Η επαπειλούμενη εγκαθίδρυση της "μετριοκρατίας"στον εθνικό δημόσιο βίο. Είναι άραγε αναστρέψιμη;

Διότι, όπως λέει το γνωστό γνωμικό: Εάν δεν αποτελείς μέρος της λύσης, τότε είσαι μέρος του προβλήματος

Γράφει ο Παπαδόπουλος Ιωάννης

Ίσως η μεγαλύτερη πλάνη που δεσπόζει στη δοκιμαζόμενη κοινωνία μας είναι ότι η κύρια κρίση που βιώνουμε είναι οικονομικής φύσεως. Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εάν το ζήτημα ήταν μόνο τα οικονομικά μεγέθη, η κρίση, τόσα χρόνια θα είχε τεθεί έστω υπό έλεγχο.

Η οικονομική κρίση είναι το τελικό αποτέλεσμα άλλων, βαθύτερων, κρίσεων που μαστίζουν τη κοινωνία μας και που σχετίζονται με τον γενικότερο πολιτισμό μας.

Κρίση ηθών, κρίση αξιών, προηγήθηκαν κατά πολύ της οικονομικής, ευτέλισαν προοδευτικά το πλαίσιο των αρχών συνύπαρξης και αλληλοσεβασμού, δηλαδή τον κύριο συνδετικό ιστό μίας ανθρώπινης πολιτείας. Διαμόρφωσαν ένα οξύ, εγωκεντρικά ανταγωνιστικό κλίμα σε όλες τις παραγωγικές εκδηλώσεις κοινωνικής ζωής, διαστρεβλώνοντας παράλληλα πλήρως την αντίληψη του συσχετισμού «κράτος-πολίτης» στη συνείδηση των πολιτών.

Έτσι, η οικονομική μας κατάρρευση δεν είναι παρά μόνο μία, νομοτελειακή, δευτερογενής, συνέπεια αυτής της βαθύτερης κατάστασης.

Δεν είναι καθόλου ανεξήγητο το γιατί, μετά από τόσα χρόνια βρισκόμαστε σε χειρότερο σημείο προοπτικών από όταν η κρίση εκδηλώθηκε. Διότι οι βαθύτερες αιτίες παραμένουν εδώ, ζωντανές, ανέγγιχτες, σε έναν νεο-ελληνικό πολιτισμό που παραπαίει από έλλειμμα ταυτότητας και αυτογνωσίας.

Για όσο τα πρωτοσέλιδα θα γεμίζουν μόνο με τα αριθμητικά οικονομικά μεγέθη που θα αναφέρονται στα ποσά των διαφόρων χρεωστουμένων δόσεων , στο ΑΕΠ, στο πλεόνασμα, τα διάφορα ελλείμματα κτλ, οι αιτίες των πρωτογενών κρίσεων θα εξακολουθούν να υποβόσκουν, ανατροφοδοτώντας έτσι συνεχώς το ελληνικό πρόβλημα και αποκλείοντας τη πιθανότητα υιοθέτησης αληθινά θεραπευτικών και βιώσιμων λύσεων.Η οικονομική μας κρίση είναι το βαρύ τελικό σύμπτωμα βαθύτερων ασθενειών· ή μάλλον, όχι το τελικό. Διότι μία ασθένεια με τόσο βαριά συμπτώματα η οποία δεν βάλλεται θεραπευτικά, το τελικό της σύμπτωμα θα είναι αργά ή γρήγορα ο ‘θάνατος’.

Ως χώρα (του ανεπτυγμένου κόσμου, σήμερα, ακόμα,) μάλλον είμαστε πια ένα μόνο στάδιο πριν από αυτό το τελικό σύμπτωμα του θανάτου. Αναφέρομαι στον πολιτισμικό, πνευματικό, θάνατο. Παρόλα αυτά, εξακολουθούμε να κρατάμε το κεφάλι βυθισμένο στην άμμο αδιαφορώντας για τη διάγνωση της ασθένειας από την οποία πάσχουμε. Εμμένουμε να ομφαλοσκοπούμε αναζητώντας ποιο... μαντζούνι είναι το πιο κατάλληλο για να περιορίσει τα συμπτώματα. Για θεραπεία όμως της ίδιας της νόσου, ούτε κουβέντα.

Αλλά πώς ένας λαός να ενδιαφερθεί για διάγνωση όταν επιμένει να τρέφεται από τους ίδιους του τους μύθους και αυταπάτες ότι είναι άτρωτος, μοναδικός, αξιοζήλευτος; Όταν η αυταρέσκειά του δεν του επιτρέπει καν να υποψιαστεί ότι θα ήταν δυνατόν ποτέ να πάσχει, εκείνος ο ίδιος, από βαριά νόσο...;

Εάν δεν στρέψουμε ένα ερευνητικό βλέμμα προς τα μέσα μας, να ρίξουμε το φως της συνείδησης προς τις νοσηρές παθογένειες και στρεβλές αντιλήψεις που δεσπόζουν στα σπλάχνα της κοινωνίας μας, η αληθινή ελπίδα δεν θα γεννηθεί ποτέ· και ούτε, φυσικά, δεν θα μπορέσει να την κάνει κανείς να… «έρθει» παρέα του καθώς εκείνος έρχεται...

