Select Menu

Πρέπει να συμφωνήσω. Στο άρθρο του «Πολιτικά διδάγματα από μια συμφωνία του Τσαϊκόφσκι» λέει ο Παπαχρήστου: «Πού υπεισέρχεται ο Τσαϊκόφσκι σε όλα αυτά; Στο ότι κακώς εκπλαγήκαμε – αν όχι ανατριχιάσαμε – τον τελευταίο καιρό καθώς έβγαιναν στην επιφάνεια τα σχέδια των ακραίων «ιδεολόγων» του ΣΥΡΙΖΑ (εν επιγνώσει ή όχι του πρωθυπουργού, αυτό μένει να διερευνηθεί) για το μέλλον της χώρας και το πεπρωμένο του λαού της. Τα σημάδια ήταν εκεί εξαρχής, σαν μουσικά θέματα Τσαϊκοφσκικής συμφωνίας που δεν έχουν ακόμα αποκαλύψει όλα τους τα μυστικά, αναμένοντας το φινάλε του έργου για να αναδείξουν την πλήρη, την αυθεντική τους μορφή.
Καταλαμβάνοντας απροετοίμαστο τον ακροατή που αφέθηκε να παρασυρθεί από την απατηλή γοητεία της φαινομενολογίας, μη μπορώντας να αντιληφθεί τις υπόγειες διασυνδέσεις ανάμεσα στα επιφαινόμενα (...) Σε ό,τι αφορά τον Τσαϊκόφσκι, αποκαλύπτομαι μπροστά στη δύναμη της ιδιοφυΐας του. Στην άσκηση εξουσίας, όμως, όπου διακυβεύονται ζωές ανθρώπων και λαών, δεν μιλούμε πλέον για ιδιοφυΐα αλλά για πολιτική δολιότητα. Ευτυχώς ο καπετάνιος, αντιλαμβανόμενος έστω και αργά το μέγεθος της ιστορικής του ευθύνης, αποφάσισε την τελευταία στιγμή να στρίψει το τιμόνι. Αν και θα πληρώσουμε πανάκριβα τις τυχοδιωκτικές στραβοτιμονιές του τόσων (όχι μηνών αλλά) ετών, θα πρέπει ίσως να του δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία».
Σαν παραβολή μου ακούστηκε τούτη η προσέγγιση, και η συσχέτιση μουσικής και πολιτικής. Διδακτικότατα! (έτσι, δεν αγγίζουμε την ουσία της πολιτικής αντίρρησης του άλλου, αλλά το καλλιτεχνικό του αισθητήριο, και με τον τρόπο αυτόν μπορούμε χωρίς μηχανισμούς ψυχολογικής άμυνας, να κάνουμε επί τέλους μια λογική συζήτηση!)

Ναί, πράγματι, κακώς εκπλαγήκαμε. Γατί τα σημάδια ήταν προφανή και πολλά. Όσοι τρομάζαν από τα σημάδια (κι αυτοί ήταν οι -κατηγορούμενοι ως- «συνωμοσιολόγοι»), ήταν που έβλεπαν και καταλάβαιναν. Γιατί η πορεία τους δεν ήταν το εδώ και τώρα (το εκείνο που με ευχαριστεί σήμερα, το δεν βαριέσαι, το εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα, το εγώ θα φτιάξω την Ελλάδα, μια θεσούλα στο δημόσιο, και άλλα παρόμοια..).

Γιατί, όταν σπάς την αλυσίδα (της συνέχειας, της ζωής, της παράδοσης, δεν αναφέρομαι στην αλυσίδα της σκλαβιάς! αυτήν καλώς την σπάς), την άλλη άκρη κάποιος θα την πιάσει, κάτι θα δέσει, κάπου θα την κατευθύνει. Και ποιός θα είναι αυτός; Μήπως ο αντίπαλος; μήπως ο εχθρός, μήπως ο εποφθαλμιών όσα δύνασαι, όσα φρουρείς ή όσα έχεις; Και μετά γιατί σπάς την αλυσίδα; Ποιά τα κίνητρά σου; Τί καινούργιο θα φτιάξεις;

Σημασία έχει να ξέρεις τί θέλεις, κι όχι απλώς το τί δεν θέλεις! Σημασία έχει η δημιουργία, κι όχι η καταστροφή, καθεαυτή!

