Από την ΕΡΤ Open στην ΕΡΤ Re-Open

Με την συγκίνηση του γεγονότος του επανανοίγματος της ΕΡΤ αναδημοσιεύεται το άρθρο που πρόπερσυ δημοσιεύθηκε σε άλλη ιστοσελίδα με τίτλο "Αφιερωμένο στην ανοιχτή ΕΡΤ". 'Οταν πρωτο-ανέβαζα  το άρθρο αυτό, πραγματικά δεν πίστευα πως θα ανοίξει ξανά η ΕΡΤ! Ασχέτως αν πήγα (και) εκεί...! Πραγματικά δεν το πίστευα. Δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρξει η παραμικρή νίκη, η παραμικρή ανατροπή αυτών που επιβάλλονταν. Γι' αυτό και σήμερα, η χαρά, όχι, δεν πηγάζει από το ότι κάποιοι "βολεμένοι" ξαναπήραν τις δουλειές τους, με βάση την άποψη που επικρατεί. Πηγάζει από το ότι εν μέσω της καταστροφής που ζούμε, υπάρχει και κάτι που καταστράφηκε βίαια, πετσοκόπηκε, κατακερματίστηκε, δίχασε τους εργαζομένους του, και μετά από δύο χρόνια αναστηλώθηκε, επανασυστάθηκε και είναι ξανά ολοκληρωμένο σε λειτουργία, και μάλιστα μετά από πολλές και καινούργιες εμπειρίες αυτοδιαχείρισης. Αυτό το "κάτι" είναι η εθνική μας δημόσια τηλεόραση. Είναι θεσμός που αφορά τον λαό και την κοινωνία. Όταν αρχίζεις να γκρεμίζεις έναν έναν τους θεσμούς που συνέχουν μια κοινωνία... σβήνεις σιγά σιγά την ίδια την κοινωνία... Εμάς δεν μας σβήσανε.

Η δημοσιογράφος, που περιγράφω παρακάτω στο κείμενο, και που είναι στην πρώτη φωτογραφία, με χαρά είδα πριν σήμερα πως είναι η Έλενα Χρονά, η δημοσιογράφος που μαζί με συναδέλφους της άνοιξαν ξανά την ΕΡΤ1 στις 11 Ιουνίου 2015 με την εκπομπή OnERT, η οποία είναι ζωντανά στον αέρα καθημερινά από τις 16:00 μέχρι τις 18:00. Δεν την γνώρισα όταν την είδα στην οθόνη. Γιατί είναι λίιιιιιιιγο διαφορετική εκτός κάμερας. Και έχουν περάσει και δύο χρόνια... Στις φωτογραφίες όμως την γνώρισα.

  
Αργά το απόγευμα. 18 Ιουνίου 2013. Στο προαύλιο της κλειστής Ερτ. Όταν εκείνη άνοιξε...
 

Όχι η ΕΡΤ δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες μας. Όχι δεν έγινε η αφορμή για την ανατροπή των πάντων. Τουλάχιστον με τον τρόπο που περιμέναμε. Ή θέλαμε. Ναι, με την πειρατική της μετάδοση χαρήκαμε πολύ τις πρώτες μέρες. Μετά απογοητευτήκαμε. Το περιεχόμενο των μεταδόσεων αναλωνόταν ολοκληρωτικά στον... εαυτό του. Η Έλλη Στάη παρέμενε σε κεντρική θέση. Βραδινό δελτίο ειδήσεων και πάνελ με "επιλεγμένους" καλεσμένους. Ναι, προκάλεσε δυσαρέσκεια. Και μάλιστα μεγάλη. Η παρουσία της κ. Στάη. Διαθέτει τόσο μεγάλη και "γενναιόδωρη" προϋπηρεσία σε αυτό που αποκαλούμε "σύστημα", που δεν θα μπορούσε να μην την προκαλέσει. Όχι δεν είναι δημοκρατία (γιατί ακούστηκε ΚΑΙ αυτό) να διατηρήσουν ΟΛΟΙ τις θέσεις τους. Ανεξαρτήτως ποιες είναι αυτές. Και τι προνόμια διαθέτουν. Αντιθέτως είναι πηγή... οργής.  Ναι, κάθε μέρα που περνούσε, αυτό προκαλούσε η παρουσία της. Οργή. Και απορία επίσης. Πώς μπαινοβγαίνει στο κτίριο, αφού στην κεντρική είσοδο δεν την είδε ποτέ... κανείς.

