Select Menu

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Προφανές θεωρείται ότι η όποια πράξη πριν καταλογισθεί ως ομοία -έργω-, προϋπήρξε ως ενδεχόμενο στο νου κάποιου ανθρώπου.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η αλήθεια είναι ένα αγαθό όπου πίσω της στριμώχνονται συν όλων των άλλων άπασες οι ανακρίβειες. Οι θεμιτές και οι μη. Ως θεμιτές χαρακτηρίζονται οι ακούσιες εκείνες -οι αυθόρμητες- οι οποίες θεωρούνται υποκειμενικές -αλήθειες- και άρα στη βάση τους ειλικρινείς και αφορούν αναφορές σε γεγονότα ή θεωρήσεις, ακολουθούν οι μη θεμιτές, εκείνες οι οποίες λέγονται σαν αληθείς -μετερχόμενες αληθοφανείς λογισμούς- από μεγάλο ή μικρό δόλο.

Πίσω και πέραν των εξαρτήσεων που όλοι μας έχουμε από τις ιδέες-''πιστεύω'', τις οποίες και θεωρούμε άριστες καθώς βασίζονται σε λόγια, και γνώμες ανθρώπων που εκτιμούμε αλλά και πλέον αυτών σε προσωπικές εμπειρίες, υπάρχει και εκείνο το μέρος της αληθείας όπου βασίζεται το απώτερο επιθυμητό μας.

Είναι με άλλα λόγια η γη, της οποίας το έδαφος κρίνεται πρόσφορο-εύφορο για την ευδοκίμηση των απωθημένων-προσφιλών ιδεών μας. Και γιατί όχι!

Στο σημείο αυτό αναρωτιέμαι εάν υπάρχει κανείς εξ' ημών ο οποίος απόσχει. (Ομοίων ιδεών, ασφαλώς.)

Η πραγματικότητα όχι μόνο στις μέρες μας αλλά και σε όλα τα παρελθόντα χρόνια ήταν ομοίως σκληρή, στρυφνή, και άτενγκτη. Τίποτα (από τη φυσιολογία μας) δεν μπορεί να αλλάξει με την πάροδο ελάχιστων -σε σχέση με το μέγεθος του χρόνου που απαιτήθηκε για την δημιουργία μας- ετών ούτε με την παρουσία της τεχνολογίας στην ζωή μας, ούτε με εκείνη του πολιτισμού, διότι οι θεωρήσεις του καθενός μας απέχουν πάντων πλην της φιλοσοφίας, η οποία παρουσιάζεται διαχρονική.

Με αυτό δεν θέλω κατ' ούδενα τρόπο να πω ότι η φιλοσοφία δεν βρίσκει πράξη στη ζωή, στην πραγματικότητα ακολούθως και στην ζωή μας γενικότερα. Θα ήταν μέγα το λάθος, επιμένω όμως πως χρειάζεται προσπάθεια ώστε να εμπεδωθεί το ανούσιο των στερεότυπων ισχυρισμών.

Στις σχέσεις με τους κοινωνικούς γνωστούς μας αλλά ιδίως με τους συντρόφους μας, το έδαφος το οποίο εσκεμμένως καλλιεργείται ως άριστο στο μυαλό και των δύο (συντρόφων) δεν μπορεί παρά μόνο όφελος να προσφέρει.

Το ''ψεύδος'' εκείνο το θεμιτό δεν κρίνεται αδιάφορα ως καλό τέτοιο, αλλά ως ευεργετικό και άριστο.

  • Ως ''ψεύδος'' νοείται το αποδεκτό -καθ' υπέρβαση του όρου- ουτοπικό, καθώς τέτοιο -ουτοπικό- δεν μπορεί να είναι υπό την ορθή θεώρηση πάντων των πιθανοτήτων ως ενεργών.
Ο λόγος είναι ο απλός ο οποίος επιμένει ότι πίσω από μία σκληρή πραγματικότητα υπάρχει το απαλό της κοινά αποδεκτής φαντασίας όπου κάλλιστα οι ιδεασμένοι μπορούν να απολαύσουν τη ζωή όπου και θα μπορούσαν να έχουν.

Η κοινή αποδοχή του ενδεχόμενου της πραγματοποίησης -εκείνου όπου γνωρίζουν ότι πραγματοποιείται δύσκολα- βοηθάει σε χίλια και πλέον θέματα καθώς αμβλύνει τις γωνίες, φωτίζει το δυσδιάκριτο μέλλον (άλλωστε ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος και για τίποτα, καθώς υπάρχει στο τέρμα του δρόμου και το ...λαχείο (π.χ.))

