Θλιβερό!
Γράφει o Γιώργος Σ. Πολίτης
Οι δύο δρόμοι. Ο ένας εκείνος της μόνιμης εποπτείας και ο άλλος εκείνος της μοναχικής πορείας.
Να μιλήσουμε για σχέσεις ή για πολιτική;
Και τα δύο μου μοιάζουν εξ’ ίσου δελεαστικά. Ας επιλέξουμε την πολιτική και ενδιαμέσως αφήνουμε τις σπόντες μας και για τις σχέσεις, άλλωστε τα πάντα στις ζωές μας συγκλίνουν καθώς πατούν σε αυτές. Στις ζωές μας. Τίποτα ανεξάρτητο λοιπόν και προ πάντων ο τρόπος της σκέψης του καθενός μας…
Αλήθεια ποιοι πιστεύουν σήμερα ότι η όποια εποπτεία των δανειστών μπορεί να έχει κάποιο τέλος κάποτε. Κάποιο αίσιο τέλος για εμάς τους εντόπιους εννοώ… Πολλοί η αλήθεια είναι πως διατείνονται πως ΝΑΙ, πως κάποτε όταν θα έχουμε ξεχρεώσει πράγματι θα μας παραδώσουν μια ώρα υγιή.
Το ερώτημα είναι το ποιοι θα μας τη παραδώσουν… Οι δανειστές προφανώς…
Μοιάζει οξύμωρο το σχήμα καθώς ευελπιστούμε από ένα λιοντάρι να μας παραδώσει τη τροφή του και κάποιοι εξ΄ ημών αγωνίζονται μάλιστα να μας πείσουν ότι θα το κάνει καθώς το ζώο -επιμένουν-δεν βρυχάται αλλά χαμογελά... Ας είναι, το έχουν το δικαίωμα της όποιας πίστης.
Το άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι το πώς θα είναι η ‘’υγιής’’ χώρα που μας ‘’θέλγουν’’ με το όραμά της. Απαλλαγμένη χρέους -λένε-(καθώς οι πάντες θα έχουν πληρώσει με όποιο υλικό κατείχαν) με πρωτογενή πλεονάσματα (καθώς το κράτος πρόνοιας και οι μισθοί θα έχουν ισοπεδωθεί) και ελεύθεροι όντες πλέον -ποιος στη χάρη μας- να επιλέγουμε το δραγουμάνο μας. Τι διάολο τόσα χρόνια υπό έλεγχο θα έχουμε πια μάθει –ελπίζουν οι δανειστές-.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει εκείνον που κάνει τη δουλειά του μέσα σε ένα καπιταλιστικό κόσμο, σε κάποιο χριστιανικό ίσως, μα οι αγνότητες μας έλειψαν. Η παροιμία λέει: Εγώ στραβώνω και πουλώ, εσύ ίσιωνε και πάρε.
Και εμείς ψωνίζουμε ή ψωνίζαμε όχι εκείνα που θέλαμε-θέλουμε, αλλά εκείνα που μας πουλούσαν ή που ακόμα μας πουλάνε!
Οι άνθρωποι λοιπόν κάνουν τη δουλειά τους -και τώρα δρέπουν τους καρπούς της εργασίας τους-. Καταπίνουν χώρες. Για να το πετύχουν όμως, χρειάζονται βοηθούς (και εάν δεν έχουν, καλλιεργούν και αποκτούν) όλους εκείνους που πρόσκαιρα βολεύονται και τους χρησιμοποιούν σαν τη φάλαγγα την έσω των τειχών. Με εννοείτε θαρρώ και δεν επεκτείνομαι.
Δεν είναι απαραίτητο όλοι εκείνοι οι οποίοι τάσσονται υπέρ του φόβου να είναι δοτοί και ασφαλώς και δεν είναι, είναι όμως πλανεμένοι εκτός από φοβισμένοι.
Είναι όλοι και όλες εκείνες που τρέμουν τη μοναξιά, το αμφίβολο άγνωστο και βολεύονται στο βαρύ χέρι του συζύγου ενθυμούμενοι το παλιό φιλί. ''Δεν πειράζει κάποτε θα περάσει, θα με λυπηθεί''
Ούτε θα περάσει ούτε θα σε λυπηθεί. Δυστυχώς.
Μπορεί αμφότεροι λοιπόν, να σκέφτονται τα παιδιά ή τις λιγοστές καταθέσεις του άλλου παραδείγματος, λες και τα παιδιά κάποτε θα αναγνωρίζουν ή οι καταθέσεις θα παραμείνουν υπό το μένος των αρπακτικών.
Το ερώτημα είναι το ποιοι θα μας τη παραδώσουν… Οι δανειστές προφανώς…
Μοιάζει οξύμωρο το σχήμα καθώς ευελπιστούμε από ένα λιοντάρι να μας παραδώσει τη τροφή του και κάποιοι εξ΄ ημών αγωνίζονται μάλιστα να μας πείσουν ότι θα το κάνει καθώς το ζώο -επιμένουν-δεν βρυχάται αλλά χαμογελά... Ας είναι, το έχουν το δικαίωμα της όποιας πίστης.
