Η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση που ξεκίνησε το 2008 είναι αποτέλεσμα του οικονομικού μοντέλου που εφαρμόστηκε στη Δύση μετά την εποχή Ρήγκαν-Θάτσερ. Η οικονομία παραδόθηκε σε νεοφιλελεύθερες αρχές, με ελάχιστη κρατική παρέμβαση και προστασία.
Οι πιέσεις που δέχονταν οι υπεραξίες του κεφαλαίου σχεδόν όλη τη δεκαετία του 70 ξεπεράστηκαν με την εφαρμογή της πολιτικής δανεισμού, τόσο από τα κράτη, όσο και από τα νοικοκυριά. Οι Αμερικάνοι ξεκίνησαν με τον Ρήγκαν τη δεκαετία του 80, ενώ οι Ευρωπαίοι άργησαν 15 χρόνια, λόγω της καθυστέρησης της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης.
Η διόγκωση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, η εισαγωγή τοξικών (με μεγάλο δείκτη μόχλευσης) προϊόντων, και η αθρόα παροχή στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, οδήγησαν σε τεράστιες υπεραξίες και αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, υπέρ των τραπεζιτών και των επενδυτικών funds. Χαρακτηριστικά, το 1% των πλουσιότερων Αμερικάνικων νοικοκυριών κατείχε το 9% του ΑΕΠ το 1974, ενώ το 2007 κατείχε το 23.5%. Η κατάσταση αυτή δε θα μπορούσε να συνεχίζεται επ' άπειρο, καθώς οι εργαζόμενοι που δανείστηκαν μεγάλα ποσά για να αγοράσουν σπίτια στο μέγιστο της τιμής τους θα χρειάζονταν και αντίστοιχους μισθούς τα επόμενα 20 χρόνια. Το πραγματικό εργατικό εισόδημα όμως, που αυξανόταν σταθερά περίπου 5% ανά δεκαετία επί 150 χρόνια (1820-1970), με την εισαγωγή του δανεισμού είχε πτωτικές τάσεις, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στις μεγάλες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης.
Η τεράστια βιομηχανοποίηση της Κίνας που ξεκίνησε το 1980 με τις μεταρρυθμίσεις του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, έχει μεταφέρει σημαντικό μερίδιο του παγκόσμιου κεφαλαίου στη χώρα αυτή. Η ανταγωνιστικότητα των Κινεζικών και των πολυεθνικών εταιριών που έχουν έδρα την Κίνα είναι υψηλή, με την πολιτική του φτηνού γιέν και του ακόμη φτηνότερου εργατικού δυναμικού να έχουν κυρίαρχο ρόλο. Δημιουργείται έτσι μια τεράστια πίεση στις βιομηχανίες προϊόντων χαμηλού κόστους (ρούχα, ηλεκτρικά είδη, κλπ) σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Η κάθετη πτώση των ναύλων στη ναυτιλία και η εφαρμογή του ελεύθερου παγκόσμιου εμπορίου οδήγησε στο κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις, βιοτεχνίες και βιομηχανίες. Οι άνεργοι εργάτες δε μπορούν να βρουν θέσεις στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας. Προκειμένου να διατηρηθεί η ανεργία σε λογικά νούμερα, έγιναν εκπληκτικά πράγματα. Τα πανίσχυρα Γερμανικά και Γαλλικά συνδικάτα υπέγραψαν ταπεινωτικές συμφωνίες, εισάγοντας στην κοινωνία την ελαστική εργασία ως το κυρίαρχο μοντέλο για τα επόμενα 20 χρόνια. Οι στρατιές των ανέργων στις ΗΠΑ επιδοτήθηκαν την εποχή Ομπάμα από το κράτος, το οποίο αύξησε τους φόρους στα επίπεδα της Ευρώπης. Στην Ισπανία και την Ελλάδα, η χρέωση των κρατών δεν επέτρεψε την χρονική επέκταση της χρηματοδότησης εκατομμυρίων ανέργων από προγράμματα τύπου stage, και μέσα σε 5 χρόνια η ανεργία έφτασε στο 30%. Όλα αυτά έχουν κοινή αιτία: δε γίνεται να χτίσεις οικονομία με βάση τις υπηρεσίες. Σε κάποια στιγμή, αν δεν έχεις πρωτογενή παραγωγή, κάποιος άλλος θα παράσχει τις υπηρεσίες πιο φτηνά, και θα μείνεις με εκατομμύρια ανέργους που δεν έχουν στοιχειώδη επαφή με την παραγωγή.
Η πιο χαρακτηριστική εικόνα αυτού του μοντέλου της κοινωνίας υπηρεσιών που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μετά το 2008, είναι η τύχη των απόφοιτων των ελληνικών πανεπιστημίων. Με τη διάλυση της πρωτογενούς παραγωγής, έχασαν τη δουλειά τους οι άμεσα εμπλεκόμενοι (μηχανικοί, εργάτες), μειώθηκε το ΑΕΠ (άρα και οι φόροι), το κράτος και οι δήμοι έπαψαν να διορίζουν άτομα μη παραγωγικής ειδικότητας, και βρέθηκαν όλοι μαζί στις καφετέριες. Την κατάσταση βέβαια επιτάχυναν οι ηλίθιες και εγκληματικές πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων, που εν μέσω ύφεσης επέβαλαν φόρους και λιτότητα, δημιουργώντας φαινόμενα τύπου ντόμινο.
