Select Menu


H σκοτεινή πλευρά του Φεγγαριού. Δεν ήταν από πάντα σκοτεινή. Γιατί πάντα οι άνθρωποι που είχαν στην ευθύνη τους τη ζωή και την επιβίωση, ήταν αναγκασμένοι να γνωρίζουν, να φαντάζονται, να δημιουργούν και να αποχωρούν, άσχετα από τα φεγγάρια και τα μερομήνια.



Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού αναδείχτηκε όταν «στα πράγματα» μας πρόκυψαν οι ανυποψίαστοι και οι ερασιτέχνες. Οι επιτήδειοι και οι ευήθεις.

Όταν οι «ειδικοί» αποδειχτήκαν ανειδίκευτοι. Κι οι αρχηγοί, ουραγοί. Όταν οι καπεταναίοι αποδειχτήκανε μονόφθαλμοι, ανάμεσα σε τυφλούς. Σε τυφλούς όχι εκ γενετής, αλλά σε τυφλούς που τους είχε τυφλώσει το ψέμμα των επιτηδείων και η αμετροέπεια των ιδίων.

Τώρα είμαστε οργισμένοι. Γιατί, άραγε είμαστε οργισμένοι; Μήπως, επειδή αφεθήκαμε ξέγνοιαστοι στην καθοδήγηση της ήσσονος προσπάθειας; Μα δεν μπορούσε ένας σώφρων να εικάσει πού θα οδηγούσε η ήσσων προσπάθεια; Δεν υπήρξε ούτε ένας σώφρων, πολιτικός, σε τούτη τη χώρα;

Ή μήπως είμαστε οργισμένοι που βρισκόμαστε σε οικονομικό αδιέξοδο; Πότε ήμασταν -αληθώς- σε οικονομικό αδιέξοδο, τότε που δανειζόμασταν για φιέστες και πολιτική πελατεία, ή τώρα που δεν υπάρχει κανείς να μας δανείσει, χωρίς ταυτόχρονα να απαιτεί και την πλήρη και ουσιαστική υποδούλωσή μας;

Μα την αλήθεια, δεν ξέρουμε ακόμη γιατί είμαστε οργισμένοι. Και τούτο αναγκαίως προκύπτει από το γεγονός ότι εξακολουθούμε να πράττουμε, πολιτικοί και κοινωνία, όλα εκείνα που μας οδήγησαν σε τούτο το αδιέξοδο.

Δεν ξέρουμε, γιατί δεν θέλουμε να καταλάβουμε το προφανές: Το μερίδιο της ευθύνης που μας αντιστοιχεί, και την ανάληψη της υποχρέωσης να αυτενεργήσουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα.

Αλλά, πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε του ίδιους και τους ίδιους; Η μεγαλύτερη μερίδα των πολιτικών δυνάμεων, προσπαθεί να μας πείσει ότι εδώ δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, πέρα από αντίδραση, απεργία και ανατροπή.

Όλοι θέλουν ακριβώς αυτό: αντίδραση, απεργία και ανατροπή, είτε κυριολεκτικά είτε με τα συνώνυμά και τα συνέκδοχά του!

Η αριστερά θέλει αντίδραση στα σχέδια της δεξιάς, απεργία λόγω επιβολής υποχρεώσεων (παρουσίας και αποτελέσματος) στους εργαζόμενους και απεργία/επανάσταση για διαρκή αύξηση αποδοχών, και ανατροπή του κεφαλαίου για να επικρατήσει -επί τέλους!-η κοινωνική δικαιοσύνη!

Η δεξιά αντιδρά στις εξαγγελίες της αριστεράς, υποκινεί έξωθεν την επιβολή δυσμενών μέτρων σε βάρος του κόσμου της εργασίας. Τυπικά, η δεξιά, δεν απεργεί [το αντίθετο μάλιστα], επενεργεί! Και δεν σταματάει εδώ: σχεδιάζει και την ανατροπή της εξουσίας της αριστεράς, στηρίζοντάς την μάλιστα -κοινοβουλευτικά- στις αναγκαίες δυσμενείς ρυθμίσεις, προκειμένου να πείσει το κοινό ότι ούτε η αριστερά μπορεί να αποφύγει τα δυσάρεστα!

Ανάμεσα σε αυτούς τους μονομάχους, άλλοτε πελάτες κι άλλοτε θεατές, στέκονται οι πολίτες, και τους ποδοπατούν ηθελημένα οι πρωταγωνιστές και οι παίκτες, που αμφότεροι περιμένουν τα τυχερά τους από την έκβαση του στοιχήματος.

Ανυποψίαστοι, οι αφελείς καιροσκόποι-πελάτες ή θεατές- δεν ασχολούνται με τη ζωής τους, τα ερωτήματά τους, τη δημιουργία και την παραγωγή, δεν ασχολούνται μ' εκείνους που αγαπούν και μ' εκείνους που υποφέρουν. Χάνουν τις σχέσεις τους και την ανθρωπιά τους και απεμπολούν την ευκαιρία για να ικανωθούν, να επινοήσουν, να εμπνεύσουν, να προσφέρουν και να ανακουφίσουν τον ανθρώπινο πόνο και την ανάγκη. Κι όλα τούτα τα χάνουν συμμετέχοντας με την ψήφο τους, σε τούτο το παίγνιο, ή με την αποχή τους υποστηρίζοντας ετούτη την αθλιότητα, ή με την ακυρότητα επιβραβεύοντας τον λανθάνοντα εταίρο σε τούτο το παζάρι.

