Συρανό Ντε Μπερζερακ: To αποψινό το όνειρο δεν το 'χα ονειρευτεί...

Γράφει η Αlma Libre

Είχα την μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω, όχι μια αλλά δύο φορές την παράσταση ''Συρανό Ντε Μπερζερακ'' στο Παλλάς. Αρχικά, δύο ήταν οι βασικοί λόγοι που με ώθησαν να δω το μεγαλειώδες αυτό έργο του Εντμόν Ροστάν. 

Πρώτον, γιατί ο Συρανό ήταν ο αγαπημένος που ήρωας από τότε που ήμουν 8 χρονών. Θυμάμαι πως είχα μια κασέτα και άκουγα την ιστορία μαγεμένη, κυρίως από το γεγονός πως μπόρεσε να θυσιάσει τον δικό του έρωτα για να είναι ευτυχισμένη η Ρωξάνη, πως της αποκάλυψε τα πάντα λίγο πριν ξεψυχήσει. Φυσικά, ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος που με οδήγησε στο θέατρο ήταν ο κύριος Β. Χαραλαμπόπουλος, τον οποίο εκτιμώ και αγαπώ βαθύτατα, όπως και πολύς κόσμος. 

Μεγάλωσα με τις σειρές στις οποίες πρωταγωνιστούσε( 10 Μικροί Μήτσοι, Εγκλήματα, Είσαι το ταίρι μου), τον είχα δει στο παρελθόν στο θέατρο και πάντα τον θεωρούσα ένα μοναδικό ταλέντο, έναν ευγενικό και σεμνό άνθρωπο. Με αυτή του όμως την ερμηνεία ξεπέρασε όλες μου τις προσδοκίες.

 Την ώρα της παράστασης ξέχασα ποιον είχα απέναντί μου. Δεν έβλεπα τον Βασίλη να ενσαρκώνει τον Συρανό, έβλεπα τον ΙΔΙΟ τον Συρανό, τον ξιφομάχο, τον ποιητή, τον αβάστακτα ερωτευμένο. Ακόμα κι όταν μιλούσαν οι άλλοι πρωταγωνιστές και εκείνος καθόταν σε μια γωνία αμίλητος, τα μάτια μου ήταν καρφωμένα επάνω του. 

Ωραία τα σκηνικά και τα κοστούμια, όμως είμαι βέβαιαη πως και στην πιο σκοτεινή σκηνή να τον έβαζαν να παίξει, εκείνος θα έλαμπε. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να μην δώσει συγχαρητήρια σε ολόκληρο τον θίασο αλλά και στην κυρία Ρεμπούτσικα με την ορχήστρα της. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένα αρνητικά σχόλια που ειπώθηκαν για την ''ατημέλητη'' εμφάνιση της κ.Ρεμπούτσικα. 

Ο ρόλος της είναι οργανικός, είναι μέρος της ιδιαίτερης ματιάς που επιθυμεί να δωσει ο σκηνοθέτης στο έργο. Η παρουσία της εκφράζει την πληγωμένη καρδιά του Συρανό, αυτή που πονά και γίνεται χίλια κομμάτια εξαιτίας του απελπισμένου έρωτά που δεν βρίσκει ανταπόκριση. Είναι ντυμένη στα μαύρα γιατί η καρδιά του πενθεί, παρ'ολο που ο ίδιος προσπαθεί να το κρύψει. 

Ο ήχος του βιολιού, είναι η φωνή της μοναξιάς του ήρωα, ενός γενναίου αλλά και βαθιά ευαίσθητου ανθρώπου. Η ψυχή, δε χρειάζεται εντυπωσιακά κοστούμια για να γίνει όμορφη. Η απλότητα, η ευγένεια, η ειλικρίνεια την τροφοδοτούν και την κάνουν να ξεχωρίζει. Στο θέατρο τίποτα δεν γίνεται αλόγιστα. Γι'αυτό θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί όταν ασκούμε κριτική και να προσπαθούμε να αναλύσουμε τους κώδικες και τους συμβολισμούς σε ένα δεύτερο επίπεδο. Υπερασπίζομαι τόσο την παράσταση γιατί πραγματικά έζησα ένα όνειρο. 

Ένα όνειρο γεμάτο μουσική, έρωτα, ποίηση. Σε μια τέτοια εποχή, αντιποιητική, όπου τα ιδανικά παραπαίουν, άνθρωποι σαν το Συρανό μπορούν να γίνουν φωτεινοί σηματωροί. Με όπλο, όχι το σπαθί, αλλά τους στίχους του, μας κοιτά κατάματα και με περισσιο θάρρος ορίζει το αξιακό υπόβαθρο της ζωής του <<Μόνο να τραγουδώ, και να γελώ μονάχος με τα γλυκά μου όνειρα... Κι αν τύχει έναν θρίαμβο, να καταφέρω έναν, να μην χρωστάω τίποτα ποτέ και σε κανέναν. Σε μια ψηλή βελανιδιά ποτέ μη σκαρφαλώσω σαν τον παράσιτο κισσό. Μόνο να κατορθώσω να στέκομαι ολομόναχος, και ας με ζώνει ο φθόνος κι ας μην ανέβω στα ψηλά, αλλά ν’ ανέβω μόνος!>>

Πληροφορίες για την παράσταση: ηρωική κωμωδία του Εντμόν Ροστάν Σκηνοθ.:Γ. Κακλέας Ερμηνεύουν: Β. Χαραλαμπόπουλος, Σμ. Καρύδη, Ν. Αρβανίτης, Όμ. Πουλάκης. Σκην.: Μ. Παντελιδάκης. Κοστ.: Εύα Νάθενα. Μουσ.: Ευ. Ρεμπούτσικα

www.logiosermis.net