H σιωπή...

Φύσαγε λιγάκι.. Το ζεστό αεράκι ανέμιζε και σχεδόν χάιδευε με στοργή τα καστανόξανθα μαλλιά της. Μια στοργή που – αν και είχε φτάσει τριάντα πέντε χρονών- δεν ήξερε και δεν έμαθε να ξεχωρίζει!



Έκλεισε με δύναμη την πόρτα του αυτοκινήτου της και με γοργά βήματα ,που προδίδαν την ανάγκη της και τη βιασύνη της να αντικρύσει την θάλασσα, κατευθύνθηκε στο γνωστό μονοπάτι. Της είχε γίνει δεύτερη «φύση» αυτή η διαδρομή προς την ερημική παραλία, καθότι πια, πολύ συχνά ένιωθε την ανάγκη να μείνει μονάχη.

Σήμερα όμως όλα έδειχναν διαφορετικά, ακόμη και η μοναξιά ζητούσε ικετευτικά να βρει μια παρέα.

Τα ασταθή βήματα της, η κομμένη ανάσα, τα τόσα «γιατί» που βάραιναν τα λογικά της, μαρτυρούσαν χωρίς οίκτο, σχεδόν προκλητικά ότι πρέπει να δώσει σε ΟΛΑ ένα τέλος!

Καθαρά εμπειρικά. έφτασε πάνω στο βράχο. Κοντοστάθηκε απότομα!

Το βλέμμα της έσμιξε με το χρώμα της θάλασσας όπου άφριζε καθώς ξέσπαγε και σκίζονταν πάνω στους βράχους.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκε να το κάνει!

Η εικόνα όμως του θανάτου με σκισμένη και ματωμένη τη σάρκα πάνω στα βράχια την έκανε να κάνει ένα βήμα προς τα πίσω.

Ακλόνητο δείγμα πως «θέλει» να ζήσει!

Κάθισε κάτω καταρρακωμένη από την ένταση και προσπάθησε να ηρεμήσει. Προσπάθησε να αφουγκραστεί τη σιωπή !

Αυτό που έχει μάθει για χρόνια να κάνει. Να «πνίγει» τα συναισθήματα και συνεχώς να σωπαίνει!

Όλη της η ζωή ήταν μια σιωπή, από αυτές τις σιωπές που δεν είναι και δεν μοιάζουν χρυσάφι!

Ηγέτης ζωής αυτή η «σιωπή» με υψηλά «ιδανικά» τη ντροπή και τον πόνο!!!

Έκλεισε τα μάτια να μη βλέπει. κουλουριάστηκε σαν μικρό παιδί βάζοντας το κεφάλι μέσα στα πόδια και σφράγισε τα αυτιά της για να μην ακούει. Ήθελε να «αιφνιδιάσει» την ένταση της στιγμής και να χαλαρώσει .

Μα η σιωπή εξαφανίστηκε, έγινε άφαντη μόλις πρόβαλαν οι αναμνήσεις!

Κράτησε τα μάτια της κλειστά, αφού γνώριζε ότι όσα ακούει και βλέπει προβάλλονταν σαν ταινία μες στο μυαλό της!

Άκουσε καθαρά το βρόντο από το κλείσιμο της πόρτας και τα βαριά βήματα του να την πλησιάζουν. Ένιωσε ξανά την ανάσα του πάνω της, μιας ανάσας που βρώμαγε από τσιγάρο και από μεθύσι! Όλο της το κορμί ανατρίχιασε από φόβο, αποστροφή και σιχαμάρα!

Για ακόμη μια φορά την «χτύπησε» και την ανάγκασε να πλαγιάσει μαζί του. Τη βίαζε ως συνήθως χωρίς δισταγμούς, πρώτα στη ψυχή και κατόπιν στο σώμα.

Για κείνη ήταν πραγματικό μαρτύριο εκείνη η στιγμή ενώ αυτός ένιωθε σαν ο «εκλεκτός» της καρδιάς της!

Όσο διαρκούσε ο «βιασμός» δεν άνοιγε καθόλου τα μάτια. Τι να δει δηλαδή. Σιχαίνονταν να βλέπει αυτόν και κατόπιν τον εαυτό της!

Τραγικοί που γίνονται οι έρωτες , όταν επιλέγονται σε στιγμή αδυναμίας! Λάθος άνθρωποι σε λάθος στιγμή και δεν αργούν η ζωή και ο έρωτας να γίνουν αρένα!

Τι και αν τον γνώρισε πριν παντρευτούν, τώρα ήταν σαν να μην τον ξέρει καθόλου. Ποιος ήτανε, τι ήθελε, ποιον ερωτεύτηκε, τα είχε όλα ξεχάσει!!

Ερωτεύτηκε την ανάγκη της. Την ανάγκη να ξεφύγει από μια οικογένεια που δεν γνώρισε ποτέ τη στοργή. Πληγωμένη από τον πρόωρο θάνατο του πατερά της και την μητέρα της να δίνει αγάπη μόνο στον «πατριό» της.

Πόσο έξω είχε πέσει στην επιλογή της, τώρα καταλάβαινε που είχε κάνει το λάθος. Τόσα χρόνια που δεν μιλά, που υπομένει παθητικά τη Σιωπή της!

Και η Σιωπή για πρώτη φορά ξεσπά, με ένα σωρό «γιατί» να φωνάζουν. Μια κραυγή δυνατή ένα μεγάλο «γιατί» αντήχησε μέχρι και την απέναντι όχθη. Έλυσε την σιωπή σαν τον ασκό του Αιόλου για να φύγουν πολύ μακριά η ντροπή, ο φόβος και η θλίψη. Κατανόησε έστω και αργά πως έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά που την καταρράκωναν και την έκαναν σαν σκουπίδι. Να γίνει «κυρία» του εαυτού της και να μην επιτρέπει σε κανέναν να την βιάζει στην ψυχή και το σώμα.

Στην επιστροφή προς το αυτοκίνητο τα βήματα της είχαν γίνει σταθερά, η ανάσα της χαλαρή και η αποφασιστικότητα της ξεκάθαρη!!! Παρατήρησε για πρώτη φορά τα δέντρα στο στενό μονοπάτι και θαύμασε την ομορφιά τους .

Όταν μπήκε στο αυτοκίνητο κοιτάχτηκε για λίγο στον καθρέπτη. Πηρέ την τσάντα της και έψαξε να βρει το κραγιόν της. Με σιγανές κινήσεις έβαλε αρκετό χρώμα πάνω στα χείλη της. Άνοιξε το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και έβγαλε μια κάρτα με το τηλέφωνο ενός γνωστού δικηγόρου!

Έβαλε μπροστά τη μηχανή και έφυγε .

Tο αεράκι φυσούσε πάλι και χάιδευε με στοργή τα καστανόξανθα μαλλιά της. Θα ορκιζότανε όμως ότι αυτή τη φορά άκουσε κάποιον να της ψιθυρίζει! Αφουγκράστηκε ξανά και άκουσε καθαρά τη Σιωπή να την παροτρύνει…«Ηγέτης στη ζωή σου να είσαι μόνο Εσύ!»

(γράφει η Τζώρα Δώρα από την Ακαδημία Πολιτών της Κέρκυρας)

http://a-typos.gr/o-igetis-siopi