Η φτώχεια ως πολιτική επιλογή

Η ανθρωπότητα κατάφερε να επιβιώσει σχεδόν οπουδήποτε στον κόσμο ακόμη και όταν ήταν υποχρεωμένη να συλλέγει και να κυνηγάει τη τροφή της στα δάση.

Με τη σημερινή πολυεπίπεδη τεχνολογία, είναι τόσο ντροπιαστικό όσο και απαράδεκτο το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι συνεχίζουν να πεθαίνουν από πείνα, δίψα και έλλειψη περίθαλψης.

Ας είμαστε σαφείς και πάνω απ’ όλα, ειλικρινείς...αν σήμερα εκατομμύρια λιμοκτονούν και υποφέρουν αυτό αποτελεί ξεκάθαρη πολιτική επιλογή.

Μια επιλογή που έχει επιτρέψει σε ελάχιστους πανίσχυρους ανθρώπους - βυθισμένους στην απληστία και την εξουσία τους - να ελέγχουν τη μοίρα ολόκληρων λαών .

Και ενώ όλοι γνωρίζουμε πως δεκάδες εκατομμύρια στερούνται τροφής και καθαρού νερού, στην συντριπτική πλειοψηφία μας συμπεριφερόμαστε σαν το γεγονός αυτό να συνθέτει μια σύγχρονη κυνική κανονικότητα.

Κι αν σήμερα κάποιοι από εμάς εμφανίζονται περισσότερο οργισμένοι, αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι οι δυνάμεις που ξεπουπουλιάζουν και αφανίζουν τους “άλλους” εδώ και χρόνια (Αφρικανούς, Ινδούς...), αποφάσισαν να μαδήσουναποφασιστικά και εμάς, σε έναν παροξυσμό απληστίας που αναπόφευκτα οδηγεί στην αποστράγγιση όλων όσων προσπάθησαν ή εν μέρη κατάφεραν να αναρριχηθούν στην κλίμακα του δυτικού αστισμού.

Ίσως αυτή να είναι και η μόνη θετική (ή καλύτερα αφυπνιστική) παράμετρος της κρίσης…η ενθύμιση δηλαδή αυτής της γεύσης απελπισίας μέσα στην δυτική-αστική μας καθημερινότητα. Γεύση που για εκατομμύρια ανθρώπους στις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου και την αποκαλούμενη φτωχή δύση ήταν και είναι υποχρεωτική και δεδομένη. Ασφαλώς η αξιακή υπόσταση της κρίσης εάν ερμηνευτεί τιμωρητικά (ως πέλεκυς της “θείας δίκης” στα κεφάλια των δυτικών υπερκαταναλωτικών λαών) δεν έχει καμία ουσία και πολύ περισσότερο δεν επιτρέπει την αναζήτηση ουσιαστικής ελπίδας και οικουμενικής λύσης.

Καθόλα τα ‘άλλα η γενικευμένη οικονομική κατάρρευση δεν είναι παρά η συνέχεια μιας καλοσχεδιασμένης πορείας με στόχο την οικονομική ολιγαρχία, καθυπόταξη και υποδούλωση των λαών.

Και ενώ το εφιαλτικό αυτό σενάριο πλησιάζει όλο και περισσότερο, θα αρκούσε αρχικά οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι υπερεθνικοί οργανισμοί να τραβήξουν τουλάχιστον ένα φρένο στην απληστία και να εστιάσουν στην ισοκατανομή του πλούτου. Αντ’ αυτού συνεχίζουν να διευκολύνουν το μάταιο κορεσμό της όρεξης των αριθμητικά λίγων και όλο και πιο ισχυρών, διαιωνίζοντας αυτή την άθλια μεταξύ τους "ευεργετική" συνεργασία.

Επομένως οι λαοί δεν έχουν τίποτε να περιμένουν απ' τους σημερινούς πολιτικούς ηγέτες. Αυτοί έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση επί του θέματος καιρό τώρα. Μπορούν όμως να περιμένουν τα πάντα από την ίδια την πολιτική, αρκεί να την διεκδικήσουν και να την ασκήσουν οι ίδιοι, έχοντας κατά νου τα εξής :

Πρώτον ότι υπό αυτούς τους ρυθμούς αύξησης της ανισότητας και φτωχοποίησης, σύντομα δεν θα υπάρχει ικανός αριθμός ανθρώπων οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα να δαπανήσουν χρήματα για την αγορά των αμέτρητων προϊόντων που παράγονται σήμερα. Επομένως ενδέχεται να έρθει μια μέρα όπου τα άχρηστα προϊόντα μαζικής παραγωγής, θα έχουν σχεδόν εκλείψει. Τότε η λεγόμενη “αποκάλυψη” ίσως να μην είναι παρά η εποχή της αναζήτησης υλικών τα οποία είναι απλά βρώσιμα ή πόσιμα.

Δεύτερον ότι ο πλανήτης είναι ικανός και αναγκαίος για όλους μας, αλλά όχι και άτρωτος ούτε φυσικά ανεξάντλητος. Συνεπώς οφείλουμε να συμφιλιωθούμε μαζί του και να του δείξουμε το σεβασμό που του αρμόζει.

Τρίτον ότι παρ' όλα τ' άσχημα και θλιβερά που έχει επιδείξει η ανθρώπινη φύση, αυτή είναι πάντα σε θέση να παράξει πολιτισμό. Μάλιστα σήμερα η ανθρωπότητα διαθέτει τεράστια εμπειρία και γνώση ώστε να εστιάσει στην ουσιαστική και καθολική προαγωγή του.

Ίσως τελικά αυτό που λιγάκι έλειψε, στο πιο επίκαιρο από ποτέ, “Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία” του ’73 να ήταν ο Πολιτισμός.

Και καθώς τα μεγάλα όνειρα είναι από τη φύση τους αβέβαια με ηλικία ακαθόριστη, ίσως αυτές οι λέξεις να κατακτιούνται μονάχα και οι τέσσερις μαζί!

Γιώργος Κουτσαντώνης