Μπαλαούρες. Μπροστά στα τείχη, Λακεδαίμονες, μοιραίοι ή λύκοι;

Ακούω στις ειδήσεις που δείχνει το κανάλι της Βουλής, όσα διαμείβονται στο Κοινοβούλιο και δεν εκπλήσσομαι, καθόλου.

Γιατί; Μα επειδή, οι άνθρωποι που «επαναστατικά» αποδιοργάνωναν για χρόνια την χώρα, με διαδηλώσεις, με στείρες πολιτικές αντιδράσεις σε όλα, με αυθαίρετες και ανοίκειες εισβολές σε συνεδριάσεις θεσμικών οργάνων, με καταργήσεις θεσμικών διαδικασιών προς πλήρη απενοχοποίηση του δικαιώματος στη μπαχαλοποίηση, με την εξ επαγγέλματος και εξ οφίτσιο υποστήριξη της αθωότητας εγνωσμένων εγκληματιών, κλπ., οι άνθρωποι αυτοί, που με τις πολιτικές τους προτάσεις προοιωνίζονταν κοινωνική απελευθέρωση από τα μνημόνια και από την υποταγή σε πολιτικές εξανδραποδισμού, αποδείχτηκαν οι θερμότεροι και ικανώτεροι εκτελεστές του πλάνου της εξουδένωσης της χώρας, των πολιτών και της προοπτικής όλων μας. Με τα έργα τους, ως κυβέρνηση, μας οδηγούν δεσμίους στο χάος και την ανυπαρξία, την ανυπόληψη και την αιώνια υποδούλωση, παίρνοντας σκληρότατα μέτρα και τα επιβάλλουν ασυγκίνητοι και ανέκφραστοι. Ως εάν δεν είχαν ποτέ κατηγορήσει για αυταρχισμό «την εξουσία», και δεν είχαν ποτέ αντιπαρατεθεί μαζί της.

Με Μπαλαούρα προεδρεύοντα, ακούγεται: «κάτσε κάτω», «θα μιλάει όσο θέλω εγώ...», «εμείς δεν φοβηθήκαμε τα τανκς». [Προφανώς θεωρεί ότι είναι  ο μόνος -και με ύπατες εξουσίες- ήρωας της σύγρονης ελληνικής πολιτικής, κοινοβουλευτικής και  στρατιωτικής μας ιστορίας...]

Με τέτοιο όνομα θα έπρεπε κανείς να προσέχει. Γιατί συχνά, τα ονόματα δεν είναι τυχαία. [Με τη βοήθεια του γλωσσολόγου που ο καθένας μας κουβαλάει μέσα του, κι ανατρέχοντας σε μικρές ηλικίες, θυμάμαι πως «μπαλαούρα» λέγαμε τη φασαρία, και όσο ξέρω από τη γλώσσα του στρατού και του σωφρονιστηρίου «μπαλαούρο» λέγεται ο χώρος απομόνωσης και σωφρονισμού, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε αστυνομικό τμήμα, σχολείο ή στρατώνα].

Λυπάμαι πολύ, όχι γιατί ακούγονται τέτοια πράγματα, που δείχνουν μηδέν πολιτική αντίληψη, αλλά γιατί αυτά δείχνουν ότι έχει πέσει στο μηδέν η ανθρωπιά των ανθρώπων της εξουσίας.

Κι όταν ο άνθρωπος -πολύ περισσότερο ο ευρισκόμενος στην εξουσία- έχει χάσει την ανθρωπιά του, ποιός ξέρει πού μπορεί να τον οδηγήσει το πάθος του, η αυτολατρεία του, η αίσθηση της ανεμπόδιστης αυθαιρεσίας του, και της ανεξέλεγκτης δύναμής του;

Γιατί, ποιός θα ελέγξει αυτούς που χτίζουν στον τοίχο, τους «αντιπάλους» της στιγμής; Ακόμη και το δικαστήριο αποφάνθηκε τότε, πως «τα παιδιά δεν ξέρανε ότι αυτό ήταν παράνομο»(!!!!).

