Έρωτας αντάρτης

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Το είδος του έρωτα που σερβίρεται ως hors- d'œuvre (ορεκτικό) σε δύο πιάτα στο ίδιο τραπέζι. Το άσπρο και το μαύρο και τα δύο σε ίσες αποστάσεις από το κυρίως γεύμα της ζωής.

Αρέσκεται σε ανθρώπους με υψηλές ηθικές αξίες. Τους βρίσκει και χώνει το σαράκι του βαθιά στη ψυχή ως ενδεχόμενο, ως πράξη μακρινή. Απροσκάλεστος. Κάνει την ιδέα του μεγαλειώδη, πονετική. Εμμένει δίχως αγωγή και στέκει παρόν (το σαράκι του) εκεί που δεν κανείς δεν το θέλει. Ούτε η λογική αλλά ούτε και οτιδήποτε άλλο που έχει σχέση με τη νόηση. Μόνος σύμμαχος ένας κάποιος μικρός, ελάχιστος, ελεεινός εγωιστής επαναστάτης που φωλιάζει βαθιά μας και θρέφεται από ένα αποκηρυγμένο ‘’θέλω’’.

Μόνος του φίλος μία ανάγκη τόσο δειλή που ποτέ δεν φανερώνεται και τόσο ατρόμητη, που ποτέ δεν υποκύπτει σε καμία λογική. Στέκει αγέρωχη και σκανταλεύει.

Ο έρωτας αυτός έρχεται τόσο ύπουλα όπως θα ερχόταν ο χειρότερος χαφιές. Ο πιο επαγγελματίας. Δεν έχει καν τη μορφή του δόλιου. Φοράει μονάχα τα ρούχα τού ενδεχόμενου και έχει την ομορφιά της υπέροχης γιατρειάς. Του λάβδανου την ξεκούραση από τη γραμμή του χάρακα, που επιμένει ότι η ζωή οφείλει να είναι ευθεία... Το πάθος ακέραιο, κόκκινο. 

Ποτέ δεν παραδέχεται την ύπαρξή του, τη δείχνει μονάχα με τρόπο σκοτεινό, γεμάτο υποθέσεις και όμορφα υπονοούμενα. Με θελήσεις τρελές. Με πόνο και με επιθυμία συγχρόνως. Με άγχος και βούληση ισχυρή, πέρα από τα όρια.

Κυνηγάει ανθρώπους τακτικούς. Άντρες και γυναίκες με βολεμένες ζωές, πάνω από κάθε ύποπτη σκέψη.

Παντρεμένους, σε αρραβώνα, σε σχέση με μέλλον. Για τους άλλους δεν νοιάζεται γιατί πολύ απλά τους έχει όποτε θελήσει, οπότε δεν συντρέχει λόγος να ξεδιπλώσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του…

Η γυναίκα που (δίχως στη ουσία να θέλει) του συστήνεται, γίνεται έρμαιο της σκέψης της για εκείνον. Συνήθως έχει ασύμβατο παρουσιαστικό –ο έρωτας- και προτείνει διαδρομές ομοίως μη αποδεκτές.

Αυτό είναι ο όπλο του.

Η παρέκκλιση από τα ειωθότα! Η τρεχάλα στη πολυπόθητη βροχή δίχως ομπρέλα, δίχως λογική.

Από την άλλη πλευρά σπέρνει σπόρους σε δεκτικά χωράφια. Ιδίως ηθικά. Μαθημένα στην υποχρέωση της ορθότητας και τέτοια υπάρχουν πολλά, στις -από υποκρισία(!)- σωστά δομημένες ζωές.

Υπάρχουν φορές βλέπετε που η περίσσια δασκαλεμένη (ή μη) ευγένεια, σκοντάφτει στο πρωτόγονο συναίσθημα, το ακαλλιέργητο, εκείνο που υπόσχεται θύελλες και βόλτες ξυπόλυτες αρχών, σε ακρογιαλιές κι έρωτες στα βράχια.

Τα πουπουλένια στρώματα ήδη μετρούν μια ήττα στο ταπί της συνήθειας.

