Η πρόταση του ΔΝΤ προβλέπει ακόμη τον καθορισμό του επιτοκίου για τα δάνεια από την Ευρωζώνη στο σημερινό μέσο επίπεδο του 1,5% για 30 έως 40 χρόνια και την αναστολή όλων των πληρωμών τόκων, έως ότου αρχίσει η αποπληρωμή των δανείων.
Με την πρόταση αυτή, που παρουσίασε το Ταμείο στις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, οι ετήσιες ανάγκες εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους θα διατηρούνταν κάτω από το 15% του ΑΕΠ, με βάση τις σχετικά απαισιόδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ για τη μακροχρόνια πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Οι απαιτήσεις αυτές του ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος πηγαίνουν πολύ πέρα από ό,τι έχουν δηλώσει οι πιστωτές της Ελλάδας ότι είναι διατεθειμένοι να κάνουν για να βοηθήσουν την Ελλάδα να ανακτήσει την οικονομική ευρωστία της, σημειώνει το δημοσίευμα. Χώρες της Ευρωζώνης, προσθέτει η WSJ, με επικεφαλής τη Γερμανία, είναι απρόθυμες να προβούν σε τόσο μεγάλες παραχωρήσεις για τα δάνεια που έχουν δώσει στην Ελλάδα, τα οποία τώρα ανέρχονται σε λίγο πάνω από τα 200 δις. ευρώ, ενώ αναμένεται να δοθούν άλλα 60 δις. ευρώ με βάση το τρέχον πρόγραμμα στήριξης.
Η γερμανική κυβέρνηση, σημειώνει το δημοσίευμα, υποσχέθηκε πέρυσι στη γερμανική Βουλή ότι το ΔΝΤ θα μετάσχει στο νέο πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας. Το πρόβλημα της καγκελαρίου 'Αγκελα Μέρκελ, προσθέτει, είναι ότι το ΔΝΤ έχει δηλώσει πώς δεν μπορεί να συμμετάσχει εκ νέου, αν η Ευρωζώνη δεν αναδιαρθρώσει τα ελληνικά δάνεια, καθώς διαφορετικά το χρέος θα είναι «εξαιρετικά μη βιώσιμο», όπως δήλωσε η επικεφαλής του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, πρόσφατα. Μία μεγάλη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα απαιτούσε μία έντονη αντιπαράθεση και ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή, με το ενδεχόμενο εξέγερσης συντηρητικών βουλευτών και ενίσχυσης του ανερχόμενου δεξιού λαϊκιστικού κόμματος AfD.
Γερμανοί αξιωματούχοι προτιμούν, για τον λόγο αυτό, να κάνουν μόνο περιορισμένες προσαρμογές τώρα στα ελληνικά δάνεια και να αναβάλλουν τις μείζονες αλλαγές, που θα χρειάζονταν την ψήφο της γερμανικής Βουλής, έως το 2018 - μετά τις γενικές εκλογές που θα γίνουν στη Γερμανία το 2017, σημειώνει το δημοσίευμα. Η Γερμανία και άλλοι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ με στόχο να βρουν μία φόρμουλα που θα διαβεβαίωνε το Ταμείο ότι το ελληνικό χρέος θα αναδιαρθρωθεί, ενώ θα επέτρεπε στη Γερμανία να καθυστερήσει τις τελικές αποφάσεις έως το 2018.
Εάν το ΔΝΤ και η Γερμανία δεν μπορέσουν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, αναφέρει η WSJ, η Ευρωζώνη θα πρέπει να προχωρήσει με την επόμενη δόση των δανείων στην Ελλάδα χωρίς το ΔΝΤ.
«Πολλοί αξιωματούχοι της Ευρωζώνης σημειώνουν ότι οι συζητήσεις με το ΔΝΤ θα μπορούσαν να συνεχισθούν αργότερα», σημειώνεται. Ωστόσο, προσθέτει το δημοσίευμα, ορισμένοι συμμετέχοντες στις συζητήσεις σημειώνουν ότι μία συμφωνία για το χρέος θα γινόταν πολιτικά δυσκολότερη, όσο πλησιάζουν οι εκλογές του 2017 στη Γερμανία. «Πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ελπίζουν σε μία συμφωνία στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 24 Μαΐου, που θα επιτρέψει την καταβολή δόσης μετά. Αλλά ορισμένοι διαπραγματευτές πιστεύουν ότι θα χρειασθεί περισσότερος χρόνος», σημειώνει η WSJ.
Η ελληνική Κυβέρνηση λοιπόν ετοιμάζεται να εισέλθει σε μία φάση διαπραγματεύσεων με τους δανειστές για το ζήτημα του χρέους. Από τα όσα έχουν μέχρι σήμερα γίνει γνωστά, η Ελλάδα αποδέχθηκε την ονομαστική αξία του χρέους, έχει παραιτηθεί από την απαίτηση για την ονομαστική μείωσή του και η όλη προσπάθεια επικεντρώνεται στην επιμήκυνση της χρονικής διάρκειάς του και στην επίτευξη ενός "χαμηλού” επιτοκίου.