Πέρα από την οργή και την απορία, την ατμόσφαιρα στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου διαμόρφωναν και πολλά άλλα συναισθήματα. Και εικόνες. Πρωτόγνωρες εικόνες. Πολύς κόσμος δεν ήρθε στο Ραδιομέγαρο, ούτε καν από περιέργεια, λόγω του δημοσιοϋπαλληλικού χαρακτήρα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Απλά έχασε... Μια ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία. 

"Μπορείτε να καθίσετε λίγο πιο πέρα γιατί θα βγάλω αναμετάδοση;" Μας ρωτά ευγενέστατα μία από τις δημοσιογράφους. "Πολύ ευχαρίστως", της λέμε και κάνουμε λίγο πιο πέρα στα σκαλιά. Έκανε πρόβα συνέχεια το κείμενό της. Το σιγοψιθύριζε. Και όχι μόνο μία φορά. Ήταν εκεί όλο το απόγευμα. Μπορεί και από νωρίτερα, δεν γνωρίζω, δεν ήμουν εκεί, εκείνη όμως μπορεί να ήταν. Στη θέση της, σε ετοιμότητα, πλήρη, σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Μόνο που είχε αλλάξει. Δεν είχε πια... αφεντικό.

Η ανοιχτή συνέλευση είχε ξεκινήσει από νωρίς το απόγευμα. Δεν πήγε και πολύ καλά... για να λέμε και την αλήθεια. Στις 8 έπρεπε να ολοκληρωθεί, ήδη είχε κρατήσει πολύ ώρα χωρίς να βγαίνει συμπέρασμα και ακολουθούσε συναυλία. Η μία συντονίστρια λοιπόν λέει: "Θα πρέπει να κλείσουμε σιγά σιγά". Κάποιοι το βρήκαν αυτό, τι άλλο από... φασιστικό (!) Άρχισαν λοιπόν να φωνάζουν. "Δεν υπάρχει εμείς και εσείς", λέει επανειλημμένα η συντονίστρια. Δεν έδειχναν να το καταλαβαίνουν και πολύ... "Πρέπει να κλείσουμε γιατί θ' αρχίσει η συναυλία, θα συνεχίσουμε αύριο." Όχι, επέμεναν, ήταν φασιστικό. 

Κάποια στιγμή, "κατορθώθηκε" να ολοκληρωθεί η συνέλευση. Πριν την ολοκλήρωσή της, πολλοί ομιλητές αναφέρονταν στον Κώστα Σακκά. "Αλληλεγγύη στον συναγωνιστή Κώστα Σακκά". Ακουγόταν ίσως γραφικό. Για όσους δεν γνώριζαν. Δεν ήταν καθόλου όμως. Γιατί το στοιχειώδες ανθρώπινο αίτημα του Κώστα Σακκά να... δικαστεί και να σταματήσει η παρατεταμένη προφυλάκισή του, εκπληρώθηκε. Μετά από περίπου ένα μήνα ο Κώστας Σακκάς ήταν ελεύθερος. Ένας άλλος κύριος λίγο πριν παίρνοντας το μικρόφωνο ξέσπασε: "Πώς να πιστέψω πως στη συνέλευση αυτή είμαστε απλά εγώ κι εσύ, όταν έχω ήδη προδοθεί τόσες φορές; Έχουμε κουραστεί! Όχι από τον αγώνα αυτόν... Από άλλους."

Το πανό αναφέρεται στις διαδηλώσεις που γίνονταν εκείνες τις ημέρες στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης.

Περνά ο κ. Κατρούγκαλος. Πηγαίνει προς το στούντιο, είναι καλεσμένος. Όταν κατέβηκε, τον πλησίασα. 

