Προσφυγικό ζήτημα: πιόνι της πολιτικής σκακιέρας

Δεν είναι κρυφό πια ότι το ελληνικό κράτος τείνει να διαλύεται πιο γρήγορα και απ’ ότι ένας χάρτινος πύργος. Το παρόν πολιτικό σύστημα δείχνει έκδηλα μία αδυναμία τόσο ως προς την τήρηση των υποχρεώσεών του όσο και στην αντιμετώπιση των εκάστοτε προκλήσεων. Κάθε πρόβλημα που αναδύεται στο τέλος συγκρούεται σε έναν τοίχο. Αντίστοιχο δείχνει να είναι και το αδιέξοδο προς το οποίο κατευθύνεται το προσφυγικό ζήτημα.

Οι καθημερινές εισροές των προσφύγων φαίνεται πλέον να έχουν ξεφύγει από τα όρια, έχοντας λάβει έτσι δραματικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Άνθρωποι όλων των ηλικιών έχουν εγκλωβιστεί εντός της χώρας δίχως να τους επιτρέπεται το πέρασμα των συνόρων. Οι ψυχές πια έχουν γίνει πιόνια της πολιτικής σκακιέρας, ελληνικής και ευρωπαϊκής. Η υποτιθέμενη αδυναμία υποδοχής των προσφύγων από την μεριά των βόρειων ευρωπαϊκών χωρών μοιάζει να εξελίσσεται σε κρυφό πολιτικό παιχνίδι. Πρόκειται για ένα παιχνίδι όπου η έκβασή του θα είναι μοιραία άμεσα για τον χαμένο αλλά και μεταγενέστερα για τον «νικητή». Ο χαμένος θα συνεχίσει ως χαμένος, όμως ο νικητής θα συνεχίσει και αυτός ως χαμένος από την στιγμή που θα φανερωθούν τα πραγματικά του σχέδια.

Μέσα από αυτά τα πολιτικά παιχνίδια το καλό προσωπείο των ισχυρών σταδιακά θα εξαφανιστεί πλήρως και θα δώσει την θέση του σε έναν σύγχρονο απολυταρχισμό. Πλέον το ζήτημα, θα πάψει να αφορά καθαρά και μόνο το προσφυγικό, κινούμενο έτσι προς το οικονομικό και το πολιτικό πεδίο. Γνώμονας πια της Ευρώπης και δη της Γερμανίας θα είναι η εξασφάλιση της κρατικής τους οργάνωσης, αυτοκαταστρέφοντας έτσι την πραγματική ουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Φυσικά εάν και εμείς οι ίδιοι είχαμε καταστήσει την κρατική μας συνοχή ισχυρότερη τότε ίσως όλα τα παραπάνω να μην είχαν βρει τόσο εύκολα πάτημα ώστε να εκδηλωθούν. Μία κυβέρνηση που λανθάνει των ικανοτήτων να ασκήσει εσωτερική και εξωτερική πολιτική είναι λογικό και επόμενο πως αδυνατούσε να αντιμετωπίσει και το σοβαρό ζήτημα του προσφυγικού. Ανήμπορη και ανίκανη συνεχίζει να προσπαθεί να οδηγήσει ένα ακυβέρνητο καράβι, ένα καράβι-χώρα που ήδη έχει γίνει αποθήκη ψυχών όμως κανείς δεν το έχει αποδεχτεί ακόμη.

Χριστίνα Παπαδουλάκη,

Πτυχιούχος Φιλοσοφικών & Κοινωνικών Σπουδών