Economist: Δύο στους τρείς Έλληνες κρύβουν εισοδήματα

 

Δύο στους τρείς Έλληνες κρύβουν εισοδήματα, διαβάζω εδώ.

Δεν μπορώ, παρά να τους πιστέψω.

Δεν εξηγείται αλλιώς η δυσπραγία του Ελληνικού Δημοσίου να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει -από το Σύνταγμα- η Πολιτεία μας απέναντι στους πολίτες της!

Ποιές υποχρεώσεις; Μα αυτές της παροχής υπηρεσιών υγείας, σύνταξης, κυκλοφορίας σε πραγματικούς δρόμους, άμυνας και εσωτερικής ασφαλειας, επωφελούς διπλωματικής δραστηριότητας για τις σχέσεις μας με άλλους λαούς και χώρες κλπ. συναφή.

Πού οφείλονται όλα αυτά; Οι διεθνείς μας προστάτες το βρήκαν: οφείλονται στην παραοικονομία. Στα παραμαγαζάκια που στήνει εδώ κι εκεί ο κάθε κατατρεγμένος για να επιβιώσει. Οφείλεται ακόμη στο γεγονός της απόκρυψης εισοδημάτων. Να, ας πούμε ο άνεργος νεαρός (ή και ο μεγαλύτερος) που χαρτζηλικώνεται από τη μάνα του ή από τη γιαγιά του, έχει ένα εισόδημα που δεν το δηλώνει. Γι αυτό, «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επιδιώκει να ανασύρει την παραοικονομία στο φως, ώστε να ενισχυθούν τα έσοδα της κυβέρνησης».

Μα πώς δεν τό'χαν σκεφτεί εδώ οι πολιτικοί μας! Σίγουρα, όμως, τώρα που πήραν και ψήφο εμπιστοσύνης, θα το κάνουν! Δεν μπορεί να επιτρέπουν διαφυγή φορολογικών εσόδων από μικροαπατεώνες!

Γιατί... η διαφυγή/απώλεια δημοσίων εσόδων (από φόρους, πρόστιμα, εισφορές κλπ) από οφειλέτες μεγαλοαπατεώνες δεν μπορεί να θιγεί. Δεν μπορεί να παταχθεί. Δεν μπορεί να συλληφθεί. Δεν είναι επιθυμητό να συλληφθεί. Δεν είναι δυνατό να συλληφθεί, γιατί ...δεν το θέλουμε!.

Νομίζω πως δεν είμαστε σοβαροί. Και πως δεν έχουμε ούτε ίχνος τσίπας. Δεν θα ειπώ φιλότιμο, γιατί αυτό πια έχει εκλείψει. Οι ξένοι, εξ άλλου, δεν ξέρουν τον όρο και το περιεχόμενό του. Αφού αυτοί, οι ανενδοίαστοι δανειστές, βάλθηκαν να μας τα πάρουν όλα, τώρα απλώς ψάχνουν τερτίπια και κόλπα για να μην μπορούμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη του δανεισμού. Και το ένα δάνειο, να φέρνει το άλλο. Και ξεπληρωμή να μη φαίνεται ότι μπορεί να γίνει.

Από την άλλη πλευρά, οι άλλοι, οι δικοί μας, που -οι περισσότεροι- δε δουλέψανε ποτέ ούτε για να αγοράσουνε το φαγητό τους για μια μέρα, δεν ξέρουνε ούτε να οικονομήσουνε, ούτε να παραγάγουν, ούτε να πουλήσουνε, ούτε να αγοράσουνε, ούτε να συμμαχήσουνε, ούτε να πολεμήσουνε, ούτε και να νικήσουνε.

Δικά τους έχουνε μονάχα όσα τους χαρίσανε, όσα καρπωθήκανε από το δημόσιο κορβανά ως αμοιβή τους για την άσκηση των αμαρτωλών καθηκόντων τους, όσα απήλαυσαν επί τη ασκήσει των καθηκόντων, και όσα στέρησαν από τους πολίτες και την ανάπτυξη της χώρας. Τουλάχιστον. Με κάποιες εξαιρέσεις.

