Ωχ ρε αδερφέ

Στο άρθρο μου αυτό θα σας περιγράψω όσο πιο παραστατικά μπορώ αυτά που συμβαίνουν στο προάστιο της Αγ. Παρασκευής Αττικής που μένω.

Το ίδιο πιστεύω θα συμβαίνει όμως από τη μια άκρη της Ελλάδας έως την άλλη.

Το 1932 δημιουργείται η κοινότητα της Αγ. Παρασκευής με περίπου 3000 κατοίκους και ο οικισμός αναπτύχθηκε γύρω από την πλατεία που σήμερα είναι ο Μητροπολιτικός ναός της αγ. Παρασκευής στη λεωφόρο Μεσογείων, που ήταν η κύρια οδός μεταφοράς του μούστου με αραμπάδες από τα Μεσόγεια.

Η Μεσογείων τότε ήταν ένας χωματόδρομος καλυμμένος με λεπτή σκόνη από το πήγαιν' έλα των μεταφορικών μέσων της εποχής που δεν ήταν άλλα από κάρα, άμαξες και αραμπάδες που έσερναν μουλάρια, άλογα ή γαϊδούρια.

Το φθινόπωρο μάλιστα όταν κουβαλούσαν στα καπηλειά της Αθήνας το μούστο μέσα σε βαρέλες, αυτός χυνόταν από το κούνημα του αραμπά, ο τόπος μύριζε οινόπνευμα και ο δρόμος για τους οδοιπόρους γλίστραγε από τη μουστολάσπη σα να ήταν παγοδρόμιο.

Τα Μεσόγεια, Λιόπεσι, Σπάτα, Παιανία δημιουργηθήκανε σα χωριά μετά τη μικρασιατική καταστροφή, όταν ο Ελ. Βενιζέλος τους παραχώρησε αυτές τις περιοχές να εγκατασταθούν.

Την περίεργη εκείνη εποχή των κομματαρχών και των μαγκουροφόρων, βρήκαν την ευκαιρία οι κάτοικοι των περιοχών αυτών να κάνουν επιδρομή και να καταπατήσουν τεράστιες εκτάσεις του Υμηττού. Ποιός να τους πει κουβέντα. Ο συμβολαιογράφος, ο κομματάρχης και ο πολιτευτής ήταν ο προστάτης τους στις παρανομίες με το αζημίωτο.

Στους δυτικούς πρόποδες τότε του Υμηττού που ήταν κατάφυτοι με αμπελώνες και πευκώνες, τις νύχτες άκουγες να ουρλιάζουν τσακάλια, λύκοι και το σούρσιμο των αλεπούδων ανάμεσα στα πουρνάρια και τα θυμάρια.

Την ημέρα άκουγε κανείς το βουητό από τις μέλισσες που ρούφαγαν το νέκταρ από τα θυμάρια για να φτιάξουν το περίφημο θυμαρίσιο μέλι Υμηττού, ξακουστό στα πέρατα του κόσμου.

Μέσα σ' αυτό το παραδεισένιο περιβάλλον, οι φυματικοί του λεκανοπεδίου νοίκιαζαν καμιά παράγκα ή την έφτιαχναν μόνοι τους κάτω από τα πεύκα μέσα στο δάσος, για να αναπνεύσουν τον καθαρό και ξηρό αέρα της περιοχής για θεραπεία στα πληγωμένα τους πνευμόνια.

Τρείς είναι όλοι κι' όλοι οι δρόμοι που συνδέουν σε ευθεία γραμμή τη Μεσογείων με τον Υμηττό. Η Αγίου Ιωάννου για να εξυπηρετεί τους προσκυνητές στο ομώνυμο γυναικείο μοναστήρι, η Βασιλίσσης Σοφίας σημερινή Αιγαίου Πελάγους και η Βασιλέως Κωνσταντίνου τώρα Ειρήνης, που οδηγούσαν στις εγκαταστάσεις του Υπουργείου Γεωργίας.

