Υποταγή στο κοινό.

Θα έπρεπε ο κάθε συγγραφέας να ήταν από μόνος του μία σημαία ιδεών. Δικών του ιδεών, δικών του αντιλήψεων και δικών του αγώνων.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης 

Ένα άτομο που με ίδια άποψη, ισχυρή τεκμηριωμένη –πίσω από τις δικές του ισχυρές γνώμες- να προσπαθεί να εξηγήσει με τη γραφή του των λόγων του τ’ αληθή. (Γνώμη ισχυρή επ’ ουδενί σημαίνει μη μαχητή, άλλωστε μονάχα κάποιος κουτός επαρμένος θα πίστευε ότι κρατάει τη μία -ορθή- γνώμη καθώς τέτοια απλά δεν υφίσταται με την έννοια και την αποδοχή της μη μίας και μοναδικής αληθείας)

Είτε το κείμενο είναι άρθρο, είτε δοκίμιο, είτε μυθιστόρημα, υπάρχει χώρος άπλετος μέσα του και για φλυαρία και για κουταμάρα και για φθηνή συνδιαλλαγή αλλά και για προσπάθεια.

Ασφαλώς και ο κάθε επίδοξος κριτής καταφέρνει και δικαιούται την άποψη που δικαίως του ανήκει (στο καλό και στο κακό). Ασφαλώς και όλες οι απόψεις μπαίνουν στον ντορβά καθώς η πλειοψηφία δεν αποδεικνύει, ούτε προδικάζει… Υπάρχει όμως το περιρρέον αίσθημα το οποίο και αφορά μονάδες που έχουν κάτι να πουν, σε αυτιά που θέλουν να ακούσουν. Αυτών η γνώμη έχει μια χρησιμότητα και κάτι επιπλέον. Σε αυτές λοιπόν στεκόμαστε λίγο παραπάνω.

Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώτικη ούτε στο χώρο του βιβλίου διότι το ήδη διαμορφωμένο από αξίες (στην πλειοψηφία του) κοινό απαιτεί δρώμενα που να αποδεικνύουν τα πρέποντα των αξιών του. (Είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του.)

Εάν εύπεπτα ζει ο ίδιος, ομοίως εύπεπτο ανάγνωσμα αναζητά και πληρώνει ή δανείζεται... (κυρίως το δεύτερο διότι επί τη αρχής δεν διαθέτει)

Τα πάντα έγκειται στο θέμα της παιδείας και η παιδεία σήμερα προσφέρεται-διδάσκεται, στις τηλεοράσεις και στον πολιτικό στίβο. Εξαθλίωση.

Τα πρότυπα χαμηλά, εύκολα, φθηνά. Απόρροια της κατανάλωσης, της πονηρής χλιδής και του ωραίου κώλου.

Οι επιχειρήσεις που ως τέτοιες απαιτούν μονάχα κέρδος, διότι αυτό προσφέρει σε εαυτούς και σε σύνολο ζητούν από τους συγγραφείς, συγκεκριμένες σελίδες, συγκεκριμένα θέματα, και ίσως μόνο ορισμένα θέματα. Πιασάριακα να πούμε, να μαγκώσουμε την αγορά. Το 80% των αναγνωστών είναι γυναίκες... Από εκεί ξεκιναμε.

Οι γράφοντες επί το πλείστον υποκύπτουν, αναζητώντας, προβολή, ιδέα και στο βάθος χρήμα (το τελευταίο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, καθώς κάπως πρέπει να ζήσουν) όμως, όπως ο πολιτικός τελεί λειτούργημα (στον υπέροχο κόσμο των ονείρων) ομοίως και ο συγγραφέας οφείλει αν όχι το όμοιο προφανές, τουλάχιστον να υπηρετεί τις αξίες του. (Η άμισθη εργασία των πολιτικών είναι μια ιδέα η οποία σε μερικές χιλιάδες χρόνια θα έπρεπε να εξετασθεί. Ίσως και των συγγραφέων)

Η αλήθεια είναι ότι δεν φταίνε μονάχα οι γράφοντες. Θα έλεγα όπως θα διατεινόταν οι εκδοτικοί οίκοι πως, ‘’προσφέρουμε εκείνο που μας ζητούν’’. Θα συμφωνήσω όμως από την άλλη το κοινό αγοράζει εκείνο που του προσφέρεται και του προσφέρετε…

Μα καλά δεν υπάρχουν καλά βιβλία; Η απάντηση είναι πως υπάρχει τεράστια ποσότητα άριστων τέτοιων, μονάχα που βρίσκονται σε μέρη και θέσεις τις οποίες ανιχνεύουν μονάχα οι ιδεασμένοι και εκδίδονται από εκδοτικούς γνωστούς στους ίδιους κύκλους. Ίσως γιατί οι ενδιαφερόμενοι είναι η μειοψηφία.

