Για να έχεις καλή άποψη των πραγμάτων, πρέπει να μπορέσεις να τα δεις από κοντά και για τον λόγο αυτό πραγματοποίησα ένα ταξίδι στην Τσετσενία και στην πρωτεύουσα Γκρόσνυ, ύστερα από τα τελευταία γεγονότα.
Η μετάβαση δεν είναι απλή υπόθεση και η άφιξη, σε συνδυασμό με όσα έχουμε ακούσει, σε βάζει σε έναν άλλο κόσμο, πιο μουντό, πιο άγριο και πιο βίαιο. Καλοί φίλοι και πάλι φρόντισαν, κατά την διάρκεια της σύντομης παραμονής μου, να με ενημερώσουν για όσο περισσότερα στοιχεία γίνεται και να διαμορφώσω μία προσωπική άποψη.
Το πρώτο που αναφέρουν όλοι, είναι οι ¨δύο πόλεμοι¨ με την Ρωσία, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Σκληρά περιστατικά, πολλοί νεκροί και από τις δύο πλευρές, τελικά επικράτηση της ρωσικής πλευράς και σημερινή κυβέρνηση άκρως φιλορωσική. Η ιστορική αφετηρία, που όλοι οι ντόπιοι θυμούνται, μας οδηγεί στην εποχή του Στάλιν, ο οποίος φοβήθηκε την συνεργασία Τσετσένων και Ναζί και εκτόπισε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους σε γειτονικές περιοχές, με τους μισούς περίπου να πεθαίνουν από τις άσχημες συνθήκες.
Η ισλαμική θρησκεία έχει σημαντικό ρόλο στους κατοίκους και κατ’ ακρίβεια στους πολέμαρχους ανά περιοχές. Ο Ρώσος είναι εχθρός για την θρησκεία του ή γιατί είναι ¨κατακτητής¨, αφού υπάρχει έντονη η επιθυμία της απόσχισης; Δύσκολη η απάντηση, όμως αν συνδυάσεις τα γεγονότα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο βίαιο και ακολουθούμενο από εκατόμβες εκατέρωθεν νεκρών. Όλοι θυμόμαστε χαρακτηριστικά την κατάληψη του σχολείου και τον αναίτιο θάνατο εκατοντάδων μαθητών, την κατάληψη του θεάτρου της Μόσχας και τον θάνατο πολλών αθώων ανθρώπων και την παρουσία σε όλα αυτά τα επεισόδια από τις «μαύρες χήρες», γυναίκες που έχουν τεθεί στον αγώνα και δεν διστάζουν να θυσιάσουν τις ζωές τους μαζί με τους στόχους τους.
Όπως παρατηρείται από ρωσικής πλευράς, η ιδιότυπη αυτή μορφή πολέμου – τρομοκρατίας δεν επιτρέπει εφησυχασμό, κάτι που ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν, μετά και τα τελευταία συνεχόμενα επεισόδια, επισήμανε σε αυστηρό τόνο. Σε μία χώρα όμως που βασιλεύει το μίσος και σχεδόν όλοι οπλοφορούν, πως μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος όχι για το αύριο αλλά για το επόμενο δευτερόλεπτο; Το νιώθεις έντονα από την αδρεναλίνη και την συνεχή επιφυλακτικότητα που είσαι ανά πάσα στιγμή και σε κάθε μέρος, αφού θεωρητικά τα πάντα είναι στόχοι.
Ήμουν και στην Συρία την περίοδο της κρίσης και έζησα την φρίκη του αλληλοσπαραγμού σε ακραία επίπεδα. Στην Τσετσενία τα πράγματα μοιάζουν να κυλούν στην ηρεμία της καθημερινότητας αλλά πως μπορείς να είσαι σίγουρος; Η βία δεν μπορεί να μπει σε ζυγαριά και να την κατατάξεις σε λίγη ή περισσότερη, από την στιγμή που μετράς θύματα. Ας ελπίσουμε, να βρεθεί και στο σημείο αυτό του πλανήτη η μέση οδός, που θα δώσει στα παιδιά την εικόνα του αύριο που φαντάζονται. Ένα αύριο που δεν θα έχει την συνοδεία όπλων ή βομβών, γιατί τότε, έπεται δυστυχώς συνέχεια …
Η μετάβαση δεν είναι απλή υπόθεση και η άφιξη, σε συνδυασμό με όσα έχουμε ακούσει, σε βάζει σε έναν άλλο κόσμο, πιο μουντό, πιο άγριο και πιο βίαιο. Καλοί φίλοι και πάλι φρόντισαν, κατά την διάρκεια της σύντομης παραμονής μου, να με ενημερώσουν για όσο περισσότερα στοιχεία γίνεται και να διαμορφώσω μία προσωπική άποψη.
