Μέχρι να πέσει η κυβέρνηση

Έχουμε, λέει, διορία ως το τέλος του Ιούνη. Μετά λήγει η δόση προς το Δ.Ν.Τ. και θα συμβεί πιστωτικό γεγονός.

Μέρος αυτής της δόσης έληγε στις αρχές Ιούνη. Θα είχαμε και τότε πιστωτικό γεγονός και επίσημη χρεοκοπία (είναι αστείο να φοβόμαστε να λέμε τη λέξη «χρεοκοπία» σε μια χώρα χρεοκοπημένη από χρόνια), αλλά τελικά η «καταστροφή» αναβλήθηκε, καθώς εκείνη η δόση συμπτύχθηκε με επόμενες.

Το ίδιο πιθανώς να συμβεί και τώρα. Θα πορευτούμε εκβιαζόμενοι ως τις 30 Ιουνίου, για να ανακοινώσει το Δ.Ν.Τ. ότι δέχεται να αποπληρωθεί π.χ. στις 15 Ιουλίου. Και ούτω καθεξής.

Και όσες υποχωρήσεις κι αν κάνει η κυβέρνηση, κι όσα σχέδια υποταγής κι αν καταθέσει, αυτή η ιστορία θα σέρνεται.

Μέχρι να πέσει η κυβέρνηση.

Κι αν κάποια στιγμή τις επόμενες μέρες υπογραφεί μια προσχηματική συμφωνία, το γαϊτανάκι των εκβιασμών από το εξωτερικό θα συνεχίσει. Και θα ενταθεί και στο εσωτερικό μέτωπο, όπου Μ.Μ.Ε. και αντιπολίτευση θα χτυπάνε ανηλεώς μια ζαλισμένη και ηττημένη κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση αποδυναμωμένη και στα μάτια του κόσμου.

Θα ορμήσουν να την κατασπαράξουν.

Μέχρι να πέσει η κυβέρνηση.

Εκτός κι αν η κυβέρνηση παραδοθεί πλήρως στις ορέξεις και του τελευταίου διαπλεκόμενου εντός της χώρας. Εκτός κι αν παραδώσει γη και ύδωρ σε όλες της τις δράσεις . Τότε τα όρνεα θα την έχουν πια 100% του χεριού τους, θα έχει γίνει εκτελεστικό τους όργανο.

Και τότε θα ξεσηκωθούν κάποιοι βουλευτές της και το κόμμα που τη στήριξε. Ίσως ξεσηκωθεί και ο λαός.

Μέχρι να πέσει η κυβέρνηση.

Και θα οδηγηθούμε σε άλλη κυβέρνηση, μέσα από την υπάρχουσα σύνθεση της Βουλής.

Γιατί, προφανώς, αυτός είναι ο στόχος.

Όσες κόκκινες γραμμές και να παραβιάσει, όσα σχέδια «συνεργασίας» και « καλής διάθεσης» προς τους «θεσμούς» και να καταθέσει, η κυβέρνηση αυτή χαλάει το ευρωπαϊκό πρόσημο των απολύτως ελεγχόμενων κυβερνήσεων.

Κι ακόμα και έτσι άτολμη, μπερδεμένη και δειλή στα ως τώρα πεπραγμένα της εντός της χώρας, χαλάει τη ζαχαρένια κάποιων συμφερόντων.

Γιατί, προς το παρόν, αυθαδιάζει στα μάτια τους- ακόμα κι έχοντας σηκώσει μονάχα το μικρό της δαχτυλάκι, ενώ εκλέχτηκε για να υψώσει παράστημα.

Έστω και η πιθανότητα μιας άλλης γραμμής, έστω κι η σκέψη ή η πρόθεση, πρέπει να συνθλιβεί.

«Ποιος είσαι εσύ, ελληνικέ λαέ, που έχεις και γνώμη και εκλέγεις μη αρεστές σ' εμάς κυβερνήσεις;»

«Μη διανοηθείς να το ξανακάνεις.»

«Άλλωστε, δε δικαιούσαι να μιλάς. Είσαι χρεοκοπημένος, τεμπέλης και αμαρτωλός.»

«Αλλά εμείς θα σε σώσουμε. Για το καλό σου. Για εσένα, χωρίς εσένα.»

Γι' αυτό πρέπει να πέσει αυτή η κυβέρνηση, που -ως γνωστόν- «έφερε όλα τα δεινά σε ετούτη εδώ τη χώρα».

Λευτέρης Κουγιουμουτζής