα αυτά αποτελούν όμως παρελθόν, αφού τέτοιου είδους λάθη δεν διορθώνονται εκ των υστέρων – ενώ με το PSI χάθηκε εντελώς η εμπιστοσύνη στο κράτος και στα ομόλογα του (το ίδιο συνέβη με τις τράπεζες, μετά το σκάνδαλο των σκανδάλων). Το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας τώρα δεν είναι το νόμισμα αλλά το χρέος – το οποίο δεν είναι πλέον μόνο το δημόσιο αλλά, επίσης, το ιδιωτικό, το οποίο δεν υπήρχε το 2009. Αυτό δεν σημαίνει ότι, το ευρώ δεν δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στις μικρές χώρες, ειδικά λόγω της πολιτικής της Γερμανίας (μισθολογικό dumping) – αλλά πως το χρέος αποτελεί για την Ελλάδα το νούμερο ένα πρόβλημα.

Με απλά λόγια, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, εάν δεν διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέλλον – ακόμη χειρότερα, θα λεηλατηθεί και θα μετατραπεί σε μία εξαθλιωμένη αποικία των δανειστών της. Η αιτία είναι το ότι, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η περιορισμένη ρευστότητα, όπως θεωρείται από πολλούς, αλλά η έλλειψη αξιόχρεων οφειλετών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών – η οποία δεν λύνεται χωρίς να προηγηθεί μία μερική διαγραφή χρεών. Απλούστερα, οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα δανεισμού, αφού δημιουργούν χρήματα από το πουθενά, αλλά δεν εμπιστεύονται τους οφειλέτες – ενώ οι εγγυήσεις των οφειλετών (τιμές ακινήτων κλπ.), έχουν πιά καταρρεύσει.

Εάν τώρα η διαγραφή αυτή δεν είναι εφικτή εντός του ευρώ, τότε η χώρα θα ήταν υποχρεωμένη να αποχωρήσει –πάντοτε υπό την προϋπόθεση όμως της διαγραφής μέρους του χρέους. Επομένως, όλες οι συζητήσεις περί δραχμής δεν έχουν στην πραγματικότητα κανένα νόημα – αφού το μεγάλο πρόβλημα παραμένει το συνολικό χρέος της πατρίδας μας, το οποίο δεν είναι σε καμία περίπτωση βιώσιμο. Όλα τα υπόλοιπα, όπως η έγκριση ή μη της αξιολόγησης, το τέταρτο μνημόνιο κοκ. είναι εντελώς αδιάφορα – αφού η χώρα μας οδηγείται σταδιακά στο χάος, όσο δεν βρίσκεται λύση για το χρέος.

Επιμέλεια: logiosermis.net με πληροφορίες απο analyst.gr

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top