Φαντάζομαι οι περισσότεροι είχαμε την ατυχία να γνωρίσουμε και να συνδεθούμε με άτομα τα οποία αν και δημοσίως δηλώνουν "η πατρίδα πάνω απ' όλα", στον ιδιωτικό τους βίο βάζουν πρώτο το συμφέρον τους.
Από προσωπική μου εμπειρία: πριν μια πενταετία, είχα γνωριστεί σε φιλικό επίπεδο μέσω της μητέρας μου με μια δημοσιογράφο. Ήταν περίπου στην ηλικία μου και στις συζητήσεις που είχαμε φαινόταν να έχουμε πολλά κοινά.
Κάποια στιγμή μου είπε ότι σε μια δεδομένη περίοδο πέρασε από κάποιο από τα μικρότερα τότε κόμματα αλλά δεν έμεινε πολύ γιατί, όπως μου ανέφερε, συνειδητοποίησε ότι ο πρόεδρος του συγκεκριμένου κόμματος ήταν "πρακτοράκος".
Στους μήνες που ακολούθησαν η επαφή μας έγινε κάπως πιο αραιά. Δεν μαλώσαμε. Απλά ένιωσα ότι εκείνη δεν αισθανόταν άνετα μαζί μου πια. Ίσως και να με θεωρούσε πολύ δυναμική για τα μέτρα της. Ή πολύ ειλικρινής. Ή και τα δυο. Ίσως αισθανόταν ότι απειλείτο η δική της προσωπικότητα δίπλα στη δική μου. Οι περισσότερες γυναίκες δυστυχώς είναι γεμάτες τέτοιου είδους ανασφάλειες και ως αποτέλεσμα γίνονται εξωφρενικά ανταγωνιστικές.
Αλλά μπορεί κι έτσι απλά να έπαψε να με συμπαθεί. Συμβαίνουν κι αυτά. Στο κάτω κάτω, με 7.000.000.000 πληθυσμό σε αυτόν τον πλανήτη, και να θέλαμε, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι καρδιακοί με όλους.
Λίγο πριν τις εκλογές του '09 μιλήσαμε ένα βράδυ στο τηλέφωνο. Τότε ήταν που μου ανακοίνωσε ότι θα ψήφιζε Πασόκ. Έμεινα άναυδη.
Όταν τη ρώτησα πως είναι δυνατόν(για μένα ήταν φανερό ότι ο Γιωργάκης ήταν λαοπλάνος κι επικίνδυνος), μου είπε ορθά κοφτά ότι ήταν ο μόνος τρόπος να σώσει την περιουσία της. Μου εξήγησε κάποιες λεπτομέρειες των προσωπικών της υποθέσεων αλλά και πάλι αδυνατούσα να το πιστέψω.
Ένιωσα εξαιρετικά περίεργα μπροστά στον κυνισμό της. Το επόμενο διάστημα ατόνησε εντελώς η επικοινωνία μεταξύ μας. Από πλευράς μου κατάλαβα ότι τελικά δεν είχαμε και τόσα κοινά όσα αρχικά νόμιζα. Και ειδικά η ευκολία της στο να δίνει την ψήφο της εκεί που ήταν το προσωπικό της συμφέρον και μόνο μου δημιούργησε μια έντονη δυσφορία.
Πέρασαν τα χρόνια, ούτε που ήξερα τί κάνει αλλά ούτε που την σκεφτόμουν καθόλου για να είμαι ειλικρινής. Μέχρι που τον περασμένο χειμώνα κάποια στιγμή έπεσε το μάτι μου πάνω σε κάποιο άρθρο της στο διαδίκτυο, άρθρο άκρως "πατριωτικό".
Κάνοντας ένα γρήγορο Google search τί να δώ: στις εκλογές του 2012 είχε κατέβει ως υποψήφια με το κόμμα εκείνο το μικρό του οποίου τον πρόεδρο σε συζητήσεις μας το 2009 κατηγορούσε ως "πρακτοράκο"!!!
Μετά από αυτό ένιωσα μια ιδιαίτερη αποστροφή προς το άτομο της.
Κι από τότε όταν ακούω κορώνες πατριωτισμού, είμαι πολύ επιφυλακτική. Περιμένω να δώ έργα. Αν και τώρα πια έχω μια τύχη: κοιτάζοντας κάποιον στα μάτια μπορώ εύκολα να καταλάβω αν είναι αυθεντικός ή όχι.
Το άρθρο αυτό αποφάσισα να το γράψω για δύο λόγους.
Λόγος πρώτος, ως ένα σχόλιο στην πολιτική κατάπτωση που βιώνουμε γύρω μας (και η οποία συχνά βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας από όσο νομίζουμε). Λόγος δεύτερος, να το δει η ίδια και να βρεθεί αντιμέτωπη με την υποκρισία της. Θα αλλάξει τίποτα; Θα γίνει μήπως πιο ειλικρινής και ευσυνείδητη εξαιτίας της ντροπής που ίσως νιώσει;
Πιθανώς και όχι. Αλλά τουλάχιστον εγώ την έκανα την προσπάθεια.
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.