Και, σας ρωτώ, σαν πολιτικοί διάκονοι του τόπου δεν θα έπρεπε να έχουν κάποιο έργο, κάποιος μεγάλος δρόμος επί τέλους να τελειώσει; Είτε στη Σπάρτη πάω, είτε στην Πάτρα, νομίζω πως ξεκίνησα για Θεσσαλονίκη. Πόσα χρόνια «θα γίνονται» αυτά τα έργα;

Ε! Υπάρχει τέτοια ακινησία στην πόλη και τη χώρα, που όσοι έχουμε διαβάσει «βυζαντινή» ιστορία θαρρούμε πως βρισκόμαστε λίγες ώρες πριν μπουκάρει ο πολιορκητής στη βασιλεύουσα. Όλοι κοιτάνε ν' αρπάξουν ό,τι μπορούν και θέλουν να φύγουν για να σωθούν. Κι οι πολιτικοί μας εκεί, αγωνίζονται σθεναρά, κρατώντας τα μπράτσα της πολυθρόνας, μη και πέσουν! Παίρνουν το ένα δάνειο μετά το άλλο, και συνεργάζονται με τους εχθρούς της χώρας, νομίζοντας ότι συνεργάζονται με φίλους, που έχουν την ίδια αγωνία. Μα οι δανειστές, που έχουν τη δική τους έγνοια για τη δική τους τσέπη, βρήκαν τους πολιτικούς μας πολύ ελαστικούς στην άρνηση.

Γιατί, βλέπετε, οι πολιτικοί μας, δεν ξέρουν ποιό είναι το δικό τους. Το δικό τους είναι εκείνο που κρατάει αυτός που τους χαμογελάει. Νομίζουνε πως είναι με το μπαμπά τους. Δεν αγωνίζονται. Δεν ζητούν. Γιατί αυτό δεν τό 'χαν μάθει από πριν να μπούν στην πολιτική. Δεν ανταλλάσσουν. Αποχωρούν αποπεμπόμενοι. Και απεμπολούν αποχωρούντες.

Αν δεν είναι αδέξιοι και ευήθεις, είναι κάτι άλλο, πολύ-πολύ χειρότερο.

Είναι φυσικό επακόλουθο λοιπόν που οι φόροι, τους οποίους πληρώνουμε πάνε χαμένοι. Και δεν είναι κάτι που απλώς το θεωρούμε, το νομίζουμε. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Κι ας το λέει κι ο αναλυτής, από άλλη σκοπιά, βέβαια.

Όσο για την ανύπαρκτη «φορολογική ηθική» των Ελλήνων, πρέπει να πούμε ότι αυτή, όπως και σε όλες τις χώρες, αναφέρεται στους οικονομικά ισχυρούς κυρίως, γιατί δεν έχει σημασία ποιά ηθική έχουν επί του ζητήματος, οι οικονομικά ανίσχυροι. Οι τελευταίοι, είναι συνήθως σε κάποια σειρά (ουρά) και περιμένουνε για να πληρώσουν. Ενώ οι ισχυροί, με ένα τηλεφώνημα, ζητούνε τη διαγραφή του ποσού που έχει καταχωρηθεί στο χρηματικό κατάλογο. Ακόμη και με νομοθετική ρύθμιση, καμμιά φορά, σε σκληρή γλώσσα, ότι και να λένε οι έρευνες .

Και συνεχίζει ο αναλυτής: «Ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα είναι περισσότερο διεφθαρμένος συγκριτικά με κάθε άλλο κράτος-μέλος στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια». Αφού το λέει η Διεθνής Διαφάνεια, κάτι θα ξέρει, από τη συνεργασία μαζί τους. Εμείς τί να πούμε; Ως μάρτυρες, καλούμενοι να καταθέσουμε, θα επιβεβαιώσουμε, ότι ναί ίσως έτσι είναι, γιατί κι εδώ μας είπαν ότι θα μας χρεώσουν για να ζήσουμε, και τελικά μας χρεώνουν για να μας ληστέψουν και όπως φαίνεται και να μας πεθάνουν.