Οι Λιοπεσιώτες, Χαλανδραίοι, Σπαταναίοι και Παιανιώτες στους οποίους ανήκαν οι εκτάσεις, με συμβόλαια πια, ερχόντουσαν καβάλα στα γαϊδούρια τους και πουλούσαν κα να αυγό, σύκα, σταφύλια, φρέσκο ζυμωτό ψωμί και καμιά πουλάδα στους κατασκηνωτές και έτσι μένανε όλοι ευχαριστημένοι με την κατάσταση που εδημιουργείτο κάθε καλοκαίρι.

Σιγά σιγά όμως οι κατασκηνωτές γίνανε κι' αυτοί καταπατητές στα καταπατημένα εδάφη του Υμηττού με τη χρησικτησία και έγινε μια πόλις μπάχαλο, που απόγινε μετά το "82 επί δημαρχίας Χατζηανδρέου, με την αύξηση του συντελεστή δόμησης.

Από κει και πέρα το χάος. Όπου ήθελε ο καθένας έχτιζε εξοχικά, ταβέρνες, μικρά ξενοδοχεία για την ανακούφιση των τσιλιμπουρδιάρηδων της εποχής, καφενεδάκια καθώς και η απαραίτητες εκκλησίες για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες των μετανοούντων.

Έτσι οι καταπατητές άρχισαν να κόβουν οικόπεδα όπως όπως, χωρίς κανένα πολεοδομικό έλεγχο και να τα πουλάνε με 3000 δραχμές το στρέμμα το 1962-1963.

Η παραθρησκευτική οργάνωση "Ζωή" και η "Εθνική Τράπεζα" γίνανε κάτοχοι μεγάλων εκτάσεων, γιατί άλλοι χρωστάγανε της Μιχαλούς και άλλοι στην τράπεζα.

Τα τελευταία χρόνια η πόλις προσπάθησε να εκσυγχρονιστεί, αλλά βρέθηκε σε μια κατάσταση από δύσκολα έως καθόλου αναστρέψιμη.

Φτιαχτήκανε βέβαια με άσφαλτο οι περισσότεροι δρόμοι, αλλά παραμένει η δαιδαλώδης κατάσταση στους στενούς δρόμους που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους κατοίκους, αλλά και στους επισκέπτες.

Φανταστείτε πως μόνο η Αγίου Ιωάννου έχει οκτώ αδιέξοδους και στενούς δρόμους, που δεν χωράνε να διασταυρωθούν δύο αυτοκίνητα.

Αρχίσαμε και μπαίνουμε στα δύσκολα και στο μπάχαλο που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι γιατί δε θέλουμε να χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας.

Κανένας δε θέλει το σκουπιδοτενεκέ να χάσκει με ανοιχτό καπάκι και να βρωμάει έξω από το σπίτι του. Έτσι ο καθένας την ώρα που δεν τον βλέπει κανείς, τον παίρνει και τον πάει οπουδήποτε, μακριά όμως από την πόρτα του.

Συνήθως τον παρκάρουν στις διασταυρώσεις των οδών τους με την Αγίου Ιωάννου, που να μη διαμαρτύρονται μεν οι γείτονες, αλλά οι οδηγοί να μην έχουν ορατότητα να βγουν στον κεντρικό δρόμο και να κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τρακάρουν.

Τα πεζοδρόμια έχουν ένα ειδικό πλακάκι για να μπορούν να βαδίζουν οι τυφλοί με ασφάλεια. Αυτό το πλακάκι σταματάει πότε πάνω σε κανένα αυτοκίνητο που έχει ανέβει στο πεζοδρόμιο, ή τελειώνει ξαφνικά είτε πάνω σε κάδο απορριμμάτων είτε σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Τα πεζοδρόμια είναι μονίμως κατειλημμένα από αυτοκίνητα, μηχανάκια, μοτοσικλέτες από φορτηγά και οι πεζοί είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν στο οδόστρωμα.