Η πολιτική δύναμη που διατυμπάνιζε πως θα έκανε ανασύνταξη της χώρας με άλλες πολιτικές και πρακτικές, τώρα που κρατάει το τιμόνι της χώρας, πράττει τα χειρότερα και τα πράττει με περισσότερη πίστη και αφοσίωση. Σαν να δίνει εξετάσεις πιστότητας σε αφεντικά.

Κι η άλλη πολιτική δύναμη, η δύναμη που διατυμπάνιζε «εμείς δεν θα σας προδώσουμε ποτέ», συνεστιάζεται με την «πρώτη (τί πρώτη, είναι η ίση με το ένα τρίτο του μισού!) δύναμη» από το ίδιο τσουκάλι της παράλογης, απατηλής, παράφρονος και απερινόητης εξουσίας.

Η θλιβερή Βουλή, καμώνεται πως ψηφίζει, πράγματα που δεν έχει διαβάσει, και πώς να τα διαβάσει αφού δεν έχουν κατατεθεί; O! Tempora. O! Mores!

Oι θλιβεροί παρά φύσιν συνεξουσιαστές, συμφωνούν, σε όλα! Συμφωνούν για να κρατήσουν το αιώνιο έπαθλο: την εξουσία! Ανεξάρτητα από το τίμημα που θα κληθεί ο λαός και η χώρα να πληρώσει. Τα παιδιά μας, και όλες οι επερχόμενες γενιές, θά 'ναι ατιμασμένες από τους ανθρώπους της γενιάς μας.

Ασφαλώς και δεν χρειαζόταν ένα δικό μου σημείωμα για να προσδιοριστεί το είδος, η ποιότητα, η κατεύθυνση και οι μέθοδοι της συγκυβέρνησης των παράταιρων εταίρων. Ούτε για να περιγραφεί το πού πάμε: είναι προφανές! Κατά κρημνόν!

Το σημείωμά μου αποσκοπεί κυρίως στο να τονιστεί πως πρέπει πια να προσέξουμε πολύ, γιατί χάνουμε σιγά-σιγά εντελώς τον μπούσουλα!

• Αρχίσαμε με τις ατιμωρησίες (τί γίνεται με τους τρείς αδικοχαμένους της ΜΑΡΦΙΝ; ποοιός θα αποδώσει δικαιοσύνη), 
• προχωρήσαμε στον αποκλεισμό των παπάδων από κάθε επαφή με σχολεία (τα σχολεία τα αφήνουμε στην προπαγάνδα των πολιτικών δυνάμεων που ψάχνουν για επανδρώσουν έωλα πλήθη για τις στρατιές τους, τις διάφορες ΜΚΟ για το κοινωνικό έργο που χρηματοδοτείται από γνωστές και άγνωστες εσωτερικές ή αντεθνικές εξωτερικές πηγές) 
• κόψαμε αποδοχές για να φυλακίσουμε στο αδιέξοδο τις λαΪκές μάζες ώστε να μην έχουνε καιρό και μέσα πολιτικής αντίδρασης, 
• διορίσαμε τους κολλητούς μας, 
• νομοθετήσαμε για τους οικείους μας, 
• καταργήσαμε την γενοκτονία των Ελλήνων γιατί είμαστε διεθνιστές, 
• επιθυμούμε να καταργήσουμε και την ιστορία για να μην έχουμε ιστορικά βαρίδια με τους «νεωτερισμούς» που επιδιώκουμε, και 
• προπηλακίζουμε κάθε ιερό και όσιο που χρωμάτισε τον ιστορικό μας βίο.

Και καλά, αυτοί που τώρα κυβερνάνε, πάντα έτσι κάνανε! Ότι και να γινόταν, αυτοί πάντα λέγανε όχι! Εκείνος όμως που έχει την μεγάλη ευθύνη, είναι οι άλλοι, που κυβερνούσαν, κι εμείς που καθ' υποβολήν αυτών, εμπορευόμασταν την ψήφο μας. Έτσι την εμπορευτήκαμε και τούτη τη φορά. Πιστέψαμε πως αυτοί θα μας δώσουν. Γιατί δεν είμαστε πια πολίτες. Γίναμε κι εμείς πελάτες, κι είμαστε ανταλλάξιμοι. Γιατί η νέα οικονομία τον πελάτη τον θεωρεί εμπόρευμα, που το πουλάει κι αυτό, και κερδίζει από μια τέτοια πουλησιά, ανθρώπων.