Όταν εισερχόμενος στην υπηρεσία, που το εσωτερικό της είναι πυρπολημένο πεδίο, βρίσκεις κάποιον στο γραφείο του που δουλεύει και δεν απαντά στην (τρις γενομένη και ευγενικά) ερώτησή σου, τότε επιβεβαιώνεται απολύτως η κρίση ότι «Η ικανοποίηση των πολιτών από τις υπηρεσίες των δημοσίων υπαλλήλων είναι πολύ χαμηλή».

Όμως στη δημόσια υπηρεσία που δεν λειτουργεί γιατί ο κουφός, ο αναίσθητος, ο βλάκας, ο ακατάλληλος υπάλληλος αρνείται να σου απαντήσει και σε θεωρεί φάντασμα, υπάρχει κι ένας υπάλληλος, που είναι μακριά, που άκουσε την ερώτηση και δεν άκουσε να δίδεται απάντηση. Και βγήκε από το γραφείο του και ήρθε κοντά σου, σε ξεχωριστό χώρο, για να σου δώσει την πληροφορία. Γιατί υπάρχει και αυτό. Και γιατί όσο υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες, υπάρχει παρηγορία. «Εμείς πάντοτε ήμασταν ολίγοι. Πάντα μένει κάτι και για μαγιά».

Δεν υπάρχει διστακτικότητα των Ελλήνων για συνέπεια προς τις υποχρεώσεις τους ως πολιτών. Υπάρχει ανταπόδοση στην αυθαιρεσία του Κράτους. Είναι η Δύση που ζεί και δουλεύει στον κόσμο μας. Γιατί η Δύση θέλει Κράτος και ο Έλληνας Πολιτεία. Ο Έλληνας αγαπάει την πατρίδα του. Τη γή των πατέρων του. Δεν αγαπάει το νταβατζή, ξένο ή ντόπιο, που καρπώνεται και δυσφημίζει την πατρίδα του. Και κανένας πολίτης, καμμιάς χώρας δεν τον αγαπάει αυτόν. Αλλά οι ξένοι δικαίως προσπαθούνε να μας πούνε ότι μόνο εμείς είμαστε έτσι. Δε μας λένε όμως ότι αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί της «προαγωγής» της χώρας μας, και της πρόστησης των πολιτικών μας στα τερτίπια τους. Αλλά εμείς, θα πρέπει να μπορούμε να το σκεφτούμε. Αλλά τώρα δεν μπορούμε. Γιατί δεν μπορούμε; Νομίζω πως το θίξαμε στο προηγούμενο σημείωμα: Γιατί επί πολλά χρόνια προσπαθούν να μας αποδομήσουν τη σκέψη, καταστρέφοντας στις μικρές ηλικίες, τη διαδικασία μάθησης, δηλ. στα σχολεία.