Ήμασταν ανυποψίαστοι όταν κόψαμε τα θρησκευτικά και αντί να γίνουμε πρό πάντων λογικοί, έστω και καθαρολόγοι, γίναμε «μουσουλμάνοι», στην Ελλάδα! Υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα των μουσουλμάνων να προσευχονται (με τζαμί στην Αθήνα) και γκρεμίσαμε ή αδειάσαμε (με τις ειρωνείες, τις κοροϊδίες και τις συκοφαντίες μας) τις Εκκλησιές μας, γιατί η πίστη-λέει- μας κάνει χαζούς! Και καλά ο καθένας να αποφασίσει για τον εαυτό του, αλλά γιατί να αποφασίζουν να ρημάξουν οι παραδόσεις και τα μνημεία τα δικά μας ενώ αγωνίζονται για τους ξένους; και μαλιστα για τις θρησκευτικές τους ανέσεις στην Ελλάδα; Γιατί σέβονται το θρησκευτικό συναίσθημα των εισβολέων και ειρωνεύονται το αντίστοιχο το δικό μας; Αυτό δεν είναι αθώο!!!

Δυστυχώς, πολλοί δεν κατάλαβαμε ότι σιγά-σιγά κοβότανε το κλαδί πάνω στο οποίο κάθομασταν όλοι μας!

Εξαγγελίες ακούς καθημερινά πως τάχα η ελληνική καθυστερημένη κοινωνία και η ορθοδοξία είναι εμπόδιο. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή για την ορθοδοξία ο σεβασμός της ανθρώπινης υπόστασης, ως του υψίστου δημιουργήματος του Θεού, στιγματίζεται και αποκηρυσσεται, και δεν είναι εξαγγελία κενή περιεχομένου, αφού η αγάπη προς τον πλησίον είναι μεγίστη και πρώτη εντολή, και είναι η πηγή της -από μακρού- πανανθρώπινης πλέον καταδίκης της εφάμαρτης εμπορευματοποίησης και του εξανδραποδισμού του ανθρώπου χάριν της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης;

Είναι εξάλλου πολύ καλά γνωστό, ότι αυτό γίνεται με απώτερο σκοπό, να έχουν κάποιοι άνθρωποι τα μέσα και τον τρόπο να κυριαρχούν. Κι αφού δεν μπορούν να κυριαρχούν σαν Θεοί επ' αγαθώ, προσπαθούν με τη συγκέντρωση δύναμης και πλούτου να κυριαρχούν ως παντοδύναμοι, λάγνοι και αυτάρεσκοι οικονομικοί εξουσιαστές στη δική μας τη ζωή.

Κι άλλη εξαγγελία λέει πως το πείραμα (οικονομική κρίση και πορεία για παγκοσμιοποίηση) θα αρχίσει από την Ελλάδα! Γιατί άραγε;

Σε τέτοιους «φίλους» παραχωρήσαμε, σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα όλη τη σκέψη, την έγνοια, την πίστη και τη φροντίδα μας. Και αυτών τα συμφέρονται σήμερα προστατεύουμε και υπηρετούμε, νομίζοντας πως είναι και δικά μας ή πως μας υπηρετούν κι εμάς.

Ήμασταν ανυποψίαστοι όταν ατονήσαμε τη διδασκαλία της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας και σήμερα δεν υπάρχουν επιστήμονες Έλληνες (με σπουδές στο ελληνικό πανεπιστήμιο) που να μπορούν να διαβάζουν και να διδάσκουν αυτούσια την αρχαία ελληνική γραμματεία, κι όχι από παλιές ή από ξενόγλωσσες μεταφράσεις.