Δεν λέω. Εν τέλει η γυναίκα, ο άντρας, μπορεί ποτέ να μην καταφέρουν να ξεφύγουν από τις ανέσεις που τους υπόσχεται η καθημερινή τους ανάγκη. Ο φόβος ίσως…

Η λογική (!) είναι ένα άλλο επιχείρημα. Ένα τρανό του είδους.

Η ψυχή όμως δεν νογάει από τέτοια σοφίσματα. Ο συνήγορός της δεν μιλάει ετούτη τη γλώσσα. Είναι θα λέγαμε κάπως πιο ντόμπρος.

Κλωτσάει λοιπόν. Κι όταν η ψυχή κλωτσάει τα υπόλοιπα πάνε στην ευχή την ίδια κι ακόμα παραπέρα.

Ο παρτενέρ του ‘’ξελογιασμένου’’ κρατάει στα χέρια του ένα κουφάρι, ένα κορμί. Το μυαλό, την ουσία του αντικειμένου του την έχει αρπάξει το βλέμμα εκείνου του αλήτη έρωτα. Οι μουσικές του οι έντονες, τα τραγούδια…

Δεν είναι όλοι τυχεροί. Ούτε άτυχοι ίσως. Υπάρχουν όμως κάποιοι που τρέχουν σβήνοντας τα πάντα από το νου τους και ζουν το συναίσθημα για όσο κρατήσει. (Μονάχα κάποιοι, να ξέρουμε τι λέμε.)

Συνήθως δεν κρατάει πολύ, μπόρα είναι και περνάει. Η τριβή φθίνει το καλό. Η αλμύρα μπορεί να ζωηρεύει την γεύση, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το πολύ έντονο, το πολύ άγριο, γρήγορα ημερεύει. Ίσως όχι πάντα μα στις περισσότερες περιπτώσεις.

Θα λέγαμε ότι αυτοί οι έρωτες δεν είναι για χόρταση.

Είναι εκείνοι που έχουν καμωθεί ...για να χαλάνε σπίτια και σημαδεύουν μονάχα αυτά (το είπαμε και πρωτύτερα) αλλά είναι πολύ σπάνιοι για να τους ξεπεράσει με ευκολία κανείς. Ή καμία.

Η διαδρομή από τα μάτια τού υποκειμένου εμπρός, κρατάει όσο ένα αστέρι που πέφτει. Ή απλώνει το χέρι και το αρπάζει ή το αφήνει και φεύγει. Η μέση λύση είναι θάνατος.

Θάνατος, βέβαια! Όποιος το άφησε για πάντα θα διερωτάται.

Όποιος έκανε το λάθος να δοκιμάσει λίγο, θα κουβαλάει και την γλύκα του, αλλά και τις υποσχέσεις τού πιθανού ανυπέρβλητου, στο υπόλοιπο της ζωής του. Θα πεθάνει με το όνειρο. Με εκείνο το απαίσιο ''αν...'' Θα μετανιώνει σε κάθε βήμα, σε κάθε δυσκολία της ζωής του. Για την ατολμία του φυσικά, χωρίς να μπορεί να το ομολογήσει πουθενά...

Θα σταυρώνει τη δειλία του, θα μετανιώνει που δεν τόλμησε. Κρυφά.

Όχι. Καλύτερα μέσα στην άγνοια.

Αλλά και από την άλλη, πώς να ισχυριστεί κανείς άγνοια όταν έχει ήδη αρνηθεί;

Πού έχει αρνηθεί; Σε ‘’κάτι σπουδαίο’’ ασφαλώς, άρα δεν υφίσταται η δικαιολογία, «δεν εννόησα», αλλά δείλιασα, σκέφθηκα, αποφάσισα. Μπήκα στον πειρασμό και δεν ενέδωσα…

Ας είναι.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και καθώς εκ του αποτελέσματος κρίνονται όλα, ας βαφτίσει την υπόλοιπη του/της αρκούντος αρεστή και πρέπουσα.

