Οικονομικός πνιγμός και ελευθερία κινήσεων...

Διαβάζω εδώ ότι είναι πολύ κακό πράγμα να πνίγεσαι και νά 'σαι με δεμένα τα χέρια.

Τελικά, δεν είναι δυνατόν να σκεφτώ διαφορετικά, ούτε και συγχρωτιζόμενη με τους protagons.

Αφού πνιγόμαστε, η ελευθερία των κινήσεων θα μας σώσει; Αν δεν δουλεύει το μυαλό, για να μας υπαγορεύσει τον τρόπο διαφυγής από την επικίνδυνη κατάσταση, η δυνατότητα να κινούμεθα θα μας επιτρέψει να σωθούμε; Κι αν πιαστούμε από τα μαλλιά μας, θα σωθούμε; Κι αν ορμήσουμε στην τραπεζαρία για να καταβροχθίσουμε όλο το μπουφέ που άφησαν οι πανικόβλητοι, θα σωθούμε βουτώντας στο νερό, χορτασμένοι;

Α! όλα κι όλα! Πριν από κάθε σπασμωδική κίνηση χρειάζεται σκέψη. Γρήγορα. Ανάλυση. Στάθμιση. Κρίση και επιλογή. Και μετά, απόφαση και εκτέλεση.

Η αρθρογράφος εξαπορούσα αμφισβητεί ότι «οι έμποροι πρέπει να υπακούσουν σε μια «λογική» ενός «υπερπέραντος» που υπαγορεύει τις κινήσεις τους». Εισηγείται δε ότι οι καταστηματάρχες πρέπει να μπορούν να ανοίγουν όποτε υπάρχει πελάτης, Ανά πάσα στιγμή.

Η τοποθέτησή μου:

Όχι οι έμποροι δεν πρέπει να υπακούσουν στη λογική κανενός «υπερπέραντος». Οι έμποροι ως επιχειρηματίες θα πρέπει να σταθμίσουν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται και να σκεφτούν, τουλάχιστον τα προφανή:

Γιατί η πολιτεία τους δίνει-με την υπουργική απόφαση - την ευκαιρία, να ανοίγουν κάθε Κυριακή τα καταστήματά τους;

Μήπως υπάρχουνε λεφτά για να ψωνίσουν οι άνθρωποι κατά τις επί πλέον ημέρες που αυτοί θα πληρώνουν τους εργαζόμενους (στις επιχειρήσεις τους) για να εργάζονται;

'Η μήπως τους μετατρέπει η πολιτεία σε αφεντικά σκλάβων επί των οποίων θα έχουν το δικαίωμα ζωής (στοιχειώδους επιβίωσης) και (ψυχικού-κοινωνικού- οικογενειακού) θανάτου;

'Η μήπως, ύστερα από τα παραπάνω, η πολιτεία είναι αθώα «του αίματος αυτών»; (μεταθέτοντας το μέτωπο, προφανώς, ο εργοδότης φταίει). Παλιό δόγμα το: Διαίρει την κοινωνία, για να την εξουσιάζεις.

Δεν είναι δεμένοι, αν έχουν τα μάτια ανοιχτά, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικρο-επιχειρηματίες, γιατί γνωρίζουν ότι όσοι λειτουργήσουν σε αυτές τις συνθήκες, σε πολύ λίγο καιρό, θα εξαντληθούν, θα διαλύσουν τις οικογένειές τους και τις σχέσεις τους, και κατάκοποι θα παραμείνουν άνεργοι, και χρεωκοπημένοι και κυριολεκτικά στο δρόμο, μαζί με τους υπαλλήλους τους. Οι επιχειρήσεις τους θα κλείσουν και σιγά-σιγά- άττικες, και μωλλ θα φυτρώσουν, όπου όλοι μαζί, αφεντικά και εργαζόμενοι, σκλάβοι στις γαλέρες αυτές, θα παρέχουν τις υπηρεσίες τους με όλα αυτά τα ευεργετικά εργατικά προνόμια που η εξουσία φρόντισε να περάσει για εργατικές βελτιώσεις, με τα καταπληκτικά κάτω-κάτω όρια μισθών και τα εκπληκτικά άνω-άνω όρια για τη συνταξιοδότηση.

Η ψυχραιμία μόνο θα μας βοηθήσει από τον πνιγμό. Όχι το τρέξιμο, με το χέρι απλωμένο σε καθένα που έρχεται να μας βάλει να τρέχουμε για ένα δίφραγκο, ή για ένα νεύμα γεμάτο υποσχέσεις.

Ο καλός υπολογισμός της αναδιάταξης των δυνάμεων, των στόχων, των μεθόδων, του αποτελέσματος, θα μας σώσει.

Αν σήμερα εναντιωθούμε στην ανάγκη για αποτελεσματικότητα και πειθαρχία, στην ανάγκη για λειτουργικότητα των θεσμών και ποιότητα ζωής, σήμερα που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, όταν θα μπορούμε (άν ασφαλώς έρθει ποτέ εκείνος ο καιρός που θα μπορούμε), τότε θα θέλουμε να διασκεδάσουμε και δεν θά 'χουμε καιρό να σκεφτούμε. Έτσι γίνεται πάντα.

Ούτε η εξουσία θα μας υποδείξει τον επιχειρηματικά αποδοτικό δρόμο (αυτή θα θέλει τα ποσοστά της). Μα ούτε και η αντιπολίτευση είναι αξιόπιστη σε τέτοιες υποδείξεις. Θα είναι υποδείξεις "υπερπέρατος", όντων από το υπερπέραν, άσχετων. Γιατί τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά. Από τα δικά μας. Εμείς θέλουμε να ζήσουμε, να προκόψουμε και να αγαπάμε το χώμα που μας γέννησε. Αυτοί θέλουν να διαφεντεύουν παντοτινά οι ίδιοι, χωρίς έλεγχο. Κι όποιος τους ελέγχει είναι κακός και εξωστέος. Αυτοί θέλουν να τρωγοπίνουν με τους φίλους τους χωρίς να πληρώνουν το λογαριασμό. Κι επειδή είναι πολύ ανήσυχοι, νομοθέτησαν το αδίωκτο όσων υπηρετούν σε θέσεις διαχείρισης.

Ο στριμωγμένος θέλει χρόνο, περίσκεψη και αποφασιστικότητα. Όχι πανικό και κυνηγητό. Θα τη βρει τη λύση, οπωσδήποτε.