Διαβάζω στο Βήμα για το "ελπιδοφόρο ξεκίνημα" που έγινε με την ένταξη της Ελλάδας στο Πρόγραμμα Υποτροφιών «Bellevue» του Ινστιτούτου «Ρόμπερτ Μπος» και τη δημιουργία του ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας.
Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μάλιστα, βρέθηκε στο Βερολίνο για τις υποτροφίες Bellevue.
Στο άρθρο σημειώνεται ότι οι υποτροφίες «Bellevue», αφορούν μετεκπαίδευση και ανταλλαγές νεαρών ηλικιακά ανώτερων στελεχών την δημόσιας διοίκησης μεταξύ των δέκα χωρών που συμμετέχουν.
Η είδηση με ξάφνιασε. Να και κάτι, που μπορεί να εκπορεύεται από τη Γερμανία, και να είναι καλό! σκέφτηκα.
Σε μια δεύτερη, προσεκτικότερη, ανάγνωση, είμαι πιο επιφυλακτική, γιατί διαπιστώνω ότι -όπως προκύπτει από το άρθρο του Βήματος- οι Ελληνο-γερμανικές ανταλλαγές αποσκοπούν στο να μετεκπαιδευθούν ορισμένης κατηγορίας υπάλληλοι (νεαροί που είναι ανώτερα στελέχη της δημόσιας διοίκησης) και σκέφτομαι: αυτό θα είναι ένα άλλο είδος τρόϊκας;
Ο οικοδεσπότης, ο γερμανός ομοσπονδιακός Πρόεδρος Γιοάχιμ Γκάουκ, εξέφρασε την ευαρέσκειά του στον 'Έλληνα πρόεδρο της Δημοκρατίας για προηγηθείσα επίσκεψη και διαμονή του στη Χώρα μας, και έκανε μνεία "ότι ο εθνικο-σιαλισμός προκάλεσε τεράστιο πόνο στους Ελληνες".
Αυτό το τελευταίο, με πλήγωσε. Όχι για τον πόλεμο, τις σφαγές, τις κλοπές, τις φωτιές, τους βομβαρδισμούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις εκτελέσεις, και την μικρόνοια να λένε ότι δεν φταίνε αυτοί σήμερα, γιατί τότε ήταν άλλες οι Αρχές της Γερμανίας, τότε ήτανε κακές, σήμερα είναι καλές.
Με πόνεσε, για κείνο το δάχτυλο της Αφροδίτης που το δημοσίευσαν αισχρά σηκωμένο απευθυνόμενοι προς την Ελλάδα. Να την έχουν έτσι άραγε (με το δάχτυλο αισχρά σηκωμένο) στημένη την Αφροδίτη μας, σε κανένα μουσείο τους;
Με πλήγωσε που αναίσχυντα, σε άσχετη συζήτηση, σε ένα πανηγύρι, ο πρόεδρός τους είπε ότι μας πόνεσε πολύ η Γερμανία. Προφανώς δεν έχει συναίσθηση του πόνου. Των συνεπειών του. Της έκτασής του. Της σημασίας του. Γιατί εμείς λέμε πονάμε και εννοούμε αγαπάμε, θέλουμε, καταβάλλουμε κόπο και δημιουργική αγωνία. Πονάμε, για να δημιουργήσουμε. Γι' αυτό, από τα παλιά τα χρόνια, λέμε τον κόπο, πόνο. Και φιλόπονο τον άνθρωπο. Και φιλοπονία την αντίστοιχη ψυχική διάθεση. Δεν αγαπάμε να τραυματίζουμε, να πληγώνουμε, να εκμηδενίζουμε ή να εξουσιάζουμε τον άλλο. Όταν αυτό γίνεται, ιστορικά, είναι που συμβαίνει είτε εχθρότητα, είτε άμυνα, είτε θυσία για υπέρτερο αγαθό ή αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Δεν πήγαμε να χτυπήσουμε την πόρτα κάποιου και να του πούμε "θέλω ό,τι έχεις, ή το δίνεις, ή χάνεσαι, κι εσύ και αυτό".
Μήπως, ο Πρόεδρος της Γερμανίας, το είπε για να υπονοήσει ότι η χώρα του, μπορεί, όταν το θέλει, να πληγώνει και να εξουσιάζει τον άλλο; Μήπως το είπε για να υποδηλώσει ότι δεν πρέπει να το ξεχνάμε;
Ο αβρόφρων κ. Παπούλιας, καλοπροαίρετα, μίλησε για τα οφέλη από την καλή γνώση της νοοτροπίας των άλλων λαών, την αμοιβαία κατανόηση και την πλήρη συνειδητοποίηση των κοινών στόχων. Καλοπροαίρετα, επίσης, πρόσθεσε ότι τα τραύματα των ψυχρών και θερμών πολέμων μετουσιώθηκαν σε μια θετική δράση και σε δομές που θα εξασφάλιζαν την ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων να υπάρξει νέα διολίσθηση σε καταστάσεις όπως αυτές που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.
