Και τώρα λέω, για φαντάσου! οι νέοι αναρωτιούνται πώς είναι να είσαι γέρος! και θυμάμαι τον 4χρονο μικρούλη μου, εδώ και καμμιά 25 χρόνια (και βάλε), που με ρώταγε: «Εγώ μαμά, πότε θα πάρω σύνταξη;».
Κατάπληκτη τον κοίταξα τότε, και χαμογελώντας του είπα: Αργείς πολύ γιέ μου εσύ, δεν έχεις κάνει ακόμη τίποτε για να βγείς έξω από τη δουλειά! έχεις δουλέψει; όχι. Έ! λοιπόν δεν είναι καιρός για τέτοια.
Ο καημενούλης μου, έβλεπε τον παππού και τη γιαγιά του, που πηγαίνανε βόλτες, εκδρομές, φτιάχνανε τους κήπους, πηγαίνανε στο χωριό τους καλοκαιρινούς μήνες, κι εκείνος εδώ. Μαζί μας. Να μας περιμένει, να μιλάμε, να πηγαίνουμε λίγες βόλτες. Μέχρι και στο δικαστήριο είχε έρθει μαζί μου (να συναγορεύσει και να συνηγορήσει μέσα από το καροτσάκι).
(Εγώ τότε, βλέπετε, νόμιζα ότι άμα δουλέψεις και μεγαλώσεις, θα βγείς από τη δουλειά και θα συνταξιοδοτηθείς, για να ξεκουραστείς και να απολαύσεις ξεγνοιασιά!)
Τώρα, τα ερωτήματα είναι ανάποδα. Το ξέρει κι ο ίδιος, ο πρώην 4χρονος, πολύ καλά. Εγώ, μαμά, δεν θα πάρω σύνταξη, μου λέει, με βεβαιότητα, σήμερα. Κι εγώ σκέφτομαι, τί θα είχε συμβεί στην ψυχή του παιδιού μου, αν τον είχα καθησυχάσει, κι αποκοιμίσει με μια ελπίδα πως όχι μόνο θα πάρει σύνταξη, αλλά θα του βρούμε κι έναν τρόπο να την πάρει στα γρήγορα. Μα στραβό θα τονε λέγαμε, μα κουφό, μα αντιστασιακό, ό,τι φανταστείς. Υπήρχε και μια σύνταξη για κάθε περίπτωση. Αρκεί να ήταν ενταγμένος κάπου. Αφού έλειπε η Πολιτεία, υπήρχε ο φορέας, που υποστήριζε κι υποστηριζότανε. (Και τώρα το ίδιο θα κάνανε οι άρχοντες, αν είχανε τον τρόπο να δανείζονται και να μη φαίνεται εύκολα. Και τώρα το ίδιο κάνουνε σε κάποιο μέτρο. Μόνο που έχει στενέψει ο κύκλος και δίνουνε μόνο στους ιδιαίτερους. Με ιδιαίτερες σχέσεις. Στους απαραίτητους).
