Τα συμπονετικά λόγια της μνημονιακής συγκυβέρνησης, που βαυκαλίζεται πως η οικονομική ανάκαμψη της χώρας πλησιάζει, αλλά και οι ανεύθυνες υποσχέσεις της αντιπολίτευσης δεν μοιάζουν ικανά να πείσουν τον ελληνικό λαό ούτε να αναθερμάνουν τις σχέσεις εμπιστοσύνης τους μαζί του.
Στην πραγματικότητα οι αντιφατικές ενέργειες και των δύο πλευρών προδίδουν την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Από τη μία πλευρά, όποτε υπάρχει το ενδεχόμενο μίας πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης, η εξασθενημένη κυβέρνηση επιστρατεύει το όπλο της επιτηδευμένης κοινωνικής πολιτικής και των φαινομενικών φοροελαφρύνσεων. Την ίδια στιγμή, παρασκηνιακά, εξασφαλίζει νέες δανειοδοτικές συμβάσεις, οι οποίες φυσικά θα επισημοποιηθούν αφότου το σενάριο των πρόωρων εκλογών έχει αποφευχθεί.
Από την άλλη πλευρά, όποτε η νίκη του σε κάποια πρόωρη εκλογική αναμέτρηση φαίνεται αναπόφευκτη, το πιο ισχυρό κόμμα της αντιπολίτευσης φροντίζει να επιδεικνύει την απροθυμία του να κυβερνήσει, υποβάλλοντας ανεφάρμοστες προτάσεις διακυβέρνησης. Κατά αυτό τον τρόπο ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος αποθαρρύνεται να το ψηφίσει και έτσι το ενδεχόμενο μίας εκλογικής πρωτιάς προσωρινά αποτρέπεται.
Στο περιθώριο αυτής της πολιτικής ανυπαρξίας, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δρα ανενόχλητο και ανεμπόδιστο, χωρίς κάποιο πολιτικό που να διαπραγματεύεται και να προασπίζει το εθνικό συμφέρον. Η χώρα μας καθίσταται έρμαιο στους οικονομικούς πειραματισμούς των Ευρωπαίων μας πιστωτών και το μέλλον των ελληνικών γενεών δεσμεύεται αποκλειστικά από τις αποφάσεις τους.
Η συγκεκριμένη άποψη δεν αποτελεί μία πεσιμιστική εκτίμηση για την Τρόικα, αλλά έναν πραγματιστικό απολογισμό του, μέχρι τώρα, έργου της. Μολονότι οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες ισχυρίζονται πως ο δημοσιονομικός εξορθολογισμός έχει επιτευχθεί, υπάρχουν ελάχιστα, αν όχι κανένα, στοιχεία που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο.
Επιπροσθέτως, το πιο ανησυχητικό είναι ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει εμμέσως εξασφαλίσει την απενεχοποίηση του σε περίπτωση που το πρόγραμμα που εφαρμόζει στην Ελλάδα δεν πετύχει το στόχο του. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες καταδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία ως αποκλειστικά αίτια της εμφάνισης και της παρατεινόμενης διάρκειας της οικονομικής κρίσης τη γενική ιδιοσυγκρασία του μέσου Έλληνα “που έχει την ανομία στο αίμα του”. Σαφώς, πρόκειται για μια προσπάθεια αποποίησης των ευθυνών τους. Σε περίπτωση που η αναδιάρθρωση της οικονομίας δεν επιτευχθεί, δεν θα ευθύνονται οι λανθασμένοι χειρισμοί των πιστωτών μας, αλλά η νοοτροπία ενός λαού που δεν θα μπορέσει ποτέ να συμβαδίσει με τους ρυθμούς του δυτικού κόσμου.
Το κατά πόσο η αναστήλωση της οικονομίας δυσχεραίνεται από τις εσφαλμένες ενέργειες των πιστωτών ή της κυβέρνησης που δεν υπακούει στις υποδείξεις τους είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Πάντως, το γεγονός ότι όσες μεταρρυθμίσεις προωθούνται για την αναχαίτιση της οικονομικής κρίσης αφήνουν ανέπαφες τις θεσμικές μας δυσλειτουργίες, ενισχύει περισσότερο τη δεύτερη άποψη. Και μία από τις βασικότερες δυσλειτουργίες της χώρας μας είναι ο διαπλεκόμενος συνδικαλισμός.
Αναντίρρητα, ο τρόπος λειτουργίας του συνδικαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα εγείρει βάσιμες υποψίες για συνεργασία του κράτους με συνδικαλιστικούς φορείς. Οι ηγέτες των ελληνικών σωματείων συμμετέχουν συνεχώς σε απεργίες και στάσεις εργασίας, διατυμπανίζοντας τον αγώνα για τη διεκδίκηση των εργατικών συμφερόντων. Ωστόσο, σε ελάχιστες περιπτώσεις αποκομίζουν κάποιο κέρδος για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, τις περισσότερες φορές, αυτοί οι “αγώνες” επιφέρουν ως αντίποινα μειώσεις μισθών και απολύσεις, ό, τι δηλαδή ευνοεί το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της Τρόικα και της κυβέρνησης. Κατά αυτό τον τρόπο, τα ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη αποτελούν ένα μέσο για την εφαρμογή της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής.
Στην πραγματικότητα, ο συνδικαλισμός της Ελλάδας δεν διαφέρει και πολύ από το κορπορατιστικό μοντέλο του Ιταλικού φασιστικού καθεστώτος. Το λεγόμενο συντεχνιακό κράτος του Μουσολίνι, επέβαλλε την υποχρεωτική συμμετοχή των εργαζομένων σε συγκεκριμένα σωματεία, τα οποία όμως ήταν οργανωμένα από το ίδιο το κράτος και συνεπώς υποτελή σε αυτό. Αντίστοιχα, στη χώρα μας, τα όργανα της εργατικής αντιπροσώπευσης είναι στην ουσία μεθοδευμένα εφόσον, κατά τα φαινόμενα, ελέγχονται άμεσα από τον κρατικό μηχανισμό.
Συμπερασματικά, μία κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την οικονομική εξυγίανση και συγχρόνως προστατεύει και συνεργάζεται με τους ενδοσυστηματικούς θύλακες της ανομίας δεν μπορεί παρά να ψεύδεται. Μέρα με τη μέρα η πολιτική των κρατούντων παρουσιάζει όλο και περισσότερες ομοιότητες με τις τακτικές ενός φασιστικού μορφώματος, όπως αυτού που διατείνονται ότι καταδιώκουν.
Θανάσης Γουρνάς για το www.logiosermis.net
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.