Το άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι το πώς θα είναι η ‘’υγιής’’ χώρα που μας ‘’θέλγουν’’ με το όραμά της. Απαλλαγμένη χρέους -λένε-(καθώς οι πάντες θα έχουν πληρώσει με όποιο υλικό κατείχαν) με πρωτογενή πλεονάσματα (καθώς το κράτος πρόνοιας και οι μισθοί θα έχουν ισοπεδωθεί) και ελεύθεροι όντες πλέον -ποιος στη χάρη μας- να επιλέγουμε το δραγουμάνο μας. Τι διάολο τόσα χρόνια υπό έλεγχο θα έχουμε πια μάθει –ελπίζουν οι δανειστές-.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει εκείνον που κάνει τη δουλειά του μέσα σε ένα καπιταλιστικό κόσμο, σε κάποιο χριστιανικό ίσως, μα οι αγνότητες μας έλειψαν. Η παροιμία λέει: Εγώ στραβώνω και πουλώ, εσύ ίσιωνε και πάρε.
Και εμείς ψωνίζουμε ή ψωνίζαμε όχι εκείνα που θέλαμε-θέλουμε, αλλά εκείνα που μας πουλούσαν ή που ακόμα μας πουλάνε!
Οι άνθρωποι λοιπόν κάνουν τη δουλειά τους -και τώρα δρέπουν τους καρπούς της εργασίας τους-. Καταπίνουν χώρες. Για να το πετύχουν όμως, χρειάζονται βοηθούς (και εάν δεν έχουν, καλλιεργούν και αποκτούν) όλους εκείνους που πρόσκαιρα βολεύονται και τους χρησιμοποιούν σαν τη φάλαγγα την έσω των τειχών. Με εννοείτε θαρρώ και δεν επεκτείνομαι.
Δεν είναι απαραίτητο όλοι εκείνοι οι οποίοι τάσσονται υπέρ του φόβου να είναι δοτοί και ασφαλώς και δεν είναι, είναι όμως πλανεμένοι εκτός από φοβισμένοι.
Είναι όλοι και όλες εκείνες που τρέμουν τη μοναξιά, το αμφίβολο άγνωστο και βολεύονται στο βαρύ χέρι του συζύγου ενθυμούμενοι το παλιό φιλί. ''Δεν πειράζει κάποτε θα περάσει, θα με λυπηθεί''
Ούτε θα περάσει ούτε θα σε λυπηθεί. Δυστυχώς.
Μπορεί αμφότεροι λοιπόν, να σκέφτονται τα παιδιά ή τις λιγοστές καταθέσεις του άλλου παραδείγματος, λες και τα παιδιά κάποτε θα αναγνωρίζουν ή οι καταθέσεις θα παραμείνουν υπό το μένος των αρπακτικών.
Οι φόροι θα αυξάνονται, τα λόγια και τα έργα θα μαστιγώνουν… Έως πότε; Στο διηνεκές είναι απάντηση, λέτε να κάνω λάθος; Και στις δύο περιπτώσεις. Λέτε ο λογαριασμός να βγαίνει; Λέτε να δείξει χορτασμό το θηρίο; Ο άντρας θα σταματήσει να σηκώνει το χέρι; Η μέγαιρα πεθερά θα μαλακώσει μετά από χρόνια και στο τέλος θα αγκαλιάσει τον γαμπρό;
Μοιάζουμε καημένοι!
Ο άλλος ο δρόμος, εκείνος της μοναξιάς έχει δυσκολίες. Σαφές και απολύτως παραδεκτό και κινδύνους να προσθέσω, μεγάλους εάν θέλετε… Και λοιπόν;
Είναι όμως ο μόνος δρόμος (εκείνος της ρήξης) ο οποίος κάτι μπορεί να αποφέρει σε άλλη περίπτωση σαν μαντρωμένα ζώα θα ελπίζουμε στο άπειρο και εμείς και τα παιδιά μας στη μεγαλοσύνη του εκάστοτε Σόϊμπλε και όλης της υπόλοιπης παρέας που παίζει το πρώτο και τελευταίο χαρτί της.
Μοιάζουμε καημένοι!
Ο άλλος ο δρόμος, εκείνος της μοναξιάς έχει δυσκολίες. Σαφές και απολύτως παραδεκτό και κινδύνους να προσθέσω, μεγάλους εάν θέλετε… Και λοιπόν;
Είναι όμως ο μόνος δρόμος (εκείνος της ρήξης) ο οποίος κάτι μπορεί να αποφέρει σε άλλη περίπτωση σαν μαντρωμένα ζώα θα ελπίζουμε στο άπειρο και εμείς και τα παιδιά μας στη μεγαλοσύνη του εκάστοτε Σόϊμπλε και όλης της υπόλοιπης παρέας που παίζει το πρώτο και τελευταίο χαρτί της.
Εάν η Ελλάδα πετύχει, ολόκληρος ο Νοτιάς επαναστατεί, εάν όχι, τα κεφάλια μέσα...
