Select Menu


Ήρθε η ώρα να πιάσουμε ένα πρόβλημα που εδώ και πάρα πολλά χρόνια τυραννάει (όχι και τόσο μάλλον) την ελληνική πολιτεία αλλά και κοινωνία. Το πρόβλημα του αθεράπευτου, θλιβερού οπαδισμού. Το πρόβλημα της βλακείας των ορισμένων (μάλλον όχι και τόσο ορισμένων) απαίδευτων αθλητικά ελλήνων που για να βγάλουν τα νεύρα τους, εξαιτίας της μίζερης ζωής τους, αποφασίζουν να παν στο γηπεδάκι και να ''τιμήσουν'' αθλητές και οικογένειες και να ''καλλωπίσουν'' το εσωτερικό του σταδίου.

Ξέρετε όμως αυτοί οι άνθρωποι δε γίνονται οπαδούληδες από τη μία μέρα στην άλλη. Κάποιος τους ευνουχίζει. Κάποιος τους οδηγεί προς τα εκεί. Και αυτός ο κάποιος, αυτός ο γνωστός άγνωστος είναι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί τα παιδιά όταν μπαίνουν στα σχολεία δεν αποκτούν αθλητική παιδεία και όταν μεγαλώσουν εκεί κοντά στα 14-15 ασπάζονται το ''όνειρο'' του μεγάλου οπαδού, του πρωτοστάτη της αλητείας. Άλλωστε αυτοί είναι αρεστοί στα μεγάλα κοράκια του ελληνικού αθλητικού παρασυστήματος. Γιατί χωρίς αυτούς ο μεγαλοπαράγοντας δε θα έχει το άλλοθι να κάνει ότι του καπνίσει στο βωμό του κέρδους.

Και τελικά τι γίνεται; Το αποτέλεσμα γνωστό. Τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν, μένοντας ανήλικοι στο μυαλό και κάνουν τσαμπουκάδες ανδρισμού μέσα στο κλουβί του γηπέδου με το ελληνικό κράτος, ανάπηρο σε τέτοια περιστατικά και ανήμπορο να αντιδράσει. Αλλά το χειρότερο είναι ότι την πληρώνουν και όλοι οι υπόλοιποι. Το λέει και ο σοφός (κλισέ) λαός πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Ας μην επεκταθούμε και στο χαμένο αθλητικό πολιτισμό...

Αλλά αφήνοντας όλες αυτές τις σκέψεις ξέγνοιαστες και έξω από το μυαλό μου, μου γεννιέται μία άλλη απορία. Τι τραβάει ο κάθε αθλητής να ακούει συνθηματάκια και τραγουδάκια φτιαγμένα στο πόδι που ''υμνούν τα κάλη'' της μητέρας του, της γυναίκας του και των παιδιών του. Και ακόμη περισσότερο να τα ακούνε αυτά άνθρωποι που όταν βγαίνουν από την Ελλάδα και πατούν πόδι στο εξωτερικό αντικρίζουν φιλάθλους που τους κοιτάζουν σαν είδωλα, σαν εξωγήινους, σαν αθλητικά και κοινωνικά παραδείγματα. Όταν όμως εμείς οι ίδιοι ως έλληνες δε σεβόμαστε τα δικά μας παιδιά, πως γίνεται οι έξω να τα σέβονται εκατό φορές περισσότερο; Αυτοί που δεν τους ζουν 365 μέρες το χρόνο.

Ξεπερνώ και αυτή τη σκέψη και πάω σε μία επόμενη. Δε νομίζω πως η οικονομική κρίση ευθύνεται και τόσο, όσο προσπαθούν να τη σχετίσουν με τα επεισόδια και το χαμηλό επίπεδο του έλληνα οπαδού (δεν είναι φίλαθλος). Αυτά γινόταν και παλιά. Γινόταν και στις εποχές που ακόμα το χρήμα κυλούσε αβέρτα στις φλέβες μας. Άρα δε γίνεται φταίει κάτι άλλο. Φταίει η ψυχοσύνθεση μας. Φταίει το ότι είμαστε τόσο κλειστόμυαλοι και τόσο αρνητικοί στον οποιοδήποτε διάλογο που μας καθιστά ανήμπορους να αλλάξουμε και να ξυπνήσουμε. Να δείξουμε πολιτισμό. Είμαστε τόσο σκληροί και σταθερή στις ιδέες μας που μοιάζουμε με το.. μπετόν αρμέ. Ίδιοι και απαράλλαχτοι.

Πολιτεία, κράτος, κοινωνία και ο καθένας από εμάς προσωπικά πρέπει να αναθεωρήσουμε. Πρέπει να σκεφτούμε πως οι ύβρεις και τα επεισόδια στα γήπεδα είναι μια μικρογραφία της ελληνικής μας πραγματικότητας. Δηλαδή τι; Μπάχαλο και κοινωνική ασφυξία. Και ας πάψει αυτό το μαρτύριο με τα άδεια γήπεδα και τους ξενερωμένους αθλητές.

Χριστόδουλος Φερεντίνος

ΥΓ. Το πρόσφατο περιστατικό με τα όσα άκουσε στο Αλεξάνδρειο ένας αθλητής πρότυπο για τους νέους που φέτος τελειώνει την καριέρα του, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, είναι πραγματικά Ν-Τ-Ρ-Ο-Π-Ι-Α-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο.

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top