Φρίκη(!) Fortune στην Εurovision

Γράφει η Alma Libre,

Tην Τρίτη το βράδυ κάθισα να παρακολουθήσω έναν, όπως αρχικά πίστευα, πολλά υποσχόμενο ελληνικό τελικό. Η χώρα μας φέτος κλείνει αισίως 40 χρόνια στο θεσμό. Τώρα βέβαια, αναρωτιέστε γιατί να θέλω να καταπιαστώ με ένα τόσο ''ασήμαντο'' θέμα, τη στιγμή που μας απασχολούν τόσα άλλα σοβαρά ζητήματα. Πολύ απλά γιατί πιστεύω πως όλα είναι θέμα πολιτισμού. Γιατί για μενα η Eurovision δεν είναι ένα ''πανηγυράκι'' όπως πολλοί ισχυρίζονται. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια περνάει μια κρίση, πως γενικά έχουμε δει πολλά ευτράπελα και παράδοξα, όμως αυτή είναι μόνο η μια όψη του νομίσματος.

Η Eurovision στην ουσία είναι μια μεγάλη γιορτή, μια συνάντηση λαών και πολιτισμών, η οποία μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να παραμερίσουμε τις διαφορές μας, ότι η τέχνη, η μουσική μπορούν να μας φέρουν κοντά και να εξευμενίσουν το πνεύμα μας. Διεξάγεται ανελλιπώς από το 1956 και κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας πορείας της έχει αναδείξει μερικά ξεχωριστά κομμάτια που αγαπήθηκαν από μικρούς και μεγάλους: Domenico Modugno - Volare (1958), Gigliola Cinquetti - Non ho l'età(1964), Vicky Leandros-Apres Toi (1972), ABBA-Waterloo (1974), Johnny Logan - Hold Me Now (1987), Secret Garden - Nocturne (1995), Zeljko Joksimovic - Lane Moje (2014) κ.α

Επανέρχομαι στον χθεσινό τελικό, ο οποίος μάλλον ήταν μια ατυχής επιλογή και διοργάνωση στο σύνολο του. Περιμέναμε να ακούσουμε σε επανεκτέλεση αγαπημένα τραγούδια (Άνοιξη, Σωκράτη εσύ σουπερ σταρ, Μάθημα Σολφέζ), που μας γέμισαν χαρά και υπερηφάνεια και αντ'αυτού είδαμε μερικές κανονικές ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ. Το αποκορύφωμα όλων ασφαλώς ήταν η σύμπραξη της Κ. Γαρμπή και των Vegas για το τραγούδι ''Ελλάδα χώρα του φωτός''. Πείτε μου τώρα εσείς, πόσο θύμιζε Ελλάδα, αυτή η pop διασκευή καθώς και η εμφάνιση αλά Lady Gaga της τραγουδίστριας του συγκροτήματος!;

Τα μόνο θετικά στοιχεία της χθεσινής παρωδίας (γιατί μόνο έτσι μπορώ να την χαρακτηρίσω), ήταν η παρουσίαση από τους συμπαθέστατους Γ. Καπουτζίδη και Δ. Βανδή, καθώς και η παρουσία σπουδαίων καλλιτεχνών με τρομερές φωνές όπως η Ελπίδα, η Σ. Βόσσου, η Κ. Γαρμπή, ο Ρόμπερτ Ουίλλιαμς. Στα θετικά στοιχεία μπορεί κανείς να προσθέσει και την αξιοπρεπή διασκευή των τραγουδιών: Die for you, Shake it και Everything από δύο νέα και ταλαντούχα παιδιά, τον Στέλιο Λεγάκη και την Melina Mammas. Όσο τους έβλεπα αναρωτιόμουν γιατί να μην στείλουμε αυτούς στην Δανία.

Στη Δανία τελικά μετά απο ψηφοφορία του κοινού (ηλικίας 14-16 προφανώς) θα μας εκπροσωπήσει το «Rise up» των Freaky Fortune και RiskyKidd, ένα τραγούδι το οποίο δε θυμίζει σε τίποτα Ελλάδα και το οποίο δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον Διαγωνισμό, είτε βγει πρώτο είτε τελευταίο. Κρίμα γιατί υπάρχουν αξιόλογοι ερμηνευτές, συνθέτες και στιχουργοί, που θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα αριστούργημα, ένα τραγούδι που θα συγκινούσε την Ευρώπη, θα γέμιζε τη σκηνή και θα υπενθύμιζε σε όλους πως αντέχουμε ακόμη, πως ναι η Ελλάδα είναι χώρα του φωτός!