Οι ...δυσερμήνευτες κατηγορούσες φωνές.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Είναι ανάξια λόγου η αναφορά σε παν αυτονόητο, μα η κατάσταση εις την οποία έχουμε περιέλθει καταντά αναγκαία την προσπάθεια και αυτό, επειδή μάλλον κάποια ανώτερη δύναμη έχει καταβάλλει τη θέλησή μας όχι για σκέψη -κάτι τέτοιο θα αποτελούσε όνειδος της ελάχιστης νόησης-, αλλά για την απλή διάθεση αυτής.

Ίσως τόσο η κομματική σκοπιμότητα, όσο και το ασίγαστο πάθος για βλακεία, να στερούν από ανθρώπους νοήμονες το πλέον αυτονόητο.

Καθυστερώ να περάσω στο θέμα, αλλά δεν πειράζει διότι με τον τρόπο αυτό σας εξάπτω την περιέργεια…

Το συμφέρον αλλά και η βολική από τα χρόνια συνήθεια –και η ρουφιάνα συνήθεια(!) επαναλαμβάνω- αποκόπτουν ακόμα και τους ευρύτερους διαύλους επικοινωνίας με τη φωνή της λογικής... Λησμονείται το προφανές.

• Όταν ο εχθρός μου, λέει καλά λόγια μένα, οφείλω να ψάξω για το λάθος που κάνω.

Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ως βάσιμα τα ιταμά λόγια κάθε εκείνου που λέγεται-αναφέρεται ως Ευρωπαίος αξιωματούχος ανώνυμος ή μη; Ποιος, ως αμερόληπτα, ανιδιοτελή, ως μη υπηρετούντα έστω και τα ελάχιστα;

Ποιος έχει το σθένος να καταδεικνύει απαιτώντας σοβαρή απάντηση, όταν μετέρχεται ως επιχείρημα τον λόγο του εχθρού, την ίδια ώρα κατά την οποία αγνοεί το έναντι υπέρλαμπρο συμφέρον;

Αναρωτιέμαι μήπως και παραείμαι σκληρός για όσα αφορούν τη λέξη εχθρός. Φοβάμαι μήπως υπερσκελίζω τα εσκαμμένα από την ίδια πλευρά και γίνομαι και εγώ όμοιος των φανατικών… από την άλλη όμως και πέρα από κάθε κομματική προσκόλληση αναρωτιέμαι ποιοι ηγέτες -αν όχι οι εχθροί της ανθρωπότητας- θα αμελούσαν το κυριότερο μέλημα του κάθε ηγέτη. Την ανθρώπινη ανάγκη.

Πώς λέγεται εκείνος, έναντι της όποιας ζώσης ψυχής, όχι μόνο λαού-λαών, ο οποίος επιβουλεύεται έστω και δια της αδρανείας του την ευημερία του, το μέλλον το δικό του των παιδιών του; Εχθρός ή κάνω λάθος; Κάποιοι θα αντιτάξουν: Δεν γινόταν αλλιώς. 

Όχι. Γινόταν, όλα έχουν έχουν ένα ήπιο και ένα απότομο τρόπο να γίνουν. Όλα. Απλά υπήρχε σχέδιο, ποιος αμφιβάλλει...

Μπορεί -δεν λέω- να σταθήκαμε και εμείς υπερόπτες και ίσως σπαταλητές μιας ανοχής τα όρια της οποίας δεν μας είχανε γίνει αρκούντως θεατά. Το τέλος, η παύση της ελπίδας όμως -γιατί περί τέτοιας πρόκειται- είναι πανάκριβο τίμημα για την καταβολή ισόποσης δόσης. Χρειαζόμαστε πλέον αυτής, πολλά ρέστα. Πάρα πολλά, τόσα όσα και η ιδέα στο μυαλό ενός επαναστάτη.

Επανερχόμενος εξακολουθώ να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να πουν κάτι καλό -οι αναμένοντες χρήμα, δανειστές- για εκείνον ο οποίος αντιδρά στις προθέσεις τους και επιπλέον τούς κοστίζει... Ειλικρινά αναρωτιέμαι, διότι το τελευταίο πράγμα που θα πιστέψω θα είναι ο ...αιφνίδιος έρωτας!

Ποιος χαζεμένος -πλην ηθικός- εγκέφαλος θα έκανε την υπέρβαση και θα χειροκροτούσε τον νεαρό πρωθυπουργό της Ελλάδας που πέρα από τα αναμενόμενα στριτζώνει (από καπρίτσιο;) και λέει, όχι;

Τι ποιο εύκολο από το Ναι(!) Πόσες χαρές ακολουθούν την κατάφαση του αδύναμου δούλου και πόσες ελπίδες για τη μη διαρραγή των κατεστημένων… Υμνείτε.