Εάν καταφέρουμε να βγούμε στο λιβάδι από την ατραπό θα κερδίσουν μία αργία όλοι οι Έλληνες καθώς θα αναφέρεται ως έπος η αποτίναξη του σύγχρονου ζυγού.
Μήπως δεν είναι ζυγός η σημερινή κατάσταση και κάνω λάθος; Μήπως όλοι δανειστές σκάνε από αγάπη και συμπόνια για τη χώρα μας; Μήπως προσπαθούν για το καλό μας και όχι για τα λεφτά μας;
Η αλήθεια είναι ότι το κάθε επιχείρημα υπεράσπισης μιας Ελληνικής-Εθνικής προσπάθειας μου μοιάζει παιδαριώδες και παύω να μετέρχομαι του οτιδήποτε. Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίσω σε κάθε οπαδό της κακώς εννοούμενης ευρωπαϊκής πορείας του όποιου έθνους είναι τον φόβο του χαμού της κεκτημένης -αλλά επισφαλούς σύνταξης, μισθού- και των πολλών μετρητών. Την αδαοσύνη, την ευκολοπιστία και την ταγή σε ένα κόμμα. Τη βόλεψη, το μεροδούλι, μεροφάϊ. Τίποτα άλλο.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο έξω από το ευρώ, μήπως όμως τώρα είναι; Ποιο το μέλλον των νέων; Πού θα δουλέψουν και με ποιά ασφάλεια θα χτίσουν τις ζωές τους. Με ποιες προοπτικές θα ανοίξουν ένα σπίτι… Πού θα βασίσουν τις ελπίδες τους; (Εσείς που έχετε παιδιά είκοσι περίπου χρονών με αντιλαμβάνεστε)
Εάν καταφέρουμε να βγούμε στο λιβάδι από την ατραπό θα κερδίσουν μία αργία όλοι οι Έλληνες καθώς θα αναφέρεται ως έπος η αποτίναξη του σύγχρονου ζυγού.
Μήπως δεν είναι ζυγός η σημερινή κατάσταση και κάνω λάθος; Μήπως όλοι δανειστές σκάνε από αγάπη και συμπόνια για τη χώρα μας; Μήπως προσπαθούν για το καλό μας και όχι για τα λεφτά μας;
Η αλήθεια είναι ότι το κάθε επιχείρημα υπεράσπισης μιας Ελληνικής-Εθνικής προσπάθειας μου μοιάζει παιδαριώδες και παύω να μετέρχομαι του οτιδήποτε. Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίσω σε κάθε οπαδό της κακώς εννοούμενης ευρωπαϊκής πορείας του όποιου έθνους είναι τον φόβο του χαμού της κεκτημένης -αλλά επισφαλούς σύνταξης, μισθού- και των πολλών μετρητών. Την αδαοσύνη, την ευκολοπιστία και την ταγή σε ένα κόμμα. Τη βόλεψη, το μεροδούλι, μεροφάϊ. Τίποτα άλλο.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο έξω από το ευρώ, μήπως όμως τώρα είναι; Ποιο το μέλλον των νέων; Πού θα δουλέψουν και με ποιά ασφάλεια θα χτίσουν τις ζωές τους. Με ποιες προοπτικές θα ανοίξουν ένα σπίτι… Πού θα βασίσουν τις ελπίδες τους; (Εσείς που έχετε παιδιά είκοσι περίπου χρονών με αντιλαμβάνεστε)
Στο έλεος των δανειστών, είναι η μία απάντηση και η άλλη στα χέρια τους, που αναγκαστικά θα δυναμώσουν. Επιλέξετε..
Είναι σαφές ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα οι Έλληνες και πράγματι θα είμαστε σε ποσοστό 95% από ίδια μεριά του ποταμού εάν δεν υπήρχαν οι δέουσες χειραγωγήσεις, μα εάν δεν υπήρχαν και αυτές (οι στρατιές των έσω τειχών) τότε κανείς –των έξω- δεν θα επιχειρούσε τίποτα.
Σκεφθείτε απλά ένα πράγμα. Θα δανείζατε ποτέ ένα φίλο όταν σας πλήρωνε με τα δανεικά που κατ’ επανάληψιν σας ζητούσε;
Ασφαλώς και θα το κάνατε εάν η ψυχή σας αποσκοπούσε στο σπίτι που έχει και όχι στα χρήματα που του δίνατε…
Είναι σαφές ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα οι Έλληνες και πράγματι θα είμαστε σε ποσοστό 95% από ίδια μεριά του ποταμού εάν δεν υπήρχαν οι δέουσες χειραγωγήσεις, μα εάν δεν υπήρχαν και αυτές (οι στρατιές των έσω τειχών) τότε κανείς –των έξω- δεν θα επιχειρούσε τίποτα.
Σκεφθείτε απλά ένα πράγμα. Θα δανείζατε ποτέ ένα φίλο όταν σας πλήρωνε με τα δανεικά που κατ’ επανάληψιν σας ζητούσε;
Ασφαλώς και θα το κάνατε εάν η ψυχή σας αποσκοπούσε στο σπίτι που έχει και όχι στα χρήματα που του δίνατε…
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.