Η επιβολή της θανατικής ποινής εξακολουθεί να απασχολεί την ανθρωπότητα παρα το γεγονός ότι σε πολλές χώρες του κόσμου έχει καταργηθεί, αφου θεωρήθηκε παρωχημένος τρόπος απονομής δικαιοσύνης, ένδειξη πνευματικού σκοταδισμού, που έρχεται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πρώτη φορά 1774 ο Τζεζάρε Μπεκαρία στο έργο του Δοκίμιο περι εγκλημάτων και ποινών, έκανε λογο για κατάργηση της θανατικής ποινής. Ως διαφωτιστής αντιτάχθηκε σε αυτη την ποινή και μίλησε για το σωφρονιστικό χαρακτήρα που πρέπει να έχουν οι ποινές. Η διόγκωση της εγκληματικότητας προκάλεσε έντονους προβληματισμούς σχετικα με την επαναφορά της θανατικής ποινής ή όχι μεσου πάταξης των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας.
Με αφορμή την δολοφονία της μικρής Αννυ αλλά και άλλων εγκλημάτων που έχουν συμβεί κατά καιρούς στην Ελλάδα επικρατούν διάφορες απόψεις και ιδίως για το φριχτό έγκλημα που έγινε πριν μήνες. Πιο συγκεκριμένα οι απόψεις διίστανται για τον αν ο 27χρονος ανθρωποφάγος πρέπει να θανατωθεί για το ειδεχθές έγκλημα που διέπραξε, αντιφατικό βέβαια για μια κοινωνία του 21ου αιώνα. Με δεδομένο ότι η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό για τον άνθρωπο, η τέλεση της θανατικής ποινής με την οποία διακόπτεται βίαια η ζωή, δεν μπορεί παρά να είναι η σκληρότερη ποινή η έσχατη τιμωρία. Πιστεύουν ότι με αυτή την πράξη η πολιτεία επιδιώκει αφενός να προστατέψει την κοινωνία από μανιακούς δολοφόνους αλλά και να αποτρέψει ειδεχθή εγκλήματα που επρόκειτο να διαπραχθούν. Η θανατική ποινή λοιπόν στις περιπτώσεις αυτές ικανοποιεί την κοινή περί δικαίου συνείδηση γιατί ακόμα και ο πιο στυγνός εγκληματίας δεν μπορεί παρά να νιώσει κάποιες αναστολές, όταν γνωρίζει ότι ο θάνατος του είναι επικείμενος.
Από νομική τώρα άποψη, λέγεται πως η προστασία του κράτους προηγείται της ανθρώπινης ζωής υπό αυτήν λοιπόν την έννοια το κράτος μπορεί και να αφαιρεί την ανθρώπινη ζωή σε εξαιρετικές πάντοτε περιπτώσει επιβάλλοντας κατά αυτό τον τρόπο την έννομη τάξη και προστατεύοντας τους πολίτες.
Παρ όλα αυτά κρίνεται αμφίβολο αν η θανατική ποινή είναι κατάλληλη και αποτελεσματική για να επιτευχθούν οι στόχοι σωφρονισμού και συνετισμού που πρέπει να διέπουν τις ποινές . Η αμφιβολία προκύπτει από το γεγονός ότι δεν έχουν εκλείψει τα εγκλήματα από κοινωνίες όπου ισχύει η θανατική ποινή. Το πιο ουσιώδες απ όλα είναι πως μέσω αυτής παραβιάζονται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και περά αυτού από ηθική σκοπιά η θανατική ποινή είναι απαράδεκτη. Μπορεί και ο στυγνός δολοφόνος να έχει αφαιρέσει αθώες ζωές ωστόσο η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του είναι στην ουσία ανταπόδοση του κακού που διέπραξε ο δολοφόνος. Η ανταπόδοση όμως αυτή δεν νομιμοποιείται ηθικά γιατί δεν παύει παρά να είναι μια εκδικητική ποινή.
