Το ζητούμενο είναι η διόρθωση των διαστρεβλώσεων σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο Ευρωζώνης, καθώς επίσης σε παγκόσμιο - υπενθυμίζουμε πως για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος, υπάρχει πιθανότητα να εξαφανισθεί σαν έθνος
"Σε επίπεδο κρατών (και όχι μόνο) δεν πρέπει κανείς να ζει ούτε πάνω από τις δυνατότητες του, επειδή χρεώνεται και καταστρέφεται, συμπαρασύροντας τους δανειστές του, ούτε κάτω από τις δυνατότητες του - επειδή αναγκάζει τους άλλους να χάσουν τις δουλειές τους, να μείνουν άνεργοι ή/και να χρεωθούν.
Σε επίπεδο επιχειρήσεων, συμπεριλαμβανομένου του δημοσίου, δεν πρέπει να αμείβονται οι εργαζόμενοι ούτε περισσότερο από την παραγωγικότητα τους, επειδή τότε η επιχείρηση θα κλείσει, ούτε λιγότερο - λόγω του ότι οι εργαζόμενοι θα πάψουν να παράγουν αυτά που μπορούν, οπότε ξανά θα κλείσει η επιχείρηση".
Άποψη
Πολλές φορές, αντιλαμβανόμαστε ή μας παρουσιάζονται οι συνθήκες που επικρατούν πολύ πιο πολύπλοκες, από ότι είναι στην πραγματικότητα - ενώ «στολίζονται γιορτινά» με φράσεις του τύπου «φταίει ο καπιταλισμός», «η κρίση οφείλεται στους δημοσίους υπαλλήλους», «οι τυφλοί της Ζακύνθου χρεοκόπησαν την Ελλάδα» κοκ.
Τα πράγματα είναι όμως πολύ πιο απλά, αρκεί κανείς να αναφέρεται σε αληθινά, σημαντικά γεγονότα, προσπαθώντας να αποφύγει τη «συναισθηματική ερμηνεία» αυτών που συμβαίνουν.
Ειδικότερα, η Δύση βίωσε μία εποχή ευημερίας μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή λειτούργησε σωστά το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, η αναδιανομή των εισοδημάτων διευκολύνθηκε από την εγκαθίδρυση του κοινωνικού κράτους, οι κυβερνήσεις διαχειρίζονταν χρηστά τα οικονομικά των κρατών, το χρηματοπιστωτικό τέρας ήταν «κλεισμένο στο κλουβί του» (διαχωρισμός επενδυτικών και εμπορικών τραπεζών, απαγόρευση παραγώγων προϊόντων κοκ.), ενώ τα εργατικά συνδικάτα ήταν έντιμα και ισχυρά, επιτυγχάνοντας να διατηρούν τις πραγματικές (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) αμοιβές των εργαζομένων ανάλογες, με την αύξηση της παραγωγικότητας τους.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, ενώ το μερίδιο του 1% του υψηλότερα αμειβόμενου πληθυσμού στο εθνικό εισόδημα, πριν από το κραχ του 1929, είχε φτάσει στο 19,6%, το 1973 είχε μειωθεί στο 7,8%.
Μετά την επικράτηση όμως του νεοφιλελευθερισμού (από το 1980), τη ριζική «αλλαγή στάσης» του ΔΝΤ, το άνοιγμα του κλουβιού που μας προστάτευε από τις χρηματαγορές, την κατατρόπωση των εργατικών συνδικάτων, την ασύδοτη, ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση κλπ., το ως άνω 1% του πληθυσμού έφτασε ξανά να κατέχει το 18,3% των εθνικών εισοδημάτων (2007).
Ένα ποσοστό δηλαδή ανάλογο του 1929, όπου το σύστημα κατάρρευσε - κυρίως επειδή οι εισοδηματικά ισχυροί δεν μπορούν να καταναλώσουν αυτά που κερδίζουν, τοποθετώντας τα στις χρηματαγορές, με τα αποτελέσματα που πλέον όλοι γνωρίζουμε (φούσκες, κραχ κοκ.).
Από την άλλη πλευρά, οι φτωχοί δεν μπορούν να καταναλώσουν, αγοράζοντας αυτά που χρειάζονται - οπότε μειώνεται η ζήτηση, οι επενδύσεις, ο ρυθμός ανάπτυξης, τα έσοδα του δημοσίου κλπ., ενώ κορυφώνεται η ανεργία.
Σε κάποιες χώρες τώρα της Ευρωζώνης μετά το 2000, κυρίως στη Γερμανία, οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων μειώθηκαν (γράφημα), παρά την αύξηση της παραγωγικότητας τους - οπότε περιορίσθηκε η εσωτερική τους ζήτηση, με αποτέλεσμα να αναγκασθούν οι εταιρείες τους να επεκταθούν στο εξωτερικό, κερδίζοντας εις βάρος των άλλων (μερκαντιλισμός).