Και τι θα μπορούσε να γίνει λοιπόν; Εκείνος που θέλει ψάχνει και βρίσκει. Η γνώση δεν επιβάλλεται, προσφέρεται…

Σωστά. Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτα. Σωστά (με κούνημα του κεφαλιού).

Στο σημείο αυτό, το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες τους εκδοτικούς οίκους. Σε εκείνους τους πιασάρικους και στους άλλους τους πιο συνειδητοποιημένους.

Όλοι τη δουλειά τους κάνουν με μία διαφορά. Οι μεν στοχεύουν απλά και μόνο στο χρήμα αδιαφορώντας (επί της ουσίας) για το περιεχόμενο των σελίδων τους και οι άλλοι το παλεύουν συζητώντας τις αράδες των εκδιδόμενων γραπτών τους, φιλοσοφώντας εστιάζοντας σε θετικά και αρνητικά σημεία, σε συμφωνίες και διαφωνίες επάνω στις απόψεις των συγγραφέων τους. Οι συζητήσεις ατέρμονες, πραγματικά μαγευτικές.

Το βιβλίο της πρώτης ή του πρώτου τυχόντα που ξύπνησε διατεινόμενος αστέρας γραφίδος πλήρης φωτός, με τίτλο Π.χ. ‘’Το περιγιάλι των ματιών της*’’ κάνει 10000 αντίτυπα λόγω ''μεσημεριανής'' και όχι μόνο προβολής, μάρκετιγκ και εξαιρετικής προώθησης. Το επόμενο, μια ανάλυση των θέσεων του Παρμενίδη για παράδειγμα ή κάποιο άλλο μυθιστόρημα δίχως ανατροπές, χωρίς υπερβολές, απλά αναφερόμενο σε μία πραγματική κατάσταση (πολύ δυσκολότερο κατά την γνώμη μου) με το ζόρι 500 αντίτυπα.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ούτε η καταθλιπτική προδιάθεση των περισσοτέρων, ούτε η αγχώδης ζωή μας. Ούτε η δυσκολία κατανόησης των προβλημάτων των ανθρώπων που συναναστρεφόμαστε, ούτε άκαμπτη θέση των περισσοτέρων εξ’ ημών. Τα πάντα είναι θέμα εκπαίδευσης.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο θα επαναλάβω. Ούτε η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως λαός. Πιαστήκαμε κότσοι (κατά το κοινώς λεγόμενο) διότι χωρίς αξίες δεχθήκαμε-αποδεχθήκαμε μια ζωή δανεική (υπό το μεγαλεπήβολο σχέδιο των βορείων) και συνεκδοχικά(!) υποταχθήκαμε ως αποτελέσματα ζωντανά των αξιών μας. Του ωραίου κώλου δηλαδή, του κομπασμού περί σπουδαίας κτήσης ανούσιων υλικών και στο σύνολο ενός life style τόσο ρηχού και τόσο επικίνδυνου όσο τίποτα άλλου.

Έχω κρατήσει τη στιχομυθία μιας φίλης ηθοποιού του Εθνικού Θεάτρου, με κάποιον δημοσιογράφο, για το τέλος.

Δημ: Είσθε Ηθοποιός;

Φίλη: Ναι.

Δημ: Μα δεν σας ξέρω.

Φίλη: Και πιστεύεις ότι θα ήμουν πιο ευτυχισμένη εάν με ήξερες; (!)

Η καλύτερη απάντηση μακράν… Υποκλίνομαι.

* Δεν μάχομαι ανάλογους τίτλους, μονάχα ''κοινά'' περιεχόμενα
politisg