Μα θα μου πείτε και με το δίκιο σας, Τι προτείνεις άνθρωπέ μου;

Τι θα μπορούσα να προτείνω… Εδώ το ''καλό'' μπερδεύεται με το ‘’κακό’’. (Τα εισαγωγικά διότι δεν είναι δυνατό να προσδιοριστεί ποιο είναι το ένα και ποιο το άλλο. Και τα δύο φαντάζουν ‘’καλά’’ και ομοίως ‘’κακά’’. Θα ανοίγαμε μία νέα συζήτηση περί τα δίκαια του ηθικού ή του άλλου του αρεστού της ψυχής... Περί πολλών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων... Επομένως η σιωπή είναι επί του παρόντος η καλύτερη στάση.)

Η ερώτηση τροποποιείται: Τι είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς ή να μένει στην άγνοιά του μέσα;

Η προσωπική μου άποψη είναι άκρως εμφατική. Περίτρανα Ναι! Να γνωρίζει. Η απουσία της γνώσης ως φάρμακο κατά της επιθυμίας, θυμίζει μεσαίωνα.

Να γνωρίζει το υποκείμενο λοιπόν, με ό,τι αυτό και εάν συνεπάγεται, διότι κατά τη γνώμη μου είναι προτιμότερο (κατ' εμέ) να έχω στο πλάι μου κάποιον που γνωρίζει και με έχει επιλέξει κατόπιν γνώσεως, παρά κάποιον που ονειρεύεται ερήμην εμού φοβισμένα, που θα θέλει πάντα να μάθει-ερευνήσει, διερωτώμενο στο διηνεκές... Που θα κάνει ότι κοιμάται και θα σκέκει με τα μάτια ανοιχτά να ατενίζει το σκοτάδι.

Επανερχόμεθα...

Η ενδεχόμενη μετάνοια (του υποκειμένου μετά την ενέδωση), το λάθος που οψίμως μπορεί να χαρακτηρισθεί ως τούτο, καθόλου δεν αποδυναμώνει την αίσθηση της γνώσης. Είπαμε και παλαιότερα, γνώση σημαίνει πόνος, από όποια μεριά και εάν το κοιτάξει κανείς. Από τη ''ρηχή'' του είδους, έως τη βαθιά της φιλοσόφισης.

Ο πόνος στη συγκεκριμένη περίπτωση συνίσταται στην σκέψη. Στο πριν της απόφασης. Όταν το μυαλό δεν βολεύεται, θέλει να κάνει το σώμα να τρέξει την ίδια ώρα που η λογική δεν το αφήνει.

Τότε μιλάμε για σύγκρουση.

Ετούτη τη στιγμή λοιπόν χρειάζεται το πήδημα από το παράθυρο. Κι εκείνο το πήδημα σημαίνει ζωή, για το υποκείμενο ασφαλώς.

Από την άλλη βεβαίως και υπάρχει και η πλευρά της ηθικής.

Υπάρχει και παραμένει ορθή και στην οικογένεια, αλλά και στην κοινωνία.

Οι αποφάσεις είναι πράγματι δύσκολες.

Είναι να μην σου τύχει που λένε να δεις εκείνα τα μάτια. Να μην σου τύχει να αντικρίσεις εκείνα τα ενδεχόμενα. Να μην ακούσεις εκείνα τα βιολιά γιατί εάν δεν καταφέρεις να τα απομυθοποιήσεις θα σου φτιάχνουν ή θα σου καταστρέφουν τη ζωή μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου. (Και καλά να στην φτιάχνουν, το θέμα είναι να μην στη χαλάνε...)

Μονάχα ένας τρόπος υπάρχει για να ξεφύγεις. Μονάχα ένας.

Να ακουμπήσεις το δάκτυλο στο τύπο των ήλων, μένοντας ή παίρνοντας (κατόπιν εορτής) σαν τρελός/η τον πίσω δρόμο. Εκείνο της επιστροφής στην προσγειωμένη καθημερινή καθεστηκυία τάξη των πραγμάτων.

Ο βαθύς έρωτας δεν είναι για όλους. Θέλει τσαγανό. Χάδι και μαστίγιο.

Ο έρωτας γενικώς ''στραβώνει'' (το νου) μα μέσα από την όποια του στρέβλωση, δείχνει τον μόνο δρόμο προς την ευτυχία. Την πιο κοντινή του είδους, καθώς όλες οι άλλες -ευτυχίες- χρειάζονται πολύ περισσότερη προσπάθεια…

politisg.blogspot.gr