Αντίθετα, σε κάποιες άλλες, κυρίως στις χώρες του Νότου, οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων αυξήθηκαν πολύ περισσότερο από την παραγωγικότητα τους - με αποτέλεσμα να χαθεί η ανταγωνιστικότητα τους, να πάψουν να παράγουν, να εισάγουν περισσότερα από ότι εξάγουν, να αυξηθεί ο δανεισμός τους και να υπερχρεωθούν (γράφημα)
Στο παραπάνω γράφημα φαίνεται η εξέλιξη των πραγματικών μισθών στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α., όπου το 2000 θεωρείται ως «χρόνος μηδέν» - με τους μισθούς των Γερμανών να είναι ξανά στην τελευταία θέση, παρά το ότι είναι σημαντικά χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους στην Ελβετία ή στις Η.Π.Α.
Μόνο η Γαλλία διατήρησε τις αμοιβές των εργαζομένων της σε κάποιο βαθμό ανάλογες με την παραγωγικότητα τους - ενώ η σημερινή της κρίση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη γερμανική πολιτική εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία αύξησε την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας εις βάρος όλων των άλλων «εταίρων» της και κυρίως της Γαλλίας.
Στο γράφημα, η κόκκινη καμπύλη απεικονίζει την αύξηση της παραγωγικότητας των Γερμανών εργαζομένων ανά ώρα εργασίας, ενώ η μπλε τους καθαρούς μισθούς, σε πραγματικά (αποπληθωρισμένα) μεγέθη - οι οποίοι μειώνονταν συνεχώς έως και το 2009, όπου άρχισαν να αυξάνονται, χωρίς όμως να έχουν φτάσει στα επίπεδα του 2000. Οι αυξήσεις στους μισθούς μετά το 2009 βοήθησαν στη σταθεροποίηση της γερμανικής οικονομίας, όταν οι μειώσεις που απαιτήθηκαν από τις χώρες της περιφέρειας συνέβαλλαν στην ενδυνάμωση της κρίσης χρέους.
Στο παραπάνω γράφημα φαίνεται η εξέλιξη των πραγματικών μισθών στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α., όπου το 2000 θεωρείται ως «χρόνος μηδέν» - με τους μισθούς των Γερμανών να είναι ξανά στην τελευταία θέση, παρά το ότι είναι σημαντικά χαμηλότεροι από τους αντίστοιχους στην Ελβετία ή στις Η.Π.Α.
Μόνο η Γαλλία διατήρησε τις αμοιβές των εργαζομένων της σε κάποιο βαθμό ανάλογες με την παραγωγικότητα τους - ενώ η σημερινή της κρίση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη γερμανική πολιτική εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία αύξησε την ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας εις βάρος όλων των άλλων «εταίρων» της και κυρίως της Γαλλίας.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο, από τη διόρθωση των «διαστρεβλώσεων» τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο Ευρωζώνης - επίσης, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ουσιαστικά λοιπόν η επιστροφή στην περίοδο της ευημερίας, η οποία γνωρίζουμε πολύ καλά πώς λειτουργούσε και τι απαιτείται για να επιτευχθεί.
Υπάρχουν όμως ορισμένα μεγάλα εμπόδια στο δρόμο μας - θηρία ουσιαστικά που δυστυχώς εκθρέψαμε μόνοι μας. Πρώτο και μεγαλύτερο, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι οι χρηματαγορές, κυρίως δε η ελίτ που τις χρησιμοποιεί εις βάρος μας και η οποία δεν μας επιτρέπει να τις κλείσουμε ξανά στο κλουβί τους.
Η συμμετοχή εδώ των κεντρικών τραπεζών στο έγκλημα, ειδικά της ιδιωτικής Fed, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία - αφού η αύξηση της ποσότητας χρήματος εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα, τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις (ανάλυση).
Ακολουθούν τα πλεονασματικά κράτη (Γερμανία, Κίνα), τα οποία πρέπει να μάθουν να έχουν ισοσκελισμένα εμπορικά ισοζύγια - εξαγωγές ίσες με εισαγωγές. Να μην ζουν δηλαδή εις βάρος των άλλων, αυξάνοντας τους μισθούς και ενισχύοντας την εσωτερική τους κατανάλωση.