Χ.Κ.: Κε Κατρούγκαλε, έχετε πρόβλημα να σας κάνω μια ερώτηση και η απάντησή σας να δημοσιευτεί σε διαδικτυακό μπλογκ;

Γ.Κ.: Όχι, κανένα.

Χ.Κ.: Αισθανθήκατε κάποια διαφορά κατά τη φιλοξενία σας στο στούντιο σε σχέση με άλλες φορές, πριν "κλείσει" η Ερτ; Ότι υπήρχε περισσότερη ελευθερία λόγου για παράδειγμα, ότι σας έδιναν πιο ελεύθερα το βήμα;

Γ.Κ.: Όσον αφορά το να μου δίνουν βήμα, όχι, γιατί εμένα μου έδιναν ήδη βήμα από διάφορα κανάλια, οπότε δεν μπορώ να πω ότι είμαι αποκλεισμένος.

Χ.Κ.:  Όσον αφορά αυτά που σας ρωτούν και αυτά που λέγονται δημόσια;

Γ.Κ.: Αισθάνθηκα ένα κλίμα απελευθέρωσης στους ίδιους τους δημοσιογράφους. Στον τρόπο που συμπεριφέρονται και είναι οι ίδιοι.

Ξεκινά και η συναυλία. Η ρεπόρτερ συνεχίζει την ανταπόκρισή της από το προαύλιο. Μεταδίδεται σε ζωντανή σύνδεση επάνω στο στούντιο. Ιστορική ευκαιρία. Ιστορικής εμπειρία. Αν σε κάποιον από όσους βρεθήκαμε εκεί, έλεγε κάποιος πριν λίγες μόνο ημέρες πως: " Μεθαύριο θα παρακολουθήσεις δωρεάν μια συναυλία, θα μιλήσεις με κάποιον συνταγματολόγο, θα περάσεις ευχάριστα με φίλους και γνωστούς και μια δημοσιογράφος θα κάνει αναμετάδοση δίπλα σου. Στο προαύλιο της ΕΡΤ." Τι θα απαντούσε; "Ναι"...; 

Οι πειρατικές εκπομπές συνεχίστηκαν όλο το καλοκαίρι. Πολλοί τις παρακολούθησαν από το ραδιόφωνο. Τώρα βγαίνουν στον αέρα και τηλεφωνήματα. Χωρίς διακρίσεις ή επιλογή. Όλα. Οι δημοσιογράφοι βγάζουν όλο και περισσότερα "άπλυτα στη φόρα". Που γνωρίζουν από την... εμπειρία τους. Πολλοί τηλεθεατές (εύλογα) τους ρωτούν: 

- Γιατι πριν λίγο καιρό δεν τα λέγατε αυτά;

- Είχαμε αφεντικά.

- Πληρωνόσασταν όμως. 

Δεν είναι θέμα επιθετικότητας ή σύγκρουσης. Όλοι πρέπει να αναρωτηθούμε. Γιατί όταν απλώς ικανοποιούνται τα συμφέροντά μας, δεν κοιτάμε δίπλα μας; Δεν γυρίζουμε καν; Δεν ακούμε; Δεν σκεφτόμαστε; 

Έχει επίδραση αυτό που κάνουμε. Αυτό που κάνει ο καθένας μας. Σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Γιατί δεν μας απασχολεί;  Ούτε στο ελάχιστο; 

Όταν πάλι το δεδομένο μέχρι πρότινος συμφέρον χαθεί... Μπορούμε να θυμηθούμε πως είμαστε άνθρωποι. Και συνάνθρωποι. Γιατί; 

Συνείδηση είναι.

Απλή συνείδηση.

Γιατί γίνεται τόσο περίπλοκη;

Κείμενο - Ρεπορτάζ - Φωτογραφίες: Χρύσα Κουτρουμάνου, ειδική συνεργάτις του logiosermis.net

 Πρώτη δημοσίευση άρθρου: zoionpolitikon.blogspot.gr