Είναι επειγόντως επιτακτικό να δείξουμε την έμπρακτη περιφρόνησή μας σε όλους τους αχρείους επαρμένους δημαγωγούς και πολιτικούς απατεώνες, τους εξουσιολάγνους απαίδευτους που παρελαύνουν από τα δρώμενα τού πλήρως ευτελισμένου δημόσιου βίου μας. Όλους εκείνους που επιχειρούν (αποτελεσματικά, δυστυχώς,) να μας θυματοποιούν ως λαομάζα προβάλλοντάς μας κάτω από «βολικούς φταίχτες» ώστε να έχουμε κάποιους να καταδικάζουμε με οργή.

Ναι, με οργή.

Διότι, η οργή μπορεί και κυριεύει πλήρως το νου, ενώ όταν αυτό συμβαίνει, τον αδρανοποιεί, τον ναρκώνει.

Είναι πολύ εξυπηρετικό για το 'σύστημα' να είσαι πάντοτε εξοργισμένος...

Γιατί, όσο άγεσαι από την οργή σου, θα παραμένεις άσκεπτος, αγελοποιήσιμος, χρήσιμος· μία πλαδαρή μετριότητα που ομογενοποιείται άκοπα μέσα στην εύπλαστη μάζα της μετριοκρατίας.

Συμφέρον της συντεχνίας τους είναι να παθιαζόμαστε με εχθρούς και φταίχτες, μονίμως να καταδικάζουμε. Διότι όταν καταδικάζεις προ-αποφασισμένους ενόχους, δεν έχεις πλέον λόγο να σκέφτεσαι, να αναζητάς· αφού πια, «ξέρεις» ποιος και τί φταίει. Και όταν φταίει μόνο κάποιος άλλος τόσο «εξώφθαλμα», εσύ έχεις βγει λάδι, είσαι άμεμπτος, δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα πάνω σου, μέσα σου. Τότε πια, η αυτοκριτική και κριτική σου ικανότητα θα έχει μπει με σιγουριά στη κατάψυξη.

Η συντεχνία τους, θέλει τους πολίτες άκριτους, χωρίς ερωτήματα και αμφισβητήσεις, χωρίς αναζητήσεις· θέλει το νου τους πλήρη από φυτεμένα ‘ξύλινα συνθήματα’ και προκατασκευασμένες οριστικές απαντήσεις· με σβησμένη τη φλόγα της ερευνητικής και κριτικής σκέψης, με στιγματισμένες την αριστεία και τη διάκριση, θεωρώντας τες ως κοινωνική ντροπή!

Τι φρίκη... Να πολιτεύεσαι προσβλέποντας στη δημιουργία μίας κοινωνίας όχλου, ισοπεδωμένους όλους στη πολτοποιημένη μετριότητα.

Μετριότητα: Το να είσαι ένα χλιαρό ‘τίποτα’ αλλά όμως να μπορείς να αισθάνεσαι ίσος με τους «καλύτερους», μιας και τα προβαλλόμενα πρότυπα των καλύτερων, το σύστημα θα φροντίζει να είναι ίδιοι, μέτριοι, σαν κι εσένα. Θα φροντίζει να μην δέχεσαι ποτέ ερέθισμα πρόκλησης σε συναγωνισμό στη γνώση, να θεωρείς ανούσια την αξιοκρατία, να μη σε ελκύει τίποτα έξω από τη μετριότητα των όλων προς κάτι ανώτερο. Να μην έχεις την ανάγκη-επιθυμία να αλλάξεις, να μη νοιάζεσαι να αναζητήσεις υψηλότερο επίπεδο ποιότητας γύρω σου.

Και όταν, ενώ δεν είσαι παρά μόνο μέτριος περνιέσαι για σπουδαίος, τότε, γίνεσαι ακόμα πιο ευάλωτο υποχείριο αυτών που σπεύδουν να σε κανακέψουν.

Δεν είναι μεμπτό κάποιος να είναι μέτριος. Σίγουρα, δεν είχαν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Μεμπτό όμως είναι να αρκείται σε αυτό, να θέλει να παραμείνει έτσι και, ταυτόχρονα, να επιθυμεί να μη προχωρήσει κανείς άλλος ψηλότερα, να παραμείνουν όλοι στο δικό του επίπεδο της ήσσονος προσπάθειας, φθονώντας παράλληλα όσους ξέφυγαν και το κατάφεραν.

