Και πάλι με το Μίκη Θεοδωράκη. Τώρα και ο Σάκης (Ρουβάς, όχι οσάκις...)

Ακούω εδώ  το Σάκη Ρουβά να τραγουδάει το Αξιον Εστί, για τα 90 χρονα του Μίκη μας, τούτο το Μάη, στη Νέα Σμύρνη. Εκστασιάσθηκα! Δεν το περίμενα! Λάθος μου.



Και ναί, πρέπει να το ειπώ: Ήταν άψογο, ήταν όμορφο, ήταν συγκινητικό, ήταν εδώ με ένα νέο καλλιτέχνη, ήταν αληθινό, για μια ακόμη φορά.

[Δεν χάθηκαν όλα. Δεν γίνανε όλα για εδώ και τώρα, μόνο για σήμερα. Όπως μεγαλώνουμε εμείς, έτσι και οι νέοι μας, μεγαλώνουνε κι αυτοί.]

Και είναι να χαίρεται η πατρίδα, κι όλος ο κόσμος, όταν οι νέοι μεγαλώνουνε μέσα στις παραδόσεις και την ιστορία. Όταν προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι στον κόσμο μας και στα έργα του κόσμου μας.

Δεν θάταν μεγαλύτερη η χαρά μας αν οι νέοι μας πρόσθεταν το δικό τους λιθαράκι σ'έναν κόσμο αντίθετο στις ρίζες, την Ιστορία και τις παραδόσεις μας.

Όταν οι νέοι μας τιμάνε το χώμα που τους γέννησε, και προσπαθούνε να ζυμώσουνε τον ιδρώτα τους με το χώμα τούτο, που είναι ποτισμένο με το αίμα των παλαιότερων, τότε τους ανήκει τούτη η αρχαία λάσπη που θα κολλήσει στα γόνατά τους, στο μέτωπο, και στα χέρια καθώς θα προσπαθούν να σηκωθούν.

Και τιμή σ' εκείνους που φανήκαν άξιοι. Κι είναι άξιοι, πρώτα γιατί ακολούθησαν. Μετά γιατί προσπάθησαν. Κι ύστερα, γιατί πάλεψαν, καθώς η Ιστορία τους δίδαξε (διδάχτηκαν να παλεύουν και να μη σταματούν). Και τέλος, γιατί κατάφεραν να μεταφέρουν το μήνυμα. Να συγκινήσουν. Ίσως και να εμπνεύσουν, νεώτερους καλλιτέχνες να αγωνιστούν κι αυτοί.

Τούτο το άρθρο γράφεται γιατί οι περιηγήσεις στο διαδίκτυο, είναι ένα παράξενο ταξίδι. Αφού περάσεις από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, αφού περάσεις από τις σειρήνες, περνάς και από τη σπηλιά του Πολύφημου. Εκεί, στο διαδίκτυο,  όλα τα τέρατα, με τις ανηλεείς επιθέσεις και τις προκαταλήψεις τους, επιδόθηκαν σε απαίσιες κατασπαρακτικές επιθέσεις κατά της προσπάθειας του νέου καλλιτέχνη. Και δεν άκουσα κανέναν να μιλάει μετά το αποτέλεσμα. Εκτός κι αν μου διέφυγε.

Είδα το κυνηγητό, και τις προκατειλημμένες επιθέσεις για την ιδέα να συμμετάσχει ως τραγουδιστής ο Σάκης Ρουβάς στο μνημειώδες έργο του Μεγάλου Μίκη.

Και για το λόγο αυτόν θεωρώ υποχρέωσή μου να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στον νέο καλλιτέχνη που τολμά να προσπαθεί, να επιχειρεί, να συγκρίνεται,. Και μάλιστα,  να γίνεται τόσο καλός, να γίνεται αντάξιος μεγάλων στιγμών, και να δείχνει ότι το μέλλον είναι εδώ, για όσους προχωρούν.

Γιατί το διάβημά του, δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν ανώδυνο. Θα μπορούσε να είναι ένα στοίχημα χαμένο. Όμως έχει το σθένος. Αγωνίστηκε, προσπάθησε συγκεντρωμένος, εστιασμένος. Και το κέρδισε.

Έδειξε ότι διαθέτει και τη φωνή που η ηλικία και η δουλειά του του χάρισαν.

Είναι σίγουρο, πως ο καλλιτέχνης, θα καταφέρει τις κραυγές των θαυμαστών του, να τις κάνει ευδόκιμα χαμόγελα σε καρδιές «πεπληρωμένες φωτός»  και έμφρονες αντιδράσεις στο θαυμαστό και το υπέροχο! Γιατί η χαρά, η συγκίνηση, η συμμετοχή, η ομορφιά και το ωραίο δεν είναι ηδονιστικά ξεσπάσματα.

Ε. Αθανασούλη