Aυτό το τελευταίο, δεν φαντάζομαι ότι το εννούσε ο Έλληνας Πρόεδρος, κυριολεκτικά, γιατί δεν προκύπτει από πουθενά ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Υποθέτω ότι το είπε -στο πλαίσιο δηλώσεων πολιτικής ορθότητας- έτσι, για να πεί κάτι. Μήπως και τους κινήσει κάτι που εδώ το λέμε φιλότιμο. Αλλά εκεί, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Εκεί, υπάρχει το δίκαιο του ισχυρού. Η αρχή της επιείκειας προς τον αδύναμο και τον αναίτιο και η αναστολή -για λόγους ύβρεως- της παρόρμησης γι' αρπαγή και οικειοποίηση, είναι γι' αυτούς εξαγώγιμα σεμινάρια μετεκπαίδευσης, αλλά όχι αρχές που διέπουν την πολιτική τους κουλτούρα.
'Οσο για την επισήμανση του Έλληνα Προέδρου προς το γερμανό ομόλογό του, σχετικά με τη διερεύνηση του ενδεχομένου να μπορεί να έχουμε κοινό μέλλον αν υπάρχουν στοιχεία που μας ενώνουν, πρέπει να υποσημειώσω τα εξής:
Όταν μιλάς σε ανθρώπους που η ιστορία τους έχει αποδείξει ότι δεν τους ενδιαφέρει πολιτικά η νοοτροπία άλλων λαών και η κοινότητα στόχων με αυτούς, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι, λίγο θέλει για να ξαναγίνουν τα ίδια και χειρότερα. Και μάλιστα, αυτό είναι ακόμη πιο βέβαιο, αν για τα τραύματα που σου προκάλεσαν στο παρελθόν, δεν έχουν επιδείξει λόγω και έργω μεταμέλεια και συναίσθηση. Δηλαδή, συμμόρφωση προς τους διεθνείς σχετικούς κανόνες, κι όχι κατ' ιδίαν ή de facto συμφωνίες για παραγραφές και προσχηματικές ενστάσεις περί του αβασίμου της απαιτήσεως αποζημίωσης και του στιγματισμού του εγκληματία.
Ε. Αθανασούλη
Στο άρθρο σημειώνεται ότι οι υποτροφίες «Bellevue», αφορούν μετεκπαίδευση και ανταλλαγές νεαρών ηλικιακά ανώτερων στελεχών την δημόσιας διοίκησης μεταξύ των δέκα χωρών που συμμετέχουν.
Η είδηση με ξάφνιασε. Να και κάτι, που μπορεί να εκπορεύεται από τη Γερμανία, και να είναι καλό! σκέφτηκα.
Σε μια δεύτερη, προσεκτικότερη, ανάγνωση, είμαι πιο επιφυλακτική, γιατί διαπιστώνω ότι -όπως προκύπτει από το άρθρο του Βήματος- οι Ελληνο-γερμανικές ανταλλαγές αποσκοπούν στο να μετεκπαιδευθούν ορισμένης κατηγορίας υπάλληλοι (νεαροί που είναι ανώτερα στελέχη της δημόσιας διοίκησης) και σκέφτομαι: αυτό θα είναι ένα άλλο είδος τρόϊκας;
Ο οικοδεσπότης, ο γερμανός ομοσπονδιακός Πρόεδρος Γιοάχιμ Γκάουκ, εξέφρασε την ευαρέσκειά του στον 'Έλληνα πρόεδρο της Δημοκρατίας για προηγηθείσα επίσκεψη και διαμονή του στη Χώρα μας, και έκανε μνεία "ότι ο εθνικο-σιαλισμός προκάλεσε τεράστιο πόνο στους Ελληνες".
Αυτό το τελευταίο, με πλήγωσε. Όχι για τον πόλεμο, τις σφαγές, τις κλοπές, τις φωτιές, τους βομβαρδισμούς, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις εκτελέσεις, και την μικρόνοια να λένε ότι δεν φταίνε αυτοί σήμερα, γιατί τότε ήταν άλλες οι Αρχές της Γερμανίας, τότε ήτανε κακές, σήμερα είναι καλές.
