Ευρώ, λέξη ελληνική και θέλουν να μας το πάρουν;

Ελληνίδα που ζει 3 χρόνια στο Μόναχο, γράφει για την Ελλάδα που άφησε πίσω, για τη μάχη να παραμείνουμε στην ευρωζώνη και τη θέση της χώρας μας στο ευρώ

10 Ιουλίου 2015…

Πέρασαν μόλις τρία χρόνια από εκείνη την Κυριακή. Το Μόναχο με υποδέχτηκε με βροχή, όπως με υποδέχεται τις περισσότερες μέρες του χρόνου. Τυχερή στην “ατυχία” μου. Το χέρι, μού το κρατούσε η μάνα μου, τον πρώτο μήνα της διαβίωσης μου.

Τρία χρόνια γεμάτα νοσταλγία για την πατρίδα, για το σπίτι, για τα χαμόγελα των φίλων μου. Πόσες Κυριακές πεθύμησα το οικογενειακό τραπέζι με τη γιαγιά, τις βόλτες με τους φίλους μου – τα αθώα τους χαμόγελα, τις γιορτές στα σχολεία που εργαζόμουν, λαχτάρησα τα σοκάκια της Πλάκας, τους πάγκους με τα χειροποίητα στην Αρεοπαγίτου, το κύμα που σκάει ακόμη κι αν η θάλασσα είναι μολυσμένη. Θάλασσα μολυσμένη ή άνθρωποι ‘’μολυσμένοι’’; Δεν ξέρω τι βρωμάει περισσότερο…

Θυμήθηκα τα πρώτα φοιτητικά χρόνια. Έτσι κι εδώ οι παρέες απαρτίζονταν από δέκα άτομα μέχρι που όλα πήραν τον σωστό δρόμο. Βέβαια, εκεί που δένεσαι με τους ανθρώπους άλλοι αποφασίζουν και επιστρέφουν πίσω στην πατρίδα και άλλοι πάνε σε άλλες χώρες που ταιριάζουν περισσότερο με τις κουλτούρες τους. Εσύ πάλι καλείσαι να ξαναβρείς ανθρώπους, να ξανακάνεις τα τεστ εμπιστοσύνης, και τα χρόνια περνούν κι εσύ χάνεις χρόνο ξανά με το μέτρημα… Δεν είσαι όμως ούτε 25, ούτε 30 κοντεύεις τα 35 και δεν έχεις όρεξη για αρκετές υποχωρήσεις.. Ο καλύτερος φίλος σου; Αυτός κι αν μετράει… 100%… 80%… το απόγευμα τρέχεις για να του αυξήσεις το μέτρημα… Μέσα σε ένα κινητό κρύβονται συνομιλίες, ένα icloud που όλο γεμίζει και εσύ διαγράφεις… και πάλι ξεκινά το μέτρημα.

10, 9, 8… 3… 2…1, ακόμα να έρθει η πτώχευση. Άλλο μέτρημα… από τότε που έφυγα περιμένει το πορτοφόλι μου να υποδεχτεί τη δραχμή αλλά ακόμη… Ποια δραχμή, Σοφία; Εσύ μένεις στην ΕΥΡΩΠΗ… Εσένα το πορτοφόλι σου ξεχειλίζει από ευρώ. Ευρώ, λέξη ελληνική και θέλουν να μας το πάρουν; Όταν το αποκτήσαμε δεν ξέραμε τι το συνοδεύει… όπως κι εγώ δεν ήξερα μέχρι πριν τρία χρόνια. Όλοι διψούν για την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά μπορούν να στηρίξουν ό,τι αυτό ακολουθεί; Εγώ αυτούς τους Ευρωπαίους που γνώρισα κατοικούν σε λιγότερο από 80 τετραγωνικά. Κάποιοι από αυτούς έρχονται από επαρχία και μένουν σε hostel Δευτέρα ως Παρασκευή με μεθυσμένους τουρίστες. Ξυπνούν με τη τσίμπλα στο μάτι για να πάνε στη δουλειά τους για 1.700 ευρώ, εκ των οποίων όλα ξαναγυρίζουν στο κράτος. Στο μέτρημα έχω οικογένειες που μένουν σε δωμάτια των 30 τετραγωνικών με κοινό μπάνιο και κοινή κουζίνα. Έχουν συγκεκριμένες ώρες που η κάθε οικογένεια μαγειρεύει το φαγητό της ημέρας, ξυπνούν από τις 5 τα χαράματα για να πάρουν σειρά στην τουαλέτα και η ζωή συνεχίζεται. Ναι για Ευρωπαίους μιλάω, σε Ευρωπαίους πληρώνουν ενοίκιο, ευρώ έχουν στα πορτοφόλια τους. Ξέρω και κάποιους Ευρωπαίους που ξεροσταλιάζουν στο κρύο καπνίζοντας γιατί απαγορεύεται να καπνίσουν μέσα στο ευρωπαϊκό μαγαζί. Ωχ, από μακριά βλέπω τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού να κοντοζυγώνει. Ευρωπαίος και εκείνος… άρχισε το μέτρημα… “κυρία μου, έχετε άλλα δέκα λεπτά, απαγορεύεται μετά τις 11 να είστε με το ποτό σας έξω από το μαγαζί…” Σοφία, ξύπνα δεν είσαι στο Ten που καθόσασταν μέχρι αργά.

