Υπάρχει τελικά Ανθρωπισμός ;

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1999 λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα η δαπανηρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία της χώρας.

Ένας σεισμός 5,9 βαθμών της κλίμακάς Ρίχτερ αποδεικνύεται ο φονικότερος που συνέβη ποτέ στον ελλαδικό χώρο με εκατοντάδες κτίρια να ισοπεδώνονται και εκατοντάδες ανθρώπους να χάνουν την ζωή τους. Η οικονομική επιβάρυνσή τεράστια και η κυβέρνησή προσπαθεί να βοηθήσει με κάθε τρόπο τους πληγέντες αλλά και να καλύψει τις ζημιές που προκλήθηκαν. Πρώτη βοήθειά ως «από μηχανής θεός» καταφθάνει μια εικοσαμελής ομάδα από την Τουρκία σε διάστημα μόλις 13 ωρών! Μια κίνησή που απέδειξε περίτρανα σε όλους ότι όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές, για ψυχές που χάνονται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα λόγω άπλα φυσικών φαινομένων τότε δεν χωράνε ανάμεσά διακρίσεις ούτε φυλετικές, ούτε θρησκευτικές, ούτε κοινωνικές.

Τα ερωτήματα όμως που γεννιούνται είναι: υπάρχει σήμερα ανθρωπισμός; ανιδιοτέλεια; κάνει κάποιος σήμερα μια καλή πράξη χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα;

Απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα δίνουν καθημερινά οι άνθρωποι που δυστυχώς όμως δεν είναι ξεκάθαρες. Από την μια γίνονται καθημερινά συσσίτια για αστέγους, παρέχεται δωρεάν φαρμακευτική περίθαλψή και δωρεάν ρουχισμός σε άπορες οικογένειές, ενέργειές δηλαδή που φανερώνουν την θέλησή κάποιων ανθρώπων να παρέχουν βοήθειά χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα άπλα και μονό επειδή κάποιοι συνάνθρωποι τους την έχουν ανάγκη. 

Από την άλλη όμως υπάρχουν και αυτοί που ενώ βλέπουν όλα αυτά τα προβλήματά γύρω τους κλείνουν αυτιά και μάτια και αδιαφορούν για το οτιδήποτε. Συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει ποτέ περίπτωσή να βρεθούν οι ίδιοι σε αυτή την θέση. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν την σοβαρότητά του ζητήματος και κάλως ή κακώς αποτελούν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού. 

Στρεφόμαστε πλέον στην άμεση (και πάση θυσία) κάλυψή των υλικών μας αναγκών ακόμα και αν αυτό μας αναγκάζει να πατάμε «επί πτωμάτων» , γιατί η καθαρά υλιστική και άκρως καταναλωτική κοινωνία που μας θρέφει επιτάσσει την συγκεκριμένη συμπεριφορά. Αποτέλεσμα όμως αυτής είναι κάθε αρχή και κάθε άξια για τον σεβασμό προς την ανθρωπινή ύπαρξή να παραπαίει , να καταργείται, να αφιερώνεται.

Ο καθένας μας χρειάζεται ένα γερο ταρακούνημα πολλές φορές για να ξυπνήσει από τον λήθαργο του, όμως όταν αυτό συμβαίνει είναι συνήθως πολύ αργά. 

Αν μπορούσαμε να μην ζητάμε αντάλλαγμα για το καθετί που κάνουμε; Αν δεν χρειαζόμασταν αμοιβή για κάθε εργασία που ολοκληρώναμε; Δεν θα νιώθαμε καλύτερά ψυχικά; Γιατί αυτό που κάθε άνθρωπος αναζητά ουσιαστικά είναι η ψυχική του ολοκλήρωσή και η εσωτερική του γαλήνη. 

Μετά άρχονται όλα τα άλλα (κάλυψή υλικών αναγκών κτλ. κτλ.). Έτσι λοιπόν μπορούμε να προσπαθήσουμε πρώτα ατομικά και μέτα συλλογικά να διορθώσουμε κομμάτι κομμάτι την διαλυμένη κοινωνία μας και να ξανανιώσουμε σύνολο και όχι μονάδες χαμένες στο πλήθος.

Κωνσταντίνος Μίσχος