Μα -θα ισχυρισθούν πολλοί-, μας προτείνεις την ύπαρξη του εαυτού σε ένα περιβάλλον που απλά δεν υφίσταται και μας το παρουσιάζεις ως λύση. Αν είναι δυνατόν! Πόσο ''μακριά'' πρέπει να βρίσκεται κανείς ώστε θεωρήσει σοβαρά τα λόγια αυτά...

Και όμως θα επιμείνω ότι αυτό ακριβώς γίνεται κατά κόρον στους περισσότερους εξ' ημών, για να μην πω σε όλους -και γίνω απόλυτος-. απλά δεν το ξέρουμε-αναγνωρίζουμε, διότι το κάνουμε χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Όταν εκφέρουμε μία επιθυμία μας, ένα μας όνειρο, ένα μακρόπνοο σχέδιο αυτό ακριβώς -επαναλαμβάνω- κάνουμε και από αυτό παίρνουμε χαρά.

Από ποιο;

Μα από από την εικόνα υλοποίησης του μακρινού ενδεχόμενου! Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι το ενδεχόμενο έξω από όνειρο, όραμα ή κάτι παρεμφερές; Από ευχή ας πούμε;

Είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσουμε, έχοντας ως μόνη διαφορά τις πιθανότητες πραγματοποίησης. Όμως όταν ένα μολύβι πέσει στο πάτωμα 1.000.000.000+ άπειρο φορές, να έχετε υπ' όψιν σας ότι τίποτα απολύτως πέραν της εμπειρίας δεν μας κάνει να θεωρήσουμε ότι θα πέσει και την επόμενη, άρα πίσω από το ακραίο (ορθό) αυτό παράδειγμα, η όποια πιθανότητα παρουσιάζεται ισχυρή.

Βεβαίως και θα αντιτάξουν επίσης πολλοί καθεστωτικοί, πως όλα όσα -εκείνοι- σκέφτονται, επιθυμούν ή σχεδιάζουν, έχουν μία λογική βάση, ένα επί του πρακτέου θετικό υπόβαθρο πραγματοποίησης ή ένα μυαλωμένο υπολογισμό.

Θα αντικρούσω λέγοντας πως όλα αυτά πρόκεινται περί ευκλεών προσδοκιών. Περί επιθυμιών, περί ονείρων που άλλοτε γίνονται πράξη και άλλοτε όχι. Πόσα σωστά υπολογισμένα σχέδια, οράματα ή όνειρα έμειναν εκτός! (πραγματικότητας) ή απέφεραν μη προσδοκώμενα αποτελέσματα και εάν πάρουμε ως πράξη-αποτέλεσμα το μη προσδοκώμενο, τότε εύκολα θα συνηγορήσουμε υπέρ του ελαχίστου αναμενόμενου. τόσο εντονότερα, όσο του λογικότερου σχεδιασμού!

Ήδη κάποιοι προσέξατε την προσπάθειά μου να εξισώσω το σχέδιο με το όραμα και το όνειρο. Ορθώς πράξατε διότι όλα αποτελούν στόχους.

Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Ο κόσμος όλος είναι γεμάτος από αποτυχίες κατόπιν λογικότατων σχεδιασμών, ονείρων ή οραμάτων, υποθέσεων μετερχομένων στέρεης βάσης κ.τ.λ..

Αναρωτιέμαι λοιπόν ποια η διαφορά -ως προς την απόδοση ευτυχίας- του λογικά σχεδιασμένου πλάνου από ένα επόμενο όνειρο στο μυαλό δύο ιδεασμένων ανθρώπων το οποίο στο μόνο σημείο που θα υστερεί θα είναι οι πιθανότητες... -αλλά πέραν της ολιγότητας αυτών- που θα καταφέρνει να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα αναμενόμενα οφέλη (έστω και πρόσκαιρα) και μάλιστα ανέξοδα!

Καμία θα πω.

Απολύτως καμία. Το μυαλό εκμεταλλεύεται τα ενδεχόμενα και χαίρεται για αυτά -την συγκεκριμένη στιγμή (του σχεδιασμού)- πριν το αποτέλεσμα γίνει εμφανές.

Π.χ. ''Θα το κάνουμε το ταξίδι, να δεις ότι θα το κάνουμε. Θα σε πάρω από το χέρι και θα πάμε εκεί που σχεδιάζαμε όλη μας τη ζωή και θα είναι ωραία. Οι δυο μας ε; Μα βέβαια, εγώ και εσύ...''