Το πρώτο που αναφέρουν όλοι, είναι οι ¨δύο πόλεμοι¨ με την Ρωσία, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Σκληρά περιστατικά, πολλοί νεκροί και από τις δύο πλευρές, τελικά επικράτηση της ρωσικής πλευράς και σημερινή κυβέρνηση άκρως φιλορωσική. Η ιστορική αφετηρία, που όλοι οι ντόπιοι θυμούνται, μας οδηγεί στην εποχή του Στάλιν, ο οποίος φοβήθηκε την συνεργασία Τσετσένων και Ναζί και εκτόπισε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες κατοίκους σε γειτονικές περιοχές, με τους μισούς περίπου να πεθαίνουν από τις άσχημες συνθήκες.
Η ισλαμική θρησκεία έχει σημαντικό ρόλο στους κατοίκους και κατ’ ακρίβεια στους πολέμαρχους ανά περιοχές. Ο Ρώσος είναι εχθρός για την θρησκεία του ή γιατί είναι ¨κατακτητής¨, αφού υπάρχει έντονη η επιθυμία της απόσχισης; Δύσκολη η απάντηση, όμως αν συνδυάσεις τα γεγονότα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο βίαιο και ακολουθούμενο από εκατόμβες εκατέρωθεν νεκρών. Όλοι θυμόμαστε χαρακτηριστικά την κατάληψη του σχολείου και τον αναίτιο θάνατο εκατοντάδων μαθητών, την κατάληψη του θεάτρου της Μόσχας και τον θάνατο πολλών αθώων ανθρώπων και την παρουσία σε όλα αυτά τα επεισόδια από τις «μαύρες χήρες», γυναίκες που έχουν τεθεί στον αγώνα και δεν διστάζουν να θυσιάσουν τις ζωές τους μαζί με τους στόχους τους.
Όπως παρατηρείται από ρωσικής πλευράς, η ιδιότυπη αυτή μορφή πολέμου – τρομοκρατίας δεν επιτρέπει εφησυχασμό, κάτι που ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν, μετά και τα τελευταία συνεχόμενα επεισόδια, επισήμανε σε αυστηρό τόνο. Σε μία χώρα όμως που βασιλεύει το μίσος και σχεδόν όλοι οπλοφορούν, πως μπορεί να είναι κάποιος σίγουρος όχι για το αύριο αλλά για το επόμενο δευτερόλεπτο; Το νιώθεις έντονα από την αδρεναλίνη και την συνεχή επιφυλακτικότητα που είσαι ανά πάσα στιγμή και σε κάθε μέρος, αφού θεωρητικά τα πάντα είναι στόχοι.
Ήμουν και στην Συρία την περίοδο της κρίσης και έζησα την φρίκη του αλληλοσπαραγμού σε ακραία επίπεδα. Στην Τσετσενία τα πράγματα μοιάζουν να κυλούν στην ηρεμία της καθημερινότητας αλλά πως μπορείς να είσαι σίγουρος; Η βία δεν μπορεί να μπει σε ζυγαριά και να την κατατάξεις σε λίγη ή περισσότερη, από την στιγμή που μετράς θύματα. Ας ελπίσουμε, να βρεθεί και στο σημείο αυτό του πλανήτη η μέση οδός, που θα δώσει στα παιδιά την εικόνα του αύριο που φαντάζονται. Ένα αύριο που δεν θα έχει την συνοδεία όπλων ή βομβών, γιατί τότε, έπεται δυστυχώς συνέχεια …
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.