Με ποια δεδομένα πορευόμαστε;

Εγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου για τα ζητούμενα του καιρού.

Γράφουμε απόψεις για το σήμερα, ιδέες για το αύριο, αναλύσεις για το γιατί και το πώς. Δεν έχουμε όμως μετρήσει τα δεδομένα. Εξηγούμαι:

Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Εδώ και πολύ-πολύ καιρό, δεν έχουμε ασφάλεια δικαίου, που θα ειπεί: δεν ξέρουμε τί μας ξημερώνει. Κάθε μέρα οι νόμοι αλλάζουν. Επί τα χείρω.

Τα λεφτά μας περικόπτονται, αλλά η φορολογία αυξάνει. Οι τιμές των προϊόντων αυξάνουν, οι επιχειρήσεις υποβαθμίζονται και κλείνουν. Χιλιάδες έχουν ήδη καταρρεύσει, συμπαρασύροντας και τους υπαλλήλους που απασχολούσαν, που είναι πια άνεργοι. Και τούτο, επιβαρύνει περισσότερο την κατάσταση. Φόροι, αυξήσεις στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών διαρκώς αυξάνουν.

Το χειρότερο είναι που δεν καθόμαστε να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε όλοι μαζί, τί είναι το καλύτερο που πρέπει να κάνουμε.

Υπάρχουν «οι σοφοί» που κατακρίνουν το ο,τιδήποτε γίνεται. Οποιαδήποτε σκέψη, οποιαδήποτε προσπάθεια, εκτός από την πεπατημένη οδό της διαρκούς υποταγής και συμφωνίας στις θείες επιταγές της ενωμένης Ευρώπης και των θεραπόντων του πνεύματος αυτής, θα συναντήσει την κατακραυγή των μέχρι πρότινος κρατούντων, που μας τα είχαν όλα λυμένα.

Υπάρχουν οι «έξυπνοι», οι ανώτεροι, που οικτίρουν τον ανόητο και κομπλεξικό λαουτζίκο για τις ποταπές επιλογές του.

Υπάρχουν οι «δυναμικοί» που προσκαλούν σε συνδρομή για να ανατραπεί ό,τι δεν τους αρέσει και ό,τι δεν εντάσσεται στις προγραμματικές επιδιώξεις των κομμάτων τους.

Υπάρχουν οι «ανυποψίαστοι» που κάθε μέρα θέλουνε κάτι άλλο απο εκείνο που γίνεται ή μπορεί να γίνει.

Υπάρχουν οι «λαμπεροί». Εκείνοι που κάθε μέρα θέλουνε να είναι στην κοσμική επικαιρότητα, όταν γύρω τους όλα καίγονται.

Υπάρχουν κι οι «επώνυμοι», που (αυτο)εξαιρούνται από κάθε υποχρέωση, συμμόρφωση, συμμετοχή, εργασία, κριτική. Όλοι αυτοί εξαιρούνται, γιατί έχουν προνόμια. Συχνότατα είναι πρώην. Υπουργοί, κάθε λογής πρόεδροι, βουλευτές, πρωθυπουργοί, πανεπιστημιακοί, στελέχη ή μέλη του κόμματος, σύζυγοι και... παρακοιμώμενοι επωμύμων κι ευωνύμων, φίλοι, ευνοούμενοι.

Υπάρχει και η Βουλή, το όργανο που βούλεται και βουλεύεται. Στη Βουλή υπάρχουνε τα κόμματα, τα αποκόμματα και τα προσκόμματα. Πώς λοιπόν να σκεφτεί η Βουλή και να αποφασίσει;

Αυτοί μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε. Όλοι αυτοί μαζί. Οι ανεκδιήγητοι ηγέτες της εκ στατιστικού λάθους εισόδου μας στην ΟΝΕ, οι της επανίδρυσης του κράτους με την -πολύυυυμηνης διάρκειας- απογραφή, ο λεφτά υπάρχουν, τα Ζάπεια, οι του δεν πληρώνω, οι της ανυπακοής, οι συνδικαλιστές που κάνουν δαπανηρά συνέδρια, και έχουν μέρισμα στην παραγωγή (δικαίωμα μειωμένης τιμής στα αγαθά της εργασίας τους!!), οι ΜΚΟ όπου ιδιώτες κάνουν τη δουλειά του κράτους με το αζημίωτο (με κρατικά λεφτά κι εθελοντές!!!). κ.ο.κ.

