Νομοθετείστε στο πνεύμα της εποχής!

Παρακολούθησα τούτες τις μέρες, τη μάχη για τη ζωή του νεαρού που δόθηκε στη Βουλή από την αντιπολίτευση, και την τελική απόφαση για την προστασία της.

Η μάχη αυτή, φάνηκε ότι ήταν άνακόλουθη και αντιφατική προς τη Δημοκρατία, γιατί δεν αγωνίζεται ποτέ κανείς για το δικαίωμά του, να του ικανοποιούν τα καπρίτσια και μετά από αυτά, και παρ' όλα αυτά, να συνεχίζει να ασεβεί προς τη Δημοκρατία, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις της οικογενείας του και του ίδιου, που δόθηκαν πριν από την νομοθετική ευνοϊκή ρύθμιση («Κάψτε, σπάστε, διασκεδάστε. Νομίζω ότι με αυτό το σύνθημα και ειδικά με το ''διασκεδάστε'' άθελά τους τα παιδιά συνέλαβαν το πνεύμα της εποχής που είναι διασκέδαση μέχρι θανάτου», όπως δήλωσε η μητέρα του παλαιότερα, σε μια συνέντευξη που δεν υφίσταται πλέον στο διαδίκτυο (εδώ).

Η μάχη αυτή ήταν παράξενη, γιατί μια πολιτική δύναμη ώδινεν επί του ολεθρίου ενδεχομένου της εκβιαστικής απώλειας της ζωής του νεαρού, αν δεν γινόταν το δικό του, και κατέστησε για μέρες το θέμα τούτο, το κύριο μέλημα της πολιτικής σκηνής, ξεσηκώνοντας τον κόσμο για την «ολιγωρία και την αδιαφορία της κυβέρνησης».

(Μα γι' αυτό μόνο υπήρξε ολιγωρία και αδιαφορία;)

Η μάχη αυτή ήταν αστεία, γιατί η αντιπολίτευση, που την έδωσε τόσο θαραλέα, τόσο δυναμικά, αλλά τόσο αδιάντροπα, δεν είχε ούτε μια λέξη για κείνους που πνίγηκαν στις θεομηνίες των ημερών, μόνο και μόνο επειδή δεν έγιναν τα προστατευτικά έργα προς αποφυγήν του κακού, ή επειδή δεν προβλέφθηκε αποτελεσματική προηγούμενη μέριμνα.

Η μάχη αυτή ήταν μια ακόμη ανεδαφική διεκδίκηση και πολιτική θέση, γιατί σαν πολιτικό αίτημα που ικανοποιήθηκε, είναι βέβαιο ότι θα υποκινήσει την επιθυμία για παρόμοιες πολιτικές ή κομματικές απαιτήσεις, σε άλλες μελλοντικές περιπτώσεις (αλισβερίσι λέγεται στην καθομιλουμένη, το να προστατεύουμε τους δικούς μας και να αδιαφορούμε για τους άλλους).

Αποτελεί συνάμα και εφάμαρτο κοινωνικό μάθημα, γιατί ενδέχεται, παρόμοιες πρακτικές να αρχίσουν να εφαρμόζονται από παρόμοιες εγωτικές, ετσιθελικές, αντικοινωνικές και κακώς νοούμενες «δικαιωματικές» απαιτήσεις και άλλων πολιτών. Ακόμη και ανοήτων για ανοησίες.

Η ουσιαστικά ανύπαρκτη αγάπη του νέου για τις σπουδές του, για την εκπαίδευση γενικότερα και για το λόγο φοίτησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του «συστήματος», είχε ήδη διαχυθεί σε προηγούμενα δημοσιεύματα του τύπου. βλ. και σχόλιο Δημ. Αλικάκου εδώ

Προς τί λοιπόν ο κοπετός της αντιπολίτευσης; Και δεν είναι μόνο δική μου η απορία τούτη.

Στο διαδίκτυο, παρατηρώ ότι μεγάλη μερίδα του κόσμου, αντιτίθεται σε τούτο το τερτίπι της ατιμωρησίας. Μια κατ' ουσίαν ατιμωρησία, που έγινε, μέσω της φτιασίδωσης του ποινικού νόμου, έτσι ώστε να ικανοποιεί μεν να μη εφαρμόζεται δε.

Τούτο το φτιασίδωμα, δεν είναι νομική ενέργεια. Είναι πολιτική. Που σημαίνει ότι ο νόμος κολοβώνεται, απενεργοποιείται κατά (πολιτικήν) βούλησιν, και για επιλεγμένο κοινό, και ενεργοποιείται για τους υπόλοιπους. Τους ενοχλητικούς, τους ανυπεράσπιστους, τους ανεξάρτητους, τους συνεπείς, τους ελεύθερους, τους μεμονωμένους, τους αδύναμους.

Αλλά έτσι «περιγράφεται» η αρχή της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, και η ισότητα του νόμου έναντι των πολιτών. Και η Βουλή γίνεται μια πρώτης τάξεως επαγγελματίας μαγείρισσα, που σου φτιάχνει ό,τι μενού θέλεις: ατιμωρησία με παραγραφή, ακαταδίωκτο εξ οφίτσιο, σιωπή επ' ανταλλάγματι, συχνότητες αμισθί επί προπαγάνδα, πολιτική (περίπου) άφεση της ποινής παρά την κατακραυγή, ποινική εξουδετέρωση επικίνδυνου πολιτικού αντιπάλου, και τόσα άλλα ζηλευτά πιάτα.

Και δεν είναι μόνο η ισότητα. «Περιγράφεται» και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Που, όπως φαίνεται, γίνεται αποδέκτης, διεκπεραίωσης αιτημάτων προώθησης της  κομματικής/κυβερνητικής τακτικής, ή υφίσταται την μείωση να καταργούνται αδιαμαρτύρητα οι αποφάσεις και οι κρίσεις της με  αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας.

Κρίμα για τη Ζωή. Η κ. Κωνσταντοπούλου έδωσε τη μάχη της. Έπεισε, ή φόβησε. Αλλά αυτό που κέρδισε η πολιτική της Ζωής, είναι: κρίμα και για τη μάχη. Η Ζωή (η κ. Κωνσταντοπούλου) ήταν γενναία, αλλά η μάχη της δεν είχε αντικείμενο.

Για τις ανησυχίες του νέου, που αυτή υπερασπίστηκε, είχε ήδη μιλήσει η μητέρα του: «Κάψτε, σπάστε, διασκεδάστε. Νομίζω ότι με αυτό το σύνθημα και ειδικά με το ''διασκεδάστε'' άθελά τους τα παιδιά συνέλαβαν το πνεύμα της εποχής που είναι διασκέδαση μέχρι θανάτου».

Και την είχε ακυρώσει. Και τη Ζωή, και τη μάχη της. Απλώς, εξαιτίας της, εκτέθηκε  πάλι,  η εξουσία.

Των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν....μέχρι θανάτου. Αλλά, τουλάχιστον, ... είμαστε στο πνεύμα της εποχής!

Ε. Αθανασούλη