Σαν «γέρος» άνθρωπος λοιπόν, σκέφτομαι, ότι είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή μου, να προφτάσω το χειρότερο. Και δεν έχω και τίποτε να χάσω. Δεν θα χάσω, ας πούμε, τη δουλειά μου, γιατί είμαι συνταξιούχος (και αν ήμουν εν ενεργεία, δεν θα με πλήρωναν οι φτωχοί πελάτες μου). Δεν θα χάσω λεφτά. Δεν θα χάσω χρόνο, γιατί αυτόν που έχω πρέπει να τον ξοδέψω. Δεν θα χάσω την αξιοπρέπειά μου, εκουσίως. Αυτή μου την αφαιρεί, κάθε μέρα που περνάει, η Πολιτεία. Γιατί; Μα γιατί στις πενιχρές αποδοχές μου (υπάρχουν και πενιχρότερες, πρέπει να το παραδεχτώ) βάζει κάθε τόσο κι από ένα φόρο και σιγά-σιγά θα ζητάω από τα παιδιά μου για τον επιούσιο! Δεν είναι αναξιοπρεπές να ζητάς από τα παιδιά σου;
Πίσω στο ερώτημά μας: Ποιό είναι το χειρότερο που θέλω να το προφτάσω; Μα τί άλλο! την εμπιστοσύνη σε πολιτικές εξαγγελίες! Αφού οι πολιτικοί μας, μας έφτασαν εδώ, με τις πολιτικές τους, τις πρακτικές, τις μεθοδεύσεις, τις ίντριγγες επικράτησης του ενός ή του άλλου, ή του ενός αφού καταντήσαμε σ' αυτόν λόγω εμπλοκής των συσχετισμών, και λόγω των συναλλαγών και των διομολογήσεων κλπ. κλπ.. Κι έτσι, δεν τους έμεινε καιρός ν' ασχοληθούν και με τα προβλήματα της χώρας και των πολιτών. Ασχολούνται με τα δικά τους (καριέρες, μισθοδοσίες, διατήρηση εξουσίας, διεθνείς επαφές και οφίτσια, συναλλαγές με αλλοδαπούς οίκους για τα όπλα που θα μας υπερασπίσουνε έναντι των εχθρών κλπ. παρόμοια θέματα και προβλήματα).
Των εχθρών; Μα ποιών εχθρών, εμείς δεν έχουμε εχθρούς, γιατί έχουμε πάντα ανοιχτή την πόρτα μας, και μπαίνει όποιος θέλει! Κι ο απέναντι (Σεπτεμβριανές μέρες που είναι!), καθόλου δεν μας επιβουλεύεται , απλώς περνάει από πάνω μας και μας κουνάει το μαντήλι! Και τα όπλα; τί τα θέλουμε τα όπλα; Μάλλον, είναι, καθαρώς, θέμα «Ταμείου»!
Από επενδύσεις άλλο τίποτα! και τί δεν κάναμε! Αφού πουλήσαμε τον ΟΠΑΠ (την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά και δεν μας έμεινε ούτε το κοτέτσι), αφού πουλήσαμε τις τηλεπικοινωνιακές μας υποδομές και όλη τη συναφή ανάπτυξη που είχε γίνει και σε άλλες χώρες, αφού εξασφαλίσαμε υγεία και περίθαλψη σε όλους τους ταλαιπωρημένους της γής με έξοδα δικά μας, χωρίς να μείνει υπόλοιπο να γιατρέψουμε και τους ιθαγενείς έλληνες, κι αντί να στέλνουμε λογαριασμούς στις πρεσβείες των αναξιοπαθούντων ασθενών που περιθάλπονται εδώ, για να εξαργυρώνουν αυτό το χρέος των χωρών τους, με προϊόντα τους που εμείς εδώ τα χρειαζόμαστε και θα τα αγοράσουμε -χωρίς να έχουμε- από αλλού, καταργούμε σιγά-σιγά τη δημόσια παροχή υγειονομικής περίθαλψης στους έλληνες. Αφού....
Ε! τί άλλο να κάνουν οι άνθρωποι; Όλα να τα διορθώσουν σε μια κυβερνητική θητεία;
Αλλά το αδιέξοδο, και το χάλι μας, δεν βαρύνει μόνο τους κυβερνώντες. Βαρύνει κι εκείνους που δεν ωθούν τους κυβερνώντες σε θετική δράση. Παρά, κάθε τόσο πλειοδοτούν στην αποδιοργάνωση. Κι όλοι μαζί πλειοδοτούν στη διατήρηση της ακυβερνησίας και της πολιτικής στασιμότητας. Κι αυτό σημαίνει οικονομική κατάρρευση και ηθική εξάμβλωση, δική τους και δική μας.
Κι επειδή η δική τους είναι επιλογή τους, ας μην είναι επιλογή μας η δική μας ηθική εξαθλίωση.
