Η εντυπωσιακή ανάπλαση της Νέας Παραλίας Θεσσαλονίκης - από ψηλά

Τους Νικηφορίδη-Cuomo τους ξέρω, όπως οι περισσότεροι, από το έργο του παραλιακού μετώπου της Θεσσαλονίκης.
Κάποια στιγμή συναντήθηκα στην προετοιμασία μιας εκδήλωσης με τον Πρόδρομο Νικηφορίδη. Ξεχώρισα τη συνέπεια και τη σύνεσή του. Πραγματικά σπάνια χαρακτηριστικά στην Ελλάδα, όμως ιδιαίτερα απαραίτητα για το επιχειρείν .

Το έργο τους κατά μήκος της παραλίας έχει μεταξύ άλλων αυτά τα δύο χαρακτηριστικά: συνέπεια και σύνεση. Συνέπεια στο σεβασμό του φυσικού τοπίου, συνέπεια στην αστική παρέμβαση μέσα στη θάλασσα. Συνέπεια στο φωτισμό και συνέπεια στις ανάγκες μιας πόλης. Η παραλία της νέας Θεσσαλονίκης (νομίζω αποδίδει καλύτερα το αποτέλεσμα της ανάπλασης αυτή η φράση από το "η νέα παραλία της Θεσσαλονίκης") καθώς την περπατάς έχει όλα τα παραπάνω: νιώθεις πως το αστικό και το φυσικό τοπίο βρίσκονται σε μια συνεπή συνέχεια και συνδιαλλαγή.

Ο φωτισμός το βράδυ αναδεικνύει την ακτογραμμή, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πόλης έχουν το χώρο τους να δράσουν, να απολαύσουν, να ξεκουραστούν, να συνομιλήσουν (με τον εαυτό τους, με τη θάλασσα, με κάποιον γνωστό ή άγνωστο). Στην έννοια συνέπεια βλέπω τη συγκρότηση, την ταυτότητα, την ακολουθία του έργου σε σχέση με το παρόν της πόλης. Και μαζί τη διάθεση να αναζωογονηθεί ο χώρος, δίνοντας ζωή σε μνημεία (το χαρακτηριστικότερο οι "ομπρέλες") και μνήμες (το πάρκο του Φωκά των παιδικών μας χρόνων, το άγαλμα του Αλεξάνδρου) και επινοώντας νέες μορφές (πάρκο του ήχου, του νερού...).

Ταυτόχρονα αναγνωρίζω τη σύνεση: σύνεση με την ουσία του μέτρου. Σύνεση στην αισθητική, χωρίς ακρότητες ειδικά σε μια πόλη που μπορεί και γλιστράει εύκολα στο κιτς και στην υπερβολή. Σύνεση και μέτρο. Μια τόσο όσο υλική παρέμβαση στο φυσικό χώρο, μια αξιοποίηση του ζωτικού χώρου που να ικανοποιεί πολλές ανάγκες και επιθυμίες.

Φυτά στο μέτρο και την αισθητική που θα κάνουν ένα πάρκο θεματικό και θα επιστρέψουν το βλέμμα στην ελληνική φύση. Κλίσεις και γραμμές ζυγισμένες. Μηδενική υπερβολή στα χρώματα και στα υλικά. Σύνεση που να φέρνει τελικά την αίσθηση ότι περπατώντας στην παραλία η επαφή με τον ουρανό και τη θάλασσα είναι η πιο κυρίαρχη αίσθηση.

 

         Τα γράφω όλα αυτά γιατί με χαρά καλωσόρισα την αλλαγή στη πόλη. Θα μπορούσες να πεις πως το έργο έφερε μια ευρωπαϊκή νότα στην πόλη, όμως δεν είναι αυτό που η πόλη χρειάζεται, δηλαδή τον ευρωπαϊσμό στο στυλ. Η πόλη χρειάζεται φρεσκάδα και αγάπη. Και αισθάνομαι πως η παραλία δίνει μια φρέσκια πρόταση στην αστική διαβίωση, κερδίζοντας την αγάπη πολλών.


Μου άρεσε πολύ το βίντεο, αλλά η καλύτερη εικόνα του έργου είναι κατά την προσγείωση, καθώς επιστρέφεις στην πόλη και ο πιλότος διαλέγει να σε πάει κατά μήκος της παραλίας.

http://www.lifo.gr