Πελάτες που αντί να πορίζονται με την ψήφο τους κοινωνικά (δηλαδή για όλους) «αγαθά», καθίστανται οι ίδιοι εμπορεύματα, και εξωνούνται από τους πολιτικούς, έναντι ευτελών ατομικών -ολωσδιόλου προσωρινών και άνευ αξίας και προοπτικής- διευκολύνσεων και φιλοδωρημάτων. Κι έτσι διασκορπίζεται η κρατική περιουσία και ισχύς, σε ψίχουλα πεταμένα στον άνεμο, και απ' όλο τούτο το πανηγύρι, μένει μόνο η αχλύς από τη μεγάλη κινητοποίηση για το πάρε-δώσε. Και μετά πάλι τίποτα.

Πώς να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον ευτελισμό μας, ως Πολιτείας και λαού, ως ατόμων, ως θεσμών. Η ελληνική γραμματεία, παλαιά και νεώτερη, βρίθει σχετικών θέσεων, υποδείξεων, δεοντολογίας, παραινέσεων και παιδαγωγικής.

• Ας μνησθούμε των Λακεδαιμονίων, που τό 'χαν για καμάρι να βελτιώνονται από γενεά σε γενεά: Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες! (Εμείς θα γίνουμε, πολύ καλύτεροι!) λέγανε τα μικρά σπαρτιατόπουλα. (Αλλά θα μου πείτε! Πού καιρός για δράση, τώρα είναι καιρός της αρπαγής!)
• Ας μνησθούμε του Καβάφη, και θα βρεθούμε ανυποψίαστοι να μονολογούμε κι εμείς μέσα στα «Τείχη» του: «A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
• Ας μνησθούμε των «Μοιραίων» του Βάρναλη, [ποιός να τόλεγε, πως αριστερός θα ήταν ο ποιητής που καλύτερα από όλους θα περιέγραφε την αριστερή μας διακυβέρνηση!] και θα διαπιστώσουμε το παρεΐστικο φαγοπότι, την ανευθυνότητα, την μωρία, την δειλία την αδιαφορία και τη μοιρολατρία, έτσι όπως θαυμάσια περιγράφει -λές και μιλάει για εμάς και μάλιστα σήμερα- μοιρολογώντας ο ποιητής:«.(...) ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές, ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια, νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια. (...) «Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.  Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί, σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:  δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα! προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα! 
• Ας ακούσουμε και την αυστηρή επιτίμηση του Παλαμά, που, απροσχημάτιστα, θα μας «κατηγορήσει» κατά πρόσωπο, και θα μας ελεεινολογήσει για την ολιγωρία μας, την αναξιότητα, τον βερμπαλισμό και την αδιαφορία, την προδοσία και την προστυχιά των συνειδήσεών μας (Οι λύκοι) : (…) Μακριά και οι φαύλοι και οι περιττοί, καλαμαράδες και δημοκόποι και μπολσεβίκοι, για λόγους άδειους ή για του ολέθρου τα έργα βαλτοί.  (…) Βοσκοί και σκύλοι, λώβα και ψώρα. Τ’ αρνιά; Μουζίκοι. Ό λαός; Όνομα. (…) Ψόφια όλη ή στάνη. (...) κούφιο νταηλίκι,

Αλοίμονο, παρ' όλα αυτά! Η κυβέρνησή μας επιμένει, πως θα ψηφιστούν όλα, γιατί «επείγει η αξιολόγηση κι η ψήφιση δίνει πόντους».
Επείγει να αξιολογηθούμε ως υποταγμένοι και πειθήνιοι για την εκούσια προσφορά μας ως θυμάτων στο βωμό της σωτηρίας των άλλων, επειδή η αλληλεγγύη τους δεν είναι δωρεάν, αλλά είναι με τόκο. Η «αλληλεγγύη» που μας έδειξαν αυτοί (οι δανειστές), [η αλληλεγγύη τους δηλαδή να μας δανείζουνε κάθε φορά που στενευόμαστε για να ζούμε μέσα στο σύστημα που αυτοί έχτισαν] έχει χρηματική αξία, και πρέπει να την επιστρέψουμε σ' αυτούς με το αζημίωτο, γιατί μας δίδεται δανεική! Από την άλλη μεριά, η δική μας αλληλεγγύη -να θυσιαστούμε για τη σωτηρία τους- είναι μονάχα «μια έντοκη και ενυπόθηκη υποχρέωση δική μας», σε ανταπόδοση της «αλληλεγγύης προς τους έλληνες», γιατί έτσι βαφτίζουνε την προστατευτική πολιτική τους για τις οικονομίες τους, οι φίλοι κι εταίροι μας!

