Η άλλη όψη του νομίσματος.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Το ζήτημα θα μπορούσε να είναι τόσο απλό, όσο και η αλήθεια και τόσο σύνθετο όσο και αυτή.

Τελικά τίποτα δεν είναι αυτονόητο και όσο η πραγματικότητα θα εξυπηρετεί συμφέροντα, η αληθής προϋπάρχουσα κατάσταση θα αλλάζει μορφές έως ότου ταιριάξει απόλυτα σε όλα εκείνα τα ‘’καλά και συμφέροντα’’.

Το ζήτημα γίνεται περισσότερο λεπτό όταν οι αναφορές φτάνουν σε εκείνα τα πατριωτικά ζητήματα όπου όλοι προσυπογράφουμε όντες Έλληνες και πράγματι έτσι είναι.

Όλοι χαιρόμαστε και επικροτούμε επιτυχίες σχεναχορούμενοι ομοίως για κάθε αποτυχία.,

Τα έθνη χρειάζονται κολώνες. Όλα τα έθνη. Στηρίγματα γερά όπου επάνω τους κτίζεται μια ολάκερη ιστορία, ένας σκοπός, μια ηθική. Θεμιτό υπό την έννοια στη βάση της οποίας αναζητείται το άλλοθι της πράξης. Της όποιας ομοίας.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της λογικής, το κάθε έθνος μπορεί (αδεία σκοπού) να όχι να συστρέφει την αλήθεια, δεν θα είμαι τόσο σκληρός -αν και θα ίσως θα έπρεπε- αλλά να την τροποποιεί αλλάζοντας κατά τι τον προσανατολισμό.

Η ίδια πράξη -με τη ισχύουσα λογική-, μπορεί από ιταμή και καταδικαστέα να στεφθεί άριστη, έχοντας λόγο τον απώτερο στόχο ο οποίος ποτέ δεν θα μπορούσε να απέχει ...της ευγενείας.

Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω ως παράδειγμα τη σφαγή των 25000 αμάχων γυναικόπαιδων (Καθηγητής Λιαντίνης για να ακούσετε πατήστε εδώ) στην Τρίπολη από τον Κολοκοτρώνη, όπου ίδιος φέρεται να έλεγε ότι οι οπλές του αλόγου του δεν πατούσαν στη γη! Κατά τον αείμνηστο καθηγητή, η τότε Ευρώπη έφριξε… Ο ποιητής Σολωμός –ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω εξυμνείται (και δικαίως) ως ο εκ των ολίγων ανά τον κόσμο άριστος στην παραπομπή την οποία έχω παραθέσει- μίλησε λέγοντας ότι για το μεγάλο φονικό δεν ήταν υπεύθυνος κανείς Έλλην, πλην η οργή των, ο πόνος και η συσσωρευθείσα δίψα για λευτεριά ενός καταπιεσμένου λαού...

Καμία αντίρρηση. Μη έχοντας βαθύτερη ιστορική γνώση, απλά καταγράφω ένα γεγονός προς τεκμηρίωση των λεγομένων μου. Όμοια παραδείγματα απεμπόλησης ευθύνης υπάρχουν πολλά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (επαναλαμβάνω σε όλες τις ιστορίες, όλων των λαών του κόσμου)

Πίσω από όλα ετούτα θέλω να τονίσω την τεράστια σημασία των ‘’θούριων’’, των επιτυχιών, για την διατήρηση του υψηλού φρονήματος του κάθε έθνους.

Όταν οι αλήθειες δεν αρκούν, τότε κατασκευάζονται ή τα γεγονότα αλλάζουν κάπως το χρώμα τους. Γίνονται πιο ταιριαστά...

Επιμένω λέγοντας ότι θα πρέπει πίσω από οτιδήποτε, να μένουμε υποψιασμένοι καθώς η πολιτική η ευρύτερη, που αγγίζει εθνικές αρχές, έχει και τον λόγο αλλά και τη δύναμη να σταθεί ψηλά ως άριστη, μη εν προκειμένω ούσα. Είναι γνωστό τι κάνει ο σκοπός στα μέσα...

Βεβαίως και ο σκοπός στην παρούσα έχει τον πρώτο λόγο. Ασφαλώς και κάτι θα πούμε –βρε αδερφέ-, στο κάτω-κάτω εμείς δεν θελήσαμε ποτέ το κακό των άλλων… Οι άλλοι μονάχα επιβουλεύθησαν των όποιων ιδίων.

Η ιδέα αυτή περνάει από το εθνικό επίπεδο και σε εμάς τους ίδιους. Όχι μόνο σε εμάς τους Έλληνες μα σε όλους τους ανθρώπους απανταχού της γης. Όλοι παλεύουν και κοιτούν την δική τους αλήθεια, εκείνη την οποία τους ξεκουράζει και τους δίνει το άλλοθι της πράξης τους. Το ίδιο κάνουμε και εμείς σε προσωπικό επίπεδο.

Θα έλεγε κανείς "μα θα μπορούσε να είναι αλλιώτικα;"

Μπορεί ‘’ναι’’ και μπορεί ‘’όχι’’. Το ένστικτο ζητάει δικαίωση, το κάνει αυθόρμητα έχοντας πλήρη γνώση της πράξης του.

‘’Γεννήθηκα αθώος και πεθάνω ως τέτοιος’’

Αιτούμεθα δικαίωσης σε ένα κόσμο ενόχων. Μα όταν όλοι είμαστε ένοχοι τότε πίσω από την ανθρώπινη υπόστασή μας ορθά* αναζητούμε το επιχείρημα που απαλλάσσει, με μία διαφορά: Να το κάνουμε όντας γνώστες της ενοχής μας και ειλικρινείς τουλάχιστον με τον εαυτό μας.

* υπό τη προϋπόθεση της συμφωνίας, ότι δικαίως ο ένοχος μετέρχεται παντός θεμιτού ή αθέμιτου μέσου προς αθώωση.

politisg