Χαίρε Μάξιμε οι μελλοθάνατοι (δεν) σε χαιρετούν…

Δυστυχώς, ανταλλάξαμε για λίγα ψίχουλα ολόκληρο το καρβέλι το ψωμί. Εύκολα πλέον καταλαβαίνομε όλοι πως το μόνο που εγγυάται αυτή η κυβέρνηση είναι η φτώχεια και η επιβίωσή μας χωρίς αξιοπρέπεια. Νοιώθω πως όλα αυτά είναι ο προάγγελος όσων μας περιμένουν και όλα όσα θα συναντήσουν μπροστά τους οι επόμενες γενιές.

Του Κωνσταντίνου Γκαντάτσιου

«Μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζεται στην χώρα είναι η εφαρμογή του εγγυημένου εισοδήματος» έτσι φαντάζει στα μάτια του νεαρού Ηρακλειώτη βουλευτή της ΝΔ η πιλοτική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Το «χαρτζιλίκι» (όπου χαρτζιλίκι=ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) που είναι ακόμη επί χάρτου λέει πως όσοι τηρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις (εξαθλίωσης) θα μπορούν να εισπράξουν το ποσό των 400 ευρώ (άντε 500) ανά… τετραμελή οικογένεια.

Σαν πολλά δεν ξέχασε να μας πει ο «χειροκροτητής» βουλευτής; Πάρα πολλά, λέω εγώ.

Κάποια από αυτά προσπεράστηκαν κάτω από τις ρυθμικές και καλοπληρωμένες τυμπανοκρουσίες των δελτίων ειδήσεων, μόλις 700.000 θα είναι οι δικαιούχοι και θα καλύπτουν μόνο το 1/5 από όσους το χρειάζονται (ότι έγινε και με το επίδομα ανεργίας που το α΄ τριμ του 2013 το έλαβαν 230.000, από τους 1.355.000 άνεργους).

Εννοείται βέβαια πως όσοι έχουν το παραμικρό εισόδημα έστω 100-200 ευρώ μηνιαίως, το κράτος απλά θα συμπληρώνει το υπόλοιπο ποσό και έτσι οι ροές των κοινωνικών παροχών θα αλληλοσυμπληρώνονται, θα συνεκτιμώνται (θα συμψηφίζονται δηλαδή). Οι δικαιούχοι λοιπόν του προγράμματος δεν θα πρέπει να διαθέτουν ούτε καν επίδομα ανεργίας αν θέλουν να εισπράξουν ολόκληρο το ανακοινωθέν ποσό.

Έντεχνα απέφυγε να συγκρίνει την φιέστα της ελεημοσύνης με τα προνοιακά επιδόματα που καταργήθηκαν στα τελευταία δυο χρόνια. Ούτε τολμά όμως να μας πει την αλήθεια (που γράφτηκε στο προσχέδιο του προϋπολογισμού) ότι για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα «οι πόροι του θα προέλθουν αποκλειστικά και μόνο από την συνολική αναμόρφωση (περικοπές δηλαδή) του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας».

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση δηλαδή ουσιαστικά προτείνει και επιβάλει να ζει κανείς με 250-400 ευρώ ανά νοικοκυριό-τετραμελή οικογένεια. Με αυτό το φιλοδώρημα ανά οικογένεια θα πρέπει να ζήσουν οι 4 στους 10 (44,3% του πληθυσμού) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Θα πρέπει οι 5 στους 10 που δεν έχουν ικανοποιητική θέρμανση στα σπίτια τους να τα κουτσοβολέψουν όπως-όπως και να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τη θέρμανση αφού πρώτη προτεραιότητά τους θα είναι να πληρώσουν εμπρόθεσμα τους λογαριασμούς τους και σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι έξι στους δέκα Έλληνες. Αλλά και οι τέσσερις στους δέκα που σήμερα αδυνατούν να έχουν ένα γεύμα πλήρες σε θρεπτικές αξίες κάθε δεύτερη μέρα θα πρέπει για καιρό ακόμη να ενημερώνονται για τα συσσίτια όμορων δήμων, συλλόγων και ενοριών για να χορτάσουν την πείνα τους.

Δυστυχώς, ανταλλάξαμε για λίγα ψίχουλα ολόκληρο το καρβέλι το ψωμί. Εύκολα πλέον καταλαβαίνομε όλοι πως το μόνο που εγγυάται αυτή η κυβέρνηση είναι η φτώχεια και η επιβίωσή μας χωρίς αξιοπρέπεια. Νοιώθω πως όλα αυτά είναι ο προάγγελος όσων μας περιμένουν και όλα όσα θα συναντήσουν μπροστά τους οι επόμενες γενιές.

Η εμπειρία από παραπλήσια εφαρμογή ανάλογων μέτρων σε χώρες του εξωτερικού είναι πικρή και προϋποθέτει την προσωπική επιτήρηση των δικαιούχων του προγράμματος φτώχειας από τους εντεταλμένους υπαλλήλους της πρόνοιας.

Έτσι αναφέρθηκαν περιστατικά[1] όπου ελεγκτές των κοινωνικών δομών σε Γαλλία, Γερμανία εισέβαλαν απροειδοποίητα στα σπίτια ελέγχοντας το ψυγείο του δικαιούχου για να διαπιστώσουν αν συμβαδίζει το δηλωθέν εισόδημα με την κατανάλωση, έπειτα επιθεωρούσαν το διαμέρισμα και τα δωμάτια και κατόπιν κατέληγαν στο μπάνιο, για να διαπιστώσουν πόσες οδοντόβουρτσες υπάρχουν. Έλεγχαν λογαριασμούς ηλεκτρικού, τηλεφώνου και τις αποδείξεις του ενοικίου, ρωτούσαν για τον τρόπο ζωής και προπάντων προσπαθούσαν να εξακριβώσουν αν ο δικαιούχος ζει μόνος του. Αν διαπίστωναν πως στο διαμέρισμα υπήρχε σύντροφος, θεωρούνταν ότι ο δικαιούχος ήταν σε θέση να καλύπτει τις ανάγκες του, κι έτσι τα επιδόματα… αναστέλλονταν...και εκεί σταματούσε η πρόνοια του κράτους παρά τις ανάλογες φαμφάρες βουλευτών…

Όντως μέσα σε δύο-τρία χρόνια καταφέρατε να μας γυρίσατε μισό αιώνα πίσω, χωρίς μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς κοινωνικές παροχές χωρίς παιδεία και υγεία, ασφάλεια και επιπλέον τώρα επιθυμείτε να μας πείσετε να αγκαλιάσουμε τον φονιά του αδερφού μας και να ερωτευτούμε ακόμη και τον βιαστή μας.

Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει, οι «μελλοθάνατοι» δεν έχουν πια να φοβηθούν τίποτα γιατί δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο.

Χαίρε Μάξιμε, οι μελλοθάνατοι δεν δειλιάζουν πια, δεν φοβούνται, δεν σε χαιρετούν αλλά αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο…

[1] Maurizio Lazzarato στο βιβλίο του Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου (εκδ. Αλεξάνδρεια), /Λ. Βατικιώτης Επίκαιρα 2-8 Οκτωμβρίου
www.cretalive.gr