Επιμένοντας να συνεννοηθούμε με την Ευρώπη...

Ετούτες οι μέρες της αναμονής, οι μέρες που αναρωτιόμαστε αν βρισκόμαστε στο σωστό στρατόπεδο κοινωνικής και πολιτικής συνύπαρξης, είναι μέρες περισυλλογής και αυτογνωσίας, ατομικής αλλά και σε εθνικό επίπεδο.

Αν ο δικός μας ο τρόπος επιζητεί συνύπαρξη ή συνεταιρισμό με κάποιους, το καθένα από αυτά θα πρέπει να γίνεται στην ίδια βάση αξιών. Γιατί τότε η αναζήτηση λύσης στα αναφαινόμενα προβλήματα, θα επιτυγχάνεται για τον επιδιωκόμενο από τον καθένα ίδιο σκοπό. Κι αν δεν επιτυγχάνεται αμοιβαία ικανοποίηση και ανακούφιση, δεν θά 'ναι λύση με προοπτική.

Ο συνεταιρισμός στη βάση συμφερόντων, είναι ένας συνεταιρισμός, προφανώς προσωρινός, που σαν τελειώσει η κοινή επιχείρηση θα τελειώσει κι αυτός.

Συνεταιρισμός μπορεί να στηθεί για οποιουσδήποτε λόγους και να συνάπτονται συνθήκες για κοινές οικονομικές επιχειρήσεις. Όπως, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συνεργασία, που δεν έχει το ίδιο ή συμπληρωματικό ζητούμενο για τις χώρες-μέλη (και δεν μπορεί να το έχει γιατί είναι διαφορετικές οι συνθήκες της κάθε χώρας-μέλους) είναι προφανές ότι δημιουργεί προβλήματα σε όλους.

Γιατί εμείς, ως μια μικρή οικονομία, δεν μπορούμε να είμαστε καλοί πελάτες πολλών και ακριβών βιομηχανικών προϊόντων, πράγμα που θα εξυπηρετούσε μια βιομηχανική οικονομία της ΕΕ.

Από την άλλη πλευρά όμως, πολλοί φίλοι, ενθάρρυναν μια σκανδαλιστική φιλοδοξία να γίνουμε κι εμείς πελάτες τέτοιων αγαθών, και φτάσαμε σε σημείο δωροδοκίας και δωροληψίας, προκειμένου ν' απολαύσουμε τέτοια αγαθά! Να πρακτορεύσουμε τέτοια αγαθά! Κι αυτό δεν ήταν για καλό μας, αφού χρεώσαμε την πατρίδα για να οικονομήσουν οι ξένοι, και για ν' απολαύσουν μερικοί κενόδοξοι δικοί μας. Το ζήτημα παράγινε, κι αιχμάλωτους πια μας σέρνει τώρα αυτή η ιστορία, να χρωστάμε το σώμα του εγκλήματος, απύθμενο χρέος. Και η συνεργασία σε τούτο το ζήτημα ήταν καλή για 'κείνους που προώθησαν τα προϊόντας τους, έστω και με επιλήψιμους τρόπους, όμως είναι κακό για εμάς που χρεωθήκαμε πολυτελώς, άσκεφτα, ή δόλια ή ...

Ορισμένοι φροντίζουν για την αγορά και την πελατεία, για τα προϊόντα τους, ή για την απολαβή μεγάλης μερίδας χρηματιστηριακών προϊόντων. Άλλοι, φροντίζουν για να μάθουν αλλά και να εισάγουν στη χώρα τους πρότυπα δομών και γνώσης και κάθε νέο πράγμα, που γίνεται στον κόσμο, για να πλουτίσει ο τρόπος του κόσμου, κι ο κόσμος του τρόπου.

Μπορεί σε τούτη τη συνεργασία να πρέπει να λειτουργούμε κι εμείς«ρολόι», αλλά  «ρολόι» σε ποιους ρυθμούς; Οι Γερμανοί πρέπει να κρατάνε τη γραμμή παραγωγής, για να είναι συνεπείς στην αγορά. Εμείς πάλι, εξαρτημένοι από τον καιρό, πρέπει να πάμε με τον καιρό. Η δική μας οικονομία έχει άλλους ρυθμούς, κι άλλες αξίες. Εμείς, στη δική μας οικονομία, δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον άνθρωπο, γιατί ο άνθρωπος είναι στο κέντρο της, δικής μας, ανθρώπινης δραστηριότητας. Γιατί τούτο είναι η πίστη μας. Αν δεν μπορείς ν' αγαπήσεις τον πλησίον σου, τον αδελφό σου , δεν μπορείς να αγαπήσεις ούτε το Θεό.

Φαίνεται, πως οι εταίροι μας, κάνανε την πίστη τους, εντελώς ιδιωτική τους υπόθεση. Κι αυτό, που πια χαρακτηρίζει τον πολιτισμό στην Ευρώπη του σήμερα, είναι το φαίνεσθαι, το έξω από το σπίτι, όπου η δημόσια θέση τους είναι πως αυτοί ξέρουν κι αυτοί κάνουν το σωστό, και γι' αυτό θα μας επιβάλουν κανόνα! Και το σωστό, λένε πως, είναι να μας δανείζουνε, κι εμείς να τα παίρνουμε αμίλητα και διαρκώς, και να τα δίνουμε πίσω σ' αυτούς τους ίδιους, ως τόκους των δανείων που είχαμε πρωτύτερα πάρει. Και τούτο να μην έχει απόσωσμα. Κι έτσι, αυτοί βρήκαν τον τρόπο να βγάζουνε χρήματα, κι εμείς βρεθήκαμε, χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, υποδουλωμένοι σε ένα δήθεν τρόπο, να είμαστε στο κλάμπ με τους ευρωπαίους, καταληστεμένοι και γελοίοι, ζητιάνοι μιας αξιοπρέπειας. Γελοιοποιημένοι με χαϊδευτικά χαστουκάκια και παιδομπουγελώματα...

Η σημερινή Ευρώπη δεν έχει τίποτε από χριστιανισμό και αλληλεγγύη. Το απώτερο επιδιωκόμενο ευρωπαϊκό ιδεώδες μπορεί να είναι ο συνασπισμός για την εξάλειψη κάποιων ενοχλητικών, από το χάρτη της ιστορίας...

Ετούτη η Ευρώπη έχει την κοροϊδία του αφελούς, την αγυρτεία του επιτήδειου, την εκμετάλλευση του ξενομανούς, τη φενάκη του εκμαυλιστή, την παραπλάνηση του ευήθους, την αδιαφορία του άσχετου και την ασχετωσύνη του αδιάβαστου. Όλα τά'χει.

Η συνύπαρξη στη βάση αρχών και αμοιβαιότητας έχει την προοπτική του αποτελέσματος και την δυναμική του μέλλοντος.

Μια λύση που επιζητεί την υποταγή και την εκμετάλλευση του αδυνάτου, δεν είναι λύση. Είναι εκμετάλλευση. Το Ελληνικό -τουλάχιστον- ιδιωτικό δίκαιο, αυτό το θεωρεί εκμετάλλευση και κάθε κέρδος με τέτοια προέλευση το θεωρεί επίμεμπτο.

Ούτε είναι λύση να θέλει ο αδύνατος να μένει αδύνατος και ενδεής. Πρέπει κι ο αδύνατος να θέλει την ελευθερία του από την ανάγκη. Πρέπει και να θέλει να τιμήσει την ευθύνη που του αναλογεί για συμμετοχή, μόχθο, παραγωγή.