Select Menu


Όσες φορές κατέβαλα προσπάθεια να κάνω κάτι, ήταν ομολογώ αρκετά δύσκολο, κυρίως αν έπρεπε να παρακαλέσω κιόλας, αυτό το χαρακτηριστικό του νεοέλληνα ,που δε λέει να φύγει από πάνω μας κι ας πέρασαν 185 χρόνια ελεύθερου κράτους.

Παρατήρησα τον εαυτό μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είμαι καλά ,έχω ηρεμία ,εμφορούμαι από θετική σκέψη, όταν το δημιούργημά μου ,

προκύπτει αβίαστα χωρίς αποστροφή ,όταν λείπουν οι πολλές ή καθόλου σκέψεις ,όταν έχω ελεύθερο χρόνο και είμαι καλά στην υγεία μου ή η υγεία μου είναι καλή ,όταν δεν κατευθύνω τις ενέργειές μου για την εκπόνηση ενός έργου-θέματος, στο οποίο πρώτιστα εμπλέκονται πολλά πρόσωπα.

Ως εδώ καλά ,αλλά πόσοι και ποιοι μπορούν να το κάνουν αυτό; Ελάχιστοι ,κι αυτοί όταν θα εκφράσουν τη σκέψη τους θα χαρακτηριστούν αφάσιοι, αναίσθητοι ,ακοινώνητοι, απολίτιστοι και βεβαίως απολιτικοί.

Άρα όσοι βρίσκονται στην άλλη μερίδα ,που τρέχουν, κοπιάζουν ,διαγκωνίζονται και διαπληκτίζονται, όσοι παρατηρούν τις γκριμάτσες των άλλων και φοβούνται ότι τους αφορούν, αυτοί υποφέρουν και μαζί τους όσοι σχετίζονται με αυτούς.

Τι κόσμο λοιπόν θέλουμε; Απαιτητικό, δραστήριο, προβληματιζόμενο, διορατικό, λεπτολόγο ή Νιρβάνα; Μάλλον το τελευταίο κι ας μη μας αρέσει ιδιαίτερα. Στο κάτω-κάτω της γραφής ,τι να ζεις σα να μη ζεις;

Κάποιοι τα βάζουνε και με την πίστη , λέγοντας ότι είναι βασανιστικό να πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη που λέγεται Θεός κι αν πάλι δεν πιστεύεις, φοβάσαι και φοβάσαι πολύ. Τι γίνεται, μήπως αρχίσαμε και μπλέκουμε ή περιπλέκουμε τα πράγματα και τούτη η μοντέρνα ζωή μάς απαγορεύει και την πίστη ,για να είμαστε ευεπίφοροι σε κάθε πειρασμό χωρίς αιδώ, χωρίς σεβασμό;

Ο κόσμος τελικά είμαστε εμείς!

Αναζητούμε χίλιους τρόπους να ξεφύγουμε απ’ ό,τι μας ενοχλεί κι όταν βρούμε να το φορτώσουμε κάπου, νοιώθουμε μια ικανοποίηση ,πλην όμως προσωρινή και διαιωνίζουμε μια κατάσταση ,όπου ,χωρίς αυτοκριτική, γυρεύουμε να γλιστρήσουμε προς τη σωτηρία, ασχέτως αν οι άλλοι γύρω μας πνίγονται, αν υποφέρουν απ’ αυτήν ακριβώς την κατασκευασμένη κατάσταση ,όπου άλλοι είναι παρατηρητές των όσων συμβαίνουν και άλλοι, άτυχοι ή λιγότερο τυχεροί, μπαίνουν στη φωτιά.

Και προσπαθώ να ηρεμήσω, να ισορροπήσω, να ξεχάσω και να ζήσω. Αλλά όντως γυρεύω πολλά.

Καθημερινά σκοτώνω το πιο ωραίο συναίσθημα, αυτό της αγάπης. Ναι το σκοτώνω ,όταν όλα τα παραπάνω με αφορούν. Όταν προσπαθώ να μη χάσω ,άρα, θα χάσει κάποιος άλλος ,όταν προσπαθώ να είμαι μεσαίος, ανώτερος, άρα θα δημιουργήσω έλλειμμα που θα πλήξει άλλους και θα περισσέψουν οι φτωχοί .Μα επιτέλους ,θα υπάρξει ισορροπία;

Σαφέστατα όχι και αυτοί οι δήθεν χειρισμοί-μηχανισμοί ,θα φέρουν την κρίση. Πάλι το φαινόμενο προκύπτει από εξυπηρετήσεις εις εαυτόν, πάλι θα φορέσουμε τις μάσκες μας για να επιπλεύσουμε ως φελλοί ,εφόσον ενυπάρχει κενότητα και μίσος γι αυτόν που κατάφερε να σταθεί στα πόδια του ,γι αυτόν που ανέβλεψε και ζήτησε κάποια θέση, παραβλέποντας το « μην επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σου έστι».

Όλα τελικά συμβαίνουν έτσι όπως τα προκαλούμε ,και είναι βέβαιο ότι τα προκαλούμε, γι’ αυτό υποφέρουμε!

Χάσαμε το σκοπό, γιατί μιλάμε για σκοπούς ,χάσαμε την αρετή γιατί φοβηθήκαμε την ηθική και επιφέραμε την κρίση .

Αννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά,
Φιλόλογος, συγγραφέας, κριτικός

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top