Το οικονομικό σύστημα μας έχει οδηγήσει στην αλλαγή των ηθικών αξιών και των προσωπικοτήτων μας!

Έχουμε την τάση να αντιλαμβανόμαστε την ταυτότητά μας ως κάτι σταθερό και σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο από εξωτερικές δυνάμεις. Αλλά πάνω από δεκαετίες έρευνας και θεραπευτικής πρακτικής, μας έχουν πείσει ότι η οικονομική αλλαγή έχει βαθιά επίδραση όχι μόνο στις αξίες μας, αλλά και στην προσωπικότητά μας.

Απο τον Paul Verhaeghe

Τριάντα χρόνια νεοφιλελευθερισμού, ελεύθερης αγοράς και ιδιωτικοποίησης έχουν αφήσει τα σημάδια τους, καθώς η ασφυκτική πίεση για την επίτευξη ένος στόχου έχει γίνει κανόνας. Αν διαβάζετε αυτό με σκεπτικισμό, προσθέτω και αυτήν την δήλωση: Ο αξιοκρατικός νεοφιλελευθερισμός ευνοεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσωπικοτήτων και τιμωρεί άλλα.

Υπάρχουν ορισμένα ιδανικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να κάνει κάποιος καριέρα σήμερα. Το πρώτο είναι η ευφράδεια, ο στόχος να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Η επικοινωνία μπορεί να είναι επιφανειακή, αλλά δεδομένου ότι αυτό ισχύει για τις περισσότερες ανθρώπινες επαφές σήμερα, δεν θα δοθεί ιδιαίτερη σημασία.

Είναι σημαντικό να είσαι σε θέση να μιλήσεις για τις δικές σου ικανότητες όσο μπορείς – οτι ξέρεις πολλούς ανθρώπους, έχεις μεγάλη εμπειρία και πρόσφατα ολοκλήρωσες ένα μεγάλο έργο. Αργότερα, οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν ότι αυτό ήταν ως επί το πλείστον απάτη, αλλά το γεγονός ότι είχαν αρχικά ξεγελαστεί είναι ένα άλλο γνώρισμα της προσωπικότητας σας: να λέτε πειστικά ψέμματα χωρίς να νιώσετε ενοχή. Γι 'αυτό και ποτέ δεν αναλαμβάνετε την ευθύνη για την συμπεριφορά σας.


Πάνω από όλα αυτά, είστε ευέλικτοι και παρορμητικοί, πάντα σε επιφυλακή για νέα ερεθίσματα και προκλήσεις. Στην πράξη, αυτό οδηγεί σε επικίνδυνη συμπεριφορά, αλλά δεν πειράζει, δεν θα είστε εσείς που πρέπει να μαζέψετε τα κομμάτια. Πηγή έμπνευσης για αυτήν την λίστα; Η λίστα του Robert Hare, του πιο γνωστού ειδικού για την ψυχοπάθεια σήμερα.

Η περιγραφή αυτή, βέβαια, είναι μια καρικατούρα που οδηγεί στα άκρα. Παρ 'όλα αυτά, η οικονομική κρίση απεικονίζει σε μακρο-κοινωνικό επίπεδο (για παράδειγμα, στις συγκρούσεις μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης) τι προκαλεί μια νεοφιλελεύθερη αξιοκρατία στους ανθρώπους. Η αλληλεγγύη γίνεται μια ακριβή πολυτέλεια και δείχνει τον δρόμο για προσωρινές συμμαχίες, το κύριο μέλημα των οποίων είναι πάντα να αποκομίσετε περισσότερα κέρδη από τον ανταγωνιστή σας. Οι κοινωνικοί δεσμοί με τους συναδέλφους αποδυναμώνονται, όπως και η συναισθηματική δέσμευση προς την επιχείρηση ή τον οργανισμό.

Ο εκφοβισμός(bullying) που συνήθως λάμβανε χώρα στα σχολεία, τώρα είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό του χώρου εργασίας. Αυτό είναι ένα τυπικό σύμπτωμα των ανίσχυρων που εκτονώνουν την απογοήτευσή τους στους αδύναμους - στην ψυχολογία αυτό είναι γνωστό ως μετατιθέμενη επιθετικότητα Υπάρχει μια θαμμένη αίσθηση του φόβου, που κυμαίνεται από το άγχος των επιδόσεων ώς ένα ευρύτερο κοινωνικό φόβο απειλής υπο των άλλων.

Οι συνεχείς αξιολογήσεις στο χώρο εργασίας προκαλούν μείωση της αυτονομίας και μια αυξανόμενη εξάρτηση από εξωτερικά, συχνά μεταλασσόμενα, στανταρντ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αυτό που ο κοινωνιολόγος Richard Sennett έχει εύστοχα περιγραψεί ως η«βρεφοποίηση» των εργαζομένων». Οι ενήλικες εμφανίζουν παιδαριώδη ξεσπάσματα ιδιοσυγκρασίας και ζηλεύουν για ασήμαντα πράγματα («Πήρε μια νέα καρέκλα γραφείου και εγω οχι."), λένε αθώα ψέματα, καταφεύγουν σε δόλο, απόλαμβάνουν την πτώση των άλλων και αναπτύσσουν αισθήματα εκδίκησης. Αυτή είναι η συνέπεια ενός συστήματος που εμποδίζει τους ανθρώπους να σκέφτονται ανεξάρτητα και δεν αντιμετωπίζει τους εργαζομένους ως ενήλικες.

