Γι' αυτό νίκησαν οι Καθαρίστριες

Μετά την ολοκλήρωση του Αγώνα των Καθαριστριών, με το πρώτο φιλο-κοινωνικο νομοσχέδιο που πέρασε από το Μνημόνιο και ύστερα στην Ελλάδα, ήθελα φυσικά να πάω εκεί. Εγώ, σαν φωτογράφος, δεν είμαι τόσο ρεπορταζιακή. Είμαι πιο... ντοκουμενταριστική. Πήγαινα και κατέγραφα σκηνές, πρόσωπα, στιγμές. Όχι την ώρα της καταστολής, άλλες. Το βράδυ που θυμάμαι πιο έντονα, ήταν το βράδυ της 14ης Αυγούστου 2014, Παραμονής Δεκαπενταύγουστου, που είχαν στήσει γλέντι, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη και... τουρίστες. Τις είχα καταγράψει και είχα ανεβάσει άρθρο με τίτλο "Ο Δεκατετραύγουστος των Απολυμένων Καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών".

Ήθελα να πάω εκεί, γνώριζα όμως ότι δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ τη Δευτέρα στις 11/05 στη γιορτή της Νίκης τους, οπότε πέρασα από την οδό... Νίκης Καθαριστριών το Σάββατο 09/05/2015. Το πρώτο πράγμα που ένιωσα... Θλίψη.

Ήταν η πρώτη φορά όμως που η θλίψη ήταν για καλό!

Γιατί; Γιατί ήταν η πρώτη φορά που από την θλίψη απέρρεε... Λύτρωση. Το σκηνικό είχε ερημώσει, ναι, οι καρέκλες ήταν δεμένες, δεν υπήρχε κανένας εκεί, μόνο μία από τις καθαρίστριες που ήρθε για λίγο, δεν γινόταν να μη βγάζει μελαγχολία. Μελαγχολία για τη νοσταλγία όμως, που ήδη είχε αρχίσει να γεννιέται, νοσταλγία για όλες εκείνες τις ημέρες που ήξερες ότι θα περάσεις από την Καραγιώργη Σερβίας και οι γυναίκες αυτές, οι μόνες ανοιχτές προς την ελληνική κοινωνία, θα ήταν... εκεί.

Για πρώτη φορά όμως το σκηνικό δεν ήταν μελαγχολικό, επειδή είχε εγκαταλειφθεί ο αγώνας ή επειδή είχε λήξει βίαια λόγω καταστολής. Ήταν η πρώτη φορά που η νοσταλγία απέρρε από το γεγονός ότι... ο αγώνας είχε ολοκληρωθεί!

Είναι δυνατόν να ξεχάσω αυτές τις γυναίκες; Να ξεχάσω πως ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ βρίσκονταν έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και φώναζαν με ορμή και πάθος μέχρι οι φωνές τους να φτάσουν στα γραφεία των υπουργών; Είναι δυνατόν να ξεχάσω πως όσες και αν ήταν συγκεντρωμένες, δέκα, είκοσι, πενήντα, αυτό δεν έκανε για εκείνες καμία διαφορά; Όσες και αν ήταν, δεν άλλαζε το γεγονός πως θα ήταν ΕΚΕΙ.

Οι καθαρίστριες του Υπουργείο Οικονομικών έκαναν αυτό που δεν είχε κάνει κανένας πριν. Η φωνή των δέκα γυναικών έκανε για χιλίων. Δεν είπαν ποτέ: "Α, δεν είμαστε πολλές σήμερα; Ε, ας μην κάνουμε τίποτα. Ας φύγουμε." ΠΟΤΕ! Ούτε συγκεντρώνονταν με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι για πολιτικό κους-κους. Έβγαιναν από το σπίτι τους να αγωνιστούν. Όπως αγωνίζονταν κάθε πρωί στις δουλειές τους, τώρα αγωνίζονταν απλώς διαφορετικά.Τίποτα δεν τις σταμάταγε! Κυριολεκτικά!

Από όσα όμως δεν είχε κάνει ΚΑΝΕΝΑΣ αντιμνημονιακός αγώνας πριν, και ειδικά αυτός της Πλατείας Συντάγματος, το σημαντικότερο ήταν πως οι Καθαρίστριες ήταν... εκεί η μία για την άλλη. Δεν ήταν εκεί για μία-δύο ώρες ή για όσο κρατούσε το ξύλο ή τα χημικά. Ήταν εκεί πάντοτε! Και ήταν εκεί για τον ίδιο των αγώνα, όχι για τους εαυτούς τους. Ποτέ και καμία δεν είπε "ΕΓΩ αγωνίστηκα περισσότερο, ΕΓΩ ήμουν μπροστά, ΕΓΩ ήμουν πιο πολύ μπροστά, ΕΓΩ ήμουν φάτσα με τα ΜΑΤ, ενώ εσύ πιο πίσω". ΠΟΤΕ! Και γι' αυτό νίκησαν!

ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι αντιμνημονιακοί αγώνες, όσο σκληροί και τίμιοι - ως ένα σημείο - και αν ήταν , δεν ήταν αυτό ακριβώς. Δεν ήταν συλλογικοί. Με την παραμικρή αφορμή ξεπηδούσε μονίμως ένα ΕΓΩ. Και δεν ήταν το Εγώ του Φρόΰντ. Ήταν ο εγωκεντρισμός του καθενός που τελικά δεν ενδιαφερόταν για το αποτέλεσμα, δεν ενδιαφερόταν για το συλλογικό όφελος, αλλά κοίταζε μόνο τον εαυτό του και πώς θα φανεί ο ίδιος! Όχι πώς θα προστατευθεί ο ίδιος, πώς θα φανεί ο ίδιος! Έχουν υπάρξει διαδηλωτές που έχουν πάρει στον λαιμό τους άλλους, γιατί αντί να αυτοπροστατευθούν όταν έπρεπε, επέμεναν ότι πρέπει να μείνουν στο σημείο, ακόμη κι αν δεν γινόταν. Ακόμη και αν έπρεπε να τρέξουν για να σωθούν και να επιστρέψουν. Όχι! ΕΓΩ είμαι "ηρωικός"! Πρέπει να αποδείξεις κι εσύ ότι είσαι "ηρωικός". Κι αν δεν είσαι, πες μετά από μήνες ψέματα ότι έφαγες χημικά!

Μεγάλο σημείο των καιρών μας το φαινόμενο αυτό. ΜΕΓΑΛΟ! Οι μόνες που δεν ήταν ακριβώς έτσι ήταν οι Καθαρίστριες. Και γι' αυτό νίκησαν! Γιατί ξέρουν να κλαίνε, να γελάνε, να χορεύουν τον Δεκαπενταύγουστο στην Καραγιώργη Σερβίας, να μην μιζεριάζουν. Όχι να μειώνονται λίγες, λίγες, μέρα με την ημέρα, επειδή δεν έρχονται "οι άλλοι", ή να μην μην έχουν πατήσει ποτέ και μετά να λένε "ήμουν κι εγώ εκεί". Αυτά είναι για αγώνες νηπίων, όχι ενηλίκων. Είναι για αγώνες ανευθύνων, όχι ατόμων που ξέρουν να αναλαμβάνουν τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ευθύνες για τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ πράξεις.

Γι' αυτό νίκησαν οι Καθαρίστριες!

Και γι' αυτό όσοι και όσες έχουμε συμμετάσχει στους αγώνες κατά τους Μνημονιακού καθεστώτος, θα τις θυμόμαστε.