Γιατί δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Το πολιτικό παχνίδι χρειάζεται πολιτικά καταστήματα, πελατεία και διευθυντές. Άλλοι διαχειρίζονται την κατάσταση και διευθύνουν τη διαχείριση, κι άλλοι σιωπούν. Και οι μέν, και οι δε, χρόνια τώρα, δεν διακινδυνεύουν να χάσουν το πόστο τους. Οι ρόλοι είναι διακριτοί, αλλά είναι «κανονισμένοι». Σε τούτον τον κανονισμό άλλωστε αποσκοπεί κάθε πολιτικό επιχείρημα. Μακριά από αυτούς κάθε ευθύνη, κάθε έλεγχος, κάθε τιμωρία, κάθε μομφή, κάθε υποψία, κάθε λογοδοσία, κάθε αποδοκιμασία. Όποιος έχει αντίθετη άποψη εκβάλλεται του πολιτικού παιγνίου.

Όλοι αυτοί περιμένουν την ευκαιρία για να επωφεληθούν κατά την αναλογία τους από τους συσχετισμούς, την ατυχία, την αβλεψία, ή το λάθος του αντιπάλου τους.

Να επωφεληθούν, χωρίς όμως να διακινδυνεύσει η ποσοστιαία κανονισμένη τάξη που εξασφαλίζει διάρκεια και κατ' εναλλαγήν εξακολούθηση της νομής της πολιτικής εξουσίας, αποκλείοντας τους αντιρρησίες των συμπεφωνημένων πρακτικών και των δοκιμασμένων αντοχών του συστήματος.

Η πελατεία αγρεύεται με ψευδείς, ανεδαφικές και πλάνες υποσχέσεις. Γι αυτό η πελατεία άγεται και φέρεται «από κόμματος» είς «κώμα»! Τα πολιτικά καταστήματα οι διευθυντές, οι διαχειριστές, οι υπηρέτες τους και -μόνο αυτοί- καρπώνονται όσα όλοι οι πολίτες, θα έπρεπε να λαμβάνουν. Όμως, επειδή το προσωπικό του καταστήματος, μόνο και μόνο γιατί βρίσκεται εγγύτερα στο συρτάρι του ταμείου και βλέπει το περιεχόμενό του, καρπούται τις οικονομικές δυνατότητες του συστήματος (θέσεις, προνόμια, δάνεια, ατιμωρησία για κάθε παραβατικότητα κλπ), και δεν περισσεύει τίποτε για τους άλλους! Η καημένη η πελατεία πάντα πληροφορείται πως το συρτάρι του ταμείου είναι άδειο, κι ότι θα πρέπει να συνεισφέρει για να διατηρήσουν οι τυχεροί τα προνόμιά τους, οι... άτυχοι την ατυχία τους, οι διευθυντές τα ανανταπόδοτα  δώρα και τα ανεπίστροφα δάνειά τους, και η κατρακύλα το ρυθμό της, μέχρι το βάραθρο της καταστροφής!

Και καθώς όλοι μας μπορεί να σκεφτόμαστε πως: «δεν μπορεί, να συνεχίζεται αυτή η κοροϊδία, η απάτη και η ταλαιπωρία μας, κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι πρέπει να γίνει! Κουραστήκαμε να χάνουμε το νόημα, τις ευκαιρίες, τις δυνατότητες, τις συνθήκες! Κουραστήκαμε να περιμένουμε! Τότε πρέπει να πούμε: Είναι καιρός! Ήρθε η ώρα, χωρίς καθυστέρηση και χωρίς καμμιά άλλη αναβολή! Πρέπει όλοι μας να κάνουμε κάτι, ο καθένας ό,τι του αναλογεί! Να σταματήσουμε να περιμένουμε τις συγκυρίες, τις ευκαιρίες, τα λάθη των άλλων και την υπόσχεση των ψευτών! Πρέπει να ενεργήσουμε άμεσα, γρήγορα, με σθένος και πίστη ότι είναι δική μας υποχρέωση να ζήσουμε τη ζωή μας! Δεν μπορούμε να τη φορτώσουμε σε άλλους, δεν γίνεται να τη ζήσουνε άλλοι.

Πληρωμή μας θα είναι η χαρά της δημιουργίας, η φανέλλα! τα παιδιά μας, το σπίτι μας, το χωράφι μας, η πατρίδα μας, και η αίσθηση πως ό,τι μπορεί ένας ικανός άνθρωπος, σίγουρα το μπορεί κι ένας Έλληνας! Ακόμη κι αν υπάρχουν πολλοί κι επιτήδειοι που θέλουν να τον αποθαρρύνουν, να τον κοροϊδεύουν, να τον εκμεταλλεύονται, να τον πουλάνε και να τον αγοράζουν στο σκλαβοπάζαρο.

Η ζωή μας, μας ανήκει, κι όλοι -πριν αυτή μας αφήσει- θα πρέπει ζωντανοί, κι όχι άβουλοι και πεθαμένοι, να τη ζήσουμε.

Μη μας καλούν τα λεφτά, τα φθαρτά κι εφήμερα, ανταλλάξιμα πράγματα. Ότι κάποιος σου δίνει, κι αν ακόμη σου φαίνεται χάρισμα, πρόσεξε, μήπως, περιμένοντας το αντίτιμο, λάβει μαζί και την ψυχή σου. Αυτή φύλαξέ τη καλά! Γιατί και μόνο μ' αυτήν, μπορείς να ζήσεις! Αφού χωρίς αυτήν δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις το νόημα και τον τρόπο να ζήσεις!

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top