Select Menu


Μια εικόνα λίγες μέρες πριν αποτέλεσε την αφορμή να πάρουν φωτιά τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Δεν είναι άλλη από την εικόνα του νεκρού προσφυγόπουλου Αιλάν Κουρντί, που πνίγηκε κάτα τη διάρκεια του ταξιδιού του από την Αλικαρνασσό στην Κω. Το πρώτο ίσως ταξίδι, μα σίγουρα και το τελευταίο για τον μικρό Αιλάν. Ένα μοιραίο ταξίδι...

Θυμός, οργή και θλίψη λένε πως κυριάρχησε μετά την δημοσιοποίηση της εικόνας αυτής. Συναισθήματα έντονα, δυνατά, ανατριχιαστικά. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι : Για πόσο θα κρατήσουν;

"Η ανθρωπιά ξεβράστηκε", είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες δημοσιεύσεις των ημερών στα social media. Πότε ξεβράστηκε όμως; Τη μέρα του χαμού του παιδιού αυτού; Η μήπως από χρόνια έχουμε αρχίσει να τη χάνουμε αλλά δεν το έχουμε καταλάβει ή ανειλικρινώς προσποιούμαστε πως δεν το έχουμε καταλάβει; Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που χάνεται τοιουτοτρόπως μια ανθρώπινη ψυχή. 

Τόσους μήνες, τόσα χρόνια ακούμε το βάσανο που βιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που με πόνο ψυχής εγκαταλείπουν τη χώρα τους με στόχο τη αναζήτηση ενός καλύτερου, πιο ευοιωνου μέλλοντος για εκείνους και τις οικογένειες τους. Με τη ελπίδα μιας νέας ζωής, ασφαλέστερης και ανετότερης. Καθημερινά, ολο και πληθαίνουν οι περιπτώσεις που τα ταξίδια γίνονται για τους πρόσφυγες όχι μόνο χωρίς γυρισμό αλλά δυστυχώς και χωρίς πηγαιμό. Χωρίς να καταφέρνουν να φτάσουν στη δική τους Ιθάκη. Τον προορισμό που εκείνοι θεωρούν πως θα βρουν το καταφύγιο τους τις δύσκολες ώρες που βίωσαν στη δική τους πατρίδα. Κάθε μέρα χάνονται στα νερά των θαλασσών χιλιάδες ψυχές, μα κανένας δε δείχνει το ενδιαφέρον που απαιτείται. Εως ότου εμφανιστεί μια εικόνα...

Γιατί έπρεπε μια εικόνα να μας κινητοποιήσει και να μας καλέσει να αναλάβουμε δράση; Γιατί πάντα πρέπει να αντικρύσουμε κάτι τραγικό για να συνειδητοποιήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης; Ή μήπως την έχουμε συνειδητοποιήσει αλλά πολύ απλά δε μας ενδιαφέρει και παριστάνουμε ότι μας ενδιαφέρει για να φανούμε φιλάνθρωποι και ευαίσθητοι; Για να βαδίσουμε και εμείς με το ρεύμα των ημερών υποκρινόμαστε πως νοιαζόμαστε για τη τραγική αυτή κατάληξη. Κι από αύριο; Πίσω στις ζωές μας. Σα να μη συνέβη τίποτα, σα να μη το μάθαμε ποτέ, σαν να μην παριστάναμε ποτέ πως μας ένοιαξε, σαν να μην υπήρξε ούτε αυτή ούτε καμιά άλλη ψυχή που τόσο άδικα χάθηκε σαν κι αυτήν.

Γιατί τέτοιοι ανθρωπιστές είμαστε....

Δ. Δημητρούλα

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top