Αμέσως μετά έρχεται η σωστή αναδιανομή των εισοδημάτων σε εθνικό επίπεδο - μεταξύ άλλων, με τη βοήθεια του κράτους πρόνοιας, κατά το πρότυπο της Σκανδιναβίας. Αυτό δεν σημαίνει πως ισχύουν εκείνες οι ανοησίες, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να αυξηθούν «de facto» οι μισθοί - αλλά ότι οφείλουν να συμβαδίζουν με την παραγωγικότητα.
Απλούστερα, εάν η παραγωγικότητα αυξάνεται, τότε οι πραγματικοί μισθοί πρέπει επίσης να αυξάνονται - έτσι ώστε να αναδιανέμεται δίκαια το επί πλέον εισόδημα, μεταξύ των επιχειρηματιών και των εργαζομένων. Εάν όμως η παραγωγικότητα μειώνεται, τότε πρέπει να μειώνονται και οι μισθοί - για να παραμένει δίκαιη η αναδιανομή. Διαφορετικά η ανταγωνιστικότητα ενός κράτους περιορίζεται δραματικά, οι επιχειρήσεις του κλείνουν, οι βιομηχανίες χρεοκοπούν, τα δημόσια ελλείμματα αυξάνονται και η οικονομία του καταρρέει.
Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται, ακόμη και η διαφθορά ορισμένων πολιτικών ή Πολιτών, μπορεί να επιδεινώνουν σημαντικά ένα υφιστάμενο πρόβλημα, αλλά δεν είναι αυτά που το προκαλούν - γεγονός που σημαίνει πως πρέπει να καταπολεμούνται οι πραγματικές αιτίες και όχι να επικεντρώνονται οι προσπάθειες στα συμπτώματα ή σε ορισμένες «παραβατικές» συμπεριφορές, οι οποίες δυστυχώς πάντοτε θα υπάρχουν.
Υστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε εδώ την παρακάτω αναφορά: "Για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η χώρα μας να εξαφανισθεί σαν έθνος – όπως συνέβη και με άλλους λαούς στο παρελθόν.
Σύμφωνα με πολλούς, επιχειρείται ένας «βίαιος αφελληνισμός» – αφενός μεν μέσω της «διευκόλυνσης» της παράνομης μετανάστευσης, αφετέρου με τη σκόπιμη, συνεχή και επίμονη «διαστρέβλωση» της ιστορίας μας, σε συνδυασμό με την «επιδοτούμενη» κατάρρευση της παιδείας.
Παράλληλα, ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η ραγδαία μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας είτε λόγω της υπογεννητικότητας, είτε επειδή είναι μία από τις προσφιλέστερες «μεθόδους εξυγίανσης» του ΔΝΤ (ρίχνονται οι μισοί στη θάλασσα, έτσι ώστε να επιβιώσουν οι υπόλοιποι), είτε επειδή «καταργείται» η δημόσια υγεία – τόσο για να κερδοσκοπήσει ανενόχλητη η ιδιωτική (άρθρο), όσο και για να μειωθεί το προσδόκιμο ηλικίας,
Επιχειρείται επίσης η κατάκτηση εδαφών της χώρας, μέσω της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης της εξαγοράς της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων, σε εξευτελιστικές τιμές – με τη βοήθεια των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών και άλλων μεθοδεύσεων.
Αν και οι παραπάνω φόβοι που διατυπώνονται είναι μάλλον υπερβολικοί, θεωρίες συνωμοσίας ενδεχομένως, η διαφαινόμενη τάση των Ελλήνων να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στους ξένους εισβολείς, λόγω της οδυνηρής κρίσης, στην οποία έχει οδηγηθεί σκόπιμα η Ελλάδα, είναι κάτι που σίγουρα συμβαίνει – ειδικά η μαζική φυγή των νέων, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε μία μακροπρόθεσμη, τραυματική ανεργία, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους.
Υπάρχουν όμως ορισμένα μεγάλα εμπόδια στο δρόμο μας - θηρία ουσιαστικά που δυστυχώς εκθρέψαμε μόνοι μας. Πρώτο και μεγαλύτερο, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι οι χρηματαγορές, κυρίως δε η ελίτ που τις χρησιμοποιεί εις βάρος μας και η οποία δεν μας επιτρέπει να τις κλείσουμε ξανά στο κλουβί τους.
Η συμμετοχή εδώ των κεντρικών τραπεζών στο έγκλημα, ειδικά της ιδιωτικής Fed, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία - αφού η αύξηση της ποσότητας χρήματος εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα υψηλότερα εισοδηματικά στρώματα, τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις (ανάλυση).
Ακολουθούν τα πλεονασματικά κράτη (Γερμανία, Κίνα), τα οποία πρέπει να μάθουν να έχουν ισοσκελισμένα εμπορικά ισοζύγια - εξαγωγές ίσες με εισαγωγές. Να μην ζουν δηλαδή εις βάρος των άλλων, αυξάνοντας τους μισθούς και ενισχύοντας την εσωτερική τους κατανάλωση.