Ποιός από όλους αυτούς είναι σε θέση να κάνει κάτι, στο σημείο που βρισκόμαστε; ΚΑΝΕΙΣ, φίλοι μου! Γιατί αυτοί, όλοι μαζί, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Αν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο, θα το είχαν κάνει.

Οι σοφοί δεν το προβλέψανε εγκαίρως, οι έξυπνοι δεν κατάφεραν να διαφωτίσουν τους αδαείς, και οι δυναμικοί δεν κατάφεραν να εισαγάγουν και να πραγματοποιήσουν το καλύτερο που αυτοί πρεσβεύουν.

Οι πιο άχρηστοι για το ο,τιδήποτε είναι οι ανυποψίαστοι (γιατί βρίσκονται αλλού), και οι λαμπεροί (γιατί νοιάζονται για άλλα πράγματα).

Όσο για τους επώνυμους και τους πρώην, αυτοί δεν ευκαιρούν, γιατί είναι στη χώνεψη.

Τώρα, είμαστε στην άβυσσο. Δεν έχει να κατρακυλήσουμε πιο κάτω. Ίσως τώρα, ν'αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να συμπράττουμε, να συναινούμε στην καλή ιδέα, και να είμαστε ασυμβίβαστοι με τον ατομισμό και τον ωχαδερφισμό (πρώτα-πρώτα τον δικό μας, και μετά όλων των άλλων).

Χαθήκανε τα αναχώματα, τα προχώματα, τα προσχώματα. Δεν υπάρχει πια άφεση αμαρτιών, δεν παρέχονται ευκαιρίες. Η εμπιστοσύνη ανάμεσά μας έχει χαθεί. Και πρέπει να αποκτήσουμε μια νέα. Όχι να την ξαναποκτήσουμε, γιατί αυτή που χάθηκε, χάθηκε γιατί ήταν κενή από κάθε περιεχόμενο.

Η εμπιστοσύνη που χάθηκε ήταν αντανάκλαση ενός ηρωϊσμού, για τον οποίο άμεσα δόθηκαν τα έπαθλα. (Και γι' αυτό ακριβώς μπορεί και να μην ήταν αληθινός). Ήταν η αντανάκλαση του μύθου της γενιάς μας, για τον οποίο δεν έχει μιλήσει ακόμη η ιστορία. Κι όσοι ψελλίσανε επιφυλάξεις, προβληματισμό ή μι' αμφισβήτηση, εξωθήθηκαν από το προσκήνιο της συζήτησης. Πως τάχα, δεν μπορεί να μιλάνε συκοφάντες.

Η εμπιστοσύνη που χάθηκε ήταν αντανάκλαση ενός ψευτο-ηρωϊσμού, μιας ψευδεπίγραφης παντογνωσίας, ήταν ανατανάκλαση μιας ελκυστικής φαντασίωσης.

Τώρα, πρέπει να δημιουργήσουμε μια καινούργια, αληθινή, πραγματική εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και στον εαυτό μας, με την υπομονή, την εργασία, την πειθαρχία και το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας.

Για να μπορεί να πιστέψουμε πρώτα-πρώτα εμείς στον εαυτό μας, ώστε να μπορεί να μας πιστέψουν και οι άλλοι. Και η δημιουργία μιας νέας, μιας πραγματικής εμπιστοσύνης, θέλει λίγες κουβέντες, και πολλή δουλειά, συνέπεια και σύμπνοια. Κι όποιος είναι πιο έξυπνος, να φέρει την ιδέα του για να αλλάξει το μαύρο μας το χάλι.