Δυστυχώς για μας, έχουμε πολλούς, που καίγονται να είναι άρχοντες, ενώ αδυνατούν να άρχουν, ακόμη και των παθών και των σκέψεών τους. Έχουμε πολλούς που διαγκωνίζονται στον προθάλαμο της ευρώπης. Θαρρεί κανείς ότι η είσοδος από μόνη της θα κάνει το γάτο, λιοντάρι; Αυτό δεν γίνεται. Για να μπείς στο λάκκο των λεόντων πρέπει να το λέει η καρδιά σου. Πρέπει να τό 'χεις δεί, να τό 'χεις διδαχτεί, πρέπει να τό 'χεις δοκιμάσει. Και να τό 'χεις αποφασίσει. Κι οι αρχόντοι μας δεν ευκαιρήσανε ανάμεσα στο τέννις, και σε άλλες παρόμοιες ευγενείς ασχολίες. Αυτοί νομίζουν πως το φράκο κάνει την καλλιέργεια και την ανθρωπιά και πως η επιδεξιότης κάνει τον κυρίαρχο. Η συνεδρίαση στη Νίκαια και το Παρίσι, τη Λισσαβώνα, ή τη Μασσαλία, είναι για το δείπνο όπου οι μεγάλοι θα τρώνε κι οι μικροί ... θα κοιτάνε. Οι μεγάλοι μπορούνε να γελάνε, γιατί οι μικροί, οι εύκολοι, οι άσκεφτοι, οι ατζαμήδες είναι μπουκιά στο στόμα τους. Η μπουκιά δεν μπορεί να γελάει. Μια στιγμή μόνο υπάρχει και μετά χάνεται.

Λέει ο αναλυτής: «Η Ελλάδα έχει υψηλό ποσοστό αυτοαπασχολουμένων». Ναι. Γιατί μονάχα όταν σχεδιάζεις ο ίδιος τη δουλειά, την παρακολουθείς, τη διεκπεραιώνεις και μετράς τί σου φέρνει, τότε ξέρεις τί να κάνεις για να τη βελτιώσεις. Η δουλειά του κράτους της Δύσης είναι να παίρνει από το λαό και νά 'χει αρχόντους. Η δουλειά μιας Πολιτείας όμως (κι υπάρχουν τέτοιες πολιτείες στον κόσμο, πολιτείες που σέβονται τον λόγο ύπαρξής τους) είναι άλλη: Τη λέει ο Θουκυδίδης. Είναι να παράγει Πολίτες, να παιδαγωγεί ανθρώπους, να φροντίζει την υπόσταση και την ανάπτυξη τη δική τους και τη δική της. Ας μην κάνουμε συστηματική επανάληψη στα 2500 χρόνων γραπτά των προγόνων μας. Αρκετά από αυτά μάς είναι γνωστά. Και όσο αυτά νοηματοδοτούν τη δική μας τη ζωή, τόσο αποκαλύπτουν τη γύμνια του άλλου τρόπου. Του τρόπου εκείνων που κρατούν τη σοδειά από την κλαδεμένη ζωή των άλλων.

Δε θα μιλήσουμε για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που αν δεν τις κυβερνάει ο συνδικαλισμός (που σύντομα θα τις στείλει στον αγύριστο), τις κυβερνάει ένας λήσταρχος μεγολοκαρχαρίας που θέλει να καρπωθεί τις εισφορές και να εκπέσει τους μισθούς, ή να πετσοκόψει τους μισθούς αλλά όχι και το χρόνο εργασίας. Κι όσο γάϊδαρος είναι ο εργοδότης, άλλο τόσο γάϊδαρος γίνεται ο εργαζόμενος. Αλλά υπάρχουν και εστίες ζωής, όπου το αφεντικό είναι πατέρας και ο υπάλληλος οικείος. Και συνεργάζονται μια ζωή καλά, με τα τρωτά τους, αλλά ανθρώπινα.

Μπορεί ο αναλυτής του economist να μετράει πόντους, ποσοστά, νούμερα, μέσους όρους, κόστη, και να δίνει την έμφαση στο ότι «Η παραοικονομία, κατά συνέπεια, περιορίζει τη φοροεισπρακτική δυνατότητα της κυβέρνησης...» αλλά δεν ασχολείται με την άφεση/δωρεά (εικονικός διακανονισμός οφειλών εκατομμυρίων που με μια-δυο δόσεις το υπόλοιπο ξεχνιέται) των οφειλομένων εισφορών και φόρων επιχειρήσεων μεγαλο-οφειλετών (ημεδαπών και αλλοδαπών) που άδειασαν τα ταμεία. Δεν ασχολείται με τους ανασφάλιστους δανεισμούς των κομμάτων, η εξόφληση των οποίων κατέστη υποχρέωση των πολιτών. Και πολλά συναφή και παρόμοια. Ούτε με την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, που ενώ πρόκειται στην ουσία για χρηματοδότηση ιδιωτικής επιχείρησης, εμείς θα εξοφλήσουμε αυτή τη χρηματοδότηση της ιδιωτικής (τραπεζικής και κερδοφόρας πάντοτε) επιχείρησης.