Συνοψίζοντας, η κρίση οφείλεται σε 3 βασικούς παράγοντες:
α) Κατάρρευση του κρατικού και ατομικού δανεισμού
β) Μείωση της πρωτογενούς παραγωγής
γ) Έλλειμμα πολιτικής
Έγκυρος αναλυτής frys
RAMNOUSIA
Η διόγκωση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, η εισαγωγή τοξικών (με μεγάλο δείκτη μόχλευσης) προϊόντων, και η αθρόα παροχή στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, οδήγησαν σε τεράστιες υπεραξίες και αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, υπέρ των τραπεζιτών και των επενδυτικών funds. Χαρακτηριστικά, το 1% των πλουσιότερων Αμερικάνικων νοικοκυριών κατείχε το 9% του ΑΕΠ το 1974, ενώ το 2007 κατείχε το 23.5%. Η κατάσταση αυτή δε θα μπορούσε να συνεχίζεται επ' άπειρο, καθώς οι εργαζόμενοι που δανείστηκαν μεγάλα ποσά για να αγοράσουν σπίτια στο μέγιστο της τιμής τους θα χρειάζονταν και αντίστοιχους μισθούς τα επόμενα 20 χρόνια. Το πραγματικό εργατικό εισόδημα όμως, που αυξανόταν σταθερά περίπου 5% ανά δεκαετία επί 150 χρόνια (1820-1970), με την εισαγωγή του δανεισμού είχε πτωτικές τάσεις, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στις μεγάλες οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης.
Η τεράστια βιομηχανοποίηση της Κίνας που ξεκίνησε το 1980 με τις μεταρρυθμίσεις του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ, έχει μεταφέρει σημαντικό μερίδιο του παγκόσμιου κεφαλαίου στη χώρα αυτή. Η ανταγωνιστικότητα των Κινεζικών και των πολυεθνικών εταιριών που έχουν έδρα την Κίνα είναι υψηλή, με την πολιτική του φτηνού γιέν και του ακόμη φτηνότερου εργατικού δυναμικού να έχουν κυρίαρχο ρόλο. Δημιουργείται έτσι μια τεράστια πίεση στις βιομηχανίες προϊόντων χαμηλού κόστους (ρούχα, ηλεκτρικά είδη, κλπ) σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Η κάθετη πτώση των ναύλων στη ναυτιλία και η εφαρμογή του ελεύθερου παγκόσμιου εμπορίου οδήγησε στο κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις, βιοτεχνίες και βιομηχανίες. Οι άνεργοι εργάτες δε μπορούν να βρουν θέσεις στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας. Προκειμένου να διατηρηθεί η ανεργία σε λογικά νούμερα, έγιναν εκπληκτικά πράγματα. Τα πανίσχυρα Γερμανικά και Γαλλικά συνδικάτα υπέγραψαν ταπεινωτικές συμφωνίες, εισάγοντας στην κοινωνία την ελαστική εργασία ως το κυρίαρχο μοντέλο για τα επόμενα 20 χρόνια. Οι στρατιές των ανέργων στις ΗΠΑ επιδοτήθηκαν την εποχή Ομπάμα από το κράτος, το οποίο αύξησε τους φόρους στα επίπεδα της Ευρώπης. Στην Ισπανία και την Ελλάδα, η χρέωση των κρατών δεν επέτρεψε την χρονική επέκταση της χρηματοδότησης εκατομμυρίων ανέργων από προγράμματα τύπου stage, και μέσα σε 5 χρόνια η ανεργία έφτασε στο 30%. Όλα αυτά έχουν κοινή αιτία: δε γίνεται να χτίσεις οικονομία με βάση τις υπηρεσίες. Σε κάποια στιγμή, αν δεν έχεις πρωτογενή παραγωγή, κάποιος άλλος θα παράσχει τις υπηρεσίες πιο φτηνά, και θα μείνεις με εκατομμύρια ανέργους που δεν έχουν στοιχειώδη επαφή με την παραγωγή.
Η πιο χαρακτηριστική εικόνα αυτού του μοντέλου της κοινωνίας υπηρεσιών που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος μετά το 2008, είναι η τύχη των απόφοιτων των ελληνικών πανεπιστημίων. Με τη διάλυση της πρωτογενούς παραγωγής, έχασαν τη δουλειά τους οι άμεσα εμπλεκόμενοι (μηχανικοί, εργάτες), μειώθηκε το ΑΕΠ (άρα και οι φόροι), το κράτος και οι δήμοι έπαψαν να διορίζουν άτομα μη παραγωγικής ειδικότητας, και βρέθηκαν όλοι μαζί στις καφετέριες. Την κατάσταση βέβαια επιτάχυναν οι ηλίθιες και εγκληματικές πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων, που εν μέσω ύφεσης επέβαλαν φόρους και λιτότητα, δημιουργώντας φαινόμενα τύπου ντόμινο.
Συνοψίζοντας, η κρίση οφείλεται σε 3 βασικούς παράγοντες:
α) Κατάρρευση του κρατικού και ατομικού δανεισμού
β) Μείωση της πρωτογενούς παραγωγής
γ) Έλλειμμα πολιτικής
Έγκυρος αναλυτής frys
RAMNOUSIA
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.