Η χώρα αυτή, η χώρα μας, εφόσον βέβαια καταφέρει να σωθεί, δεν θα σωθεί από τις θλιβερές καρικατούρες πολιτικούς οι οποίοι σήμερα αντικατοπτρίζουν τη μετριοκρατία και τις επιλογές της.

Θα μπορέσει να σωθεί μόνο από τους πολίτες της· από εκείνους τους φωτεινούς πολίτες που θα κρατήσουν το πνεύμα τους ζωηρό, δραστήριο, ερευνητικό, δημιουργικά επαναστατικό· από όσους θα αντισταθούν στην επιβαλλόμενη δικτατορία της μετριοκρατίας.

Διότι, δημοκρατία που δεν γονιμοποιείται από το καλλιεργημένο πνεύμα, τις αξίες και την αριστεία, αλλά μόνο από το ‘δήθεν’, την υποκρισία και τον φανατισμό, γρήγορα εκφυλίζεται, μαραίνεται και, τελικά παραδίνεται οικειοθελώς σε ολιγαρχικά καθεστώτα· είτε αυτά είναι φανερά, είτε ντυμένα με όμορφη –δημοκρατική τάχα- φορεσιά.

Εάν τελικά σωθεί η χώρα, θα σωθεί επειδή μία κρίσιμη μάζα πολιτών επέμεινε με οραματικό πείσμα, να επενδύει στην αυτό-παρατήρηση, την αυτοκριτική, τη γνώση, να αναζητάει βαθύτερες αιτίες αποτολμώντας ρηξικέλευθες θεραπείες. Τις βαθύτερες αιτίες που, ναι μεν κάποιες βρίσκονται και έξω, αλλά, κυρίως, αυτές που βρίσκονται ‘εντός’.

Χωρίς επιθυμία επίγνωσης εαυτού και της θέσης σου στο περιβάλλον, (είτε ως άτομο-μονάδα, είτε ως κοινωνία), η μοίρα σου είναι να ομφαλοσκοπείς και να γαυγίζεις με μένος τον κάθε περαστικό, όπως το κακό σκυλί· να απομονώνεσαι από το ευρύτερο γίγνεσθαι, να βάζεις ο ίδιος για ταβάνι της εξέλιξής σου τη μετριότητα. Τι κρίμα…

Εάν η χώρα μας σωθεί, δύο είναι τα τινά για σένα και για μένα:

Ή θα είμαστε ανάμεσα σε εκείνους που θα συντελέσουν στη σωτηρία της ή θα ανήκουμε σε εκείνους ‘ΑΠΟ τους οποίους’ κάποιοι άλλοι θα την έχουν σώσει... Κάποιοι άλλοι, όσοι με τόλμη και συγκρουσιακή αυτοθυσία αντιστάθηκαν και πολέμησαν τις δυνάμεις της μετριότητας.

Διότι, όπως λέει το γνωστό γνωμικό:

Εάν δεν αποτελείς μέρος της λύσης, τότε είσαι μέρος του προβλήματος

Ας χαράξουμε ο καθένας μας το δρόμο που του ταιριάζει. Αν και τη συγκεκριμένη κρίσιμη διασταύρωση στη πορεία του εθνικού μας ιστορικού χρόνου δείχνει να την έχουμε πια περάσει και να είναι πίσω μας, μάλλον υπάρχουν ακόμα περιθώρια να γυρίσουμε και να πάμε προς την άλλη κατεύθυνση. Μπορούμε;

Εγώ λέω ότι μπορούμε.

Πώς; λες ότι δεν γίνεται να αλλάξεις εσύ τον κόσμο; Εντάξει, «μέρος του προβλήματος»… Τότε, βολέψου με τη δικτατορία της μετριοκρατίας και συνέχιζε να γκρινιάζεις με οργή... για τους «κάποιους άλλους» που κατέστρεψαν τον τόπο σου.

Όμως νομίζω ότι μπορείς. Ψάξου, ρώτα, αναζήτησε, μορφώσου. Κοίτα όμως, η μόρφωση που θα επιζητάς να είναι ποιοτική· διότι κυκλοφορεί πολλή άθλια σκοταδιστική σαβούρα εκεί έξω.

Όπως προείπαμε, η «ελπίδα» δεν είναι κάτι που μπορεί να ‘έρθει’, δεν γίνεται να σου τη φέρει έτοιμη κάποιος «καλοθελητής».

Η ελπίδα γεννιέται μόνο μέσα σου· από τη φωτιά, τη λαχτάρα της δικής σου βούλησης, όσης σου έχει απομείνει. Και να είσαι σίγουρος ότι κάπου, εκεί μέσα σου, υπάρχουν ικανά απομεινάρια της. Ψάξε, βρες την, ένωσέ την με αυτή, ημών των υπολοίπων, που η μετριοκρατία με φοβική αλαζονεία και σκοπιμότητα πάντοτε θα μας λοιδωρεί.

Εντάξει λοιπόν, «μέρος της λύσης»…;

politicaldoubts.com