Με πόνεσε, για κείνο το δάχτυλο της Αφροδίτης που το δημοσίευσαν αισχρά σηκωμένο απευθυνόμενοι προς την Ελλάδα. Να την έχουν έτσι άραγε (με το δάχτυλο αισχρά σηκωμένο) στημένη την Αφροδίτη μας, σε κανένα μουσείο τους;
Με πλήγωσε που αναίσχυντα, σε άσχετη συζήτηση, σε ένα πανηγύρι, ο πρόεδρός τους είπε ότι μας πόνεσε πολύ η Γερμανία. Προφανώς δεν έχει συναίσθηση του πόνου. Των συνεπειών του. Της έκτασής του. Της σημασίας του. Γιατί εμείς λέμε πονάμε και εννοούμε αγαπάμε, θέλουμε, καταβάλλουμε κόπο και δημιουργική αγωνία. Πονάμε, για να δημιουργήσουμε. Γι' αυτό, από τα παλιά τα χρόνια, λέμε τον κόπο, πόνο. Και φιλόπονο τον άνθρωπο. Και φιλοπονία την αντίστοιχη ψυχική διάθεση. Δεν αγαπάμε να τραυματίζουμε, να πληγώνουμε, να εκμηδενίζουμε ή να εξουσιάζουμε τον άλλο. Όταν αυτό γίνεται, ιστορικά, είναι που συμβαίνει είτε εχθρότητα, είτε άμυνα, είτε θυσία για υπέρτερο αγαθό ή αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Δεν πήγαμε να χτυπήσουμε την πόρτα κάποιου και να του πούμε "θέλω ό,τι έχεις, ή το δίνεις, ή χάνεσαι, κι εσύ και αυτό".
Μήπως, ο Πρόεδρος της Γερμανίας, το είπε για να υπονοήσει ότι η χώρα του, μπορεί, όταν το θέλει, να πληγώνει και να εξουσιάζει τον άλλο; Μήπως το είπε για να υποδηλώσει ότι δεν πρέπει να το ξεχνάμε;
Ο αβρόφρων κ. Παπούλιας, καλοπροαίρετα, μίλησε για τα οφέλη από την καλή γνώση της νοοτροπίας των άλλων λαών, την αμοιβαία κατανόηση και την πλήρη συνειδητοποίηση των κοινών στόχων. Καλοπροαίρετα, επίσης, πρόσθεσε ότι τα τραύματα των ψυχρών και θερμών πολέμων μετουσιώθηκαν σε μια θετική δράση και σε δομές που θα εξασφάλιζαν την ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων να υπάρξει νέα διολίσθηση σε καταστάσεις όπως αυτές που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.
Aυτό το τελευταίο, δεν φαντάζομαι ότι το εννούσε ο Έλληνας Πρόεδρος, κυριολεκτικά, γιατί δεν προκύπτει από πουθενά ότι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Υποθέτω ότι το είπε -στο πλαίσιο δηλώσεων πολιτικής ορθότητας- έτσι, για να πεί κάτι. Μήπως και τους κινήσει κάτι που εδώ το λέμε φιλότιμο. Αλλά εκεί, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Εκεί, υπάρχει το δίκαιο του ισχυρού. Η αρχή της επιείκειας προς τον αδύναμο και τον αναίτιο και η αναστολή -για λόγους ύβρεως- της παρόρμησης γι' αρπαγή και οικειοποίηση, είναι γι' αυτούς εξαγώγιμα σεμινάρια μετεκπαίδευσης, αλλά όχι αρχές που διέπουν την πολιτική τους κουλτούρα.
'Οσο για την επισήμανση του Έλληνα Προέδρου προς το γερμανό ομόλογό του, σχετικά με τη διερεύνηση του ενδεχομένου να μπορεί να έχουμε κοινό μέλλον αν υπάρχουν στοιχεία που μας ενώνουν, πρέπει να υποσημειώσω τα εξής:
Όταν μιλάς σε ανθρώπους που η ιστορία τους έχει αποδείξει ότι δεν τους ενδιαφέρει πολιτικά η νοοτροπία άλλων λαών και η κοινότητα στόχων με αυτούς, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι, λίγο θέλει για να ξαναγίνουν τα ίδια και χειρότερα. Και μάλιστα, αυτό είναι ακόμη πιο βέβαιο, αν για τα τραύματα που σου προκάλεσαν στο παρελθόν, δεν έχουν επιδείξει λόγω και έργω μεταμέλεια και συναίσθηση. Δηλαδή, συμμόρφωση προς τους διεθνείς σχετικούς κανόνες, κι όχι κατ' ιδίαν ή de facto συμφωνίες για παραγραφές και προσχηματικές ενστάσεις περί του αβασίμου της απαιτήσεως αποζημίωσης και του στιγματισμού του εγκληματία.
Ε. Αθανασούλη
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.