Ετούτο θέλουν και ετούτο ευλογούν πάντες οι κρατούντες. Τα πράγματα ως έχει. Ναι, στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Οι άρχοντες, άρχοντες και οι δούλοι, δούλοι. Τώρα εάν μας λείψουν κάμποσοι από σκλάβους κατασκευάζουμε μερικούς…

Ας αναρωτηθούμε: Θεωρείται επιτυχία η κάμψις της οσφύος; Θεωρείται η απόλυτη κατάφαση, επιτυχές αποτέλεσμα; Δύσκολο πράγμα; Επιτυχία; Ειλικρινά απορώ…

Ας μην γελιόμαστε κανένας εξ΄ ημών δεν είναι κουτός. Ούτε οι κυβερνώντες ούτε οι αντιπολιτευόμενοι απλά ο καθένας εξυπηρετεί διαφορετικά συμφέροντα, αυτό είναι όλο.

Η κάθε πλευρά έχει τα δίκια της και όπως οι φτωχοί, ομοίως και πλούσιοι, άλλωστε δεν ξεχνάμε ότι ουδέποτε υπήρξε μία και μόνη αλήθεια. Αντιθέτως ανέκαθεν υπήρχε εκείνη η πλευρά που βόλευε εκ περιτροπής τους πάντες. Και τον λαό και τους άρχοντες…

Ηθική.

Λέμε και κάτι να ευθυμήσουμε. Πού θυμηθήκαμε τη λέξη τώρα…

Βεβαίως και η λέξη βαρύνει (το δώρο που προφέρεται στον ανάξιο αποτελεί άχθος, με προϋπόθεση βεβαίως την ύπαρξη της συνείδησης) κάθε σφετεριστή της ιδέας της, κάθε μεγαλόσχημο αξιωματούχο που στο βωμό του κωλόχαρτου που λέγεται χρήμα, πατσίζει μία ζωή στην Αφρική και εσχάτως άλλη μια, στον νότο της Ευρώπης.

Ας μη γελιόμαστε το χρέος είναι και αυτό μια νέα μορφή χρήματος που εφευρίσκεται όταν το προϊόν περισσεύει και μένει αδιάθετο.

Μου περίσσεψαν αυτοκίνητα διότι εσύ δεν τα χρειάζεσαι από την μια και από την άλλη δεν έχεις χρήμα να τα αγοράσεις. Μην ανησυχείς. Με την διαφήμιση (π.χ) με την καλλιέργεια της εικόνας του εαυτού που θέλεις να έχεις και που αρέσει σε όλους, θα σε κάνω να τα θέλεις. Λεφτά σου δίνω εγώ και τα βρίσκουμε μετά. Πατσίζουμε σε ελευθερία, αν δεν έχεις να μου τα επιστρέψεις και εάν δεν θέλεις να μου παραχωρήσεις αυτή, σου στερώ την ελπίδα και στην παίρνω με το ζόρι… Δεν χρειάζεται πιστόλι, την ψεύτικη ζωή σου απειλώ και παραδίνεσαι. Τη ζωή που με τα δανεικά σού έμαθα να έχεις…

Πάρε χρήμα-επιδότηση, με στόχο την ανάπτυξη. Πρόσεξε όμως, είναι μόνο για δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια... ώστε να σου φέρνω εύκολα με το μικρότερο δυνατό κόστος, το αδιάθετο περίσσευμα στην πόρτα σου. Κλείσε τώρα τα εργοστάσιά σου κι αν δεν τα κλείσεις εσύ, θα στα κλείσω εγώ με τον τρόπο τον δικό μου...

Και πόσα άλλα...

Κατόπιν αυτών, σκεπτόμενος, φοβούμαι μήπως στη θέση των δανειστών εμείς φωνάζαμε περισσότερο, καθότι μεσογειακός λαός και αψύς μέχρι τα μπούνια... αλλά και πάλι αναλογίζομαι και ηρεμώ, ότι οι περισσότεροι από εμάς όταν έρθει η δύσκολη ώρα, το μισό κομμάτι από το ψωμί που έχουμε το δίνουμε γιατί το έχει πάστα μας να είμαστε άνθρωποι... Κλαίμε και γελάμε το ίδιο εύκολα, προτιμάμε να χάσουμε παρά να αδικήσουμε, ο λαός. Για τον απλό λαό, μιλάω. Για αυτόν που σε βαράει στη πλάτη και σου λέει κερνάω εγώ.

Μπορούμε να χαρούμε τις κραυγές των δανειστών... 

...τώρα ναι, μετά από 17 άγριες, άτσαλες, απότομες, ξαφνικές, επώδυνες, χρεοκοπήσεις έχουμε τη δύναμη να απολαμβάνουμε στις βρισιές τον φόβο της απωλείας των κερδών τους. Είμαστε ως λαός μαθημένοι στα δύσκολα, ελπίζουμε, μα κι αν ακόμα συμβεί το -εσκεμμένο- ατύχημα, σαν μία ομάδα θα στήσουμε όρθια τη χώρα για να τους μπούμε στο μάτι...

politisg