Πιο σημαντικό, όμως, είναι η σοβαρή βλάβη στην αυτοπεποίθεση των ανθρώπων. Η αυτοπεποίθεη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αναγνώριση που έχουμε λάβει από τους άλλους, όπως στοχαστές από τον Hegel ως τον Lacan έχουν αποδείξει. Ο Sennett καταλήγει σε παρόμοιο συμπέρασμα καθώς βλέπει οτι το βασικό ερώτημα για τους υπαλλήλους σήμερα είναι το "Ποιος να με χρειάζεται;» Για μια αυξανόμενη ομάδα ανθρώπων, η απάντηση είναι: κανείς.

Η κοινωνία μας διακηρύσσει συνεχώς ότι ο καθένας μπορεί να κάνει οτιδήποτε μόνο αν προσπαθήσει αρκετά σκληρά, ενώ όλο αυτό το διάστημα ενίσχυε τα προνόμια και αύξανε την πίεση στους ήδη εξαντλημένους πολίτες της. Ένας αυξανόμενος αριθμός των ανθρώπων που αποτυγχάνουν, αισθάνεται ταπείνωση, ενοχές και ντροπή. Πάντα μας λέγανε ότι είμαστε πιο ελεύθεροι να επιλέξουμε την πορεία της ζωής μας από κάθε άλλη περίοδο, αλλά η ελευθερία επιλογής έξω από αυτήν την επιτυχία είναι περιορισμένη. Επιπλέον, όσοι δεν πετυχαίνουν θεωρούνται χαμένοι και οτι εκμεταλλεύονται το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

Μια νεοφιλελεύθερη αξιοκρατία θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι η επιτυχία εξαρτάται από την ατομική προσπάθεια και τα ταλέντα, που σημαίνει ότι η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά το άτομο και οτι οι αρχές θα πρέπει να δώσουν στους ανθρώπους όση ελευθερία είναι απαραίτητη για την επίτευξη αυτού του στόχου. Για εκείνους που πιστεύουν στο παραμύθι της απεριόριστης επιλογής, της αυτοδιοίκησης και αυτοδιαχείρισης να γνωρίζουν οτι αυτά είναι τα κατ 'εξοχήν πολιτικά μηνύματα, ιδιαίτερα αν υπόσχονται και την ελευθερία. Μαζί με την ιδέα της τελειοποιήσης του ατόμου, η ελευθερία που αντιλαμβανόμαστε οτι έχουμε εδώ στην δύση είναι το μεγαλύτερο ψέμα της σημερινής εποχής.

Ο κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν συνοψίζει όμορφα το παράδοξο της εποχής μας : «Ποτέ δεν ήμασταν τόσο ελεύθεροι. Ποτέ δεν νιώσαμε τόσο ανίσχυροι. "Είμαστε πράγματι πιο ελεύθεροι από ό, τι πριν, με την έννοια ότι μπορούμε να επικρίνουμε τη θρησκεία, να επωφελούμαστε από τη νέα νοοτροπία laissez-faire στο σεξ και να στηρίζουμε κάθε πολιτική κίνηση που μας αρέσει. Μπορούμε να κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα, επειδή δεν έχουν πλέον καμία σημασία - η ελευθερία αυτού του είδους βασίζεται στην αδιαφορία. Ωστόσο, από την άλλη μεριά, η καθημερινή μας ζωή έχει γίνει μια συνεχής μάχη εναντίον μιας γραφειοκρατίας που θα έκανε τον Κάφκα να πέφτει στα γόνατα. Υπάρχουν κανονισμοί για τα πάντα, από την περιεκτικότητα του ψωμιού σε αλάτι στα αστικά πτηνοτροφία.

Τεκμαίρεται ότι η ελευθερία μας είναι συνδεδεμένη με μια κεντρική προϋπόθεση: πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι - δηλαδή, να «κάνουμε» κάτι με τον εαυτό μας. Δεν χρειάζεται να ψάξετε πολύ μακρυά για παραδείγματα. Ένα εξαιρετικά εξειδικευμένο άτομο που βάζει την ανατροφή των παιδιών πριν από την καριέρα του μπαίνει σε κριτική. Ένα άτομο με μια καλή δουλειά που απορρίπτει μια προσφορά να επενδύσει περισσότερο χρόνο σε άλλα πράγματα εκλαμβάνεται ως τρελός - εκτός αν αυτά τα άλλα πράγματα του εξασφαλίζουν την επιτυχία. Μια νεαρή γυναίκα που θέλει να γίνει δασκάλα και οι γονείς της,της λένε ότι θα πρέπει να ξεκινήσει με το να πάρει ένα μεταπτυχιακό στα οικονομικά – μια δάσκαλα δημοτικού σχολείου, ό, τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Υπάρχουν συνεχείς θρήνοι για τη λεγόμενη απώλεια των κανόνων και των αξιών του πολιτισμού μας. Ωστόσο, τα πρότυπα και οι αξίες μας αποτελούν ένα αναπόσπαστο και ουσιαστικό μέρος της ταυτότητάς μας. Έτσι δεν μπορούν να χαθούν, αλλά μόνο να αλλάξουν. Και αυτό είναι ακριβώς ό, τι έχει συμβεί: μια αλλαγμένη οικονομία αντανακλά αλλαγές και στην ηθική και επιφέρει αλλαγές και στην ταυτότητα. Το υπάρχον οικονομικό σύστημα αναδεικνύει τον χειρότερο ευατό μας.

Πηγη: theguardian.com 

Μετάφραση: geitoniamas.net