Σήμερα γιορτάζει ο Νίκος

Καθ' όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε, ΕΝΑ θέμα, αν μη τι άλλο, κυριάρχησε όχι μόνο στα τηλεοπτικά, έντυπα αλλά και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης. Χρειάζεται να το πω; Είναι το θέμα του Νίκου Ρωμανού.

Νομίζω πως πραγματικά ΟΛΑ τα έχουμε σκεφτεί και ΟΛΑ έχουν ειπωθεί γι' αυτό το θέμα. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το έχει συζητήσει, έστω και σε μια πρόχειρη κουβέντα στη δουλειά, στο σπίτι ή στο δρόμο. Είναι καλό αυτό; Κατά την προσωπική μου άποψη, όχι. Τα θέματα, κάθε είδους, όταν πολυζητιούνται, και ειδικά όταν αυτή η πολυ-συζήτηση δρομολογείται (ολοφάνερα) από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, χάνουν -μας αρέσει, δεν μας αρέσει- την αξία τους.

Οι περισσότεροι από εμάς, το έχουμε σκεφτεί το θέμα και έτσι και αλλιώς. Και από τη μία πλευρά και από την άλλη. Θέλουμε αντίδραση, αλλά δεν θέλουμε βία. Δεν μας αρέσει το Κράτος ούτε η εξουσία που έχει στα χέρια του, αλλά δεν θεωρούμε ως κατάλληλη αντίδραση το κάψιμο καταστημάτων, αυτοκινήτων και ότι άλλου μπορεί να βρίσκεται σστο κέντρο της Αθήνας (ή και αλλού). Όπως και να έχει, με την ημέρα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου να ξημερώνει, συνειδητοποίησα ότι ΕΝΑ πράγμα δεν έχουμε σκεφτεί:

Ότι και ο Νίκος (Ρωμανός) γιορτάζει σήμερα...

Όταν έγινε η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αυτό δημοσιευόταν από τις καταθέσεις: "Πήγαμε για μια βόλτα στα Εξάρχεια και μετά θα πηγαίναμε να γιορτάσουμε τη γιορτή του φίλου μας". Ποιος ήταν αυτός ο φίλος; Το παιδί που την ημέρα της γιορτής του είδε σκοτώνεται μπροστά του με πυροβολισμό αστυνομικού ο κολλητός του φίλος. Το παιδί που σήμερα συζητιέται τόσο πολύ λόγω της απεργίας πείνας που κάνει για να διεκδικήσει την εκπαιδευτική  άδεια που λαμβάνουν οι κρατούμενοι, οι οποίοι κατάφεραν να περάσουν σε κάποιο Α.Ε.Ι. ή Τ.Ε.Ι.

Πολλά έχουν ειπωθεί, και ένας Θεός ξέρει, ότι και εγώ η ίδια έχω πέσει σε αντιφάσεις. Μη γελιόμαστε όμως, η υπερπροβολή προσώπων και γεγονότων μέσω των Μ.Μ.Ε. παραμορφώνει τόσο τα πρόσωπα όσο κι τα γεγονότα. Μέσω αυτής μετατρέπονται σε ένα ψυχρό αντικείμενο προς ενασχόληση, που ''βολεύει'' στα μέγιστα το σύστημα, αφού κρατά απασχολημένη και -ομολογουμένως- διχασμένη την κοινή γνώμη. Ποιος ακριβώς έχει την ευθύνη γι' αυτό; Το γνωρίζει πάντα ο άνθρωπος που χρησιμοποιείται και συζητείται; Αυτό ποτέ πραγματικά δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Όπως και να έχει, με αφορμή το πλήρωμα της μοίρας έφερε φέτος τον Νίκο Ρωμανό να συζητείται τόσο πολύ κοντά στην ημέρα δολοφονίας του φίλου του, σκεπτόμενη την ονομαστική γιορτή της ημέρας, μου ήρθε στο μυαλό για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια: Πώς περνούσε την ημέρα της γιορτής του αυτό το παιδί όλα αυτά τα χρόνια ; Πώς μπορούσε να περνάει αυτή την ημέρα, που από ημέρα γιορτής μετατράπηκε για εκείνον σε ημέρα πένθους και οργής; Πώς μπορούσε ή μπορεί να ξαναγιορτάσει; Είδε τον φίλο του να σκοτώνεται  μπροστά του... το ίδιο βράδυ. Όλοι, νομίζω, από το 2008 και ύστερα, σκεφτόμασταν την ημέρα αυτή ως δυο ξεχωριστές περιστάσεις: Την ονομαστική γιορτή του Αγ. Νικολάου και την ημέρα "Αλέξη Γρηγορόπουλου". Ποτέ δεν είχαμε σκεφτεί πως για έναν άνθρωπο, για ΕΝΑΝ, αυτά τα δύο συμπίπτουν...