Σπανιότατα εάν βρεθεί χώρος να παρκάρουν δυο αυτοκίνητα, θα έρθει συνήθως γυναίκα οδηγός, θα το βάλει στη μέση του χώρου, ώστε να μη μπορεί να παρκάρει και κάποιος άλλος.

Όταν δε της το πεις πως καταλαμβάνει δυο θέσεις θα σου απαντήσει, ναι; δεν το κατάλαβα.!!

Αγαπημένο σημείο παρκαρίσματος για πάρα πολλούς, είναι οι διαβάσεις των πεζών.

Στο σημείο αυτό δεν υπάρχουν σιδερένια κάγκελα και βρίσκουν τρύπα, καταλαμβάνουν τη διάβαση και το πεζοδρόμιο, οπότε για να κυκλοφορήσει ο πεζός πρέπει να κατέβει στο δρόμο με κίνδυνο να τον πάρει σβάρνα κα να αυτοκίνητο.

Η Αγίου Ιωάννου είναι διπλής κατευθύνσεως και υπάρχουν πινακίδες που απαγορεύουν το παρκάρισμα.

Κανένας μα κανένας δεν δίνει σημασία στα σήματα και παρκάρουν όπου τους βολεύει και κάθε λίγο και λιγάκι δημιουργείτε μποτιλιάρισμα, κορναρίσματα και εκνευρισμός.

Τα λεωφορεία Β5 που για την ώρα μόνο ανεβαίνει και καλό θα είναι και να κατεβαίνει, καθώς και το 406 μονίμως μποτιλιάρονται και καθυστερούν τα δρομολόγιά τους από τους αδιάφορους οδηγούς των ΙΧ που αφήνουν τα αυτοκίνητά τους όπου τους καπνίσει.

Στις δικαιολογημένες παρατηρήσεις των αγανακτισμένων κατοίκων απαντούν με θράσος: και που θέλεις να το βάλω;

Όπου το βάζεις όταν πας στο Χαλάνδρι κύριε ή κυρία μου απαντάς και σου ξανααπαντάει τροχονόμος είσαι; και σου ρίχνει φεύγοντας πισώπλατα το απαραίτητο φάσκελο για να θυμάσαι την ευγένειά του-της.

Ωχ ρε αδερφέ, μας τα ζάλισες θα σου πει...

Θα βρεθεί άραγε κα νας άξιος Δήμαρχος να λύσει ποτέ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση;

Για να δούμε τον καινούριο Δήμαρχο τον κ. Σταθόπουλο θα κάνει κάτι για να δώσει λύση στο μαρτύριο των πεζοπωρούντων την Αγ. Ιωάννου ; Όταν ο κόσμος μάθει να κυκλοφορεί την Αγ. Ιωάννου χωρίς αυτοκίνητο, θα είναι ευχαριστημένοι ακόμα και οι μαγαζάτορες που μονίμως παραπονούνται πως θα τους κοπεί η δουλειά.

Ας μου επιτρέψει λοιπόν ο νέος Δήμαρχος και πρώτος πολίτης της πόλεως και αρμόδια εξουσία για τα παράπονα των πολιτών (τα παράπονα στο Δήμαρχο) να του προτείνω μια λύση.

Να προσλάβει με έξοδά μας τέσσερα άτομα που να ελέγχουν το παράνομο παρκάρισμα με βάρδιες 8-2 π.μ. και 2-8 μ.μ. γιατί ο Έλληνας μόνο στο ζόρι βάζει μυαλό.

Αν και τα έξοδά τους θα τα βγάζουν από τα πρόστιμα που θα βάζουν.

Θα κάνεις κύριε Δήμαρχε το χρέος σου ή θα σκεφτείς κι' εσύ το πολιτικό κόστος;

Θεόφιλος Αιγινήτης 

Ζωγράφος - Συγγραφέας

Πηγή: theofilouerga.gr