Η χώρα που γέννησε την πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης, το θέατρο, είναι γεγονός πως κινδυνεύει σήμερα να τη αμαυρώσει.
Το θέατρο όμως, ακόμη και σε μια εποχή που όλοι μιλούν για κρίση, δεν παύει να βρίσκει συνώνυμη τη λέξη «Άνθρωπος». Αν και ο πολιτισμός, σε δύσκολες εποχές, παραγκωνίζεται συστηματικά, ακολουθώντας εντέλει μια φθίνουσα πορεία, ο χαρακτηρισμός του θεάτρου ως «είδος πολυτελείας» είναι εξ ολοκλήρου αναληθής.
Αδιαμφισβήτητα ζούμε μια περίοδο παρακμής. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι σε παρόμοιες κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις, ο Αριστοφάνης, δημιούργησε κάποια από τα σημαντικότερά του έργα. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν ότι κάπως έτσι παραλληλίζουν και την δική μας εποχή. Μια εποχή κατά την οποία δεν πρέπει να πάψουμε να ελπίζουμε για την αναγέννηση.
Αδιαμφισβήτητα ζούμε μια περίοδο παρακμής. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι σε παρόμοιες κοινωνικοπολιτικές ανακατατάξεις, ο Αριστοφάνης, δημιούργησε κάποια από τα σημαντικότερά του έργα. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν ότι κάπως έτσι παραλληλίζουν και την δική μας εποχή. Μια εποχή κατά την οποία δεν πρέπει να πάψουμε να ελπίζουμε για την αναγέννηση.
Και τι καλύτερο από το να ελπίζεις, το να προσπαθείς… Να προσπαθείς να στέκεσαι με αξιοπρέπεια αλλά και υπερηφάνεια απέναντι στο πολιτιστικό οικοδόμημα των προγόνων σου, που με κόπο οι μεταγενέστεροι πνευματικοί και άνθρωποι της τέχνης μάχονται να κρατήσουν ζωντανό. Ποια η δική μας δράση ;
Το θέατρο, όσο παράξενο ή ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό, περνάει σε μεταβατικό στάδιο. Το κοινό αρχίζει να ξεκαθαρίζει μέσα του την αληθινή πλευρά των καταστάσεων, αρχίζει να γίνεται πιο επιλεκτικό και πιο προβληματισμένο. Ξεκινά πάλι μια κατεύθυνση προς τις κλασικές και διαχρονικές αξίες, θέλοντας να αισιοδοξήσει και να ανοίξει έναν δικό του ορίζοντα, είτε ατομικά είτε συλλογικά. Θέλει να συμμετέχει ενεργά πλέον, και μόνο σε μια ζωντανή παράσταση μπορεί να το κάνει. Το θεατρο λοιπόν ζει και στην εποχή της κρίσης.
Είναι όμως ανάγκη ή πολυτέλεια; Το θέατρο ανέκαθεν ποιούσε τα ήθη. Αν θεωρούμε την ορθη κρίση και συνείδηση πολυτέλεια, τοτε ας θεωρήσουμε και το θέατρο. Αν πάλι τα θεωρούμε αυτονόητα, ας επαναυπατούμε στην σκέψη των πλεονεκτημάτων του θεάτρου. Αν όμως απαιτουμε μια ελευθερη βούληση μπροστα στην κάθε είδους χειραγώγηση μας, ας σπέυσουμε στις αίθουσες ελέυθεροι στις σκέψεις μας. Γιατί το θέατρο πάντα ζει και πρέπει να ζει, ιδιαίτερα στη χώρα που το γέννησε.
Νηρηίδα
Το θέατρο, όσο παράξενο ή ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό, περνάει σε μεταβατικό στάδιο. Το κοινό αρχίζει να ξεκαθαρίζει μέσα του την αληθινή πλευρά των καταστάσεων, αρχίζει να γίνεται πιο επιλεκτικό και πιο προβληματισμένο. Ξεκινά πάλι μια κατεύθυνση προς τις κλασικές και διαχρονικές αξίες, θέλοντας να αισιοδοξήσει και να ανοίξει έναν δικό του ορίζοντα, είτε ατομικά είτε συλλογικά. Θέλει να συμμετέχει ενεργά πλέον, και μόνο σε μια ζωντανή παράσταση μπορεί να το κάνει. Το θεατρο λοιπόν ζει και στην εποχή της κρίσης.
Είναι όμως ανάγκη ή πολυτέλεια; Το θέατρο ανέκαθεν ποιούσε τα ήθη. Αν θεωρούμε την ορθη κρίση και συνείδηση πολυτέλεια, τοτε ας θεωρήσουμε και το θέατρο. Αν πάλι τα θεωρούμε αυτονόητα, ας επαναυπατούμε στην σκέψη των πλεονεκτημάτων του θεάτρου. Αν όμως απαιτουμε μια ελευθερη βούληση μπροστα στην κάθε είδους χειραγώγηση μας, ας σπέυσουμε στις αίθουσες ελέυθεροι στις σκέψεις μας. Γιατί το θέατρο πάντα ζει και πρέπει να ζει, ιδιαίτερα στη χώρα που το γέννησε.
Νηρηίδα
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.