Γι' αυτό το μόνο που θέλω να πω, και χωρίς να γνωρίζω τι θα συμβεί την ημέρα που ξημερώνει στην Αθήνα, το μόνο που πραγματικά -ύστερα από όλα αυτά- θέλω να πω, είναι:  

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΙΚΟ!

Είμαι σίγουρη ότι έχεις πολλά χρόνια να γιορτάσεις. Και μπορεί να μην ξαναγιορτάσεις με τον ίδιο τρόπο ποτέ. Σήκω όμως από το κρεβάτι, πες στους δικούς σου να πάνε να σου πάρουν τα βιβλία σου από τη Σχολή για το εξάμηνο που ξεκινάει, να στα φέρουν στη φυλακή (αφού εκεί βρίσκεσαι), διάβαζε και δίνε εξετάσεις. Ναι, θα διαβάζεις σε ιδιαίτερες συνθήκες, και χωρίς παρακολούθηση των μαθημάτων, αλλά δεν είσαι μόνο εσύ Νίκο, είναι πολλοί/ές φοιτητές/τριες που έχουν δυσκολία να παρακολουθούν τα μαθήματα. Άσε που άλλοι... ακόμα κι αν μπορούν... δεν πάνε!

Να πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει πώς επέλεξες ΑΠ' ΟΛΑ τα Τμήματα, το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων (είναι καπιταλιστικό βρε Νίκο και δηλώνεις αναρχικός...). Μήπως σε "ψήσανε" να το δηλώσεις για να μη μείνεις απ' έξω; Πολλοί, πολλές την έχουμε πατήσει έτσι... Αλλά δεν πειράζει. Άμα τελειώσεις, υπάρχουν και οι Κατατακτήριες. Μην εξαρτάς, πάντως, άλλο τη ζωή σου από το τι θα σου παρέχουν ή όχι αυτοί. Φρόντισε να το πετύχεις μόνος σου. Και πού ξέρεις, μπορεί μετά το πρώτο, δεύτερο έτος, αφού έχεις περάσει μαθήματα, να σου δώσουν και άδεια να πηγαίνεις στις παραδόσεις. Αν δεν στη δώσουν ή δεν σου φερθούν ανάλογα; Ε, αν μη τι άλλο, έχεις το πανελλήνιο μαζί σου να σε στηρίξει!

Όπως και να σε κρίνουν αργότερα στο δικαστήριο (αθώο, ένοχο, "πολύ" ένοχο, "λίγο" ένοχο), εσύ ήδη θα δημιουργείς το μέλλον σου. Θα κάθεσαι και θα ασχολείσαι με το τι θα πει το δικαστήριο και η δικαστική απόφαση; Η ζωή είναι ΕΚΕΙ ΕΞΩ! Και είναι μπροστά σου, όσο κι αν σου φαίνεται δύσκολη τώρα. Νομίζεις ότι θα στην παρέχει το Κράτος; Γελιέσαι! Σε κανέναν δεν παρέχει τίποτα. Αλλά ακόμη και να παρέχει, μη νομίζεις, έρχεται η στιγμή που τα παίρνει πίσω με τόκους. Όπως και να 'χει, τη ζωή μας δεν μας τη φτιάχνει το Κράτος. Εμείς τη φτιάχνουμε. Δεν σκύβουμε το κεφάλι αλλά δεν εξαρτιόμαστε κιόλας από αυτό. Αυτά είναι για τον Σύριζα και τους συνδικαλιστές που μαζεύουν ψηφοφόρους. Όχι για τους δυνατούς ανθρώπους!

Χρόνια πολλά λοιπόν! Με όλη μου την ψυχή! Ελπίζω μια μέρα να μπορέσεις να ξαναγιορτάσεις... Α... Και μην νιώθεις ενοχές για εκείνο το βράδυ. Το ξέρω ότι νιώθεις. Δεν έφταιγες εσύ... Δεν έφταιγες εσύ που γιόρταζες!

Υ.Γ. Τη φωτογραφία του άρθρου την τράβηξα πέρυσι στις 06-12-2013, λίγο πριν την πορεία για τον Αλέξη. Μας έλεγαν δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, τα ΜΑΤ. Εγώ την τράβηξα. Φέτος ξανανοίγοντάς την, είδα ότι έχει μέσα και βιβλία...!

Κείμενο - Φωτογραφίες: Χρύσα Κουτρουμάνου