Είναι απαιδευσία η συνωμοσιολογία;

Διαβάζω εδώ, ένα άρθρο που καταπιάνεται μ' ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Αλλά καθώς περιδιαβαίνω τη συλλογιστική του αρθρογράφου, διαπιστώνω ουσιαστικές ανακολουθίες και λογικά κενά.

Ο αρθρογράφος παρουσιάζει πολλών ειδών δημοσιογραφίες: συγκεκριμένα μιλάει για τηλεοπτική και του Τύπου δημοσιογραφία, και αυτή, την άλλη, -«το παραπαίδι», που ονομάζεται επιστημονική δημοσιογραφία.



Γράφει η Ε.Αθανασούλη

[Από τη σκοπιά μου, θεωρώ ότι η δημοσιογραφία, όπως και κάθε επάγγελμα, μπορεί να ασκείται σωστά, με βάση το αντικείμενό της, τους κανόνες επαγγελματικής ηθικής, και τη σχετική δεοντολογία, και, πάντα, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του ειδικού νόμου.]

Η παραπάνω τοποθέτηση του αρθρογράφου μοιάζει σαν να ξεχωρίζουμε την ιατρική/τη δικηγορία/τη διδασκαλία/την πολιτική, αντίστοιχα σε εκείνες του πεζοδρομίου, του σαλονιού και της... κλειστής αίθουσας!

Εισάγονται συζητήσιμοι όροι και θέσεις, όπως:

• επιστημονική δημοσιογραφία που ιντριγκάρει τον καλλιεργημένο νου
• δημοσιογραφία που ταΐζει κλειδαρότρυπα και gossip 
• δημοσιογραφία που απαιτεί χρόνο, μελέτη, μόχθο και προσωπικές θυσίες 
• «pop δημοσιογραφία» 
• στήλες σε εκπομπές και έντυπα που ακροβατούν μεταξύ lifestyle/fitness
• Άλλοθι στην άγνοια των παραπλανημένων είναι το μέσο που άκουσαν την είδηση και όχι η ποιότητά της. 
• Φράσεις όπως, ‘’το είπαν στην τηλεόραση’’ μπορώ να τις δεχτώ μόνο από κάποιον που όταν γεννήθηκε, η συσκευή αυτή θεωρούνταν επιστημονική φαντασία. 
• Από όποιον άλλον, θα το θεωρούσα φαιδρό ή άλλοθι για την παραίτηση από την ζωή και την σκέψη.

Και δεν αργεί να αποκαλυφθεί ο λόγος της περισπούδαστης κριτικής κατά της τρέχουσας δημοσιογραφίας και της υπερύψωσης της  «επιστημονικής αρθρογραφίας».

Ο αρθρογράφος, κάνει μια προσωρινή στάση στη συνωμοσιολογία και μετά μπαίνει κατευθείαν στην στόχευσή του: δηλ. εξυπηρέτηση του συγκεκριμένου αιτήματος. Που είναι, συνήθως, η εμπορικότητα ενός προϊόντος, η προώθηση μια συμφωνίας, ή μιας πολιτικής.

Απορρίπτοντας τις θεωρίες συνωμοσίας των άλλων μας προσφέρει τη δική του, που πρέπει να τη δεχθούμε, γιατί η δική του είναι «γεγονός» και δεν είναι μια απλή υπόθεση και θεωρία: «Πολύ πιο απλά και σε ανθρώπινα μεγέθη, σε σχέση με κάθε συνομωσία καταστροφής του ανθρώπινου είδους από την Νέα Τάξη Πραγμάτων, οι άνθρωποι αυτοί απλώς έστησαν μία ιστορία εξαπάτησης για προσωπικό οικονομικό όφελος»!!!!

Μά κάτι τέτοιο ακριβώς, είναι όλες οι «θεωρίες συνωμοσίας»! Κάποιος οργανώνει τα συμφέροντά του, επιδιώκοντας (ή ακόμη και αδιαφορώντας για) τη βλάβη των συμφερόντων των άλλων, και βρίσκει κάποιους που επ' αμοιβή θα υπηρετήσουν αυτούς του τους στόχους. Και δυστυχώς τέτοιοι επαγγελματίες υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα και σε όλες τις ειδικότητες. Σε όλες τις χώρες και σε όλους τους λαούς. Και δυστυχώς, κανένας μετά από το τεράστιο κακό που προκάλεσε, δεν αυτοκτόνησε. Με λίγες εξαιρέσεις.

Οι δημοσιογράφοι, οι επιστήμονες, οι πολιτικοί, κλπ κατηγορίες επαγγελματιών του λόγου, της ενημέρωσης και της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, ευθύνονται για την πληροφόρηση του κοινού.

Το κοινό θα ερευνήσει τα ζητήματα που θα αντιμετωπίσει στην καθημερινή του ζωή και στο σχεδιασμό των επιχειρήσεών του, κι όχι την ακρίβεια συγκεκριμένου δημοσιεύματος στην αρθρογραφία στονέντυπο ή ηλεκτρονικό  Τύπο. Για τις δημοσιογραφικές απόψεις/θέσεις θα μοχθεί ο δημοσιογράφος. Όπως μοχθεί ο γιατρός για την ιατρική γνωμάτευση, ο δικηγόρος για τη σύνταξη δικογράφου, κλπ.

Ο δημοσιογράφος θα μελετήσει από πριν, για την αλήθεια της είδησης που μεταδίδει, δηλαδή θα καταβάλει «τον χρόνο, την μελέτη, τον μόχθο και τις προσωπικές θυσίες», που απαιτεί η κάθε αμειβόμενη εργασία. Ή μήπως όχι;

Δεν είναι σωστό να μας ζητάνε να αγοράσουμε το έντυπό τους και αμέσως να ξεκινάμε επιστημονική έρευνα για το αν είναι ακριβή τα λεγόμενά τους! Μια φορά, δυο φορές, θα τους βρούμε να λένε σαχλές ανακρίβειες, την τρίτη θα περιφρονήσουμε τη γνώμη τους.