Η στρατηγική αυτή είναι εντελώς αναχρονιστική και λανθασμένη. Το ζήτημα του ελληνικού χρέους είναι ένα εξαιρετικά μακροχρόνιο θέμα. Από τους μέχρι σήμερα χειρισμούς επί αυτού, προκύπτει ότι ουδείς έχει ασχοληθεί και ουδείς έχει λάβει υπ' όψη του τις δομικές μεταβολές οι οποίες συμβαίνουν στη διεθνή οικονομία. Οι περισσότεροι πιστεύουν -άλλωστε οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες το πίστευαν μέχρι πρόσφατα και μερικές το πιστεύουν ακόμη- ότι ο πληθωρισμός είναι μία μόνιμη κατάσταση στην οικονομία και ότι απλά σήμερα βιώνουμε ένα "διάλειμμα” ή μία "ανωμαλία” στην κανονική εξέλιξη των πραγμάτων.
Η ιστορία όμως αποδεικνύει πως, ο πληθωρισμός είναι η εξαίρεση και ότι οι φάσεις πτώσης και -κυρίως- οι φάσεις ισορροπίας των τιμών είναι, χρονικά, πολύ μεγαλύτερες από τις φάσεις του πληθωρισμού. Απλά, έχοντας βιώσει στο πρόσφατο παρελθόν το μεγαλύτερο κύμα πληθωρισμού στην ιστορία της ανθρωπότητας, πιστεύουμε ότι ο πληθωρισμός είναι κάτι μόνιμο και φυσιολογικό.
Ακόμη και ας πούμε ότι θα μπορούσε να είναι και έτσι. Μπορούμε να το ρισκάρουμε;
Θέλουμε να ακολουθήσουμε τη στρατηγική της επιμήκυνσης. Αφήνουμε κατά μέρος το εάν είναι ηθικό και εάν η Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να μετακυλήσει το δημόσιο χρέος στις επόμενες γενιές, οι οποίες δεν ευθύνονται για τη δημιουργία του.
Εξετάζουμε το εάν είναι έξυπνο να γίνει κάτι τέτοιο. Ένα επιχείρημα που προβάλλεται για τη μετακύλιση είναι ότι, "το χρέος θα απαξιωθεί μέσα στο χρόνο”. Και ποιος μπορεί να είναι βέβαιος γι' αυτό; Ποιος είναι βέβαιος ότι στα επόμενα χρόνια θα επαναληφθεί ο πληθωρισμός των δεκαετιών του 20ου αιώνα; Οι μέχρι σήμερα ενδείξεις (δημογραφική κατάρρευση της Δύσης, πτώση των επιτοκίων, ύφεση) συνηγορούν για το αντίθετο. Ότι δηλαδή, στις επόμενες δεκαετίες η τάση των τιμών θα είναι από σταθερή έως πτωτική. Αντίθετα απ' ότι συμβαίνει στις περιόδους πληθωρισμού, σε περιβάλλον πτωτικών τιμών, η πραγματική αξία του χρέους αυξάνεται μέσα στο χρόνο!
Και ποιος μπορεί σήμερα να πει με βεβαιότητα εάν ένα επιτόκιο είναι υψηλό ή χαμηλό; Ακόμη και εάν το επιτόκιο του χρέους συμφωνηθεί στο 2,0% ή το 1,5%, αυτό μπορεί να καταλήξει να είναι πολύ υψηλό εάν τα επιτόκια στην αγορά βρίσκονται στο μηδέν ή ακόμη και εάν γίνουν αρνητικά.
Ποιος έχει το δικαίωμα, μέσα στην άγνοιά του να παίζει με την τύχη του ελληνικού λαού και να τον καταδικάζει σε μόνιμη εξαθλίωση; Ήδη, η Ελλάδα έχει πληρώσει βαρύτατα τους ερασιτεχνισμούς στη διαχείριση του δημοσίου χρέους και στις συμφωνίες που συνήψε για το θέμα αυτό με τους εταίρους – δανειστές. Η βλάβη που έχει υποστεί από την απαράδεκτη συμφωνία του Γ. Παπανδρέου τον Μάιο του 2010 και το εγκληματικό PSI του 2012, είναι ανήκεστη. Η χώρα πρέπει πλέον να προσπαθήσει να περισώσει ό,τι μπορεί.
Παρά τις πομπώδεις εξαγγελίες, ουδέποτε υπήρξε ένας σοβαρός και καθολικός διάλογος για το χρέος. Ουδέποτε κατατέθηκαν προτάσεις των διαφόρων φορέων. Και ο χρόνος τελειώνει. Και, κατά τα φαινόμενα, η Ελλάδα, για μία ακόμη φορά, θα υποστεί μία ακόμη οικονομική ήττα που θα την επηρεάζει και θα την κάνει δέσμια και αποικία των δανειστών της για πολλές δεκαετίες ακόμα.
Eπιμέλεια: www.logiosermis.net
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.