Είχα και έναν Ευρωπαίο φίλο που όταν τον είχαν φιλοξενήσει στην Ελλάδα έψαχνε να βρει τα ευρωπαϊκά πάρκα και έναν ευρωπαϊκό ποδηλατόδρομο. Αναρωτιόταν γιατί τον κοροϊδεύουν όταν παραγγέλνει χωριάτικη σαλάτα και φοράει σανδάλι με κάλτσα. Το σανδάλι ίσως και από second hand ή flohmarkt. Γιατί τον κοιτούν με απορία όταν βγάζει τη πιστωτική στο σουπερμάρκετ, όταν βάζει τα ψώνια του σε υφασμάτινη τσάντα και δεν χρησιμοποιεί πλαστική. Απορούσε γιατί έχει κάδους σκουπιδιών στους δρόμους ανεξέλεγκτους, γιατί έχουμε υπαλλήλους που μας βάζουν βενζίνη, γιατί ο Έλληνας δεν κάνει “ασφάλεια ζημιών”, γιατί ο Ευρωπαίος Έλληνας δεν ψάχνει θέση για τα παιδιά του σε παιδικούς σταθμούς από νωρίς ενώ εκείνος γράφεται στη λίστα αναμονής από την κύηση της γυναίκας του… Τι δεν καταλαβαίνεις, καλέ μου; Επειδή έχουμε ευρώ δεν σημαίνει πως είμαστε ίδιοι. ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΟΜΩΣ; Μπορούμε να είμαστε;

Η ΕΥΡΩΠΗ ΑΓΑΠΑ ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ. Περπατώ και βλέπω όλες τις φυλές. Μέχρι πριν κάποιους μήνες μού έφταιγαν οι μετανάστες ή -συγγνώμη- οι λαθρομετανάστες… Μού έπιαναν τις θέσεις εργασίας και αυτός ήταν ο λόγος που μένω άνεργος. Με ενοχλεί ο αδύναμος, ο δεξιός, ο κομμουνιστής, αυτός που έχει το θείο του διευθυντή και έχει το μέσον. Ναι, δεν γκρινιάζω… Πάντα θα βρίσκω κάτι που με ενοχλεί… Με ενοχλεί το «όχι», με ενοχλεί το «ναι», με ενοχλεί ο αλλοδαπός, με ενοχλεί που η ανηψιά μου κάνει παρέα με τη Υumi από την Ιαπωνία, με ενοχλεί που δεν φορά γραβάτα με το πουκάμισο, με ενοχλεί που έχει Luis Vuitton και πίνει το ποτό της στο Island ενώ εγώ κάθομαι Σάββατο βράδυ και της πατάω like στο check in… ΜΕ ΕΝΟΧΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Αν δεν πιστέψουμε πρώτα οι ίδιοι πως θέλουμε να λεγόμαστε -στα λόγια και στις πράξεις- ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, πως θα μας πιστέψουν οι απέναντι… Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Το πορτοφόλι θα γεμίσει κάποια στιγμή. Δραχμή ή ευρώ; Δεν έχει σημασία… Τριάντα αργύρια μην έχει, σαν εκείνων που μας έφτασαν ως εδώ .

Κείμενο: Σοφία Τραχιώτη, Μόναχο

Newsdiaspora