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ταξιδέψει με αυτόν τον τρόπο...

Κάποιοι, ελπίζω πολλοί και με τον άλλον εκείνον της πράξης. Χαίρομαι λοιπόν για κάθε εκείνον που κατάφερε να κάνει πράξη εκείνο που ξεκίνησε ως όνειρο, ως ''μη αλήθεια'' -κατά την γνώμη πολλών-, μα ως πόθος, θέληση, στόχος.
  • Κάθε τι το οποίο δεν συμβαίνει, επ' ουδενί σημαίνει ότι θα συμβεί. Το οτιδήποτε δεν ''γίνεται'' παραμένει ως στόχος. Ο στόχος μπορεί να είναι εύκολος ή δύσκολος, σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει στόχος και μέχρι την επίτευξή του, απλά επιθυμία. Ο καθένας δικαιούται τις επιθυμίες του, όπως επίσης και είναι ο μόνος υπεύθυνος για τον βαθμό πίστης του σε αυτές. Ομοίως και για την χαρά που καταφέρνει να κερδίσει από το εγχείρημα
Σκεφθείτε απλά τις θρησκείες. Το όμοιο δεν μετέρχονται; Ομοίως σε ένα στόχο που διατείνονται αληθή-πραγματοποιήσιμο, δεν βασίζουν τη διαλεκτική τους; Οι πιστοί από πού βυζαίνουν ευτυχία, από το ένδοξο αποτέλεσμα της αποδοχής του Κυρίου στο άτομό τους. Σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει; Κανείς απαντώ.

Η μεγάλη διαφορά είναι πλέον ότι είναι για πολλούς αποδεκτή έννοια του ονείρου του παραδείσου. Του ονείρου που εδρεύει σε μία πραγματικότητα ανθρωπίνως κατασκευασμένη και διδασκόμενη. Θα έλεγα και -με τρόπο- επιβαλλόμενη, αλλά το αποφεύγω.

Θέλω να επισημάνω ότι δεν κατηγορώ στο σημείο αυτό οποιαδήποτε θρησκεία, απεναντίας εξαίρω το έργο το οποίο προσφέρει στον πιστό (που μπορεί και παραμένει τέτοιος, διότι το επίτευγμα της πίστης είναι και θα πρέπει να θεωρείται προσωπικός άθλος του κάθε δυναμένου πίστη -εξαιρουμένης της όποιας ακούσιας κατήχησης την οποίαν υπέστη-). Η διαφορά ή η ομοιότητα του απλού ονείρου με το άλλο εκείνο της όποιας θρησκείας, έγκειται στο ότι το ένα -εκείνο των θεών- παρουσιάζεται(;) τεκμηριωμένο και άρα περισσότερο αποδεκτό από εκείνους όπου αδυνατούν να κάνουν την υπέρβαση ώστε να απολαύσουν τη δική τους, την προσωπική -ένδοξη- πλάνη.

Ενοχλεί η λέξη. Το καταλαβαίνω, όμως οι πλάνες, μας δίνουν τις χαρές. Όλα εκείνα που σχεδιάζουμε, -το είπαμε και πιο πάνω με άλλα λόγια- όλα εκείνα που με χαρά περιμένουμε, δεν παύουν να είναι σχέδια, πλάνα, ιδέες που μας δίνουν πολύ περισσότερη χαρά στην περίοδο της αναμονής τους, του σχεδιασμού τους, από την εφαρμογή τους στην ζωή μας.

Πρέπει να παραδεχθούμε ότι κυρίως απολαμβάνουμε το ενδεχόμενο, παρά την πράξη. Ζούμε απολαμβάνοντας την ιδέα επίσης ως πράξη. Κάποιοι καταφέρνουν και το όνειρο -να ζουν- ως πραγματικότητα καθώς η φαντασία νικά κατά κράτος την όποια πρακτική. Το μυαλό αποδεικνύεται ο μεγάλος νικητής και το σώμα -υπό την έννοια της ύλης- ο μεγάλος ηττημένος.

Υπό την αντίληψη της ιδέας, το ελάχιστο ''ψεύδος'' κρίνεται η πρώτη ύλη για την επίτευξη της βάσης της κάθε ευτυχίας.

Χωρίς τον μύθο, χάνεται η βάση καθώς η πράξη αποκαθηλώνει το πιθανό άριστο.

politisg

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top