Όταν η Ισλανδία θυμώνει

H Ισλανδία κινήθηκε στη δίνη της κρίσης και εξακολουθεί να κινείται αντίθετα από όλες τις άλλες χώρες της Ε.Ε.

Αρχικά αρνήθηκε να επωμιστεί το κόστος των τραπεζών. Τώρα αρνείται, ως γεγονός που θεωρείται φυσιολογικό να συμβαίνει στο καθεστώς του νεοφιλελευθερισμού, το σκάνδαλο.

Πρόσφατα στη χώρα των 330.000 κατοίκων, πάνω από 20.000 διαδήλωσαν έξω από το Κοινοβούλιο του Ρέικιαβικ. Αίτημα τους, η παραίτηση της κυβέρνησης που είχε εμπλοκή στο σκάνδαλο Panama Papers.

Με τη δημοσιοποίηση του συγκεκριμένου σκανδάλου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία της χώρας, η οποία ανάγκασε τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί.

Έκθαμβοι οι ευρωπαϊκοί λαοί παρακολουθούν τη στάση των Ισλανδών, αλλά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους δεν την ακολουθούν.

Το 2010 και το 2011 οι πολίτες της Ισλανδίας μέσω δύο δημοψηφισμάτων κλήθηκαν να αποφασίσουν αν το κράτος γίνει εγγυητής για την αναχρηματοδότηση του ιδιωτικού χρέους των τραπεζών.

Οι Ιρλανδοί στο δημοψήφισμα είπαν «όχι» στη μετατροπή του ιδιωτικού χρέους σε δημόσιο και στην επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας για το λαό, παραμερίζοντας τους εκβιασμούς του ΔΝΤ και των αγορών για ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή της χώρας.

Στους πολίτες της Ισλανδίας δόθηκε η δυνατότητα, αλλά και εάν δεν τους δινόταν θα την διεκδικούσαν, (έγκειται στις πολλές διαφορές που έχουν μεταξύ τους οι ευρωπαϊκοί λαοί).

Στην Ισλανδία η διαδικασία για τη διαμόρφωση ενός νέου Συντάγματος ξεκίνησε από αίτημα ομάδας πολιτών προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Το Εθνικό Φόρουμ 2010 (γνωστό και ως Εθνική Συνέλευση για το Σύνταγμα) ήταν μία διαβουλευτική ημερίδα που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 950 Ισλανδών πολιτών το Νοέμβριο του 2010, απόρροια της οικονομικής κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας το 2008.

Τα κυβερνώντα κόμματα, δεν είχαν άλλο δρόμο από το να ακολουθήσουν την επιλογή να δημιουργηθεί ένα νέο Σύνταγμα με τη συμμετοχή του λαού, εξαιτίας της πίεσης που τους άσκησαν οι τεράστιες συγκεντρώσεις πολιτών σε ολόκληρη τη χώρα.

Το Εθνικό Φόρουμ κατάφερε να δημιουργήσει μία νέα νοοτροπία συμμετοχής. Από την περίοδο εκείνη και μέχρι τις μέρες μας, εκατοντάδες αντίστοιχες διαδικασίες πραγματοποιήθηκαν.

Ο κακός χειρισμός της κρίσης κατά τους Ισλανδούς το 2009, οδήγησε τον τότε πρωθυπουργό Γκέιρ Χάαρντε να υποβάλει την παραίτηση του, μετά από έξι εβδομάδες λαϊκών κινητοποιήσεων.

Τη θέση του πήρε η Γιοχάνα Σιγκουρδαντόττιρ, μέλος της Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας. Ήταν η πρώτη γυναίκα- ομοφυλόφιλη πρωθυπουργός της χώρας μέχρι το 2013.

Έκτοτε, τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο Σίγκμουντουρ Νταβίντ Γκουνλάουγκσον. Μετά τις μαζικές διαδηλώσεις της προηγούμενης εβδομάδες, αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Οι Ισλανδοί πλέον αξιώνουν τη διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών και την παραίτηση όλων των μελών της Δεξιάς κυβέρνησης.

Ο Σίγκμουντουρ Νταβίντ Γκουνλάουγκσον είναι ο πρώτος αρχηγός κυβέρνησης που παραιτείται με αφορμή το σκάνδαλο Panama Papers, όπου αποκαλύπτεται ότι πολλοί πολιτικοί, επιχειρηματίες και αθλητές είχαν ιδρύσει εξωχώριες εταιρείες σε φορολογικούς παραδείσους.

Η Ισλανδία, δεν ανέχεται όσα προσβάλουν τη δημοκρατία. Οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί γιατί δεν ακολουθούν το παράδειγμα της;

Κατερίνα Μενεγάτου