Οι δανειστές μας θέλουν να μας βάλουν στο κρεβάτι του προκρούστη για να μας κόψουν ό,τι από μας περισσεύει έξω από αυτή τη φάκα. Θέλουν να μας οδηγήσουν στο αδιέξοδο. Όχι για να μη βγούμε, αλλά γιατί και αυτοί βρίσκονται σε αδιέξοδο. Και θέλουν να τους βρούμε τον τρόπο. Θέλουν να τους δείξουμε εμείς τον τρόπο που θα βγούν (αυτοί) από το δ(ικό τους) αδιέξοδο.

Γιατί εμείς θα βγούμε. Πάντα βγαίνουμε. Πάντα έτσι ζήσαμε. Αγωνιζόμενοι υπέρ βωμών και εστιών, άλλοτε διωκόμενοι, κλεπτόμενοι, βιαζόμενοι, πολιορκούμενοι, ναυμαχούντες, καιόμενοι, σφαγιαζόμενοι, εκβιαζόμενοι, πυρπολούμενοι, αλλά και θριαμβευτές, άρχοντες σε τόπους, άρχοντες στην ψυχή, στο φρόνημα και στο ήθος.

Και ο αναλυτής του economist καταλήγει: «Η Ελλάδα θα πρέπει να προσελκύσει τις σκιώδεις εταιρείες προκειμένου να συμμορφωθούν φορολογικά δημιουργώντας κίνητρα. Θα μπορούσε, επίσης, να προσφέρει φοροαπαλλαγές σε μικρές επιχειρήσεις που εκτίθενται σε δανεισμό. Ή να προσφέρει φορολογικές διευκολύνσεις σε όσους απασχολούνται σε δύο δουλειές, πρωί και βράδυ». (!)

Χωρίς τη σοφία του θα είχαμε συντριβεί!

Όλοι αυτοί που απαιτούν από μας συμμόρφωση στις επιταγές τους, στο πόσο πειθήνια πρέπει όλοι εμείς ως λαός να δανειζόμαστε διαρκώς από αυτούς με απώτερο σκοπό τους, αυτοί συνέχεια να εισπράττουν, εντόκως, όσα κατάφεραν να χρεώσουν το λαό -μέσω των αρχόντων του- θα πρέπει και να μας πείσουν ότι αυτό είναι στοιχείο της διεθνούς νομιμότητας και ακεραιότητας, είναι στοιχείο διεθνούς και κοινωνικής ηθικής, και όρος νόμιμης συμπεριφοράς. Και όχι λεόντιος όρος.

Αν λοιπόν η διεθνής νομιμότητα, οι αρχές του διεθνούς δικαίου και η νομιμότητα των διεθνών συμβάσεων επιτρέπουν την υφαρπαγή περιουσιών, παραγωγικών πόρων, την καταστροφή υποδομών, την αναίρεση των υποχρεώσεων, την υφαρπαγή πολιτιστικών αγαθών, τη δήμευση των περιουσιών των πολιτών άλλης χώρας, την εξαγορά των πολιτικών, τη μη πληρωμή γενομένων εξόδων και τυχόν οφειλομένων φόρων, τότε είμεθα σύμφωνοι. Ό,τι σας χρωστάμε είναι κάτι λιγώτερο από ό,τι μας χρωστάτε. Σας δίνουμε μικρή παράταση, περίπου όση μας δίνετε εσείς, για την ολοσχερή εξόφληση.

Ε.Αθανασούλη