Εν κατακλείδι θα λέγαμε πως η επαναφορά η όχι της θανατικής ποινής είναι ένα διχαστικό ερώτημα καθ ότι κανείς μας δεν μπορεί να απαντήσει με πλήρη βεβαιότητα και ιδίως αν βρισκόμαστε κάτω από την σφαίρα του έντονου συναισθηματισμού ωστόσο δεν είναι κατάλληλη η επαναφορά της διοτι τα εγκλήματα δεν σταματούν με την αφαίρεση ζωής ως παραδειγματισμό.
Μ.Πανοηλία
Με αφορμή την δολοφονία της μικρής Αννυ αλλά και άλλων εγκλημάτων που έχουν συμβεί κατά καιρούς στην Ελλάδα επικρατούν διάφορες απόψεις και ιδίως για το φριχτό έγκλημα που έγινε πριν μήνες. Πιο συγκεκριμένα οι απόψεις διίστανται για τον αν ο 27χρονος ανθρωποφάγος πρέπει να θανατωθεί για το ειδεχθές έγκλημα που διέπραξε, αντιφατικό βέβαια για μια κοινωνία του 21ου αιώνα. Με δεδομένο ότι η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό για τον άνθρωπο, η τέλεση της θανατικής ποινής με την οποία διακόπτεται βίαια η ζωή, δεν μπορεί παρά να είναι η σκληρότερη ποινή η έσχατη τιμωρία. Πιστεύουν ότι με αυτή την πράξη η πολιτεία επιδιώκει αφενός να προστατέψει την κοινωνία από μανιακούς δολοφόνους αλλά και να αποτρέψει ειδεχθή εγκλήματα που επρόκειτο να διαπραχθούν. Η θανατική ποινή λοιπόν στις περιπτώσεις αυτές ικανοποιεί την κοινή περί δικαίου συνείδηση γιατί ακόμα και ο πιο στυγνός εγκληματίας δεν μπορεί παρά να νιώσει κάποιες αναστολές, όταν γνωρίζει ότι ο θάνατος του είναι επικείμενος.
Από νομική τώρα άποψη, λέγεται πως η προστασία του κράτους προηγείται της ανθρώπινης ζωής υπό αυτήν λοιπόν την έννοια το κράτος μπορεί και να αφαιρεί την ανθρώπινη ζωή σε εξαιρετικές πάντοτε περιπτώσει επιβάλλοντας κατά αυτό τον τρόπο την έννομη τάξη και προστατεύοντας τους πολίτες.
Παρ όλα αυτά κρίνεται αμφίβολο αν η θανατική ποινή είναι κατάλληλη και αποτελεσματική για να επιτευχθούν οι στόχοι σωφρονισμού και συνετισμού που πρέπει να διέπουν τις ποινές . Η αμφιβολία προκύπτει από το γεγονός ότι δεν έχουν εκλείψει τα εγκλήματα από κοινωνίες όπου ισχύει η θανατική ποινή. Το πιο ουσιώδες απ όλα είναι πως μέσω αυτής παραβιάζονται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και περά αυτού από ηθική σκοπιά η θανατική ποινή είναι απαράδεκτη. Μπορεί και ο στυγνός δολοφόνος να έχει αφαιρέσει αθώες ζωές ωστόσο η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του είναι στην ουσία ανταπόδοση του κακού που διέπραξε ο δολοφόνος. Η ανταπόδοση όμως αυτή δεν νομιμοποιείται ηθικά γιατί δεν παύει παρά να είναι μια εκδικητική ποινή.
Εν κατακλείδι θα λέγαμε πως η επαναφορά η όχι της θανατικής ποινής είναι ένα διχαστικό ερώτημα καθ ότι κανείς μας δεν μπορεί να απαντήσει με πλήρη βεβαιότητα και ιδίως αν βρισκόμαστε κάτω από την σφαίρα του έντονου συναισθηματισμού ωστόσο δεν είναι κατάλληλη η επαναφορά της διοτι τα εγκλήματα δεν σταματούν με την αφαίρεση ζωής ως παραδειγματισμό.
Μ.Πανοηλία
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.