Ο αρθρογράφος ισχυρίζεται ότι είναι πιο ανεξέλεγκτα τα μέσα που διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις, από τα μέσα τα οποία ελέγχονται για το επιστημονικό τους κύρος. Εννοεί ίσως ότι τα περιοδικά επιστημονικών δημοσιεύσεων διαφέρουν ουσιωδώς από τις καθημερινές δημοσιογραφικές δημοσιεύσεις των εφημερίδων και περιοδικών. Μα είναι άλλη η λειτουργία των επιστημονικών δημοσιεύσεων. Το κύρος των εφημερίδων είναι δουλειά των δημοσιογράφων. Αγωνιστείτε, για να επικρατήσει μια ουσιαστική δημοσιογραφική δεοντολογία!

Τέλος, αγανακτισμένος ο αρθρογράφος «για την αναπαραγωγή ειδήσεων μηδενικού επιστημονικού κύρους», αναρωτιέται πότε θα βρούν και το γονίδιο της αφέλειας, ώστε να γίνεται «ορμονοθεραπεία»!

Και κλείνει το άρθρο του ως εξής: «Και καταλήγω στα Τέσσερα Πρέπει που θεωρώ πως ίσως μας βοηθούσαν στις καθημερινές συζητήσεις μεταξύ εσπρέσσο και τσιγάρου.

1) Πρέπει να καταλάβουμε πως μία δαπανηρότατη έρευνα, καμία εταιρία φαρμακευτική δεν θα την διεξήγαγε με σκοπό τελικό να μην την ‘’πουλήσει’’. [Δηλαδή μας λέει ότι μια που θα γίνει η μελέτη εννοείται πως δεν μπορεί να την πληρώσει και να χάσει η εταιρία! Καλή-κακή θα την χρηματοδοτήσουμε εμείς, τουλάχιστον μέχρι να γίνει απόσβεση του κόστους της (υπάρχουν και σχετικές ταινίες, με αποτυχημένα φάρμακα κλπ παρόμοια)].

2) Πρέπει να καταλάβουμε πως ο ναρκισισμός μας να μεταφέρουμε μία αποκλειστική είδηση ή να εκφράζουμε μία κυνική άποψη που περικλείει λάθη είναι ζημιογόνος για τους γύρω μας (θα υποσημειώσω ότι η ζημία των γύρω, ποτέ δεν απεθάρρυνε κανέναν ασυνείδητο ή παράφρονα από το έγκλημα)

3) ...

4) Πρέπει να ξέρουμε πως η ελπίδα και το θαύμα έρχεται από την επιστήμη....(έχω τις αντιρρήσεις μου! Δεν είναι έτσι ακριβώς: η ελπίδα έρχεται στην ψυχή εκείνου που την προσκαλεί και το θαύμα συντελείται εκεί που οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα λόγο... Μπορεί βέβαια, οι άνθρωποι να καλλιεργούν στους άλλους την ψεύτικη ελπίδα, αλλά το θαύμα, που θα προκαλέσουν θα είναι μόνο μια στιγμιαία φρεναπάτη).

Κι όσο για την τελευταία τοποθέτηση του αρθρογράφου ότι η «άγνοιά μας για την σημερινή δομή της οικονομίας, της κοινωνίας και της επιστήμης, μας κάνει κυνικούς και συνομωσιολόγους. Μας κάνει να ξεχνάμε αυτά τα πρέπει και να φαινόμαστε/ακουγόμαστε γραφικοί στα αυτιά αυτού που γνωρίζει και σκληροί στα αυτιά αυτού που νοσεί», πρέπει να ειπώ ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.

Γιατί δεν είναι η άγνοια κυνισμός. Δεν γίνεται κανείς, από άγνοια, συνωμοσιολόγος.

Η παραμονή του κοσμου στην άγνοια είναι σκοπός αυτών που διαχειρίζονται την πληροφορία και αυτών που εξυφαίνουν σχέδια καταδολίευσης των δικαιωμάτων και της ειρήνης του κόσμου, για το δικό τους όφελος, οικονομικό, γεωπολιτικό κλπ.

Τελικά η συνωμοσιολογία είναι μέρος ενός σχεδίου, και την μετέρχεται εκείνος που μεθοδεύει τα διαδιδόμενα ως κακά ενδεχόμενα.

Και αυτό το κάνει προετοιμάζοντας το έδαφος δια της συνηθείας, και εξαλείφοντας αντιδράσεις δια της αποκηρύξεως των επερχομένων ως διαδόσεων.

Δεν είναι γραφικός αυτός που φοβάται όταν δεν βλέπει άσπρη μέρα.

Ούτε μπορείς να χαϊδεύεις τ' αυτιά του ανυποψίαστου πολίτη για να μην τον κακοκαρδίσεις. Ίσα-ίσα: Οι δυσκολίες ωθούν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων και αποθεμάτων ψυχικής αντοχής.

Κι όχι: Η ανθρωπιά μας, δεν περνάει από τον δρόμο της μόρφωσης και της μελέτης. Περνάει από το δρόμο της συνείδησης, του αυτοελέγχου, της εντιμότητας, της συγγνώμης και της επίγνωσης της ύβρης μας. Οσάκις συμβεί να την έχουμε διαπράξει. Και για όλα τούτα δεν χρειάζεται νά 'χει κανείς πτυχία και μεταπτυχιακές σπουδές.

Για να γίνουμε άνθρωποι, θα πρέπει να μην είμαστε αντικείμενα της αγοράς.