Γιατί, αν σ' ένα σπίτι λείπει εκείνος που το διοικεί, όλοι μπορούμε να φανταστούμε τί γίνεται. Η Χώρα λοιπόν, είναι σαν ένα τεράστιο νοικοκυριό, κι ο κυβερνήτης ενός τέτοιου νοικοκυριού, δεν μπορεί να πάει διακοπές, ούτε να αρρωστήσει, ούτε να διστάσει, ούτε να συνθηκολογήσει με την αθλιότητα. Ούτε και με την ηλιθιότητα, κανενός από το συνεργείο του.
Σαν «γέρος» άνθρωπος λοιπόν, σκέφτομαι, ότι είναι η μοναδική ευκαιρία στη ζωή μου, να προφτάσω το χειρότερο. Και δεν έχω και τίποτε να χάσω. Δεν θα χάσω, ας πούμε, τη δουλειά μου, γιατί είμαι συνταξιούχος (και αν ήμουν εν ενεργεία, δεν θα με πλήρωναν οι φτωχοί πελάτες μου). Δεν θα χάσω λεφτά. Δεν θα χάσω χρόνο, γιατί αυτόν που έχω πρέπει να τον ξοδέψω. Δεν θα χάσω την αξιοπρέπειά μου, εκουσίως. Αυτή μου την αφαιρεί, κάθε μέρα που περνάει, η Πολιτεία. Γιατί; Μα γιατί στις πενιχρές αποδοχές μου (υπάρχουν και πενιχρότερες, πρέπει να το παραδεχτώ) βάζει κάθε τόσο κι από ένα φόρο και σιγά-σιγά θα ζητάω από τα παιδιά μου για τον επιούσιο! Δεν είναι αναξιοπρεπές να ζητάς από τα παιδιά σου;
Πίσω στο ερώτημά μας: Ποιό είναι το χειρότερο που θέλω να το προφτάσω; Μα τί άλλο! την εμπιστοσύνη σε πολιτικές εξαγγελίες! Αφού οι πολιτικοί μας, μας έφτασαν εδώ, με τις πολιτικές τους, τις πρακτικές, τις μεθοδεύσεις, τις ίντριγγες επικράτησης του ενός ή του άλλου, ή του ενός αφού καταντήσαμε σ' αυτόν λόγω εμπλοκής των συσχετισμών, και λόγω των συναλλαγών και των διομολογήσεων κλπ. κλπ.. Κι έτσι, δεν τους έμεινε καιρός ν' ασχοληθούν και με τα προβλήματα της χώρας και των πολιτών. Ασχολούνται με τα δικά τους (καριέρες, μισθοδοσίες, διατήρηση εξουσίας, διεθνείς επαφές και οφίτσια, συναλλαγές με αλλοδαπούς οίκους για τα όπλα που θα μας υπερασπίσουνε έναντι των εχθρών κλπ. παρόμοια θέματα και προβλήματα).
Των εχθρών; Μα ποιών εχθρών, εμείς δεν έχουμε εχθρούς, γιατί έχουμε πάντα ανοιχτή την πόρτα μας, και μπαίνει όποιος θέλει! Κι ο απέναντι (Σεπτεμβριανές μέρες που είναι!), καθόλου δεν μας επιβουλεύεται , απλώς περνάει από πάνω μας και μας κουνάει το μαντήλι! Και τα όπλα; τί τα θέλουμε τα όπλα; Μάλλον, είναι, καθαρώς, θέμα «Ταμείου»!
Από επενδύσεις άλλο τίποτα! και τί δεν κάναμε! Αφού πουλήσαμε τον ΟΠΑΠ (την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά και δεν μας έμεινε ούτε το κοτέτσι), αφού πουλήσαμε τις τηλεπικοινωνιακές μας υποδομές και όλη τη συναφή ανάπτυξη που είχε γίνει και σε άλλες χώρες, αφού εξασφαλίσαμε υγεία και περίθαλψη σε όλους τους ταλαιπωρημένους της γής με έξοδα δικά μας, χωρίς να μείνει υπόλοιπο να γιατρέψουμε και τους ιθαγενείς έλληνες, κι αντί να στέλνουμε λογαριασμούς στις πρεσβείες των αναξιοπαθούντων ασθενών που περιθάλπονται εδώ, για να εξαργυρώνουν αυτό το χρέος των χωρών τους, με προϊόντα τους που εμείς εδώ τα χρειαζόμαστε και θα τα αγοράσουμε -χωρίς να έχουμε- από αλλού, καταργούμε σιγά-σιγά τη δημόσια παροχή υγειονομικής περίθαλψης στους έλληνες. Αφού....