Συνεπώς η απαίτηση των παράταιρων και άφιλων εταίρων μας, να θυσιαστούμε υποδουλωνόμενοι για να διασωθούν οι οικονομίες τους, στο βαθμό που βρίσκει ευήκοα ώτα, βουβά στόματα και εύκαμπτες πολιτικές οσφύες θα ικανοποιηθεί.

Κι ύστερα από όλα αυτά, οι σημερινοί κυβερνώντες, οι αείποτε κορυβαντιώντες αντιπολιτευτικά, σήμερα διθυραμβικά κατατροπώνονται με τις σοφιστείες των δανειστών! Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Γιατί αφού οι νεόκοποι κυβερνήτες εξακολούθησαν την προκυβερνητική τους τακτική (του λαϊκισμού και της δημαγωγίας), χάσανε τον καιρό τους χωρίς να ασχοληθούνε καθόλου με την απόκτηση κυβερνητικής και διπλωματικής γνώσης και σοφίας! Κι έτσι, οι οικονομικοί και πολιτικοί ιέρακες της γερμανικής ηγεμονίας, με ενορχήστρωση υψηλού επιπέδου πολιτικών συσχετισμών και με λεκτικά τεχνάσματα, τους κερδίζουν διαρκώς, στα σημεία. Γιατί τα σχέδια του χαμού δεν είναι σχέδια σοφίας και μέτρου, αρμονίας του κόσμου και ειρήνης. Κι αυτοί είναι πολλοί, και επιζητούν με την εκούσια υποταγή μας την πλήρη απενοχοποίησή τους για ό,τι διαπράξουν σε βάρος μας, από εκεί και μετά.

Η κυβέρνησή μας νικήθηκε στο εξωτερικό μέτωπο από τα ίδια της τα όπλα. Και στο εσωτερικό μέτωπο, μας έχει παραλύσει με την διαρκή απειλή ενός, ακόμη χειρότερου, από κάθε προηγούμενο επαχθές και δυσβάστακτο μέτρο κάθε φορά.

Η νεα πολιτική τάξη άλλαξε πολλά πράγματα. Ανάμεσα στα νεοεισαχθέντα ήθη, είναι και τα μπλαζέ και πέτρινα χαμόγελα της ατάραχης όψης κυβερνητικών ανδρών και γυναικών, με το δήθεν αριστερό ηθικό πλεονέκτημα.
Είναι και τα απλανή βλέμματα, που σταμάτησαν να κοιτάνε το φακό.
Και τα παγωμένα τους χαμόγελα μπροστά στο κενό και το χάος που φέρανε κι είναι ολοφάνερο πια, ότι δεν ξέρουνε πώς να το διαχειριστούνε.
Και η παντελής έλλειψη έκφρασης του προσώπου τους, καθώς το στόμα ανοιγοκλείνει μηχανικά για να γεμίσει το χάσμα, ανάμεσα στο παρόν και στα προεκλογικώς διακηρυσσόμενα και υπεσχημένα.

Είναι πια ολοφάνερος ο στυγνός φασισμός  και το απεχθές πρόσωπο της εξουσίας που μαίνεται, γιατί κινδυνεύει  να εκφυλιστεί και να καταρρεύσει. Κινδυνεύει από τις οιμωγές των πτωχοποιημένων πολιτών,  από τη θλίψη για τα ματαιωμένα όνειρα των νέων της πατρίδας μας, από την ερήμωση της υπαίθρου κι από την ερημιά των πόλεων, που άλλοτε έσφυζαν από ζωή και δημιουργία.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του!