Ύστερα από τούτα, αδύνατο πια να γενούμε κοινωνοί των υψηλότερων διδαγμάτων του ανθρώπινου πνεύματος, παρά μόνο με μεσάζοντες, και δή κυρίως, ξένους! Και ανατριχιάζεις σαν σκέφτεσαι πως ο γονιός σου όλα τούτα -που γράφτηκαν μάλιστα στη γλώσσα μας- τα διάβαζε και τα αισθανόταν σαν πως ήταν η γλώσσα της μάνας του και της γιαγιάς του, κι εσύ σήμερα μπορεί και ν ακούγεσαι «γρύλιξ» (greeklish!).

Ήμασταν ανυποψίαστοι όταν αναδείξαμε ηγεσίες, που μας αυξήσανε τα μεροκάματα και μας μειώσανε τα απαιτούμενα σπουδών και προόδου. Κι έτσι τρώγαμε καλά, και κοιμόμασταν αξύπνητο ύπνο.

Το ίδιο γινότανε κι όταν περνούσανε τις τάξεις τα παιδιά μας χωρίς βαθμό, και δεν διορθώνονταν λάθη του μικρού μαθητή για να μην «τραυματίζεται» το παιδί(!!!!). Πώς να μάθει μετά, ο μικρός έλληνας, τη γλώσσα του;

Ήμασταν ανυποψίαστοι όταν διεκδικούσαμε/και διεκδικούμε μαχητικά και με κλείσιμο των πανεπιστημίων την κατάργηση της προαπαίτησης να έχει διδαχθεί ένα μάθημα προκειμένου να χρεωθείς και να διδαχθείς εκείνο που αποτελεί τη λογική και επιστημονική του προϋπόθεση.

Όχι δεν είμαστε ανυποψίαστοι όταν ενεργούμε διαλυτικά, εγωϊστικά, δόλια, εντεταλμένα, συνωμοτικά, αρνητικά εκ πεποιθήσεως, αντίθετα προς τη λογική και την ακολουθία.

Είμαστε συνένοχοι. Συνένοχοι και όσοι δεν καταγγέλλαμε ακατάπαυστα τη μεθοδευόμενη διάλυση και αποσύνθεση. Γιατί γνωρίζαμε πολύ καλά τις παραπάνω συστηματικές πολιτικές επιδιώξεις. 

Όποιος -εκάστοτε- χρησιμοποιούσε αυτές τις συστηματικές πολιτικές επιδιώξεις, ως μοχλό πολιτικής πίεσης, κι όποιος τις υλοποιούσε, τις μεθόδευε, τις προέβαλλε, αλλά κι όποιος χρησιμοποιούσε αυτήν την πίεση για να έχει τη δικαιολογία της υποχώρησης και του ενδοτισμού, αυτός έχει σήμερα τη μεγάλη μερίδα της ευθύνης. Και ξέρουμε και το ποιός και το πότε. Κι αν γνώριζε τις συνέπειες είναι υπόλογος μεγάλης συμφοράς, κι αν δεν γνώριζε ή δεν μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες, είμαστε όλοι μας υπόλογοι γιατί επιλέξαμε έναν ευήθη να μας κυβερνά και να μας καθοδηγεί στο μελλοντικό μας πολιτικό γίγνεσθαι.

Η άσκηση εξουσίας -όπως φαίνεται- έχει πολύ μεγάλη σχέση με τη δολιότητα και λιγότερη με τις ζωές των λαών και των ανθρώπων που υποτίθεται πως υπηρετεί.

Δυστυχώς, η πολιτική είναι υπόθεση εκείνων που αναμιγνύονται ενεργά ευαγγελιζόμενοι πως είναι απόστολοι ή μικροί Θεοί, κι εκείνων των ανενεργών που αφήνονται στα χέρια των πρώτων, από βαρεμάρα, αδιαφορία, ατολμία και ανευθυνότητα. Συμβαίνει και το ένα και το άλλο.