Ε! τί άλλο να κάνουν οι άνθρωποι; Όλα να τα διορθώσουν σε μια κυβερνητική θητεία;
Αλλά το αδιέξοδο, και το χάλι μας, δεν βαρύνει μόνο τους κυβερνώντες. Βαρύνει κι εκείνους που δεν ωθούν τους κυβερνώντες σε θετική δράση. Παρά, κάθε τόσο πλειοδοτούν στην αποδιοργάνωση. Κι όλοι μαζί πλειοδοτούν στη διατήρηση της ακυβερνησίας και της πολιτικής στασιμότητας. Κι αυτό σημαίνει οικονομική κατάρρευση και ηθική εξάμβλωση, δική τους και δική μας.
Κι επειδή η δική τους είναι επιλογή τους, ας μην είναι επιλογή μας η δική μας ηθική εξαθλίωση.
Γιατί, αν σ' ένα σπίτι λείπει εκείνος που το διοικεί, όλοι μπορούμε να φανταστούμε τί γίνεται. Η Χώρα λοιπόν, είναι σαν ένα τεράστιο νοικοκυριό, κι ο κυβερνήτης ενός τέτοιου νοικοκυριού, δεν μπορεί να πάει διακοπές, ούτε να αρρωστήσει, ούτε να διστάσει, ούτε να συνθηκολογήσει με την αθλιότητα. Ούτε και με την ηλιθιότητα, κανενός από το συνεργείο του.
Ένας γέρος άνθρωπος λοιπόν, ξέρει πολύ καλά, τί δεν πρέπει να κάνει κανείς. Όσο για 'κείνο που πρέπει να γίνει, θα το αποφασίσουν όλοι μαζί, γιατί θα (πρέπει να) σκέφτονται το ίδιο πρόβλημα, και προς την ίδια κατεύθυνση: τη λύση του. Αν ο καθένας σκέφτεται διαφορετικά, τότε, όχι μονάχα δε θέλουν καμμιά λύση, αλλά όλοι μαζί, θέλουν την καταστροφή και τον αφανισμό του λαού και της χώρας, και ψεύδονται αν λένε το αντίθετο.
Η ζωή θα δώσει όλων των ειδών τις απαντήσεις, από την πλευρά των γέρων. Αλλά, καλό είναι, κι οι νέοι να σκέφτονται, από τώρα, τη ζωή τους απ' το τέρμα. Και ν' απαντήσουν, όσο είναι ακόμα καιρός, σαν τί απ' όλα δε θα θέλανε νά'χουνε παραλείψει, απ' όλα όσα ονειρεύονται να κάνουνε.
Γιατί, μια ζωή την έζησες, την πέρασες. Δεύτερη ζωή, εδώ, δεν έχει.
Ε.Αθανασούλη
Η ζωή θα δώσει όλων των ειδών τις απαντήσεις, από την πλευρά των γέρων. Αλλά, καλό είναι, κι οι νέοι να σκέφτονται, από τώρα, τη ζωή τους απ' το τέρμα. Και ν' απαντήσουν, όσο είναι ακόμα καιρός, σαν τί απ' όλα δε θα θέλανε νά'χουνε παραλείψει, απ' όλα όσα ονειρεύονται να κάνουνε.
Γιατί, μια ζωή την έζησες, την πέρασες. Δεύτερη ζωή, εδώ, δεν έχει.
Ε.Αθανασούλη
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.