Αμέσως μετά έρχεται η σωστή αναδιανομή των εισοδημάτων σε εθνικό επίπεδο - μεταξύ άλλων, με τη βοήθεια του κράτους πρόνοιας, κατά το πρότυπο της Σκανδιναβίας. Αυτό δεν σημαίνει πως ισχύουν εκείνες οι ανοησίες, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να αυξηθούν «de facto» οι μισθοί - αλλά ότι οφείλουν να συμβαδίζουν με την παραγωγικότητα.
Απλούστερα, εάν η παραγωγικότητα αυξάνεται, τότε οι πραγματικοί μισθοί πρέπει επίσης να αυξάνονται - έτσι ώστε να αναδιανέμεται δίκαια το επί πλέον εισόδημα, μεταξύ των επιχειρηματιών και των εργαζομένων. Εάν όμως η παραγωγικότητα μειώνεται, τότε πρέπει να μειώνονται και οι μισθοί - για να παραμένει δίκαιη η αναδιανομή. Διαφορετικά η ανταγωνιστικότητα ενός κράτους περιορίζεται δραματικά, οι επιχειρήσεις του κλείνουν, οι βιομηχανίες χρεοκοπούν, τα δημόσια ελλείμματα αυξάνονται και η οικονομία του καταρρέει.
Όλα τα υπόλοιπα που ακούγονται, ακόμη και η διαφθορά ορισμένων πολιτικών ή Πολιτών, μπορεί να επιδεινώνουν σημαντικά ένα υφιστάμενο πρόβλημα, αλλά δεν είναι αυτά που το προκαλούν - γεγονός που σημαίνει πως πρέπει να καταπολεμούνται οι πραγματικές αιτίες και όχι να επικεντρώνονται οι προσπάθειες στα συμπτώματα ή σε ορισμένες «παραβατικές» συμπεριφορές, οι οποίες δυστυχώς πάντοτε θα υπάρχουν.
Υστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε εδώ την παρακάτω αναφορά: "Για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η χώρα μας να εξαφανισθεί σαν έθνος – όπως συνέβη και με άλλους λαούς στο παρελθόν.
Σύμφωνα με πολλούς, επιχειρείται ένας «βίαιος αφελληνισμός» – αφενός μεν μέσω της «διευκόλυνσης» της παράνομης μετανάστευσης, αφετέρου με τη σκόπιμη, συνεχή και επίμονη «διαστρέβλωση» της ιστορίας μας, σε συνδυασμό με την «επιδοτούμενη» κατάρρευση της παιδείας.
Παράλληλα, ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η ραγδαία μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας είτε λόγω της υπογεννητικότητας, είτε επειδή είναι μία από τις προσφιλέστερες «μεθόδους εξυγίανσης» του ΔΝΤ (ρίχνονται οι μισοί στη θάλασσα, έτσι ώστε να επιβιώσουν οι υπόλοιποι), είτε επειδή «καταργείται» η δημόσια υγεία – τόσο για να κερδοσκοπήσει ανενόχλητη η ιδιωτική (άρθρο), όσο και για να μειωθεί το προσδόκιμο ηλικίας,
Επιχειρείται επίσης η κατάκτηση εδαφών της χώρας, μέσω της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης της εξαγοράς της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων, σε εξευτελιστικές τιμές – με τη βοήθεια των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών και άλλων μεθοδεύσεων.
Αν και οι παραπάνω φόβοι που διατυπώνονται είναι μάλλον υπερβολικοί, θεωρίες συνωμοσίας ενδεχομένως, η διαφαινόμενη τάση των Ελλήνων να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους στους ξένους εισβολείς, λόγω της οδυνηρής κρίσης, στην οποία έχει οδηγηθεί σκόπιμα η Ελλάδα, είναι κάτι που σίγουρα συμβαίνει – ειδικά η μαζική φυγή των νέων, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε μία μακροπρόθεσμη, τραυματική ανεργία, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον τους.
Ολοκληρώνοντας, η αυξημένη μετανάστευση των Ελλήνων, η οποία θυμίζει τη δεκαετία του 1960, όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού εγκατέλειψε την Ελλάδα, ενθαρρύνεται παραδόξως από πολλά ΜΜΕ – τα οποία συστήνουν στους νέους να «γυρίσουν την πλάτη στην πατρίδα τους», για τους λόγους που αναφέραμε".
www.analyst.gr
Ειδικοί συνεργάτες του www.logiosermis.net
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
www.analyst.gr
Ειδικοί συνεργάτες του www.logiosermis.net
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.