Οι πρώτοι, με υποσχέσεις σαν σε μικρά παιδιά εξαγοράζουν την συναίνεση και την εντολή μας, κι ύστερα με νοθείες, ψεύδη, λογικά τεχνάσματα, πρωθύστερα σχήματα, σχοινοτενείς διαδικασίες και μεθοδεύσεις πορεύονται. Συχνά χάνουν το δρόμο, της εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος, γιατί αυτό δεν ήταν ποτέ στ' αλήθεια πρώτη τους προτεραιότητα.

'Ετσι αποκαλύπτεται η κουφότητα, η ιδιοτέλεια, η ανικανότητα και η ακαταλληλότητά τους. Αποκαλύπτεται πως δεν ήταν ούτε απόστολοι, ούτε μικροί Θεοί. Αλλά φιλόδοξοι, ματαιόδοξοι, , κι άσοφοι, μεγάλοι σοφιστές και παπαγάλοι, που βρήκαν ευκαιρία να εισχωρήσουν στην σκηνή, να συμμετάσχουν στην παράσταση, μπάς κι η ζωή τους πάρει μιας στιγμής λάμψη, έστω και ψεύτικη.

Το πιο θλιβερό είναι σαν αποκαλύπτεται πως κάναν την καταστροφή στρατευμένοι σ' έργα δαιμονικά, τυφλοί κι υποταγμένοι σ' ένα παλιό μίσος. Με μια διάθεση εκδίκησης και τιμωρίας.

Ξεχνώντας πως άνθρωπος τιμωρός δεν μπορεί να υπάρξει. Κανείς μας δεν μπορεί να κρατάει τη ρομφαία. Μπορούμε όλοι μαζί ν' αποζητούμε το κοινό μας καλό. Μπορούμε όλοι μαζί ν' αντιτασσόμαστε σ' εκείνο που όλους μας βλάπτει. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να αντιδρούμε στην ατιμία, στην ύβρη, στην κατάχρηση και στη δαιμονικη καταστροφή, όποιος και να μετέρχεται τούτα τα μέσα εναντίον μας.

Αλάθητος άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει. Ούτε κι αλάθητη εξουσία. Αλλά όπως επιβάλλεται να διορθώνουμε τα λάθη μας, ετσι πρέπει και να καταργούμε τη λαθεμένη, τη λαθεύουσα, την αλυσιτελή, και την παραπλανητική εξουσία.

Μπορεί να (λένε πως) ήταν ψέμματα τα σχέδια των ξένων πολιτικών ιεράκων για τον αφελληνισμό μας, και την καταστροφή της συνέχειας στην ελληνική μνήμη και παιδεία, τον πολιτισμό και τη γλώσσα.

Αλλά τώρα που βλέπουμε τα αποτελέσματα της χαμένης ατλαντίδας, τώρα που η πολιτική και οικονομική «μόδα» επιβάλλει να ξεριζώνουμε τα δέντρα μας, κι η πατρίδα μας σαν άλλη Λαΐδα ν' αποκαλύπτει τα κάλλη της σ' όποιον της δείχνει τον κήνσο του, σε λίγο καιρό θα καεί στην κάψα του πυρπολητή Ήλιου της, και σκιά δεν θα βρίσκει ν' ανασαίνει σε τούτη την άπνοη ζωή που υιοθέτησε. Και θα φταίμε, όλοι εμείς, που συναινούμε, που σωπαίνουμε και αφηνόμαστε. Ή ξυλεύομεν.

Σημείωση:

Νύξη: από το νύσσω (=κεντώ, τσιμπάω)

Νήξη: από το νήφω (=ηρεμώ, διαλογίζομαι, συναισθάνομαι)

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top