Εδώ δεν χρειάζεται ν' ακούνε οι νεώτεροι, για να μαθητεύουν. Γιατί δεν υπάρχουν υποδειγματικοί διδάσκαλοι της πολιτικής. Οι διδαχές που έχουμε σήμερα, στους διάφορους τομείς της πολιτικής ζωής, έχουν το αποτελέσματα που τώρα παλεύουμε να αναποδογυρίσουμε, να εξαφανίσουμε. Και το μόνο δίδαγμα που μένει, είναι να ξεχάσουμε όλες τις παραδόσεις που έχουμε ακούσει.

Εδώ, χρειάζεται οι νέοι, να δοκιμάζονται και να δοκιμάζουν. Χρειάζεται οι υπεύθυνοι να επινοούν τρόπους εξοικονόμησης πόρων και δαπανών, τρόπους χρήσης όλων των διαθεσίμων και των ενόντων (δεδομένων και των δυνάμεων) για να πορευτούμε όλοι μαζί. Μήπως υπάρξει και αύριο.

Η πρώτη φορά στην αριστερή διακυβέρνηση, είναι ένα ζήτημα. Ας είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων. Και δεν θα είναι «μεροληψία». Θα μπορούσε να είναι ισονομία, χρηστότης, δικαιοσύνη. Κοινωνική ευαισθησία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Όχι δεν ήταν γυναίκα. Ήταν παιδί. Μπορεί να ωριμάσει.

Οι ιδεολογίες δεν αφορούν την πολιτική. Αφορούν τα οργανωμένα συμφέροντα. Και οι κομματικές ιδεολογίες είναι η σύνδεση των πολιτικών κομμάτων με τα οργανωμένα συμφέροντα, εν όψει ανάληψης της πολιτικής εξουσίας.

Γιατί η πολιτική απευθύνεται σε κοινωνίες ανθρώπων. Που έχουν όλοι τις ίδιες βασικές ανάγκες, και θα έχουν όλοι την ίδια κατάληξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει. Όπως η ΕΡΕ που έγινε ΝΔ, με ή χωρίς τη δάδα της. Όλοι αλλάζουμε. Μόνο τα κοιμητήρια γεμίσανε σταθερούς ανθρώπους. Και η ιστορία, ακμάζοντες και χαμένους πολιτισμούς.

Με θράσος και εξυπνακισμούς πολλοί προσπαθήσανε να μας πείσουν πως είμαστε από τους πολιτισμούς που θα χαθούνε. Πολλοί το προσπαθήσανε με λόγια, αλλά υπήρξαν κι εκείνοι που δεν αρκεστήκανε στα λόγια. Που κάνανε εισβολές και κατοχές, και μας φέρανε πείνα, κι εκάνανε σφαγές και δηώσεις σ' όλη τη χώρα. Οι τελευταίοι, συνήθως ήταν Τούρκοι. Και Γερμανοί.

Εμείς, δεν έχουμε ακόμη μετρήσει τα δεδομένα που έχουμε. Δεν έχουμε ακόμη καταλήξει, στο πού θέλουμε να πάμε, τί θέλουμε να κάνουμε, πώς θέλουμε να ζήσουμε, πώς θέλουμε να δουλεύουμε. (Οι πολλοί θέλουν, ακόμη, να μην πληρώνουν. Αυτή είναι η παλαιόθεν παρεχόμενη (από τα πολιτικά κόμματα) πολιτική διαπαιδαγώγηση του λαού. Ποιός θα ειπεί σήμερα στο λαό, το προφανές και «πρωτάκουστο»: ότι δεν γίνεται να ζήσει δωρεάν; ότι κάτι πρέπει να κάνει ο καθένας μας, κάτι υποχρεούται να προσφέρει ο καθένας μας στη ζωή, στο αύριο και στην προοπτική για τις γενιές που έρχονται;). Πώς θα ζήσουμε; Είναι μακρύς ο δρόμος για την αποτίναξη του ζυγού  των μνημονίων, για την πληρωμή της προεξοφληθείσης πλασματικής ευημερίας.

Και υπάρχει και το τίμημα: αν συναινούμε να το καταβάλουμε, για 'κείνα που μας λιμπίζουνε για σπουδαία.